Gavrila Derjavine

Gavrila Romanovich Derjavin (po rosyjsku  : Гаврила Романович Держа́вин ), ur . 3 lipca 1743 r. (14 lipca 1743w kalendarzu gregoriańskim ) w Kazaniu , zmarł 8 lipca 1816 r. (20 lipca 1816w kalendarzu gregoriańskim ), jest rosyjskim poetą i politykiem .

Choć jego dzieła tradycyjnie kojarzone są z literaturą klasyczną, jego najlepsze wiersze pełne są antytez i opozycji dźwięków, śladami poetów metafizycznych, takich jak John Donne czy inni poeci. Przed przybyciem Aleksandra Puszkina był największym poetą w Rosji. Sukcesywnie i sędzia wojskowy, był gubernatorem od Ołoniec ( 1784 ), z Tambov ( 1785 ), prywatny sekretarz Katarzyny II z Rosji ( 1791 ), przewodniczący Kolegium Handlowej ( 1794 ), Ministra Sprawiedliwości8 października 1801 w 7 października 1803i wycofał się z biznesu w 1803 roku , aby uprawiać listy.

Gavrila Derjavine swoimi wierszami uczyniła chwałę Katarzyny II. Jemu zawdzięczamy dodanie przymiotnika „Wielki”; w rzeczywistości poeta w swoich odach do cesarzowej zawsze nazywał ją Wielką Katarzyną.

Biografia

Urodził się w Kazaniu, z rodziny drobnej szlachty, Derzhavin musiał odległego przodka Morza (tytuł szlachecki nosił w stanach tatarski ) Bagrim że XV th  wieku opuściły Złotej Ordy i przeniósł się do Moskwy  ; został ochrzczony i został wasalem księcia Wasilija II Rosji ( 1415 - 1462 ).

Dzieciństwo

Niemniej jednak, XVIII th  century , ojciec Gavrila (Gabriel) Romanovich Derzhavin był biedny właściciel, który zmarł, kiedy poeta był jeszcze bardzo młody. Derjavine otrzymał niewielkie szkolenie w gimnazjum . Nauczył się niemieckiego i porzucił studia, aby wstąpić jako szeregowiec do pułku strażników w Petersburgu.

Kariera wojskowa

Następnie, jako zwykły żołnierz za panowania Katarzyny II, osiągnął najwyższe pozycje w Cesarstwie. W 1773 roku na urlopie w Kazaniu wywarł wrażenie na swoich dowódcach podczas buntu Emeliana Pugaczowa , pisząc manifest lojalistów. W 1777 r. Otrzymał awans i ziemię i wrócił do Petersburga, gdzie poświęcił się poezji. W 1780 roku jego reputacja jako poety była już ugruntowana.

Kariera polityczna

Ponieważ był bardzo zręczny politycznie, kariera Derjavine'a szybko zakończyła się sukcesem, kiedy odszedł z wojska do służby publicznej. Został mianowany gubernatorem Olonets (1784), a następnie pokłócił się z gubernatorem o stanowisko Tambowa (1785), a następnie osobisty sekretarz Katarzyny II (1791), prezes College of Commerce (1794). Nie dogadał się jednak z Katarzyną II lub jego synem Pawłem I er i wahał się przed propozycją Aleksandra I st, który mianował go ministrem sprawiedliwości,8 października 1801. Odszedł na emeryturę7 października 1803resztę życia spędził w majątku Zvanka pod Nowogrodem , gdzie pisał swoje sielanki i wiersze anakreontyczne .

Derjavin i jego żona zostali pochowani w klasztorze Chutyńskim na przedmieściach Nowogrodu .

Grafika

DS Mirsky uważa go za „największego poetę stulecia, jednego z najwybitniejszych i najbardziej oryginalnych”. » Derjavine jest znany ze swoich odów poświęconych cesarzowej i innym postaciom dworskim. Niewiele uwagi poświęcił dominującemu systemowi płci ustanowionemu przez Michaiła Łomonosowa , a nawet jest uważany za niszczyciela tego systemu. Z dużą swobodą mieszał style i rejestry języka rosyjskiego oraz odrzucał konwencje narracyjne.

Często wypełniał swoje ody treścią elegijną, humorystyczną lub satyryczną, przekształcając w ten sposób tradycję ody . Na przykład w swojej Wielkiej Odzie do cesarzowej mówi, że szuka wiórów we włosach żony i porównuje swoją poezję do lemoniady.

