Fotel 2 Akademii Francuskiej | |
---|---|
18 stycznia 1996 -12 czerwca 2012 | |
André Frossard Dany Laferriere |
Narodziny |
18 marca 1930 Kordoba |
---|---|
Śmierć |
11 czerwca 2012(w wieku 82 lat) Paryż |
Pogrzeb | Cmentarz Vaugirard |
Narodowość | Francuski |
Zajęcia | Pisarz , dziennikarz , krytyk literacki |
Okres działalności | Od 1955 |
Pracował dla | Obs |
---|---|
Religia | Kościół Katolicki |
Członkiem | Akademia Francuska (1996-2012) |
Nagrody |
Bez miłosierdzia Chrystusa |
Hector Bianciotti , urodzony dnia18 marca 1930w Calchín Oeste, prowincja Kordoba w Argentynie , zmarł dnia12 czerwca 2012w Paryżu 16 th , to film, aktor , dziennikarz i pisarz z argentyńskiego pochodzenia naturalizowany francuski , członek Akademii Francuskiej .
Hector (po hiszpańsku Héctor) Bianciotti wychował się w rodzinie rolników pochodzenia piemonckiego . Jego rodzice rozmawiali między sobą dialektem , ale zabronili używania go synowi, który został zmuszony do mówienia po hiszpańsku. Integrując niższe seminarium franciszkańskie w Moreno , zetknął się z myślą teologiczną, ale wydawał się pozbawiony powołania zakonnego. Tam jednak rozwinął swoją kulturę literacką. W wieku piętnastu lat zaczął uczyć się francuskiego, porównując teksty Paula Valéry'ego z ich hiszpańskim tłumaczeniem. W 1955 wyjechał do Włoch i przebywał w Rzymie w wielkim ubóstwie. Po pobycie w Neapolu spędził cztery lata w Hiszpanii .
W 1956 brał udział w filmie División Azul - Embajadores del infierno , którego libretto napisał Torcuato Luca de Tena , a także w filmie 091 Policía al habla (1960). Reżyserem jest Luis Lucía Mingarro w Molokai, la isla maldita (1959) oraz Edgar Neville ( Mi calle , 1960).
W Paryżu zamieszkał dopiero w lutym 1961 roku . Rok później zaczął pisać raporty z lektur do wydań Gallimarda . W 1969 roku jego pierwszy wydawca, Maurice Nadeau , pozwolił mu na opublikowanie pierwszych recenzji literackich w La Quinzaine littéraire . Jest także asystentem przy inscenizacji oper. Trzy lata później rozpoczął współpracę z Le Nouvel Observateur, która stała się wyłączna aż do 1974 roku , kiedy na stałe opuścił La Quinzaine littéraire . Jednocześnie pisał powieści w swoim ojczystym języku ( Les desery dorés w 1962 , Ten, który podróżuje nocą w 1969 , Ta chwila, która kończy się w 1972 ) oraz sztukę, Inni, letni wieczór ( 1970 ). Został konsekrowany w 1977 roku zagraniczną nagrodą Medici, którą otrzymał za Traktat o pór roku (1977).
Naturalizowany francuski w 1981 roku, w następnym roku przestał pisać w swoim ojczystym języku. Opowiadania zebrane w 1983 roku w Love is not love ( nagroda za najlepszą książkę zagraniczną ) powstały już wcześniej. W tym samym roku zasiadał w komitecie czytelniczym Gallimarda do 1989 roku . Świetny czytelnik, zapoznał publiczność z pisarzami wówczas mało znanymi, takimi jak Ferdinando Camon , Jean-Baptiste Niel czy Eduardo Berti , a także odegrał ważną rolę w karierze literackiej Hervé Guiberta .
Dwa lata później jej pierwsza powieść w języku francuskim, Sans la méricorde du Christ ( 1985 ), została nagrodzona Nagrodą Femina .
W 1986 r. zostawił funkcję krytyka literackiego na rzecz Le Nouvel Observateur, by sprawować je w Le Monde . W 1988 roku opublikował „ Tylko łzy będą policzone” . Następnie, od 1992 roku, trylogia autobiograficzna (w Grasset ). Jego artykuły o literaturze klasycznej zebrane są pod tytułem Une passion en tous lettres (Gallimard, 2001). Jego ostatnia opublikowana powieść, Nostalgie de la maison de Dieu (Gallimard), ukazała się w 2003 roku.
Od 1995 roku zasiadał w jury konkursu intymnej nagrody pisarskiej . Następnie, cierpiąc na problemy z pamięcią, zaprzestał działalności literackiej.
Hector Bianciotti umiera 12 czerwca 2012w szpitalu Henri Dunant w 16 th dzielnicy Paryża , w wieku 82 lat po długiej chorobie.
Jego ciało spoczywa na cmentarzu w Vaugirard (Paryż 15 th ) w dziale 18, „w ramach anonimowej i zniszczonej płyty betonowej”.
Dany Laferrière zastępuje go na drugim stanowisku Académie française ; otrzymana w dniu28 maja 2015, wygłasza niezwykłe przemówienie w swoim hołdzie.