Wojna bizantyjsko-bułgarska z lat 913-927 (po bułgarsku: Българо - византийска война от 913–927) została wywołana decyzją cesarza bizantyjskiego Aleksandra o zaprzestaniu płacenia corocznej daniny przyznanej Bułgarii po wojnie 894-896 . Bułgarski car Symeon I st Bułgarii, którzy dążyli nie tylko do uznania za cara zamiast cesarza, ale także, aby Byzantium i Bułgaria jedno imperium, stosowane od tej decyzji jako casus belli .
W 917 r. Armia bułgarska odniosła ciężką klęskę nad Bizantyńczykami w bitwie pod Anchialos , ustanawiając w ten sposób przewagę militarną Bułgarii na Bałkanach . Bułgarzy ponownie pokonali Bizantyjczyków pod Katasyrtai w 917 r., W Pegae w 921 r. I przed Konstantynopolem w 922 r. Podczas tych kampanii zdobyli ważne miasto Adrianopol w Tracji, a także tematyczną stolicę Tracji . Hellady , Teby , pogrążając się w ten sposób w serce Grecji. Po katastrofie Anchialos Bizancjum usiłowało przekonać Serbów do ataku na Bułgarię od zachodu, co Bułgarzy łatwo udaremnili. W 924 roku Serbowie zaatakowali małą armię bułgarską zmierzającą w kierunku Serbii i zdobyli przewagę. W odwecie Bułgaria podjęła zakrojoną na szeroką skalę kampanię przeciwko Serbii, którą aneksowała w tym samym roku.
W obliczu niepowodzeń na lądzie bułgarski monarcha zdał sobie sprawę, że będzie potrzebował floty, jeśli chce podbić Konstantynopol. Ponadto w 922 roku wysłał ambasadę do kalifa Ubayda Allaha al-Mahdi Billah w jego stolicy Mahdii, aby zwróciła się o pomoc. Kalif zaproponował wysłanie własnych emisariuszy do Bułgarii, aby negocjowali warunki porozumienia, ale zostali oni schwytani przez Bizantyjczyków w pobliżu wybrzeża Kalabrii . Cesarzowi Romanowi I św. Lecapenusowi udało się udaremnić ten sojusz, zalewając dary Arabów . W chwili jego śmierci wMaja 927Symeon przejął kontrolę nad prawie wszystkimi terytoriami bizantyjskimi na Bałkanach, ale Konstantynopol wciąż mu się wymykał.
W 927 roku oba kraje były wyczerpane wysiłkiem wojennym, który zdziesiątkował ich ludność i gospodarkę. Po kolejnych Simeon Peter I st Bułgarii wynegocjował traktat pokojowy, który był w zasadzie dla niej korzystny: Bizantyjczycy rozpoznaje je jako cesarz Bułgarii i Bułgarskiego Kościoła Prawosławnego by stać się niezależnym patriarchat; ponadto zobowiązali się do składania mu corocznej daniny. Ten pokój został przypieczętowany związkiem wnuczki Piotra i Romaina, Marie (przemianowanej na Irene) Lécapène. Miało to zaowocować czterdziestoletnimi harmonijnymi stosunkami, które zaowocowały okresem stabilności i dobrobytu zarówno Bizancjum, jak i Bułgarii.
W pierwszych latach swego panowania Symeona I st (r. 8893-927) pracował w obronie interesów handlowych Bułgarii rozszerzył swoje terytorium pomiędzy Morzem Czarnym a górami Strandja i zmusiła Bizancjum zapłacić mu roczną daninę. Traktat podpisany pod koniec wojny 894-896 potwierdził dominację Bułgarii na Bałkanach. Jego ambicją było uznanie tytułu cesarza i ostatecznie wstąpienie na tron Konstantynopola; w tym celu musiał zacząć od umocnienia swojej władzy politycznej, kulturowej i ideologicznej. Zaczął od ambitnego programu budowlanego mającego na celu uczynienie jego stolicy, Presławia , miastem mogącym konkurować z Konstantynopolem. W tym celu, kontynuował prace rozpoczęte przez ojca, Boris I st (r. 852-889), który po podwaliny bułgarskiej kultury propagowany przez literackiej i duchowym centrum kultury słowiańskiej w Europie swojego kraju. Szkoły Presławskie, w tym szkoły literackie, stworzone pod rządami Borysa I po raz pierwszy osiągnęły zenit pod rządami jego następcy. To właśnie w tym czasie cyrylica została stworzona, prawdopodobnie przez Klemensa z Ochrydy , pierwszego biskupa Bułgarii.
