Przezwisko | The Duse |
---|---|
Narodziny |
3 października 1858 Vigevano Włochy |
Śmierć |
21 kwietnia 1924 Pittsburgh |
Podstawowa działalność | Aktorka |
Styl | Verism |
Współpraca |
Gabriele D'Annunzio Arrigo Boito |
Informator
Eleonora Duse to urodzona włoska aktorka 3 października 1858w Vigevano i zmarł dalej21 kwietnia 1924w Pittsburghu . Uważana jest za jedną z największych aktorek swoich czasów. Rywalka Sarah Bernhardt , mimo to darzyła go głębokim podziwem.
Urodzona w rodzinie aktorów z Chioggii , Eleonora Duse spędziła dzieciństwo w amatorskiej trupie wędrownych rodziców, Alessandro Vincenzo Duse i Angeliki Cappelletto. Rodzina Duse jest spokrewniona z inną rodziną podróżujących aktorów, Vitaliani, której córka Italia (it) jest kuzynką Eleonory. Od czwartego roku życia, w 1862 roku, grała rolę Cosette w teatralnej wersji Les Misérables . W 1878 roku przyjęła rolę „pierwszej miłości” w firmie Ciotti-Belli Blanes i mając zaledwie 20 lat, stanęła na czele firmy obok Giacinta Pezzana (it) . Swój pierwszy sukces odniosła w 1879 roku w roli Teresy Raquin w sztuce pod tym samym tytułem na podstawie powieści Émile Zoli z 1873 roku , co przyniosło jej uwielbienie publiczności i uznanie krytyków .
W 1879 roku dołączyła Cesare Rossi półtrwałe Turyn trupę gdzie dojrzewa jej estetyczny wybór, zbierając dziedzictwo przeszłości, ale w tym samym czasie zerwania z tradycją „wielkiego aktora” w pierwszej połowie 19 wieku. Th wiek . To właśnie w tym okresie, w latach osiemdziesiątych XIX wieku, La Duse dokonywała wyborów repertuarowych, które wyznaczały jej karierę artystyczną i karierę teatralną. Repertuar, który pozwala mu wyrazić poczucie kryzysu w obliczu swoich czasów. Biorąc pod uwagę znaczny brak dramaturgii we Włoszech ( Paolo Giacomettiego (it) , Giuseppe Giacosa , Achille Torelli (it) , Emilio Praga pozostaje co najwyżej tylko jednym tekstem z każdego), faworyzuje francuskie „dobrze wykonane sztuki” : nowoczesne, modne, dostosowane do zmieniających się gustów publiczności od końca XIX th wieku, doskonale naoliwione mechanizmy, aby trzymać się wartości mieszczańskich. Ale w rękach Duse, że dramaty z Victorien Sardou i Alexandre Dumas fils stać kawałki zostać zdemontowane, a następnie wypełnione nowym życiem, nieskończenie osobistym przesłaniem Duse, który chce reprezentować wartości tej klasy jako że prezentuje się w otaczającej je rzeczywistości i nie zatwierdzać ich bez zastrzeżeń. Jego ulubione tematy, najtrudniejsze do podjęcia, są najbardziej reprezentatywne dla ówczesnego społeczeństwa burżuazyjnego: pieniądze, seks, rodzina, małżeństwo, rola kobiet. Pojawia się portret szanowanego społeczeństwa, ale w rzeczywistości obłudnego, genialnego z wyglądu, ale zdeprawowanego w istocie, obsesyjnego boga pieniądza regulującego wszystkie ludzkie relacje, świata, w którym nie można doświadczyć szczerych emocji. Ale pojawia się też kobieca wewnętrzność Duse: zepsuta, wyalienowana, neurotyczna. Jej repertuar jest nowoczesny i atrakcyjny: od weryzmem z Giovanni Verga za Cavalleria Rusticana na dramatach Victorien Sardou i Alexandre Dumas fils, które są również te z Sarah Bernhardt repertuaru . Między dwiema aktorkami szybko dochodzi do rywalizacji, która dzieli krytyków.
W 1881 roku Eleonora Duse wyszła za mąż za Tebaldo Checchiego, aktora z jej firmy. Związek, z którego rodzi się córka Henriette, szybko okazuje się nieszczęśliwy i kończy się ostatecznym rozstaniem. W 1884 roku , La Duse zaprzyjaźnili się z Arrigo Boito który przetłumaczył Szekspira Antoine i Kleopatra dla niej . Związek, pozostający tajemnicą, trwa kilka lat między wzlotami i upadkami. Spotkania odbywają się w Ivrea , na zamku San Jose, w domu wspólnego znajomego Giuseppe Bianchi. W tym okresie aktorka bywa w świecie scapigliatury , a jej repertuar wzbogacają dramaty Giuseppe Giacosy, przyjaciela Boito. Później będzie utrzymywać romans z młodą feministką Liną Poletti , który trwał dwa lata. Jej przyjaźń z Isadorą Duncan, którą poznaje podczas europejskich tras koncertowych, jest szeroko komentowana. Jednak nigdy nie udowodniono, że byli zaangażowani w romantyczny związek. W 1886 roku założyła własną firmę. Na włoskich scenach realizuje dramaty Henrika Ibsena , z których interpretuje Dom lalek , Heddę Gabler , Panią morza i Rosmersholm Od 1890 roku gra głównie poza Włochami , zwłaszcza w Paryżu , gdzie zna konsekrację w 1897 roku . Rosmersholm Ibsena wykonano w 1898 roku w Théâtre de l'Oeuvre w reżyserii Lugné-Poe, a następnie w pamiętnych setach Edwarda Gordona Craiga w 1906 roku .
