Georges de Labruyère

Georges de Labruyère Obraz w Infoboksie. Biografia
Narodziny 21 lutego 1856 r.
Paryż
Śmierć 23 maja 1920(lat 64)
Savigny-sur-Orge
Imię urodzenia Georges-Joseph Poidebard de Labruyère
Narodowość Francuski
Czynność Dziennikarz
Małżonka Seweryna
Pokrewieństwo Józef Bouchardy
Inne informacje
Pozycja Raport

Georges de Labruyère , urodzony dnia21 lutego 1856w Paryżu i zmarł dnia23 maja 1920w Savigny-sur-Orge , jest francuskim dziennikarzem .

Biografia

Kariera wojskowa

Georges jest synem oficera Josepha-Henri Poidebarda de Labruyère i Anny-Élisabeth Bouchardy, siostry dramaturga Josepha Bouchardy .

Byłby najmłodszym żołnierzem we Francji podczas wojny francusko-niemieckiej w 1870 roku . Rzeczywiście zaciągnął się w wieku czternastu lat do maszerującego batalionu i wziąłby udział w bitwach pod Bourget , Champigny i Buzenval .

W 1873 zaciągnął się do pułku huzarów , gdzie awansował do stopnia podoficera. Wkrótce jednak wrócił do służby w spahis w Algierii . Uczestnicząc w operacjach pacyfikacji Aurès mieszkał kilka lat w tej kolonii, w szczególności w Biskrze , gdzie się ożenił. W 1881 r. podzielił się z publicznością swoją wiedzą o Afryce Północnej na szeregu konferencji prowadzonych we współpracy z odkrywcą Louisem Jean-Baptiste Sayem (wnukiem Louisa Say i założycielem Port-Say ).

Kariera dziennikarska i literacka

W 1877 zrezygnował z wojska i osiadł w Paryżu , gdzie został dziennikarzem, podpisując swoje artykuły Georges de Labruyère .

Współpracował z licznymi gazetami, takimi jak Le Voltaire (1881), La Réforme , L'Événement (gdzie jeden z jego artykułów na temat kolonizacji Tunezji doprowadził go do skazania za zniesławienie w 1881), La France agricole, polityczną i handlową (z którego był dyrektorem politycznym) i L'Écho de Paris , zanim w 1885 roku wszedł do Cri du Peuple , socjalistycznego dziennika założonego przez Julesa Vallèsa i przejętego przez Séverine'a .

Ściśle związany z tym libertariańskim i feministycznym dziennikarzem, Labruyère zostawił dla niej swoją żonę (która dała mu troje dzieci) i dzielił większość jego politycznych zmagań, od socjalizmu po boulangizm . Wielki współudział, jaki istniał w tej parze dziennikarzy, sprawił, że niektórzy powiedzieli, że Séverine czasami podpisywał artykuły napisane przez Labruyère. Obaj byli blisko z antysemitą Édouardem Drumontem , dyrektorem La Libre Parole .

Udając się za jednego z mistrzów gatunku reporterskiego , Labruyère założył takie tytuły jak La Cocarde i La Jeune République oraz współpracował przy Le Matin (dla którego był szefem wiadomości).

Pisał także powieści historyczne, takie jak Chantereine (serializowany następnie zredagowany w 1895 i adaptowany do teatru w 1898), La Grande Aventure (Paryż, Librairie Universelle, 1905, 346 s.), Seriale dramatyczne, takie jak Madame Élias (opublikowane w Le Voltaire w 1881), Les Possédées de Paris , Le Coup d'Etat , L'Homme veilé i La Patrie en Danger (opublikowane w Le Matin w 1910, 1911-1912, 1921 i 1922), a także sztuki ( Powrót orzeł , 1898). W 1882 prowadził rozmowy z Chabrillatem w sprawie zakupu teatru Ambigu .

Mówi się również, że był współautorem Memoires du Général André (1906).