Podczas wojny z Cesarstwem Bizantyjskim w latach 894-896 Madziarowie zdewastowali północno-wschodnią część kraju, demonstrując w ten sposób wrażliwość granic Bułgarii na zagraniczne interwencje inspirowane przez Bizancjum. Po przywróceniu pokoju w Konstantynopolu Symeon próbował zabezpieczyć bułgarskie pozycje na zachód od Bałkanów. Po śmierci serbskiego księcia Mutimira (850-891) kilku członków rodziny książęcej walczyło o tron księstwa serbskiego. Zwyciężył książę Petar Gojniković (r. 892-917). W 897 Symeon zgodził się go rozpoznać, oddając go pod swoją opiekę; rezultatem były dwie dekady pokoju na zachodniej granicy. Jednak serbski sojusznik nie był zadowolony ze swojej roli wasala i szybko starał się zapewnić sobie niezależność.
Zobacz Bułgaria, Bizancjum w początkach X XX wieku znajdował się na krawędzi chaosu. Zamach w 903 r. Nie zakończył panowania Lwa VI Mądrego (886-912), który dwa lata później został prawie obalony podczas buntu dowódcy armii Orientu, Andronika Dukasa. Sytuacja pogorszyła się jeszcze bardziej po konflikcie między cesarzem a patriarchą Nicolasem Mystikosem w sprawie małżeństwa cesarza i jego kochanki Zoe Karbonopsiny, czwartego związku absolutnie zakazanego przez Kościół. Patriarcha został ostatecznie zdetronizowany przez cesarza w 907 roku.
Po zakończeniu podboju Sycylii we wczesnym X XX wieku Arabowie zaczęli w 902 zaatakować bizantyjskiej floty handlowej i miast handlowych na Morzu Egejskim . W 904 roku zdobyli i splądrowali drugie miasto Cesarstwa Bizantyjskiego, Saloniki , biorąc 22 000 jeńców i opuszczając praktycznie wyludnione miasto. Symeon I postanowił najpierw wykorzystać sytuację i jego armia dotarła do przedmieść. Zdobycie Salonik i ich ponowne zaludnienie przez Bułgarów dałoby im ważny port na Morzu Egejskim i umocniłoby ich dominację nad Bałkanami, co stanowiłoby poważne zagrożenie dla Konstantynopola. Świadomi niebezpieczeństwa Bizantyńczycy wysłali doświadczonego dyplomatę, Leona Choirosphaktèsa, aby wynegocjował rozwiązanie. Wynik negocjacji nie jest znany; Mamy tylko list od ambasadora do Leona VI, w którym ten ostatni chwali się, że przekonał Bułgarów, by nie zajmowali miasta, ale bez dalszych szczegółów. Jednak napis znaleziony w pobliżu wioski Narash, niedaleko Salonik, świadczy o tym, że od 904 roku granica między dwoma krajami znajdowała się zaledwie dwadzieścia kilometrów na północ. Po negocjacjach, jednak Bułgaria widział uznają posiadanie terytoriach podbitych podczas panowania Khan Presian I st (836-852 r.) I rozszerzył swoje granice dalej na południe, zdobywając prawie cały region. Zachodnia część granicy bułgarsko-bizantyjskiej zaczynała się w ten sposób od góry Falakró, otaczała miasto Serres, które znajdowało się po stronie bizantyjskiej, a następnie kierowała się na południowy zachód w kierunku Narash, przekroczyła Wardar do wioski zwanej dziś Axiohori, przecięła masyw Páiko , przeszedł na wschód od Edessy przez Vermion i Askio, aby przekroczyć rzekę Haliacmon na południe od miasta Kostur, które znajdowało się po bułgarskiej stronie, a po przekroczeniu gór Gramos podążał za rzeką Aoos (lub Vjosa), aż połączyła się z Drino , ostatecznie skręcając na zachód i łącząc się z Adriatykiem w pobliżu miasta Himarë.
