Konkurs Piosenki Eurowizji 1968
Konkurs Piosenki Eurowizji 1968
| Finał | 6 kwietnia 1968 |
|---|
| Lokalizacja |
Royal Albert Hall Londyn , Wielka Brytania |
|---|---|
| Prezenter (e) | Katie Boyle |
| Dyrektor muzyczny | Norrie Paramor |
| Nadzorca wykonawczy | Clifford brązowy |
| Host Broadcaster | BBC |
| Otwarcie | Widoki na Royal Albert Hall |
| Przerwa | Wrażenia z Londynu |
| Liczba uczestników | 17 |
|---|---|
| Początki | Nie |
| Powrót | Nie |
| Wycofanie | Nie |
- Kraje uczestniczące
- Kraje, które uczestniczyły w przeszłości, ale nie w 1968 roku
| Zwycięska piosenka |
La, la, la firmy Massiel Spain |
|---|---|
| System głosowania | Jedno jury z każdego kraju, składające się z 10 członków. Każdy członek przypisał głos na swoją ulubioną piosenkę. |
| Nie ma sensu | Nie |
Konkurs Piosenki Eurowizji 1968 był trzynasta edycja konkursu. Miało to miejsce w sobotę 6 kwietnia 1968 roku, w Londynie , UK . Wygrała go Hiszpania piosenką La, la, la w wykonaniu Massiela . UK , kraj przyjmujący, zajął drugie miejsce i Francja trzeci.
Organizacja
Wielka Brytania , która zdobyła 1967 edition , przejął organizację edycji 1968.
Kraje uczestniczące
W trzynastym konkursie wzięło udział siedemnaście krajów.
Nie było ani wstrzymania się, ani powrotu. Pierwszego dnia prób w Albert Hall pojawili się ludzie podający się za albańską delegację. Krążyła wtedy plotka o początkach Albanii . Potem okazało się, że to żart wykonany przez aktorów.
Format
Konkurs odbył się w Royal Albert Hall , sali koncertowej zainaugurowanej w 1871 roku przez królową Wiktorię .
Po raz pierwszy konkurs został sfilmowany i wyemitowany w kolorze. Ale tylko sześć krajów skorzystało z tej innowacji technicznej: Niemcy , Francja , Holandia , Wielka Brytania , Szwecja i Szwajcaria . W innych krajach jest to czarno-białe.
Orkiestra została zainstalowana w dole pod sceną. Obejmowały one trzy oddzielne podium, jedno pośrodku dla artystów, drugie po lewej stronie dla chórzystów i ostatnie po prawej stronie dla prezentera. Artyści weszli z tyłu sceny, przechodząc przez metalowo-złote powiększenie Konkursu Piosenki Eurowizji, które posłużyło za tło. Ekran za logo wyświetlał portret artystów, po czym przybrał niebieskawe odcienie. Tablica do głosowania znajdowała się po prawej stronie sceny. Całość otoczono jasnoniebieskimi kotarami.
Program trwał prawie godzinę i trzydzieści siedem minut.
Proces
Wideo wprowadzające rozpoczęło się od widoku sceny, która się poszerzyła, ukazując orkiestrę, a następnie publiczność. Następnie orkiestra zagrała cover utworu z poprzedniego roku, Puppet on a String .
Gospodarzem wieczoru była ponownie Katie Boyle . Wystąpiła po raz trzeci, po edycjach z 1960 i 1963 roku . Później opowiadała, że przez całą ceremonię musiała wziąć to na siebie. Jej małżeństwo przechodziło wtedy trudną fazę i tak bardzo płakała tego dnia, że kilka godzin wcześniej musiała się położyć z surowymi ziemniakami na oczach.
Orkiestrę poprowadził Norrie Paramor .
Piosenki
O zwycięstwo walczyło siedemnaście piosenek.
