Fiodor Vrontchenko
Fiodor Vrontchenko.jpg)
| Minister Finansów Cesarskiej Rosji | |
|---|---|
| 1 st maja 1844 -6 kwietnia 1852 | |
| Georges cancrin Piotr brok |
| Narodziny |
1779 lub 1780 Kopys |
|---|---|
| Śmierć |
6 kwietnia 1852 Święty PETERSBURG |
| Narodowość | Rosyjski |
| Czynność | Urzędnik |
| Rodzeństwo | Michaił Wronczenko ( d ) |
| Różnica | Order św. Andrzeja |
|---|
Baron Fiodor Pawłowicz Vrontchenko (w języku rosyjskim : Фёдор Павлович Вронченко ), urodzony w 1780 roku w Kopyś , region Mohylew , zmarł6 kwietnia 1852w Petersburgu jest rosyjskim politykiem . To minister finansów 1 st maja 1844 do 6 kwietnia 1852 roku i członkiem Rady Państwa ( 1845 ).
Wierny reakcyjnym ideałom cara Mikołaja I er , przez całą swoją karierę polityczną walczy o utrzymanie systemu finansowego i podatkowego z poprzedniego stulecia, pomimo wszystkich niedociągnięć tego ostatniego: wysokie podatki na chłopstwo , bezproduktywne wydatki i deficyty budżetowe były trzy główne stałe w zarządzaniu imperialnymi finansami. W praktyce był tylko ministrem ceremonialnym, gdyż to car Mikołaj I osobiście podejmował większość decyzji dotyczących rosyjskiego budżetu państwa.
Jego brat, znany odkrywca, pisarz, poeta-tłumacz i naukowiec, był członkiem założycielem Rosyjskiego Towarzystwa Geograficznego .
Biografia
Młodość
Fiodor Wronczenko urodził się w 1779 r. W miejscowości Kopys w obwodzie mohylewskim. Jest synem Pawła Kuźmicza Wronczenki (1760–1849), potomka zubożałej rodziny ukraińskiej szlachty , która wyemigrowała na ziemie białoruskie. Nie ma wiarygodnych informacji o jego matce.
Studiował na Wydziale Prawa na Uniwersytecie w Moskwie , pomiędzy 1797 i 1801 roku wyróżnił się tam jego pracowitość, jego uprzejmość, a także szacunek okazywał wobec autorytetów. Tam rozwija umiejętność eleganckiego wyrażania siebie, zarówno w piśmie, jak i ustnie. Nie ograniczając się do studiowania prawa, odkrył także historię, ekonomię i języki obce. Marzył o karierze wojskowej, co doprowadziło go do wstąpienia do batalionu Uniwersytetu Moskiewskiego, gdzie osiągnął stopień oficera.
Wejście do służby publicznej
Został przydzielony od 1801 do 1805 roku w gabinecie Mikołaja Nowosiltseva . W tym samym okresie, od grudnia 1802 do września 1805, był także członkiem Wolnego Towarzystwa Miłośników Literatury, Nauki i Sztuki. W 1805 r., Wraz z rozpoczęciem działań wojennych przeciwko armiom Napoleona I , dołączył do świty cara Aleksandra I jako sekretarz. Pisze głównie dokumenty związane ze sprawami wojskowymi. W 1809 r. Został powołany na ministra finansów. Został też na krótko powołany do Ministerstwa Spraw Wewnętrznych, na czele którego stał Wiktor Kotchoubeï . W 1820 r. Powrócił do Ministerstwa Finansów i został szefem jego trzeciego wydziału, który w 1824 r. Stał się specjalnym biurem informacji kredytowej . Następnie zaprzyjaźnił się z ministrem finansów Georgesem Cancrinem . Podczas swojej długiej kariery w Ministerstwie Finansów nie wyróżniał się specjalnie. Jest roztropnym urzędnikiem, ma uprzejme maniery, jego towarzystwo jest przyjemne.
Hrabia Cancrin zachorował i został odwołany ze stanowiska ministra finansów, a Wronczenko został powołany przez cara Mikołaja I na jego następcę. Vrontchenko jest konserwatywny i kontynuuje politykę swojego poprzednika. Poza tym jasne jest, że realne zarządzanie finansami Cesarstwa nie jest zapewniane przez niego tak bardzo, jak przez cara.
W 1849 r. W nagrodę za zasługi wstąpił do dziedzicznej szlachty, uzyskał godność hrabiego i prawo do herbu .