Po śmierci Leona VI w 912 r., Jego brat Aleksander (r. 912-913) wstąpił na tron i od razu przystąpił do obalenia różnych polityk swojego poprzednika, a także przywołał Nicolasa Mystikosa jako patriarchę. Zgodnie z ówczesnym protokołem Symeon wysłał ambasadorów do Konstantynopola w celu potwierdzenia traktatów pokojowych pod koniec 912 lub na początku 913. Według bizantyjskiego kronikarza Teofanesa , Symeon poinformował nowego cesarza, że jest gotów utrzymać pokój „tak długo, jak był traktowany z uprzejmością i szacunkiem, jak to było za panowania Leona. Jednak Aleksander, poruszony szaleństwem, haniebnie odprawił emisariuszy i wypowiedział groźby pod adresem Symeona, wierząc, że w ten sposób go zastraszają ”. Pokój został wtedy złamany i Symeon zdecydował się chwycić za broń przeciwko chrześcijanom (tj. Bizantyjczykom). Widząc tam casus belli , bułgarski władca obraził się i wypowiedział wojnę. W przeciwieństwie do swoich poprzedników Symeon dążył nie tylko do uznania jego tytułu cesarza, ale także do objęcia tronu Konstantynopola w celu stworzenia rozległego imperium bułgarsko-bizantyjskiego. Według bizantynisty Johna Fine'a do decyzji Symeona nie skłonił wrogi gest Aleksandra, który już zamierzał wykorzystać niepopularność Aleksandra w Konstantynopolu i fakt, że jego następca, Konstantyn VII (r. 913, efektywne panowanie 944 - 959), został chorowity chłopiec uważany przez Kościół za nieślubnego. Aleksander zmarł, gdy Bułgaria przygotowywała się do wojny6 czerwca 913pozostawiając Konstantynopol w pełnej burzy pod przewodnictwem dziecka-cesarza, którego regencję powierzono patriarsze Mystikosowi. Pierwszym zadaniem regencji było powstrzymanie Symeona przed atakiem na Konstantynopol. Nicolas Mystikos napisał list do władcy, w którym, chwaląc jego mądrość, obwiniał go o zaatakowanie „sieroty”, która nie zrobiła nic, by go obrazić; Jego wysiłki były daremne. Władca Bułgarii wyruszył pod koniecLipca 913z imponującą armią i bez oporu dotarł do Konstantynopola w sierpniu. Kanclerz bizantyjski Teodor Daphnopates miał napisać na ten temat piętnaście lat później: „Było to trzęsienie ziemi, które odczuli nawet ci, którzy mieszkali za filarami Herkulesa ”. Bułgarzy oblegali miasto, kopiąc rowy od Złotego Rogu do Złotej Bramy w pobliżu Morza Marmara . Po studiach w Konstantynopolu Symeon wiedział bardzo dobrze, że mury miejskie są nie do zdobycia i że tylko atak morski może się powieść; Jego przybycie było więc pokazem siły, a nie próbą zdobycia miasta. Wkrótce oblężenie zostało zniesione, a Theodore Sigritsa, kavhan (premier) Symeona, został wysłany, aby negocjować pokój. Symeon miał dwa wymagania: najpierw zostać koronowanym na cesarza, potem móc oddać swoją córkę Konstantynowi VII za żonę, stając się w ten sposób ojczymem, a tym samym jego opiekunem.
Pod koniec negocjacji między Teodorem Sigritsą a regencją w pałacu Blacherna, któremu przewodniczył sam Konstantyn VII , zorganizowano wielką ucztę na cześć dwóch synów Symeona . Patriarcha Nicholas Mystikos udał się następnie do obozu bułgarskiego, aby spotkać się z bułgarskim władcą i jego świtą. Symeon I st skłonił się przed patriarchą, że zamiast korony ( stemma ), umieścić na czele własnej mitra Simeon Biskupów ( epirhyptarion ). Bizantyjscy kronikarze, wrogo nastawieni do Symeona, przedstawiają nam rzecz jako symulakrum bez żadnego rzeczywistego znaczenia. Niemniej jednak współcześni historycy, tacy jak John Fine, Mark Whittow i George Ostrogorsky, twierdzą, że Symeon był zbyt doświadczony, aby dać się oszukać w komedii i że został naprawdę ukoronowany i uznany za cesarza ( cara ) Bułgarów. Zresztą od tej chwili aż do śmierci Symeon będzie używał tytułu „Cesarza Bułgarów i Rzymian”. Źródła sugerują również, że Mikołaj Mystikos zgodził się na drugi warunek, który utorowałby drogę do nominacji Symeona na współcesarza i ostatecznie cesarza Rzymian. Osiągnąwszy w ten sposób swoje cele, Symeon wrócił do Presławia triumfalnie po tym, jak on i jego synowie otrzymali wiele prezentów. Aby zaznaczyć to wydarzenie, Symeon zmodyfikował napis na swoich pieczęciach, gdzie można było później przeczytać: „Symeonie, który stwarzasz pokój, [obyś królował] przez wiele lat”.
