Konstantyn VII Porphyrogenet

Konstantyn VII Porphyrogenet
Cesarz bizantyjski
Obraz poglądowy artykułu Konstantyn VII Porphyrogenete
Follis od Konstantyna VII z matką Zoe.
Królować
6 czerwca 913 - 9 listopada 959
46 lat, 5 miesięcy i 3 dni
Kropka macedoński
Poprzedzony Aleksandra
Współimperator Romain I st Lécapène (920-944)
Christophe Lécapène (921-931)
Étienne Lécapène ( 924-945 )
Constantin Lécapène ( 924-945 )
Śledzony przez Roman II
Biografia
Narodziny 3 września 905
Konstantynopol
Śmierć 9 listopada 959
Konstantynopol
Tata Leon VI Mądry
Matka Zoe Carbonopsina
Żona Helene Lecapene
Potomstwo Romain II
Zoe
Agathe
Théophano
Anne
Théodora
Cesarz bizantyjski

Konstantyn VII Porphyrogenet (w języku greckim  : Κωνσταντίνος Ζ'Πορφυρογέννητος , Konstantinos VII porfirogeneta ), ur3 września 905w Konstantynopolu i zmarł dnia9 listopada 959w tym samym mieście jest cesarzem bizantyjskim od 913 aż do śmierci, chociaż w rzeczywistości sprawuje władzę dopiero w 944 . Należy do dynastii macedońskiej .

Narodziny i legitymizacja

Konstantyn jest synem cesarza Leona VI Mądrego i jego kochanki Zoe Carbonopsina . Cesarz nie mając innego syna, poślubił Zoe w czwartym małżeństwie („  tetragamia  ”), łamiąc zarówno zasady Kościoła, jak i kodeks praw, który sam promulgował i który zabraniał wszelkich związków poza granicami trzeci. Dla Kościoła prawosławnego pierwsze małżeństwo ma bowiem charakter sakralny; w przypadku śmierci żony dopuszcza się powtórne małżeństwo w celu zachowania rodziny; trzecie i a fortiori czwarte małżeństwa są uważane za wszeteczeństwo i potępione, a dzieci powstałe w wyniku tych związków uważa się za nieślubne. W wyniku czwartego związku Konstantyn jest zatem uważany za nieślubnego.

Leon VI przez ponad rok walczył o narzucenie tej legitymizacji, wymuszając abdykację, dlaczego patriarcha Mikołaj I er Mystikos , i zastępując Euthyme I st Konstantynopola , co daje Leonowi zwolnienie potrzebne do zawarcia małżeństwa i legitymizacji Zoe Constantine, która jest powiązana z Konstantynopolem. tron ​​9 czerwca 911.

Konstantyn zyskał przydomek „  Porphyrogenet  ” („urodzony w purpurze”, fiolet symbolizujący cesarza). Oznacza urodzony w rodzinie cesarskiej – nie jest to ogólna zasada dla cesarzy rzymskich, których sukcesja nie jest regulowana jasnymi przepisami, nie mówiąc już o licznych zamachach stanu – a zatem oznacza prawowite rodzicielstwo.

Po śmierci Leona VI , The11 maja 912 r, jego brat zastępuje go pod imieniem Alexandre . Krótko przed śmiercią w 913 r. potwierdził Konstantyna w wieku 7 lat na następcę, ale zorganizował radę regencyjną z Mikołajem na czele i usuwając, wbrew wszelkim praktykom, Zoe, matkę cesarza.

Cesarz pod powiernictwem

Nicolas wysyła Zoe do klasztoru. Ale to tylko kompromituje zawierania zbyt niekorzystną umowę z cara Bułgarii Symeon I st Bułgarii i narzuca Rada Regencyjna Przypominam 914 Zoe, którą rozpoznaje ponownie tytuł cesarzowej.

W 918 , po początkowych sukcesach, jego armie zostały z kolei pokonane przez Bułgarów. Konstantyn VII , zachęcony przez swojego nauczyciela, zaapelował do admirała Romaina Lécapène'a , aby uniknął prawdopodobnego przejęcia władzy przez generała Léona Phocasa , powołanego przez Zoe.

Romain I st Lecapenus jest potrzebna, jest poślubić córkę Helena Lekapene do Konstantyna VII i 920 , powraca do klasztoru Zoe, a następnie 17 grudnia ogłasza przez samego Ada . Choć dzierży wszelką władzę, szanuje osobę Konstantyna i jego tytuł, uznając go za współcesarza, ale na drugim miejscu. Później ogłosił swoich trzech synów współcesarzami, umieszczając najstarszego, Christophe'a , na drugim miejscu, a tym samym spychając Konstantyna na trzecie miejsce. Jednak po śmierci Christophe'a, jedynego z jego synów, którego uważał za godnego jego następcy, starzejący się Romain potwierdził drugie miejsce Konstantyna VII i przygotował sukcesję dla syna tego ostatniego, urodzonego w 939 i o imieniu Romain, przyszłego Romaina II , który jest również swoim własnym wnukiem. W grudniu 944 jego dwaj pozostali synowie, Konstantyn i Etienne Lécapène , obalają go i zamykają w klasztorze; ale powszechne zamieszki zmuszają ich do dzielenia się władzą z Konstantynem VII . W styczniu 945 próbowali się go pozbyć, ale nie udało im się, a także zamknięto ich w klasztorach. Odtąd Konstantyn VII jest jedynym cesarzem.