Pojedynki

Dzierżąc z taką samą przyjemnością piórem jak szablą, brał udział w kilku pojedynkach , najczęściej z kolegami lub innymi osobistościami urażonymi niektórymi jego artykułami:

Cierpiąc na problemy zdrowotne od czasu urazu płuca w 1887 r., Labruyère prawie zmarł na wąglika powikłanego zatorowością płucną w 1891 r. i cierpiąc na zapalenie kości , musiał przejść operację wLipiec 1896. Jednak zmarł dopiero w 1920 r., po długiej chorobie spowodowała paraliż w 1915 r.

Piekarz lewicowy

W 1888 roku, w którym Séverine opuścił Le Cri du peuple po ponad rocznym konflikcie między nim a Julesem Guesde , Georges de Labruyère założył pierwszą gazetę Boulangist, La Cocarde (tytuł znaleziony przez Séverine'a), która zaczęła się ukazywać.Marzec 13i wkrótce wyprodukował ponad 400 000 egzemplarzy. Jej biura znajdowały się pod adresem 142 rue Montmartre .

Jako redaktor naczelny Labruyère wyrażał lewicowy bulangizm, wywodzący się z blankizmu , którym dzielił się z częścią paryskich socjalistów. Manifest z autografem, który wysłał we wrześniu do La Diane , kolejnego  pisma poświęconego „  General Revanche ”, świadczy o tym socjalistycznym bulanizmie: „Dziś wiemy, że ani armie, ani narody nie żywią się chwałą i chcemy, aby bałagan był tak pełny jako etui. Chcemy, żeby ci, którzy walczą lub pracują dla Rzeczypospolitej, mieli zapewnione wyżywienie i wyżywienie, [...] a jeśli mamy inwalidów dla żołnierzy, to chcemy, żeby byli też dla robotników. Krótko mówiąc, nasza kokarda musi być przymocowana do żołądków, które nie są puste, i do ubrań, które utrzymują je w cieple na ich cześć ”.

Następnie Labruyère zdystansował się po locie Boulangera do Brukseli i po zmianie właściciela poddał się Marzec 1889zarządzanie La Cocarde – obecnie finansowanej przez monarchistów – nacjonalistom. Mimo to przez długi czas pozostał wierny partii rewizji konstytucji i opowiadał się za wyborem Prezydenta RP w wyborach powszechnych. To właśnie z tych pomysłów stawił się do wyborów parlamentarnych w 1893 roku , w pierwszym okręgu 8 th  dzielnicy Paryża , pod etykietą „republikański rewizjonistów” i „nieparlamentarny i niezależny socjalista Republikańskiej”. Pomimo poparcia komitetu złożonego głównie z robotników z Zachodniej Stacji , uzyskał tylko 722 głosy, daleko za konserwatywnym Denysem Cochinem , republikaninem Frédériciem Passy i bonapartystą Paulem Chassaigne-Goyonem .

Zaangażowanie w aferę Padlewskiego (1890-1891)

18 listopada 1890 r, rewolucjonista polskiego pochodzenia, Stanisław Padlewski , zamordował generała Seliverstova , byłego szefa rosyjskiej tajnej policji, którego nihilistyczni uchodźcy we Francji oskarżyli o zorganizowanie łapanki na kilku ich towarzyszy. Po ucieczce z miejsca zbrodni Padlewski znalazł schronienie u żony socjalistycznego dziennikarza Antoine'a Duc-Quercy'ego , byłego redaktora Cri du Peuple i redaktora naczelnego algierskiego Radykału . Zabójca Seliverstova został następnie powierzony Fernandowi Grégoire'owi , byłemu sekretarzowi redakcji algierskiego Radykału .

Labruyère wkrótce został wtajemniczony. Chociaż potępiał czyn Padlewskiego iw ogóle indywidualne działanie , był przekonany przez Severine, że wojujący nihilista przede wszystkim dokonał „aktu sprawiedliwości”. Następnie zgodził się zorganizować swoją eksfiltrację. Pod przykrywką pojedynku w Tyrolu Labruyère minął Padlewskiego dla swojego lekarza, niejakiego "Doktora Wolffa", i towarzyszył mu do Triestu , gdzie uciekinier zaokrętował się do Palermo , Malty , Gibraltaru, a następnie Ameryki . Labruyere dał mu jeden ze swoich pistoletów, broń, którą Padlewski miał później w chwili rozpaczy obrócić przeciwko sobie.