Umowa zawarta w sierpniu 913 r. Nie miała obowiązywać długo. Dwa miesiące później matka Konstantyna VII, Zoe Karbonopsina, wróciła z wygnania i w krajuLuty 914położyło kres regencji patriarchy Mystikosa po rewolucji pałacowej. Patriarcha był w stanie utrzymać swoją pozycję, ale niestety musiał koronować Zoe na cesarzową. Pierwszym gestem tego ostatniego było cofnięcie wszystkich ustępstw poczynionych przez regencję wobec bułgarskiego monarchy, co wywołało natychmiastowe represje: wojska bułgarskie najechały na Trację i Macedonię latem 914 r. W tym samym czasie na zachodzie, Wojska bułgarskie wkroczyły do regionów Dyrrhachium (obecnie Durres w Albanii) i Salonik. Adrianopol (obecnie Edirne w Turcji), największe i najbardziej zaludnione miasto Tracji, zostało oblężone i zdobyte we wrześniu, a ludność uznała Symeona za jego władcę. Jednak Bizantyńczycy szybko odzyskali kontrolę nad miastem za ogromny okup.
Zdecydowani ostatecznie pokonać Bułgarów, Bizantyjczycy położyli kres konfliktowi z kalifatem Abbasydów na wschodzie i próbowali stworzyć wielką koalicję antybułgarską. Dwa emisariusze zostali wysłani do Bagdadu , aby zawrzeć pokój z kalifa al-Muqtadir wCzerwiec 917. Rozkaz został wydany strategom Dyrrachium, Leonowi Rhabdouchosowi, aby negocjował z serbskim księciem Petarem Gojnikoviciem, aby potępić bułgarską suwerenność nad swoim księstwem. Jednak dwór Presławia dowiedział się o tych negocjacjach dzięki księciu Michałowi z Zahumlje , zagorzałemu sojusznikowi Bułgarii, dzięki czemu Symeon był w stanie zapobiec nieuchronnemu atakowi Serbów. Bułgarom udało się również udaremnić postępy dyplomatyczne Bizantyńczyków na węgierskim dworze. Wreszcie generał Jean Bogas został wysłany z bogatymi darami do Pieczyngów, którzy mieszkali na stepach północno-wschodniej Bułgarii. Ale Bułgarzy nawiązali już solidne stosunki z Pieczyngami, między innymi dzięki sojuszom małżeńskim, więc zadanie generała było trudne. Mimo to udało mu się przekonać kilka plemion do wysłania pomocy, ale flota bizantyjska odmówiła przetransportowania ich na drugą stronę Dunaju, prawdopodobnie z powodu silnej zazdrości istniejącej między Bogasem a jego ambitnym kolegą, admirałem Romainem Lécapène.
Bizantyńczycy musieli więc walczyć samotnie; przynajmniej pokój z Arabami umożliwił im repatriację sił stacjonujących w Azji Mniejszej , które zostały oddane pod dowództwo sługi Scholesów , Leona Focasa. Ze swojej strony Symeon, którego zachodnie i północne granice były teraz zabezpieczone, był w stanie wystawić 70 000 ludzi. Dwa obozy starły się 20 sierpnia 917 r. Wokół rzeki Acheloos (w pobliżu miasta Anchialos [obecnie Pomorie]). Armia bizantyjska zwyciężyła, a armia bułgarska zaczęła się wycofywać, gdy dowódca konia Focas upadł, powodując zamieszanie w wojskach bizantyjskich, które: jeśli wierzyć Johnowi Skylitzesowi , morale było bardzo niskie. Symeon I st, który obserwował bitwę z pobliskiej wysokości, a następnie rozkazał przeciwko atakowi i osobiście przejął dowództwo nad kawalerią. Armia bizantyjska wpadła w panikę iw rezultacie Teofanes kontynuował słowa: " Krwawa łaźnia, jakiej nie widziano od wieków. ”Prawie cała armia bizantyjska została unicestwiona i tylko nielicznym ludziom, w tym Leonowi Focasowi, udało się dotrzeć do portu Messembria .
Ponownie wezwano Patriarchę Mystikosa, aby powstrzymał rozlew krwi. Ten ostatni napisał list do Symeona I st, w którym argumentował, że bizantyjski atak nie miał na celu zniszczenia Bułgarii, a jedynie zmusić ją do wycofania się z Salonik i Dyrrachium. Przyznał jednak, że nie można tego wykorzystać jako wymówki dla inwazji bizantyjskiej i zażądał, aby Symeon, jak każdy dobry chrześcijanin, wybaczył grzechy swoim współwyznawcom. Jego wysiłki poszły na marne, a siły Symeona wniknęły w głąb terytorium bizantyjskiego. Leon Focas zebrał nową armię, ale Bizantyjczycy ponownie zostali pokonani w bitwie pod Katasyrtai, niedaleko wioski o tej samej nazwie na obrzeżach Konstantynopola.