Bukmacherzy byli pewni zwycięstwa reprezentanta Wielkiej Brytanii Cliffa Richarda , który odnosił już wiele sukcesów muzycznych i filmowych. Początkowo tytuł jego piosenki brzmiał: Myślę, że cię kocham , ale w ostatniej chwili został zmieniony na Gratulacje . Po konkursie to ona odniosła największy sukces komercyjny. W 2005 roku podczas specjalnego Congratulations została wybrana ósmą najlepszą piosenką kiedykolwiek zaprezentowaną w konkursie.
Pierwotnie hiszpańską piosenkę miał wykonać Joan Manuel Serrat . Ale on uparł się, żeby zaśpiewać ją po katalońsku . Jednak ten język i jego użycie zostały stłumione we frankistowskiej Hiszpanii . Przywódcy hiszpańskiej telewizji publicznej zastąpili Serrata Massielem . Ta ostatnia została powiadomiona dopiero na kilka dni przed rozpoczęciem prób, kiedy była w trasie koncertowej po Meksyku . Śpiewała więc po hiszpańsku, po tym jak La, la, la otrzymała nową aranżację Berta Kaempferta .
Przedstawiciele Jugosławii, Luciano Kapurso i Hamo Hajdarhodžić , byli częścią Dubrovački Trubaduri , trubadurów Dubrownika . Trzech innych członków grupy towarzyszyło im na scenie jako chórzyści. Wszyscy wykonali swoją piosenkę przebrani za średniowiecznych trubadurów.
Przewodniki
| Joaquim Luís Gomes | Dolf van der Linden | Henri segers | Robert opratko | Andre Borly | Mario robbiani |
|---|---|---|---|---|---|
| Michel Colombier | Mats Olsson | Ossi Runne | Alain Goraguer | Giancarlo Chiaramello | Norrie Paramor |
| Øivind Bergh | Noel Kelehan | Rafaele Ibarbia | Horst Jankowski | Milzhenko Prohaska | |
Przerwa
W przerwie pokazem był film zatytułowany Impressions from London . Składał się z kilku ujęć turystycznych stolicy Wielkiej Brytanii, zarówno w dzień, jak iw nocy. W ten sposób na ekranie pojawił się Pałac Westminsterski , Big Ben , Tower Bridge , Tower of London , Pałac Buckingham , Hyde Park , Katedra św. Pawła , Opactwo Westminsterskie , Trafalgar Square i Piccadilly Circus . Akompaniament muzyczny wykonała na żywo orkiestra.
Za kulisami
Gdy tylko opuścił podium, Cliff Richard , dręczony udręką, poszedł zamknąć się w toalecie. Pozostał tam do końca głosowania i tam jego menadżer poinformował go o przegranej.
Głosować
O głosowaniu zadecydowało w całości jury krajowe. Z różnymi jury kontaktowano się telefonicznie, zgodnie z kolejnością przejścia krajów uczestniczących.
System głosowania był taki sam jak w roku poprzednim. Jury składało się z dziesięciu osób. Każdy juror przyznał głos na piosenkę, którą uznał za najlepszą. Następnie głosy jurorów zostały zsumowane, a każde jury krajowe ostatecznie przyznało dziesięć głosów.
Wyniki głosowań zostały ogłoszone ustnie, w kolejności przechodzenia krajów uczestniczących.
Kierownikiem budowy delegowanym przez EBU był Clifford Brown . Po głosowaniu zabrał głos tylko raz. Po raz pierwszy zobaczył, jak Francja prowadzi na czele, zanim został wyprzedzony w przerwie przez Wielką Brytanię , co wywołało okrzyki publiczności. Hiszpania stopniowo zamknął lukę i odniósł zwycięstwo, po zaskakującym zakończeniem. Przedostatnie jury, niemieckie, przyznało dwa głosy Wielkiej Brytanii i sześć głosów Hiszpanii . Hiszpania następnie totalisa 29 głosów , a Wielka Brytania , 28. Ale ostateczna jury, jury Jugosłowiańska, nie przypisuje żadnych punktów w tych dwóch krajach. W pokoju rozległy się okrzyki zdziwienia. W tym momencie Clifford Brown błagał Katie Boyle, by odwołała jugosłowiańskie jury, które przyznało nadliczbowy głos. Po niejasnej komunikacji ze Skopje , wyniki zostały zatwierdzone przez przełożonego, a Hiszpania ogłosiła zwycięzcę.