Według Marie-François Goron, szefa paryskiej policji w czasie wydarzeń, rząd francuski mógł przymknąć oko na lot Padlewskiego. Rzeczywiście, gdyby ten ostatni został aresztowany i osądzony za swoją zbrodnię, ława przysięgłych mogłaby być zbyt pobłażliwa w stosunku do idealisty, co doprowadziłoby do napięć dyplomatycznych niszczących pojawiające się wówczas zbliżenie francusko-rosyjskie .

Po powrocie Labruyère opublikował w L'Éclair du12 grudniasensacyjny reportaż pt. „Jak sprawiłem, że Padlewski uciekł”. Oskarżony o ukrywanie przestępcy, Labruyère i M mi  Quercy Duke zostali aresztowani przez Goron i skazany na trzynaście miesięcy w więzieniu i dwóch miesięcy z okoliczności łagodzących. Jeszcze we Włoszech, w czasie procesu, Gregory został skazany zaocznie (mimo że ogłosił swoje poddanie się telegraficznie) na osiem miesięcy.

Dziennikarz zaapelował i w Styczeń 1891został uniewinniony z wątpliwości co do prawdziwej tożsamości pseudolekarza Wolffa: ten ostatni byłby tylko wabikiem mającym na celu ułatwienie eksfiltracji przez pana Gregory'ego prawdziwego Padlewskiego.

Labruyère uznał, że „nie jest rolą dziennikarza denuncjować kogokolwiek, nawet winowajcę”. Tak więc, po zbadaniu morderstwa, wgrudzień 1891, baronessa Dellard, odkryłby tożsamość zabójcy przed policją, ale powstrzymałby się od ujawnienia jej przed aresztowaniem tego ostatniego, oficera o nazwisku Louis Anastay (1866-1892).

Zaangażowanie w aferę Maxa Lebaudy'ego (1895-1896)

W wrzesień 1894Séverine podpisała bardzo ostry atak na młodego spadkobiercę, którego uważała za marnotrawnego i awanturniczego, Maxa Lebaudy'ego , którego oskarżyła o „organizowanie walk byków  ” (w rzeczywistości polowania ) w jego posiadłości Maisons-Laffitte , działalność, którą uznała za okrutną. Max wywodził się z linii przemysłowców i bankierów cukru sięgającej czasów Napoleona, a jego majątek szacowano na 30 milionów franków.

Wkrótce potem Max Lebaudy musiał odbyć służbę wojskową . Zadeklarował jednak, że cierpi na problemy zdrowotne iw 1895 r. złożył wniosek o urlop rekonwalescencyjny. Pozostając przy początkowej nieufności do młodego człowieka, Séverine napisała w lipcu nowe artykuły w La Libre Parole , redagowane przez Édouarda Drumonta , oburzane ewentualnym przywilejem, jak również kolosalnymi sumami i wątpliwymi procedurami (jak zakup plwociny Phthisis , która było tylko plotką) wdrożone w celu osiągnięcia tego wyniku. Kontrowersje wkrótce ogłosili inni dziennikarze w swoich felietonach. Podszedł do pośrednika, Labruyère zgodził się spróbować przekonać Severine do zaprzestania tej kampanii, ale dziennikarz odmówił. Max Lebaudy, którego rada reformacyjna trzymała pod sztandarem, zmarł wkrótce po tym, jak…24 grudnia 1895 r, w szpitalu wojskowym w Amélie-les-Bains  : sprawa wywołała skandal, ponieważ młody człowiek, wcześniej potępiany przez niektórych jako bogaty symulator bez patriotyzmu i skrupułów, był teraz uważany przez innych za męczennika wojska i jak nastolatek manipulowane i wykorzystywane przez chciwych komensalów.