Te dwa zwycięstwa w 917 otworzyły Symeonowi drogę do Konstantynopola. Wcześniej miał jednak do czynienia z księciem Petarem Gojnikoviciem, który poszedł na kompromis z Bizantyńczykami i zgodził się być częścią wielkiej anty-bułgarskiej koalicji. Armia została wysłana pod dowództwem kauchan Theodore Sigritsa i ogólne Marmais któremu udało się zorganizować spotkanie z Petar podczas których ostatni został aresztowany i zesłany do Preslaw gdzie zmarł w więzieniu Bułgarzy zastąpiony Petar przez Pavle Branović , małej son księcia Mutimira, który przez wiele lat mieszkał w Presławiu; Serbia ponownie stała się bułgarskim protektoratem i pozostała nim do 921 roku.
Nie rezygnując z podporządkowania Serbii, Bizantyjczycy w 920 r. Wysłali Zhariję Pribislavljevića, kolejnego wnuka Mutimira, by rzucił wyzwanie Pavle'owi. Zaharija został schwytany lub w drodze przez Bizantyjczyków lub przez samego Pawła i został dostarczony do Symeona I ul . Pomimo tego niepowodzenia Bizantyńczycy wrócili do szarży i płacąc mu hojną sumę, upewnili się, że zawarł sojusz. W odwecie Symeon wysłał ogromną armię dowodzoną przez Zahariję, który obalił Pavla i umieścił na tronie bułgarskiego kandydata. Sytuacja miała ulec dalszej zmianie, gdy Zharija, który kształcił się w Konstantynopolu, z nostalgią, zmienił stronę i ogłosił swoją lojalność wobec Cesarstwa Bizantyjskiego, rozpoczynając działania przeciwko Bułgarii. W 923 lub 924 Symeon wysłał przeciwko niemu małą armię dowodzoną przez Teodora Sigritsę i Marmais, ale wpadli w zasadzkę i obaj generałowie zostali zabici; ich głowy zostały wysłane przez Zahariję do Konstantynopola.
Gest ten miał sprowokować imponującą akcję odwetową w 924 r. Do bułgarskiej matki wysłano znaczne siły z nowym kandydatem, Časlavem, urodzonym w Presławiu. Bułgarzy spustoszyli okolicę i zmusili Zahariję do szukania schronienia w królestwie Chorwacji . Tym razem Bułgarzy zmienili strategię wobec Serbów i po wezwaniu wszystkich serbskich żupanów , zmusili ich do złożenia przysięgi w Časławiu , po czym ich aresztowali i wywieźli do Presławia. Serbia została zaanektowana i stała się prowincją Bułgarii, rozszerzając tym samym granice kraju na Chorwację u jej szczytu. Ten ostatni stanowił niebezpiecznego sąsiada, ale Bułgarzy uważali tę aneksję za konieczną, a Serbowie wielokrotnie okazywali się wątpliwymi sojusznikami. Siméon miał zatem nadzieję, że zakończy cykl wojny, korupcji i dezercji.
W ten sposób serbski groźba wyrzucenia i większość armii bizantyńskiej zniszczone, Symeon I st osobiście inwazji na temat Hellady, przenikając głęboko na południe, by dotrzeć do Zatoki Koryncie . Część ludności szukała schronienia na wyspie Eubea i na półwyspie Peloponez ; pozostali zostali wzięci do niewoli lub zmuszeni do płacenia podatków imperium bułgarskiemu. Stolica tematu, Teby, została zdobyta, a jej fortyfikacje zrównane z ziemią. Znajdujemy opis ważny epizod tej kampanii w Strategikon z Kekavmen bizantyjskiej autora XI -tego wieku . Po bezskutecznym oblężeniu ludności ważnego miasta Hellas, którego nazwa nie jest wymieniona, Symeon wysłał do miasta nieustraszonych żołnierzy, aby znaleźli słabe punkty jego obrony. Odkryli, że bramy miasta były zawieszone na zawiasach umieszczonych wysoko nad ziemią. Po otrzymaniu ich raportu Symeon wysłał do miasta pięciu mężczyzn wyposażonych w siekiery; ci zabili strażników, zniszczyli zawiasy i otworzyli drzwi dla bułgarskiej armii, która mogła w ten sposób zdobyć miasto bez zadawania ciosu.