W przeciwieństwie do innych klasycznych poetów Derjavine znajdowała przyjemność w starannie dobranych detalach, takich jak kolor tapety w jej sypialni czy poetycki spis codziennych posiłków. Uważał francuski za język harmonii, a rosyjski za język konfliktu. Uprawiał poezję liryczną, filozoficzną ( Ode à Dieu , 1784), anakreontyczną (lekką i czarującą, ale wyważoną) i sielankową ( La vie de Zvansk , 1807). Porzuca abstrakcję na rzecz materialnego kontaktu ze światem. Chociaż upajał się harmonijnymi aliteracjami, czasami celowo manipulował swoimi wersetami, aby nadać im kakofoniczny efekt.

Główne ody Derjavine to:

• Po śmierci księcia Mestscherskiego ( 1779 )
• Oda do Felicy ' ( 1784 )
• Dieu ( 1785 , przetłumaczony na kilka języków europejskich , nawet cesarz Chin kazał to przetłumaczyć)
• Cascade ( 1794 , inspirowany śmiercią księcia Grigorija Potiomkina )
• Bouvreuil ( 1800 , elegia po śmierci jego przyjaciela Aleksandra Suworowa ).
• Oda o wypędzeniu Francuzów ( 1813 );

On również wyposażony w tekstach pierwszy rosyjski hymn ( Гром победы, раздавайся! Thunder zwycięstwa, oddźwiękiem!), W hołdzie Suworowa zdobyciu Izmail , który zakończył się szósty wojny rosyjsko-tureckiej.

Jego Wspomnienia ukazały się w Moskwie w 1860 roku . Jego prace zostały przetłumaczone na język francuski w 1861 roku .

Dzieło Derjavine'a jest prawie całkowicie liryczne. jego późno skomponowane tragedie są znikome. Według Mirsky'ego ważniejsi są ci, którzy zajmują się prozą, jak jego Essay on Lyric Poetry .

Linie znalezione na jego stole, gdy umarł Derjavine

Plik 6 lipca 1816

Osąd

Według DS Mirsky  :

„Poezja Derjavine'a to imponujący wszechświat bogactwa; jego jedyną winą było to, że ten wielki poeta nie mógł służyć ani jako nauczyciel, ani jako przykład. Nie zrobił nic, aby podnieść poziom gustu ani poprawić języka literackiego. Jeśli chodzi o jego poetyckie loty, to oczywiście niemożliwe było podążanie za nim na tych oszałamiających wysokościach. "

- DS Mirsky, Historia literatury rosyjskiej.

Uwagi i odniesienia

1. Mirsky 1969 , s.  62.
2. Anita Davidenkoff 1992 , s.  559.
3. Mirsky 1969 , str.  62.
4. Mirsky 1969 , str.  63.
5. Mirsky 1969 , s.  66.

Bibliografia

• Efim Etkind , Georges Nivat , Ilya Serman i Vittorio Strada , Historia literatury rosyjskiej , t.  1: Od początków do świateł , Paryż, Fayard ,1992, 895  str. ( ISBN  978-2-213-01985-7 , LCCN  88146549 ) , „Gavriil Derjavine”
• DS Mirsky ( przekład  z angielskiego Véronique Lossky), Historia literatury rosyjskiej: od jej początków do współczesności , Paryż, Fayard,1969, 616,  s.

• (fr) Ten artykuł jest częściowo lub w całości zaczerpnięty z artykułu w angielskiej Wikipedii zatytułowanego „  Gavrila Derzhavin  ” ( zobacz listę autorów ) .

Załączniki

• Dokumentacja urzędowa  :
  • Plik wirtualnego organu międzynarodowego
  • Międzynarodowy identyfikator nazwy normy
  • CiNii
  • Biblioteka Narodowa Francji ( dane )
  • System dokumentacji uczelni
  • Biblioteka Kongresu
  • Gemeinsame Normdatei
  • Biblioteka Narodowa Hiszpanii
  • Królewska Biblioteka Holenderska
  • Biblioteka Narodowa
  • Biblioteka Narodowa Izraela
  • Biblioteka Uniwersytecka w Polsce
  • Biblioteka Narodowa Szwecji
  • Western Swiss Library Network
  • Watykańska Biblioteka Apostolska
  • Biblioteka Narodowa Australii
  • Norweska baza biblioteczna
  • Biblioteka Uniwersytecka w Zagrzebiu
  • WorldCat