Markiz Morès

Markiz Morès Obraz w Infobox. Markiz de Morès, przebrany za zastępcę smoków Biografia
Narodziny 14 czerwca 1858
Śmierć 9 czerwca 1896 (w wieku 37 lat)
Pogrzeb Cmentarz Wielki Jas
Narodowość Francuski
Trening Specjalna szkoła wojskowa w Saint-Cyr
Czynność Polityk
Inne informacje
Sport Ogrodzenie

Antoine Amedee-Marie Vincent Manca-Amat Vallombrosa , znany z tytułu markiza de Mores, jest francuskim poszukiwaczem przygód i aktywistą politycznym , urodzonym14 czerwca 1858 i martwe 9 czerwca 1896w El Ouatia w Tunezji .

Manca-Amat z Vallombrosa

Rodzina Manca-Amat to bardzo stara rodzina z Sassari w królestwie Sardynii, która żyła pod hiszpańską dominacją do 1713 roku , następnie stała się austriacką, a od 1720 roku Savoyardem.

Kiedy książę Sabaudii zostaje królem Sardynii; Don Antonio Manca-Amat, markiz Morès i Montemaggiore, otrzymuje w 1775 roku od króla Victora-Amédée III , za zapłatą 70 000 funtów sabaudzkich, tytuł księcia Asinary , nazwę wyspy na Sardynii.

Do Victora Emmanuela I dociera bratanek, który najpierw zmienia go na „Vallombrosa” nazwę pobliskiego miasta na wyspie.

Dziadek markiza de Morès, Vincenzo Manca-Amat, któremu nie udało się pokonać spisku przeciwko królowi Karolowi-Félixowi , zobaczył, że jego majątek został skonfiskowany przez Koronę i wyjechał na wygnanie we Francji w latach dwudziestych XIX wieku . Ożenił się w Paryżu31 sierpnia 1831Claire de Galard de Brassac de Béarn ( 1809 - 1840 ) przed powrotem w 1832 w posiadanie swojej własności; on umiera dalej22 kwietnia 1850.

Jego syn Richard ( Riccardo ) Manca-Amat (Paryż, 1834 - Pouilly-sur-Loire , 1903), książę Vallombrosa i Asinara, żona w 1857 Geneviève de Pérusse des Cars (Paryż, 1836 - Abondant, 1886), córka Amadeusza of Perusse des Cars , 2 e Duke des Cars i General whoCzerwiec 1830polecił 3 th  podziale w podbiciu Algieria .

W wieku dwudziestu dwóch lat Richard poprowadził wyprawę przez Indie; w 1858 roku kupił pałac w Cannes od bogatego Anglika , który sprzedał w 1893 roku.

Para będzie miała czworo dzieci, dwóch synów, Antoine i Amédée de Vallombrosa oraz córkę Claire, hrabinę Lafond.

Pierwsze lata

Antoine studiował w Cannes w kolegium Stanisława, następnie wyjechał do Saint-Cyr , gdzie w 1878 roku ukończył jako porucznik kawalerii awans w Plewnej. W 1876 roku miał swoich kolegów Charles de Foucauld i Philippe Pétain, także współlokatorów.

Uczył się w szkole kawalerii w Saumur i został wysłany do Algierii, gdzie wziął udział w wyprawie przeciwko powstaniu. Tam przeprowadza swój pierwszy pojedynek . Gdy osiągnął pełnoletność, otrzymał tytuł markiza Morès i Montemaggiore.

W 1882 roku opuścił armię i został przeniesiony do rezerwy z 22 nd  dragonów .

Plik 15 lutego 1882w Château de La Bocca, należącym do jego teściów w Cannes , poślubił Medorę von Hoffman (1856–1921), córkę barona Louisa, bogatego nowojorskiego bankiera; książę Walii , przyszły Edward VII , wytrwały gość baronowej Athénaïs von Hoffmana i wielu członków międzynarodowej arystokracji uczestniczyć, w kościele Sainte-Marguerite, ślub, który daje podstawę do wystawnej ceremonii.