Ta inwazja miała mieć reperkusje w Konstantynopolu, gdzie wiosną 919 r. Admirał Romain Lécapène zmusił cesarzową Zoe do przejścia na emeryturę do klasztoru i przejęcia przywództwa w rządzie. WKwiecień 919jego córka, Hélène Lecapène, poślubiła Konstantyna VII, czyniąc Romaina Lécapène'a basileopatorem ; we wrześniu został ogłoszony Cezarem iw r919 grudniakoronowany na pierwszego cesarza. Ten gest wywołał gniew Symeona, który w osobie Romaina widział uzurpatora, który, prosty syn ormiańskiego chłopa, okradł go z pozycji, którą uważał za należną mu. Niechętnie odrzucił ofertę przymierza małżeńskiego z Lecapene i odmówił podjęcia rozmów pokojowych, zanim nowy cesarz opuści władzę. Następnego roku, jesienią 920 roku, armia bułgarska zatopiła się w głębi Tracji, docierając do Dardaneli i zakładając obóz na półwyspie Gallipoli naprzeciw miasta Lampsacus w Azji Mniejszej. To zasiało strach na dworze Konstantynopola, bo gdyby Bułgarzy zdołali zdobyć Lampsakusa, mogliby zamknąć dostęp do Morza Egejskiego. Ponownie, patriarcha Mystikos zaoferował swoją mediację, starając się zorganizować spotkanie z Simeon I st do Messembria, ale bez powodzenia. W 921 Bułgarzy maszerowali na Katasyrtai w pobliżu Konstantynopola, a Bizantyńczycy zemścili się kampanią wymierzoną w miasto Aquae Calidae (obecnie Burgas nad Morzem Czarnym). Bizantyjski dowódca Pothos Argyros wysłał oddział pod rozkazami Michela, syna Moroleona, w celu śledzenia ruchów wroga, ale ten wpadł w zasadzkę. Bizantyńczycy ponieśli klęskę, mimo iż zadali Bułgarom dotkliwe straty; Michel został ranny i musiał uciekać do Konstantynopola, gdzie zmarł. Generałowie Menikos i Kaukanos zostali następnie wysłani na południe na czele znacznej armii. Przekroczyli masyw Strandja i splądrowali region wokół Konstantynopola, zagrażając pałacom stojącym w pobliżu Złotego Rogu. Aby sobie z tym poradzić, Bizantyjczycy zebrali wojska z różnych oddziałów, które znalazły się pod dowództwem Pothosa Argyrosa i admirała Alexisa Mosele. Do akcji wkroczyły przeciwne siłyMarzec 921podczas bitwy pod Pegae i Bizantyjczycy zostali rozgromieni. Pothos Argyros ledwo uniknął śmierci, a Alexis Mosele utonął podczas próby wejścia na statek. Następnie Bułgarzy zdobyli miasto Vizye i podpalili pałace cesarzowej Teodory znajdujące się w pobliżu Konstantynopola. Romain I najpierw starałem się temu zapobiec, wysyłając żołnierzy pod dowództwem Saktiklosa, którzy zaatakowali obóz Bułgarów, podczas gdy żołnierze poszli po prowiant. Gdy tylko wiadomość się rozeszła, żołnierze wrócili do obozu i pokonali Bizantyjczyków, których dowódca zmarł z powodu odniesionych ran następnej nocy.
Bułgarzy kontrolowali w 922 prawie cały Półwysep Bałkański; Jednak głównym celem Simeon I st wciąż nie osiągnął. Świadomy tego, że nie może zdobyć Konstantynopola bez floty, bułgarski monarcha wysłał emisariuszy do Ubayd Allah al-Mahdi (r. 909-934), pierwszego kalifa fatymidów. Rządził większością Afryki Północnej i stanowił trwałe zagrożenie dla posiadłości bizantyjskich w południowych Włoszech. Chociaż traktat pokojowy został zawarty w 914 roku między dwiema stronami, Fatymidzi wznowili ataki na włoskie wybrzeże. Dlatego Bułgarzy wysłali ambasadorów do kalifa przez Zachlumie, gdzie panował ich sojusznik Michał. Symeon zaproponował wspólny atak na Konstantynopol, Bułgarzy zaatakowali z lądu, Fatymidów z morza; podboje zostaną podzielone między tych dwóch, Bułgarów utrzymujących Konstantynopol, Fatymidów na bizantyjskich terytoriach Sycylii i południowych Włoszech.
Al-Mahdi zgodził się na ten układ i wysłał swoich wysłanników, aby omówić szczegóły. W drodze powrotnej statek wiozący emisariuszy został schwytany przez Bizantyńczyków oraz ambasadorów Bułgarii i Arabów wysłanych do Konstantynopola. Bułgarzy trafili do więzienia, a Arabów odesłano do domu z rękami pełnymi prezentów dla kalifa. Bizantyńczycy wysłali następnie własnych ambasadorów, aby przelicytowali i zniechęcili Arabów do interwencji, na co Al-Mahdi się zgodził. O nowej próbie Symeona z Arabami Abbasydów tym razem poinformował historyk al-Masudi w swojej książce „The Golden Meadows”. Wyprawa kalifatu Abbasydów pod dowództwem Thamala al-Dulafiego wylądowała na wybrzeżu Morza Egejskiego w Tracji, gdzie Bułgarzy nawiązali z nimi kontakt i wysłali emisariuszy do Tarsu. Wydaje się jednak, że ta nowa próba nie przyniosła konkretnych rezultatów.