Wyniki
Hiszpania wygrała konkurs po raz pierwszy. Tylko dziesięć krajów z siedemnastu oddało mu głosy. Z kolei Wielka Brytania otrzymała głosy z dwunastu krajów.
Medal za nagrodę główną wręczyła Sandie Shaw , zwyciężczyni ubiegłoroczna. Massiel rozpoczął swoją okładkę tymi słowami: „ Dziękuję całej Europie! Dziękuję bardzo ! Następnie wykonała La, la, la w języku hiszpańskim i angielskim. Jego odrodzenie spotkało się z powściągliwym przyjęciem przez publiczność w Albert Hall i część widzów opuściła salę przed zakończeniem audycji.
Następnego dnia brytyjska prasa rozpowszechniła skargi na wyniki i klęskę Wielkiej Brytanii . Massiel ze swojej strony wróciła do Hiszpanii, gdzie została przyjęta jako bohaterka narodowa.
Po raz pierwszy od 1961 roku żaden kraj nie zakończył głosowania „ punktem zerowym ”.
Kontrowersyjny
Według hiszpańskiego dokumentu zatytułowanego 1968. Yo viví el mayo español i wyemitowanego w maju 2008 roku na kanale La Sexta , wynik konkursu i zwycięstwo Hiszpanii zostałyby sfałszowane przez samego generała Franco . Mówi się, że dyktator wysłał oficjalnych emisariuszy z telewizji publicznej w całej Europie, aby obiecali pieniądze i kontrakty w zamian za głosy na jego kraj. To stwierdzenie jest oparte na zeznaniach José María Íñigo , zatrudnionego w czasie TVE . Massiel był urażony filmem dokumentalnym. Oskarżył swojego autora, Montse Fernández Villa i kanał La Sexta o sfabrykowanie tych zarzutów od zera. José María Íñigo w końcu publicznie przeprosił. Twierdził, że powtórzył tylko rozpowszechnioną wówczas plotkę.
Byli uczestnicy
| Artysta | Kraj | Poprzednie lata) |
|---|---|---|
| Isabelle Aubret | Francja | 1962 (zwycięzca) |
Tabela głosów
- Jury
Nadawcy
Zawody były również transmitowane na żywo do ośmiu innych krajów: NRD , Bułgarii , Węgier , Polski , Rumunii , Czechosłowacji , Tunezji i Związku Radzieckiego .
Uwagi i odniesienia
- KENNEDY O'CONNOR Jana Eurowizji. 50 lat. The Official History , Londyn, Carlton Books Limited, 2005, s. 32.
- http://www.eurovision.tv/page/history/by-year/contest?event=285# O programie
- KENNEDY O'CONNOR John, op. Cit. , s. 33 .
- FEDDERSEN Jan i LYTTLE Ivor, Gratulacje. 50 lat Konkursu Piosenki Eurowizji. Oficjalne DVD. 1956-1980 , Kopenhaga, CMC Entertainment, 2005, s. 6 .
- http://www.eurovision.tv/page/history/congratulations-show
- KENNEDY O'CONNOR John , op. Cit , str. 34 .
- http://www.eurovision.tv/page/history/by-year/contest?event=285#Scoreboard
- KENNEDY O'CONNOR John, op. Cit. , s. 35 .
- (es) „ Massiel sí, Madelman, No: así fue el Mayo del 68 en España ” na Público (dostęp: 10 października 2020 ) .
- http://www.elmundo.es/elmundo/2008/05/05/telvision/1210021065.html