Amerykańska przygoda

W 1883 r. Wyjechał do Stanów Zjednoczonych i po pracy w banku w Nowym Jorku jego ojczym przebywał w Badlands w Północnej Dakocie , gdzie założył miasto, które nazwał swoją żoną Medorą . Tworzy ranczo i firmę dyliżansową. Stoczył kilka pojedynków na pistolet, był kilkakrotnie aresztowany za morderstwo i zawsze uniewinniany. Prawie wdał się nawet w bójkę ze swoim sąsiadem Theodorem Rooseveltem . Organizuje postępowania przeciwko złodziejom bydła.

Zajmuje się intensywną hodowlą bydła. Zamiast wysyłać woły do Chicago , wyobraża sobie stworzenie własnej rzeźni w Medorze i bezpośrednie zaopatrzenie rzeźników w całym kraju. Trudności w znalezieniu dobrej jakości bydła, zmagania z baronami mięsnymi z Chicago, a także, jak mówi Georges Bernanos , „koalicja hodowców i żydowskich banków”, jego biznes upadł i wrócił w 1886 roku, zrujnowany.

Amerykańska rezydencja, którą zbudował jako letnią i myśliwską chatę, jest obecnie muzeum Le Château de Mores i jest częścią posiadłości, która obejmuje również Park Pamięci de Mores .

W Tonkin

Za radą ojca wszedł do środka Listopad 1887z żoną w Marsylii w Bombaju; następnie udali się do Kalkuty, potem do Nepalu i wiosną 1888 r. wrócili do Francji. To właśnie na łodzi powrotnej, z której wielu oficerów wracało z Tonkin , wyobrażał sobie różne projekty, w tym budowę kolei chińskiej. granica z Zatoką Tonkińską.

Otrzymał pozwolenie od władz na przestudiowanie swojego projektu i wyjechał z Marsylii 21 października 1888. Podczas postoju w Hongkongu stoczyłby pojedynek z inną francuską poszukiwaczką przygód, Marie-Charles David de Mayrena , samozwańczym „Królem Sedangów”. W 1889 r. Został wezwany do Francji Ernest Constans , pierwszy gubernator generalny Indochin , który sprzeciwił się temu osiągnięciu, mianowany ministrem spraw wewnętrznych do walki z generałem Boulanger .

We Francji

Następnie Morès wkracza do polityki i wraz z Édouardem Drumontem założył Francuską Ligę Antysemicką, a kiedy zmarł, założył wMarzec 1891jego własna organizacja, Morès i jego przyjaciele .

Poprzez swoją działalność w Ameryce interesował się losem rzeźników z rzeźni La Villette, którzy mieli stanowić jego „oddział uderzeniowy” do walk ulicznych, ubrany w sombrero i czerwoną kowbojską koszulę; kieruje akcjami i spotyka się z Julesem Guérinem .

Dołączył do Drumont jako redaktor w La Libre Parole i wystartowałMarzec 1892kampania antysemicka oskarżająca grupę żydowskich rzeźników o dostarczanie wojsku zgniłego mięsa. WCzerwiec 1890, został skazany na trzy miesiące więzienia za swoje pisma.

Pomnożył pojedynki, najpierw z dziennikarzem i zastępcą lewicy Ferdynand-Camille Dreyfus .

Seria artykułów w „La Libre Parole” dowodzi, że musimy „wykluczyć wszystkich Żydów z armii francuskiej” (TM, „Meyer, le Dreyfus Forgotten”, w Le Nouvel Observateur n) 1494, 1993). Uważając się za urażonego i chcącego ocalić honor „trzystu francuskich oficerów czynnej armii, należących do kultu izraelskiego”, jeden z nich, André Crémieu-Foa, wyzwał Drumonta na pojedynek. Ale władze wojskowe zabroniły mu walki. Inny żydowski oficer, kapitan Armand Mayer, zajął wtedy swoje miejsce naprzeciw markiza de Morès, który zabił go na Ile de la Jatte (wtedy Ile de la Grande Jatte ) na23 czerwca 1892. Śmierć kapitana Armanda Mayera wzbudziła we Francji wielkie emocje. Prawnik Edgar Demange , który później bronił kapitana Dreyfusa , uzyskał uniewinnienie. Theodore Herzl zainspirowany tą wiadomością napisał swoją sztukę The New Ghetto .