W ten sposób nie udało mu się sprzymierzyć się z Arabami, Symeon I wkroczył do środkaWrzesień 923lub 924, wrócił do bizantyjskiej Tracji. Po raz kolejny spustoszył przedmieścia Konstantynopola, podpalając kościół Sainte-Marie-de-la-Source i rozbijając swój obóz przed murami miasta. Zażądał rozmowy z Romainem I stem, aby zawrzeć tymczasowy rozejm w celu przeciwdziałania zagrożeniu ze strony Serbów. Bizantyńczycy, chcąc zakończyć działania wojenne, zgodzili się. Przed spotkaniem Bułgarzy, którzy przypomnieli sobie zamach na Kruma w tym samym miejscu sto lat wcześniej, dokładnie obejrzeli platformę wzniesioną z tej okazji na przedmieściach Kosmidionu.
Romain ja pierwszy przybył pierwszy, potem Symeona, na koniu, w otoczeniu elitarnych wojowników krzyczących „Chwała Symeona, cesarz”. Według bizantyjskich kronik, dwóch monarchów objęło i Rzymianina , po raz pierwszy poprosiłem Symeona I st , aby przestał przelewać krew chrześcijan w niepotrzebnej wojnie, zanim udał się do swojego starego przeciwnika w przemówieniu, w którym zapytał go, jak odważyłby się stanąć przed Bogiem z tak dużą ilością krwi na rękach; bułgarski monarcha nie znalazł odpowiedzi. Według historyka Marka Whittowa byłaby to tylko sfabrykowana przemowa napisana po wydarzeniach. Żadne sprawozdanie z dyskusji nie dotarło do nas; pozostaje tylko anegdota, według której gdy dwaj cesarze mieli się rozdzielić, na niebie pojawiły się dwa orły, które po spotkaniu rozstały się, jeden kierując się na północ w kierunku Tracji, drugi w kierunku Konstantynopola. Zinterpretowano to jako zły omen przepowiadający losy dwóch władców. W tej anegdocie można było jednak dostrzec zawoalowane uznanie faktu, że Romain uznałby jednocześnie cesarski tytuł Symeona i równość statusu między dwoma cesarzami. Romain I po pierwsze, nigdy nie ratyfikował zawartej umowy, a różnice zdań między obiema stronami nie zostały rozwiązane. W liście wysłanym do Symeona w 925 roku cesarz bizantyjski zarzucał swojemu koledze używanie tytułu „cesarza Bułgarów i Rzymian” i zażądał zwrotu zdobytych przez niego twierdz w Tracji.
W 926 roku Bułgarzy wysłali armię, która miała najechać królestwo Chorwacji w celu przygotowania nowej ofensywy na Konstantynopol. Symeon Po raz pierwszy zobaczyłem w państwie chorwackim wroga, ponieważ król Tomisław (r. 910-928) był nie tylko sojusznikiem Bizancjum, ale nadal dawał schronienie wrogom Symeona. Wojska bułgarskie najechały chorwackie terytorium, ale poniosły klęskę z rąk swoich wrogów. Pokój został szybko przywrócony dzięki pośrednictwu papieża, ale to nie przeszkodziło Symeonowi w przygotowaniu nowego ataku na bizantyjską stolicę. Rzeczywiście, Bułgarzy nie wyszli zbyt osłabieni z tego ostatniego konfliktu, tylko niewielka część ich armii uciekała z Chorwatów, a bułgarski władca był przekonany, że Tomisław uszanuje warunki porozumienia. Jednak, podobnie jak to było w przypadku jego poprzednika Krum , Symeon I st zmarł w wieku sześćdziesięciu trzech lat,27 maja 927, podczas gdy przygotowywał nową wyprawę na Konstantynopol.