Minister Finansów Cesarstwa Rosyjskiego
Po rezygnacji Cancrina sąd oczekiwał, że na jego miejsce zostanie powołany wykwalifikowany i doświadczony finansista, taki jak Aleksander Kniajevich . Ten ostatni był przyjacielem Cancrina przez prawie trzydzieści lat, a ponadto miał dobrą reputację jako przedsiębiorca . Jednak intrygi wymiaru sprawiedliwości i Ministerstwa Sprawiedliwości, którym towarzyszyły pomówienia i pogłoski o rzekomych łapówkach, które rzekomo otrzymał, ostatecznie odrzuciły go na korzyść Wrontczenki.
Rekord Wrontczenki jest szczególnie krytyczny, ponieważ nie podjął żadnych kroków w celu poprawy stanu systemu kredytowego ani sytuacji handlowej kraju. W szczególności poświęcał niewiele uwagi rolnictwu , które mimo wszystko było jedynym środkiem utrzymania ogromnej większości ludności Cesarstwa. Słabe zbiory lat 1844, 1845 i 1847 spowodowały zubożenie ludności wiejskiej oraz wzrost zaległości w płacach i bankructwach , nie wywołując najmniejszej reakcji resortu finansów. Podobnie, nie poświęcono uwagi inwestycjom publicznym w dużą infrastrukturę, z wyjątkiem kilku linii kolejowych.
Wrontczenko nie podjął żadnych specjalnych działań w celu poprawy sytuacji kredytowej. W tamtym czasie nie istniały żadne prywatne instytucje kredytowe, a państwo musiało je wymienić, co postawiło je w sytuacji strukturalnego deficytu. Dochody i wydatki państwa zostały podzielone, podczas jego posługi, w następujący sposób:
| Rok | 1844 | 1845 | 1846 | 1847 | 1849 | 1850 | 1851 | 1852 |
|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
| Dochód (w milionach rubli) | 180 | 187 | 184 | 194 | 199 | 202 | 230 | 225 |
| Wydatki (w milionach rubli) | 199 | 216 | 222 | 216 | 231 | 268 | 262 | 259 |
Co roku trzeba było pokrywać deficyty pożyczkami lub wprowadzać nowe podatki . Pożyczki udzielane były przez zagraniczne instytucje finansowe, następnie część potrzebnych kwot zaciągnięto od publicznych instytucji kredytowych (które upadły w latach 1857-1859) i ostatecznie, po wyczerpaniu tych środków, konieczne było uciekanie się do emisji publicznych bonów skarbowych . Zdarza się, że w celu ukrycia lub ograniczenia deficytów Ministerstwo Finansów odnotowywało pewne wydatki, które w kolejnych latach nie były pokrywane. W miarę narastania deficytów, w związku ze wzrostem budżetu wojskowego w związku z wojną na Kaukazie, powstaniem krakowskim i interwencją rosyjską w kontekście rewolucji węgierskiej 1848 r. , Rząd rozpoczął w 1847 r. Działania na rzecz ograniczenia wydatków publicznych, ale nie przyniosły one oczekiwanych rezultatów.
W takich warunkach wzrost obowiązkowych składek stał się nieunikniony w celu pokrycia wzrostu wydatków, oprócz zaciągania pożyczek. Tak więc w 1846 r. Podwojono stawkę pomocniczego podatku od nieruchomości dla chłopów, burżuazji i kupców, a ponieważ obciążenia bezpośrednie obciążające chłopów były już szczególnie wysokie, pozostało przejść do wprowadzenia nowych podatków pośrednich. podatków lub w kierunku podwyższenia stawek dawnych podatków pośrednich. Szczególną uwagę zwrócono na podatki od alkoholu . W 1847 r. Wprowadzono system akcyzowy i rozszerzono go na niektóre prowincje uprzywilejowane, gdzie w 1851 r. Przyjęto kartę spożywania alkoholu. Jednocześnie w 1847 r . Podwyższono podatek od wyrobów tytoniowych . Ostatecznie w tym samym roku wprowadzono również podatek akcyzowy na produkcję buraków i cukru . Inne środki podjęte przez Wrontczenkę to rewizja celna z 1850 r., Która obniżyła cła zgodnie z zasadami wolnego handlu . Jednocześnie usunięto granicę administracyjną istniejącą wówczas między Rosją a Polską.
Wrontczenko nie odniósł się do problemów operacyjnych Ministerstwa Finansów, którego personel był słabo wykwalifikowany i podatny na korupcję, a także metod poboru podatków. Kwota długu publicznego wzrosła w ten sposób z 299 mln rubli w 1844 r. Do 400 mln rubli w 1852 r., Nie licząc ani kwot wyemitowanych w publicznych banknotach skarbowych, ani pożyczek udzielonych przez publiczne kasy pożyczkowe.