| Narodziny |
23 lutego 1944 Lindau |
|---|---|
| Śmierć |
29 grudnia 2001(w wieku 57 lat) Monachium |
| Narodowość | Niemiecki |
| Zajęcia | Muzyk , kompozytor , pianista |
| Instrument | Fortepian |
|---|---|
| Gatunek artystyczny | Krautrock |
Florian Fricke , urodzony dnia23 lutego 1944w Lindau , Niemcy i zmarł29 grudnia 2001w Monachium jest niemieckim muzykiem, jednym z pierwszych innowatorów korzystających z elektronicznych instrumentów klawiszowych ( syntezator Moog , Moog III ...) i założycielem grupy Popol Vuh , później zaliczanej do Krautrocka , a także mianowanym kompozytorem reżysera Werner Herzog .
Stopniowo jego muzyka (a więc Popol Vuh) wybiera bardziej akustyczny kierunek, porzucając elektronikę na rzecz brzmienia fortepianu.
Fricke zaczął grać na pianinie jako dziecko. Studiował instrument, kompozycję i dyrygenturę w konserwatoriach we Fryburgu i Monachium. W Monachium, w wieku 18 lat, zainspirowały go nowe trendy, takie jak free jazz. Wyreżyserował także kilka filmów krótkometrażowych. (Później został krytykiem filmowym i muzycznym magazynu Der Spiegel i szwajcarskiej gazety Neue Zürcher Zeitung ). Również w Monachium poznał Gerharda Augustina, swojego przyszłego producenta.
W 1967 roku Fricke poznał reżysera Wernera Herzoga i zagrał rolę w swoim pierwszym filmie Signs of Life (1968). Fricke stał się twórcą ścieżki dźwiękowej do kilku ważnych dzieł Wernera Herzoga, Nosferatu, Phantom of the Night (z Klausem Kinskim i Bruno Ganzem ), Aguirre, Wrath of God i Heart of Glass . Fricke pojawił się także przelotnie w innej pracy tego samego Herzoga The Enigma Kaspara Hausera (1974).
Fricke był pionierem w muzycznej elektronice niedawnych klawiatur i opóźnień, z którymi wyprodukował dwa pierwsze dzieła Popola Vuha : Affenstunde (en) i In den Gärten Pharaos (en) . Jego użycie instrumentów odcisnęło niezatarty ślad na rodzącej się niemieckiej szkole elektronicznej, sztandarowej osi muzyki elektronicznej . Jednak symbolicznie oddał swojego Mooga swojemu koledze i rodakowi Klausowi Schulze, wyrzekając się tej formy sztuki muzycznej.
W 1970 roku, wraz z Holgerem Truelzschem i Frankiem Fiedlerem, założył grupę Popol Vuh. Imię wybrane z manuskryptu Majów Popol Vuh . Fricke pozostał dyrektorem muzycznym aż do śmierci, z gitarzystą i perkusistą Danielem Fichelscherem (w) .
Oprócz pracy nad własną muzyką Fricke współpracował z kilkoma innymi muzykami. W 1972 roku pojawił się na podwójnym albumie Tangerine Dream Zeit, ale także z Renate Knaup z grupy Amon Düül II . Z Fichelscherem, w 1973 i 1974 roku w grupie byłego gitarzysty Popol Vuh, Connie Veit, Gila (en) . W 1992 roku wyprodukował album interpretacyjny Mozarta . W 1998 roku zorganizował instalacje „audio / wideo”, w tym Messa di Orfeo we włoskiej miejscowości Molfetta.
We wczesnych latach siedemdziesiątych Fricke zaangażował się w rodzącą się muzykoterapię . Opracował indywidualną i autorską formę terapii opartą na „alfabecie ciała”.
Wraz z byłym członkiem Popol Vuh, Frankiem Fiedlerem , znanym operatorem, Fricke wyprodukował serię inspirowanych duchowo filmów uchwyconych w samotności pustyń ( Synaj , Izrael , Liban , Mezopotamia , Maroko , Afganistan , Tybet i Nepal ).
Fricke zmarł na udar w Monachium w 2001 roku w wieku 57 lat.