Podczas procesu wniesionego Marzec 1896przeciwko siedmiu pośrednikom, którzy próbowaliby wykorzystać Maxa, znajdujemy Labruyère'a: został oskarżony o żądanie pieniędzy w zamian za wstawiennictwo u Séverine, co było szantażem i formą wymuszenia . Został jednak uniewinniony, w przeciwieństwie do tego, który próbował zmoczyć Labruyère'a, Lionela de Cesti , poszukiwacza przygód, którego Lebaudy uczynił swoim zaufanym człowiekiem i który przedstawił go Louisowi Alfredowi Balensiemu, bankierowi: kiedy sprawiedliwość przeszukała bank wmaj 1896Fortuna Maxa przepadła, podobnie jak bankier.

Uwagi i referencje

Uwagi

  1. Lionel Werther Cesti urodził się w 1846 roku w Bône w Algierii, gdzie jego ojciec, obcokrajowiec Augustin Werther (1803-1879) zaciągnął się do Legionu pod nazwą „Cesti”, pełnił funkcję oficera medycznego (oficera Legii Honorowej). w 1860 r.). Lionel sam był żołnierzem: brał udział w wojnie francusko-pruskiej i przed opuszczeniem wojska w 1878 r. doszedł do stopnia porucznika. Nadając sobie tytuł szlachecki „hrabiego Cesti”, wstąpił do kompanii górnoparyskiej po zatrudnieniu jako agent wyborczy Boulangist Arthura Dillona . W pobliżu markiza de Morès był zaangażowany w aferę Nortona po tym, jak sfotografował fałszywe dokumenty, które doprowadziły do ​​tego skandalu, swojemu przyjacielowi Lucienowi Millevoye (1893). Skazany na trzynaście miesięcy więzienia za rolę w aferze Lebaudy'ego, został zwolniony warunkowo we wrześniu 1896 roku.

Bibliografia

  1. Jules Prevel „Courrier des teatrach” Le Figaro , 27 czerwca 1882, s. 3.
  2. Le Gaulois , 26 września 1881, s. 1.
  3. „Gazette des tribunals”, 11 grudnia 1881, Le Figaro , s. 3.
  4. Théodore Joran, Le Mensonge du feminisme: opinie Leona H. , Paris, Jouve, 1905, s. 238.
  5. Évelyne Le Garrec, Severine : buntownik (1855-1929) , Paryż, Seuil ,1982, 311  s. ( ISBN  978-2-02-006112-4 , OCLC  239742908 , czytaj online ) , s.  133.
  6. „Mémoires anthumes”, Gil Blas , 9 czerwca 1906, s. 1.
  7. „Przez Paryż”, Le Figaro , 9 grudnia 1885, s. 1.
  8. Camille Legrand, „La Quinzaine Parisienne”, Revue illustrée , 1898.
  9. „Rzeczy i ludzie”, Le Matin , 17 grudnia 1885, s. 3.
  10. „Rzeczy i ludzie”, Le Matin , 18 czerwca 1886, s. 3.
  11. „Wczorajszy pojedynek”, Le Matin , 21 sierpnia 1887, s. 2.
  12. „Rzeczy i ludzie”, Le Matin , 18 października 1888, s. 3.
  13. Paul Royer, „The Lebaudy Affair”, Gil Blas , 14 stycznia 1896, s. 3.
  14. „Pojedynki Mermeix”, Le Figaro , 9 września 1890, s. 1 i 3.
  15. „Echa poranka”, Le Matin , 3 maja 1891, s. 3.
  16. Gil Blas , 14 lipca 1896, s. 1.
  17. „Tu i tam”, La Grimace , 21 czerwca 1920, s. 6.
  18. Jean Garrigues , Le Boulangisme , Paryż, PUF, 1992, s. 36.
  19. La Diane , 9 września 1888, s. 3.
  20. Journal of Debates , 5 marca 1889, s. 2.
  21. Gustave Vapereau , Uniwersalny Słownik współczesnych , suplement do 6 -tego  wydania, Paryżu, Hachette, 1895, s. 26.
  22. Andry, The Steinheil Affair, Gil Blas , 24 listopada 1908, s. 2.
  23. Wśród których jest inny dziennikarz: Jacques Saint-Cère .

Bibliografia

Linki zewnętrzne