Eugeniusz Beyens (1855-1934)

Gdy berlińska poczta zwolniła się po odejściu hrabiego Greindla na emeryturę, baron Beyens poprosił o to i został na nią powołany wMarzec 1912. Mieszkał tam przez dwa lata w pogotowiu, mając obsesję na punkcie niebezpieczeństw sytuacji międzynarodowej, do których dołączyły widoki Niemiec nad Kongo. Cesarskie Niemcy przygotowywały się do wojny i intensywnie zwiększały produkcję uzbrojenia. Wilhelm  II , w rozmowie w Poczdamie na5 listopada 1913z królem Albertem twierdził, że konflikt zbrojny z Francją jest nieunikniony i nieuchronny. Takie samo przekonanie wyraził generał von Moltke , szef Sztabu Generalnego. Baron Beyens uzyskał zgodę króla na poinformowanie swojego francuskiego kolegi Julesa Cambona . Taki język był szczególnie niepokojący; obawy, jakie odczuwał baron Beyens w wyniku ataku na Sarajewo28 czerwca 1914 stał się udręczony, gdy dowiedział się, że 2 sierpnianaruszenie Wielkiego Księstwa Luksemburga. Jednak dopiero po3 sierpnia, że telegram z Brukseli poinformował go o ultimatum z poprzedniego dnia oraz o odpowiedzi rządu belgijskiego. 4 sierpniana swój oburzony protest sekretarz stanu von Jagow, przyznając, że nie można czynić wyrzutów Belgii, odpowiedział, że szybki marsz przez jej terytorium jest dla Niemiec kwestią życia lub śmierci: była to teza Not kennt kein Gebot, który kanclerz von Bethmann-Hollweg miał opracować po południu w Reichstagu. Po uzyskaniu paszportów baron Beyens został następnego dnia eskortowany do granicy z Holandią.

Inwazja niemiecka zmusiła rząd belgijski do szukania schronienia dla swoich głównych służb w Sainte-Adresse niedaleko Hawru. Zdrowie Davignona , ministra spraw zagranicznych, podupadało. Baron Beyens został zaproszony, aby go zastąpić i tymczasowo zarządzać jego działem. Mianowany ministrem stanu w dniu26 lipca 1915oraz członek Rady Ministrów w dniu30 lipca, królewski dekret z 18 stycznia 1916 oficjalnie powierzył mu funkcje ministra spraw zagranicznych, które już de facto sprawował i które sprawował do… 4 sierpnia 1917.

Odtąd do niego należało określenie pozycji Belgii w wojnie z obcymi mocarstwami i zapewnienie, że po ustanowieniu pokoju zostaną zabezpieczone jej podstawowe interesy. Takie zadanie było delikatne. Belgia zamierzała walczyć do końca u boku swoich wiernych poręczycieli, aby odeprzeć agresję, której padła ofiarą. Chciało to jednak zrobić jako państwo neutralne, którego neutralność została naruszona przez jednego z jej gwarantów. Ta pozycja w konflikcie dawała mu prawo do reparacji materialnych i moralnych; dlatego było zainteresowane utrzymaniem go w stanie nienaruszonym i nie mylenie go z Włochami, Rumunią, Portugalią i innymi państwami, które stanęły po stronie przeciwko imperiom centralnym i tym samym stały się sojusznikami mocarstw Ententy. Tym samym Belgia nie podpisała konwencji zawartej w Londynie w dniu5 września 1914 r, w którym Francja, Wielka Brytania i Rosja zobowiązały się wzajemnie nie zawierać w czasie wojny odrębnego pokoju, a gdy nadejdzie czas, nie stawiać warunków pokoju bez uprzedniego porozumienia z każdym z pozostałych sojuszników. Z baronem Beyensem rząd uznał jednak za pożyteczne uzyskanie od Francji, Wielkiej Brytanii i Rosji, gwarantów belgijskiej neutralności, uroczystej deklaracji potwierdzającej zamiar wezwania rządu belgijskiego przy otwieraniu negocjacji pokojowych do wzięcia w nich udziału. a także nie zaprzestać działań wojennych bez przywrócenia Belgii niezależności politycznej i gospodarczej oraz w dużej mierze zrekompensowania poniesionych szkód. Był to temat „Deklaracji Sainte-Adresse”, o której ministrowie trzech mocarstw oficjalnie notyfikowali baronowi Beyensowi14 lutego 1916.

Szczególne stanowisko, przez które baron Beyens chciał bronić interesów Belgii jako państwa neutralnego, gwarantowanego przez wielkie mocarstwa, w żaden sposób nie zaprzeczało jego pragnieniu uwolnienia jej po wojnie z niewoli politycznej nałożonej na nią przez traktaty 1839. In Lipiec 1916, przekazał sir Edwardowi Grayowi i przekazał rządowi francuskiemu memorandum dotyczące statusu Belgii. Rząd zadeklarował tam, że Belgowie jednogłośnie nie chcą już konwencjonalnej neutralności, w której widzą ograniczenie swojej suwerenności i środki umożliwiające Niemcom ingerencję w sprawy kraju. Chcieli niezależności, a nie żadnych zobowiązań. Memorandum wyrażało pragnienie, aby Anglia i Francja, ze względu na bezpieczeństwo, jakie dla nich stanowiły, zgodziły się zagwarantować to, jak również integralność belgijskich terytoriów Europy i Afryki, traktatem, w którym Belgia nie będzie uczestniczyć.

Taka polityka nie była rozumiana przez osoby z otoczenia rządu, a nawet czasami w jego obrębie dążyły do ​​rozszerzenia międzynarodowej roli państwa, a nawet do uzyskania poszerzenia terytorialnego. Chociaż krytyka i wzbudzone w związku z tym kontrowersje ograniczały się do wąskiego kręgu, nie pozostawały bez związku z odejściem barona Beyensa na emeryturę. Jego funkcje jako Ministra Spraw Zagranicznych zostały przejęte4 sierpnia 1917przez samego szefa rządu, barona de Broqueville .