Wróg Georgesa Clemenceau , Morès brał udział w 1893 r. W kampanii nienawiści prowadzonej przeciwko odchodzącemu zastępcy Var , przyczyniając się w szczególności do wykorzystywania „  fałszywego Nortona  ”, mającego na celu przedstawienie wielkiego radykalnego mówcy jako stypendium agenta Anglii.

Jego śmierć

W obliczu emocji wywołanych śmiercią Mayera, ale przede wszystkim dlatego , że Clemenceau ujawnia, że ​​Morès pożyczył pieniądze od żydowskiego bankiera Corneliusa Herza , związanego ze skandalem panamskim , wyjechał do Algierii, gdzie założył w 1894 r. „Algierską partię antysemicką”, myśląc o zgromadzeniu muzułmanów .

Aby walczyć z angielską hegemonią w Afryce , po kryzysie Fachody , wyobraża sobie zjednoczenie plemion koczowniczych, w szczególności poprzez bractwa Senoussis i Tidjane . Decyduje się wyjechać do Tunezji wMarzec 1896. Mimo sprzeciwu rezydenta generała Milleta, zorganizował karawanę w kierunku granicy libijskiej. Otrzymuje pomoc od szejka Mohammeda ben Otsmane El Hachaichi, tunezyjskiego uczonego frankofilskiego, który oferuje mu towarzyszenie w przedstawieniu go szefowi bractwa Senoussis .

Po drodze zwerbował Tuaregów i odesłał Tunezyjczyków, ale oszukany przez nich, został zabity9 czerwcaw miejscu zwanym „El Ouatia”, na granicy Tunezji i Libii.
Jego szczątki są przywracane2 lipcaw Kebili . Sprawa jest opisywana w prasie; Medora von Hoffman wszczyna dochodzenie z pomocą zastępcy Julesa Delahaye  ; mordercy zostają aresztowani, a jeden z nich skazany na śmierć, ale ułaskawiony na prośbę Medory.

Jego pogrzeb obchodzony jest w niedzielę w katedrze Notre-Dame w Paryżu19 lipca 1896, w obecności Georgesa Louisa Humberta , przedstawiciela prezydenta Republiki Félixa Faure , księcia Orleanu , a także wielu żołnierzy i zastępców. Maurice Barrès , Édouard Drumont i Jules Guérin wygłosili pochwałę.

Pochowany po raz pierwszy na cmentarzu Montmartre , jego szczątki przeniesiono na cmentarz Grand Jas w Cannes , gdzie jego grób został ozdobiony portretem jego i żony autorstwa Prosper d'Épinay .

Aleja i ulica Marquis du Morès nadal istnieją w Garches , mieście, w którym Charles Devos , administrator La Libre Parole w latach 1895-1916, był burmistrzem od 1925 do 1931 roku.

Uwagi i odniesienia

  1. Jean-François Six , Charles de Foucauld inaczej , Francja, Desclée de Brouwer , pot.  "Biografia",październik 2008, 447  s. ( ISBN  978-2-220-06011-8 ) , str.  20.
  2. Zamek La Bocca .
  3. Georges Bernanos , Wielki strach przed samo-sprawiedliwym , Grasset, 1931, w historii badań , N o  6, Wiosna 1993 "Markiz de Mores i liga antysemicki", str. 17.
  4. Éric Fournier, La Cité du sang [PDF] , Paryż, Libertalia, 2008.
  5. Frédéric Viey, „The Battle of Meaux or The First Steps of the Dreyfus Affair” [PDF] , judaicultures.info.
  6. Nowe getto [PDF] .
  7. „  Figaro: niepolityczna gazeta  ” w Gallica ,20 lipca 1896(dostęp 2 sierpnia 2020 ) .
  8. Bertrand Joly „Antidreyfusards, antidreyfusism: historia być napisane”, Jean Jaurès: Cahiers quarterestriels , n o  137, lipiec-wrzesień 1995, str.  89 .

Zobacz też

Bibliografia

Linki zewnętrzne