Następca Simeon I st był jego drugi syn Piotr I st (r. 927-969). Ten jeszcze nie pełnoletni, jego wujek Georges Sursuvul został regentem. Po wstąpieniu na tron Piotr i regent Jerzy rozpoczęli ofensywę w bizantyjskiej Tracji, zrównując z ziemią twierdze zdobyte już przez siły bułgarskie. W istocie był to pokaz siły mający na celu wzmocnienie pozycji Bułgarii w negocjacjach pokojowych. Obie strony rozpoczęły negocjacje w Messembrii; trwały one w Konstantynopolu, aż do ostatecznego porozumienia. Pierre I er przybył wtedy do Konstantynopola, gdzie został przyjęty przez Romain I st . Traktat pokojowy został podpisany w Pałacu Blacherna i przypieczętowany obietnicą unii między Pierre i wnuczką Romaina, Marie Lécapène, której imię zostało przemianowane na Irene, co oznacza „pokój”. Oficjalne wesele odbyło się w dniu08 października 927w kościele Sainte-Marie-de-la-Source, tym samym kościele, który Symeon I po raz pierwszy spalił kilka lat wcześniej i został w międzyczasie odbudowany.
Zgodnie z warunkami tego traktatu Bizantyńczycy oficjalnie uznali imperialny tytuł bułgarskiego monarchy, ale nalegali na fakt, że cesarz Bułgarii uznawał siebie za „duchowego syna” cesarza bizantyjskiego. Niezależnie od oficjalnego sformułowania tytuł władcy Bułgarii był odtąd równy tytułowi władcy bizantyjskiego. Bułgarski Kościół Prawosławny został uznany za niezależny patriarchat, zajmując tym samym miejsce obok Patriarchatów Konstantynopola, Aleksandrii, Antiochii i Jerozolimy i stał się pierwszym „narodowym” Kościołem prawosławnym. Porozumienie obejmowało również wymianę jeńców i płacenie przez Bizantyjczyków corocznej daniny na rzecz imperium bułgarskiego. Traktat przywrócił granice praktycznie 914: Bułgarzy wykonana większość zdobyczy Simeon I st Tracji, Tesalii i Hellas i trzymał kontrolę znacznej części Macedonii i większość „Epiru. Pierre I er i udało mu się osiągnąć wszystkie cele swojego ojca z wyjątkiem Konstantynopola.
Dwóch z trzech braci Piotra I najpierw musiało się zbuntować na początku jego panowania w 928 r., A Jean Michel w 930 r., Ale te bunty zostały szybko stłumione. Reszta jego panowania miała być pokojowa i zapoczątkować złoty wiek naznaczony stabilnością polityczną, rozwojem gospodarczym i rozkwitem kulturalnym. Traktat napisany przez księdza Kosmasa , bułgarskiego duchownego i pisarza, opisuje bułgarską elitę jako bogatą, żądną książek i budowniczego klasztorów; co pozostaje Preslaw, Kostur i innych miastach na raz potwierdza wizerunek Bułgarii w X th century dostatni i spokojny. Potęga szlachty ziemskiej i wyższego duchowieństwa znacznie wzrosła ze szkodą dla klasy chłopskiej i spowodowała tarcia społeczne. Kapłan Kosmy potępia chciwość, obżarstwo i brak empatii opatów i biskupów wobec wiernych. W tym kontekście za panowania miała powstać herezja Bogomila , sekta, która rozprzestrzeniła się w następnych dziesięcioleciach w Cesarstwie Bizantyjskim, w północnych Włoszech i południowej Francji (gdzie byli znani jako katary ). Jednak pozycja strategiczna Bułgarii pozostawała trudna. Rzeczywiście otaczali go niespokojni sąsiedzi: Madziarowie na północnym zachodzie, Pieczyngowie i Rosjanie kijowscy na północnym wschodzie, a także Cesarstwo Bizantyjskie na południu, które mimo pokoju pozostawało potencjalnym przeciwnikiem.
Ten traktat pokojowy pozwolił także Cesarstwu Bizantyjskiemu skoncentrować swoje zasoby na kalifacie Abbasydów na wschodzie, który wówczas był w pełni upadający. Jean Kourkouas , bizantyjski generał o wielkim talencie, zdołał odwrócić bieg wojen między Bizancjum a Arabami, odnosząc ważne zwycięstwa nad muzułmanami. Już w 944 r. Bizantyjczycy spustoszyli miasta Amida , Dara i Nisibis nad środkowym Eufratem i oblegali Edessę. Sukcesy te były kontynuowane pod przywództwem Nicéphore Phokasa, który panował od 963 do 969, odbierając Kretę w 961 i niektóre terytoria w Azji Mniejszej. To odzyskane zaufanie przekonało Nicéphore Phokas do odmowy w 965 r. Zapłaty daniny przyznanej Bułgarii. Potem nastąpiła inwazja Bułgarii przez Rosję Kijowską od 968 do 971 roku, która spowodowała czasową ruinę państwa bułgarskiego i katastrofalną wojnę, która trwała prawie pięćdziesiąt lat i zakończyła się podbojem Cesarstwa Bułgarskiego przez Bizantyjczyków w 1018 roku.