Hector Bianciotti

Hector Bianciotti Obraz w Infoboksie. Hector Bianciotti Funkcjonować
Fotel 2 Akademii Francuskiej
18 stycznia 1996 -12 czerwca 2012
André Frossard Dany Laferriere
Biografia
Narodziny 18 marca 1930
Kordoba
Śmierć 11 czerwca 2012(w wieku 82 lat)
Paryż
Pogrzeb Cmentarz Vaugirard
Narodowość Francuski
Zajęcia Pisarz , dziennikarz , krytyk literacki
Okres działalności Od 1955
Inne informacje
Pracował dla Obs
Religia Kościół Katolicki
Członkiem Akademia Francuska (1996-2012)
Nagrody
Podstawowe prace
Bez miłosierdzia Chrystusa
Grób Hectora Bianciottiego.jpg Widok na grób.

Hector Bianciotti , urodzony dnia18 marca 1930w Calchín Oeste, prowincja Kordoba w Argentynie , zmarł dnia12 czerwca 2012w Paryżu 16 th , to film, aktor , dziennikarz i pisarz z argentyńskiego pochodzenia naturalizowany francuski , członek Akademii Francuskiej .

Biografia

Hector (po hiszpańsku Héctor) Bianciotti wychował się w rodzinie rolników pochodzenia piemonckiego . Jego rodzice rozmawiali między sobą dialektem , ale zabronili używania go synowi, który został zmuszony do mówienia po hiszpańsku. Integrując niższe seminarium franciszkańskie w Moreno , zetknął się z myślą teologiczną, ale wydawał się pozbawiony powołania zakonnego. Tam jednak rozwinął swoją kulturę literacką. W wieku piętnastu lat zaczął uczyć się francuskiego, porównując teksty Paula Valéry'ego z ich hiszpańskim tłumaczeniem. W 1955 wyjechał do Włoch i przebywał w Rzymie w wielkim ubóstwie. Po pobycie w Neapolu spędził cztery lata w Hiszpanii .

W 1956 brał udział w filmie División Azul - Embajadores del infierno , którego libretto napisał Torcuato Luca de Tena , a także w filmie 091 Policía al habla (1960). Reżyserem jest Luis Lucía Mingarro w Molokai, la isla maldita (1959) oraz Edgar Neville ( Mi calle , 1960).

W Paryżu zamieszkał dopiero w lutym 1961 roku . Rok później zaczął pisać raporty z lektur do wydań Gallimarda . W 1969 roku jego pierwszy wydawca, Maurice Nadeau , pozwolił mu na opublikowanie pierwszych recenzji literackich w La Quinzaine littéraire . Jest także asystentem przy inscenizacji oper. Trzy lata później rozpoczął współpracę z Le Nouvel Observateur, która stała się wyłączna aż do 1974 roku , kiedy na stałe opuścił La Quinzaine littéraire . Jednocześnie pisał powieści w swoim ojczystym języku ( Les desery dorés w 1962 , Ten, który podróżuje nocą w 1969 , Ta chwila, która kończy się w 1972 ) oraz sztukę, Inni, letni wieczór ( 1970 ). Został konsekrowany w 1977 roku zagraniczną nagrodą Medici, którą otrzymał za Traktat o pór roku (1977).

Naturalizowany francuski w 1981 roku, w następnym roku przestał pisać w swoim ojczystym języku. Opowiadania zebrane w 1983 roku w Love is not love ( nagroda za najlepszą książkę zagraniczną ) powstały już wcześniej. W tym samym roku zasiadał w komitecie czytelniczym Gallimarda do 1989 roku . Świetny czytelnik, zapoznał publiczność z pisarzami wówczas mało znanymi, takimi jak Ferdinando Camon , Jean-Baptiste Niel czy Eduardo Berti , a także odegrał ważną rolę w karierze literackiej Hervé Guiberta .

Dwa lata później jej pierwsza powieść w języku francuskim, Sans la méricorde du Christ ( 1985 ), została nagrodzona Nagrodą Femina .

W 1986 r. zostawił funkcję krytyka literackiego na rzecz Le Nouvel Observateur, by sprawować je w Le Monde . W 1988 roku opublikował „ Tylko łzy będą policzone” . Następnie, od 1992 roku, trylogia autobiograficzna (w Grasset ). Jego artykuły o literaturze klasycznej zebrane są pod tytułem Une passion en tous lettres (Gallimard, 2001). Jego ostatnia opublikowana powieść, Nostalgie de la maison de Dieu (Gallimard), ukazała się w 2003 roku.

Od 1995 roku zasiadał w jury konkursu intymnej nagrody pisarskiej . Następnie, cierpiąc na problemy z pamięcią, zaprzestał działalności literackiej.

Hector Bianciotti umiera 12 czerwca 2012w szpitalu Henri Dunant w 16 th  dzielnicy Paryża , w wieku 82 lat po długiej chorobie.

Jego ciało spoczywa na cmentarzu w Vaugirard (Paryż 15 th ) w dziale 18, „w ramach anonimowej i zniszczonej płyty betonowej”.

Dany Laferrière zastępuje go na drugim stanowisku Académie française  ; otrzymana w dniu28 maja 2015, wygłasza niezwykłe przemówienie w swoim hołdzie.

Nagrody i uznanie

Cena £

Nagrody

Dekoracje

Pracuje

Przemówienie w hołdzie

Uwagi i referencje

  1. Śmierć francusko-argentyńskiego pisarza Hectora Bianciottiego na stronie lepoint.fr 13 czerwca 2012 r.
  2. Héctor Bianciotti "Muzyka Zmartwychwstałego" Le Monde des Religions , n o  4 - Marzec 2004, str.  50 .
  3. napisy końcowe pojawiają się w filmie „División Azul - Embajadores en el infierno” (1956). Sprawdzone w https://www.youtube.com/watch?v=TpUeMbPTb88
  4. Anne Coudreuse i Françoise Simonet-Tenant (reż.), O historii intymności i jej odmianach , Paryż, L'Harmattan , 2009, s.  7 .
  5. (fr + et + es) „  Spór wokół pochówku akademika argentyńskiego pochodzenia Hectora Bianciottiego  ” , na stronie Gazeta Francuzów Ameryki Łacińskiej i Karaibów. ,marzec 2018(dostęp 15 marca 2018 )
  6. „  Francuska Akademia: mistrzowska pochwała Dany Laferrière  ” , na temat Le Figaro (dostęp 28 maja 2015 )
  7. „Przemówienie powitalne Dany Laferrière” z 28 maja 2015 r., strona internetowa Académie Française.
  8. Fotel André Frossard .

Linki zewnętrzne