Cesarz Erudyta

Zamknięty w Wielkim Pałacu za panowania swojego ojca – Romaina I st Lecapena , Konstantyn VII okazał się utalentowanym malarzem i rozpoczął badania naukowe w dużej firmie, które doprowadziły go do skomponowania trzech książek, w tym do stworzenia tryptyku dotyczącego rządów Cesarstwo: z jednej strony De Ceremoniis aulæ byzantinæ ( Księga obrzędów dworu bizantyjskiego ), obszerna kompilacja tekstów dotyczących życia i obrzędów dworu cesarskiego, zawierająca także informacje o wojsku i kampaniach wojennych, oraz w sprawie administracji finansowej; z drugiej strony De administrando Imperio (Księga administracji cesarstwa) , którą przeznaczył na edukację swego syna Romana, przyszłego Romana II , a która jest szczególnie poświęcona stosunkom z obcymi narodami, na temat której podane są różne informacje ; i wreszcie De Thematibus , który opisuje sytuację „  tematów  ”, to znaczy okręgów administracyjnych i wojskowych imperium.

On również ułożyła zestaw narracjach historycznych zachodzących po kronice z Teofan Wyznawca , który zatrzymuje upadek cesarza Michała I st Rhangabé w 813 . Rachunki te, zorganizowane według panowania cesarza, obejmują okres od 813 do 961  ; całość nazywa się Teofanes ciąg dalszy (po łac. Teofanes continuatus ). W tym zestawie piąta księga, czyli Życie Bazylego , jest autorstwa samego Konstantyna VII , który nie zostawił jej nikomu, aby uczcić założyciela swojej dynastii.

Opracował także tak zwany Excerpta , zbiór 53 tematycznych antologii fragmentów starożytnych dzieł literackich, które w inny sposób zaginęły, zwłaszcza historycznych; pozostały cztery, zresztą niekompletne: O ambasadach , O spiskach , O cnotach i wadach , O ogniu . Jest to również z jego inicjatywy, że geoponika na rolnictwie, Iatrica na medycynie, Strategica o sztuce wojskowej są kompilowane , a menologe od Simeon Metaphrast jest produkowany . Wszystkie te prace naukowe mają charakter encyklopedyczny.

Osobiste panowanie

Wróg Lecapene rodziny The Fokas rodzina cieszy preferencje cesarza: Bardas Fokasa Starszy jest więc wyznaczony generał armii na Wschodzie, podczas gdy jego synowie Nicéphore II Fokas i Léon Fokasa młodszy stają stratedzy z Anatolics i z Kapadocji .

W kraju Konstantyn VII kontynuuje politykę prowadzoną przez Romaina I st Lecapena i zachęca chłopów, nakazując nawet 947 zwrotowi bez odszkodowania całej ziemi nabytej przez wielką arystokrację ziemską od początku jego panowania, czyli w 913 roku . Drobni chłopi właściciele są podstawą potęgi militarnej imperium, a przede wszystkim fiskalnej, a chronią ich silni cesarze.

W 949 próbował odbić Kretę od Arabów , ale jak jego ojciec w 911 , poniósł porażkę. Prowokuje arabski atak na terytoria bizantyjskie w Syrii , Armenii i Włoszech . Ziemie na wschód są odzyskane przez Walne Jean I er Tzimiskesa . W 956 roku flota arabska została zniszczona przez grecki ogień , dzięki akcji Bazylego Heksamilitèsa . W 958 odwiedziła go Olga , rosyjska księżniczka z Kijowa , która przyjęła chrzest pod imieniem Helena i zaczęła nawracać swój lud. Chrystianizacja Rosji nastąpiła jednak dopiero za jego wnuka Włodzimierza .

Kiedy Konstantyn zmarł w 959 roku, jego następcą został jego syn Romain II .

Unia i potomność

Konstantyn VII poślubił4 maja 919Hélène Lécapène (zmarła w 961), córka Romaina I er Lécapène , w tym:

Pięć córki cesarza są zablokowane przez swego brata Romain II w klasztorze Kanikleios, następnie przeniesiono, niektóre do klasztoru Antiochii i innych do tego z Myrelaion i pozbawiony mniszek przez opata Jana z Stoudios. Romain II daje im taką samą emeryturę jak w Grand Palais, ale odrzucają habit klasztorny. Później Jean I er Tzimiskes żona Teodora , który prawdopodobnie nie zabrał śluby.

Dziedzictwo literackie

Constantine VII jest częścią przebudzenia literatury, która miała głównego na końcu VIII TH i podczas IX -tego  wieku. Podobnie jak jego ojciec, wykorzystywał państwowe dźwignie do pobudzania inicjatyw literatów, w szczególności poprzez kopie i kompilacje starych dzieł starożytności. Dorobek literacki wspierany przez Konstantyna VII jest znany jako Excerpta Constantiniana . Z 53 wyprodukowanych tomów zachowały się tylko cztery: Excerpta de legationibus , Excerpta de insidiis , Excerpta de sententiis oraz Excerpta de virtutibus et vitiis .

Konstantyn VII stworzył także własne dzieła literackie:

Uwagi i referencje

  1. Średniowiecze na Wschodzie , M. Kaplan
  2. Traktat Venance Grumel o studiach bizantyjskichzan La Chronologie University Press z Francji. Paryż 1956 „Cesarz Grecki” s.  357.
  3. Béatrice Beaud, „  Wiedza i monarcha: Traktat o narodach cesarza bizantyjskiego Konstantyna VII Porphyrogeneta  ”, Annales. historia, nauki społeczne ,1990, s.  551-564 ( czytaj online )

Załączniki

Bibliografia

Linki wewnętrzne

Linki zewnętrzne