Do 1904 roku była kochanką i tłumaczką poety Gabriele D'Annunzio . Wyszła z teatru w 1908 roku i grał w 1916 roku za jedyny raz w kinie, w Cenere przez Arturo Ambrosio , filmu opartego na powieści jednobrzmiące Grazia Deledda . Wróciła do teatru od 1921 do 1923 roku . Zmarła podczas końcowej amerykańskiego tournee w Pittsburghu na21 kwietnia 1924. Zgodnie z jej życzeniem została pochowana na cmentarzu w Asolo .
W 1882 roku w Rzymie Eleonora Duse po raz pierwszy spotkała Gabriele D'Annunzio . Jest atrakcyjnym młodym mężczyzną, niedawno przyjechał z Abruzji, ale ma już trzy opublikowane prace. Przedstawia się La Duse i melodyjnymi słowami oferuje jej bez dalszych wstępów do spania z nim. Eleonora odprawia go z oburzeniem, ale być może także z ukrytą satysfakcją. Tego dnia opisuje to następująco: „ Già famoso e molto attraente, con i capelli biondi e qualcosa di ardente nella sua persona ” . W 1888 roku Eleonora, która na scenie Teatro Valle właśnie żałowała swoich błędnych przyjemności, wzięła w twarz garść fałszywych pieniędzy i zmarła z konsumpcji i miłości w roli nieszczęsnej kobiety - Pani Kamelii. , nadal pełna westchnień i szlochów idzie w kierunku swojej garderoby. Wtedy z półmroku korytarza wyłonił się kruchy i elegancki młodzieniec i krzyknął do niego z entuzjazmem i pewnością: „ O wielki amatorze! ” . Eleonora trochę przerażona, wpatruje się w niego przez chwilę i idzie dalej. Znowu D'Annunzio. Czerwiec 1892 to data, którą D'Annunzio wpisuje z dedykacją „ Alla divina Eleonora Duse ” na kopii swojej Elegie Romane . Z tych książek w Eleonorze rodzi się chęć spotkania z autorką. Podczas spotkania „ si abbandona alla presa di quegli occhi chiari, si sorprende a dimenticare tutta la sua amara sapienza della vita ea godere della lusinga che essi esprimono ” .
Decydującym punktem zwrotnym w życiu i karierze artystycznej Eleonory Duse było ostateczne spotkanie w Wenecji w 1894 r. Z Gabriele D'Annunzio, wówczas zaledwie trzydziestoletnim. Sentymentalna i burzliwa więź artystyczna, jaka powstała między aktorką a młodym poetą, trwała dziesięć lat i w decydujący sposób przyczyniła się do powstania renomy D'Annunzio. Eleonora Duse, znana i ceniona już w Europie i za Atlantykiem, wprowadziła dramaty dunzyjskie na wszystkie sceny ( Il sogno di un mattino di primavera , La Gioconda , Francesca da Rimini , La città morta , La figlia di Iorio ), często finansując się sama produkcje i zapewnienie ich sukcesu i krytycznej uwagi, w tym poza Włochami. Jednak w 1896 roku D'Annunzio wolał Sarah Bernhardt na francuską premierę The Dead City . Okresy bliskości i współpracy między artystami będą przeplatać się z kryzysami i zerwaniami. D'Annunzio rzadko towarzyszył aktorce podczas jej tras koncertowych, ale w 1898 roku wynajął willę Capponcina we Florencji , w frazione de Settignano , aby być bliżej Porcjunkuli , domu Eleonory. W 1900 roku D'Annunzio opublikował swoją powieść Il fuoco , zainspirowaną jego związkiem z Eleonorą Duse, wzbudzając ostrą krytykę ze strony wielbicieli aktorki.
Po jego śmierci wiele teatrów zostało nazwanych jego imieniem, podobnie jak szkoły i inne toponimy włoskich miast. Teatro Duse w Bolonii jest wyjątkiem, ponieważ został przemianowany na jego cześć w trakcie jego trwania, w 1898 roku, przy okazji zmiany właściciela.
Była przyjaciółką Axel Munthe który wspomniał jej w The Book of San Michele ( 1929 ), z której 1962 filmu o tym samym tytule został zastrzelony przez Giorgio Capitani i Rudolfa Jugert iw którym jej rolę odgrywaną przez Valentina Cortese .
W 1953 roku Luigi Comencini zadedykował mu film biograficzny La Valigia dei sogni (it) . Jego kostiumy sceniczne, odrestaurowane przez włoskiego projektanta Fausto Sarli , są prezentowane w muzeach na całym świecie.
Jego nazwisko zainspirowało Eleonoradusa, reżysera rzymskiego teatru Condate w Asterix and the Cauldron (1968).
W 1994 roku Międzynarodowa Unia Astronomiczna nadała nazwę kraterowi o średnicy 30 km na planecie Wenus .
Eleonora Duse użytkownika Vittorio Matteo Corcos