Przezwisko | Dick Morrissey |
---|---|
Imię i nazwisko | Richard Edwin Morrissey |
Narodziny |
9 maja 1940 Horley Wielka Brytania |
Śmierć |
8 listopada 2000 r. Umowa w Wielkiej Brytanii |
Podstawowa działalność | Muzyk |
Gatunek muzyczny | Jazz |
Instrumenty |
Saksofon sopranowy Saksofon tenorowy Flet |
aktywne lata | 1960 - 2000 |
Richard Edwin „Dick” Morrissey (ur.9 maja 1940do Horleya i zmarł dnia8 listopada 2000 r.to Deal in Kent ) jest muzykiem jazzowym i kompozytorem brytyjskim . Gra na saksofonie sopranowym , tenorowym i flecie .
Dick Morrissey pojawił się w latach 60. XX wieku po Tubby Hayes , kiedy Wielka Brytania była źródłem utalentowanych saksofonistów. Samouk, w wieku szesnastu lat zaczął grać na klarnecie w szkolnej orkiestrze, a następnie dołączył do grupy jazzowej. Następnie specjalizował się w saksofonie tenorowym .
Wyrabiając sobie markę w hard bopie , regularnie występuje w Marquee Club odsierpień 1960. Swój pierwszy solowy album nagrał w wieku 21 lat, w 1961 roku: It's Morrissey, Man! (in) ze Stanem Jonesem na fortepianie , Colinem Barnesem na perkusji i Malcolmem Cecilem (in) na basie .
Spędził 1962 w Kalkucie w zespole Ashley Kozak (w) , grając dwie godziny dziennie, po czym wrócił do Wielkiej Brytanii, gdzie założył własną grupę z pianistą Harrym South (w), która była z nim w Kalkucie. Następnie dołączają do nich basista Phil Bates , Bill Eyden (wchodzi) , Jackie Dougan (wchodzi) i Phil Seamen , wszyscy trzej perkusiści . Kwartet nagrał trzy płyty: Czy słyszałeś? (pl) (1963), Ostrzeżenie przed burzą! (pl) (1965, nagrany na żywo ) oraz Tu i teraz i brzmi dobrze! (w) (1966).
W tym okresie regularnie występują w Bull's Head (w) i Ronnie Scott's, podczas gdy Dick gra w innych mniejszych grupach. Krótko grał w klubie Teda Heatha , w którym przez lata grało wielu znanych muzyków jazzowych, podczas gdy pojawił się jako gość w klubie Johnny'ego Dankwortha . Podobnie, o zapadalności kolegami Stan Robinson (IN) i Al gay (PL) , baryton Paul Carroll , a trębacze Ian Carr , Kenny Wheeler i Greg Brown , Morrissey jest częścią zespołu The Animals , który złożył tylko publiczny występ na 5 th coroczny festiwal National Jazz and Blues Festival w Richmond w 1965 roku.
W latach 1966 i 1967 zajął drugie miejsce w plebiscycie jazzowym Melody Maker .
Dick Morrissey wykonuje regularnie na Krajowym Festiwalu Jazz i Blues w 1960 roku Jego ostatni występ z dnia 6 th Festival odbędzie się w Windsor w 1966 roku, choć prawdopodobnie jest z powrotem w 1972 roku ze swoim nowym zespołem Jeśli (w) .
W 1969 założył grupę If (en) z gitarzystą Terrym Smithem (podobnie jak Dick, kilkukrotny finalista lub zwycięzca plebiscytu Melody Maker ).
Jeśli został rozwiązany w 1975 roku. Morrissey następnie wyjechał do Niemiec na tournee z Alexisem Kornerem , a następnie do Stanów Zjednoczonych . Podczas tej ostatniej trasy poznaje Jima Mullena (w), z którym stworzy grupę Morrissey - Mullen (w) (lub M&M ). Swój pierwszy album Up (in) nagrali w 1976 roku w Nowym Jorku . M&M nagrał szesnaście albumów, w ciągu szesnastu lat współpracy, podczas gdy Morrissey i Mullen utworzyli grupę Our Band z Martinem Drew (w) , Ronem Mathewsonem , Johnem Burchem (w) i Louisem Stewartem .
Jej sukces pomaga, staje się bardzo poszukiwany, zwłaszcza w Wielkiej Brytanii . W ten sposób spotyka takich artystów jak Tubby Hayes , Roy Budd , Ian Carr , Spike Robinson i Allan Ganley .
Podczas swoich licznych tras koncertowych odnajdywał i komponował ze starymi przyjaciółmi, np. Ianem Stewartem , Charliem Wattsem , Jackiem Brucem czy Alexisem Kornerem , z którym założył grupę Rocket 88 (w) . Z tym ostatnim skomponował kilka albumów. Nagrywał również z Hoagy Carmichaelem , Annie Ross , Mike Carr , Brian Lemon , Georgie Fame , Brian Auger , Dusty Springfield , Paul McCartney , Gary Numan , Herbie Mann , Jon Anderson , Marc Benno , Demis Roussos , Vangelis ( z którym stworzył Piosenka Love Theme dla Blade Runner , w napisach końcowych której jej nazwa jest wydrapana również w „Morrisey”) oraz grup Orange Juice i Shakatak . Współpracował także przy trzecim albumie Petera Gabriela wydanym w 1980 roku (solo na „Start” i innych tytułach).
Dick Morrissey zmarł dnia 8 listopada 2000 r., w wieku 60 lat, po wielu latach walki z różnymi formami raka . Krótko przed śmiercią nadal grał w kawiarni L'Alma w Deal . Na swoim ostatnim koncercie jest z grupą Morrissey - Mullen w teatrze L'Astor w Deal. W jego pogrzebie, który się tam odbył, wzięło udział kilku jego kolegów muzyków, w tym Allan Ganley .
Ronald Atkins napisał nekrolog dla The Guardian :
„ Podejście Johna Coltrane'a do tenoru nie wywarło jeszcze większego wpływu na Wielką Brytanię, a Morrissey stworzył zaskakującą i ciepło cenioną mieszankę Stana Getza i Sonny'ego Rollinsa, frazowania jednego sprzymierzonego z ostrymi tonami drugiego. Był także pod wpływem przykładu Tubby'ego Hayesa, którego błyskawiczne [sic!] wyprawy przez złożone harmonie prawdopodobnie jako pierwszy naśladował. "
„Podejście Johna Coltrane'a do tenorowego [saksofonu] nie wywarło jeszcze dużego wpływu w Wielkiej Brytanii, a Morrissey przybył z zaskakującą, ale dobrze przyjętą mieszanką Stana Getza i Sonny'ego Rollinsa , frazowania sprzymierzeńca z ostrymi tonami inny. Był również pod wpływem przykładu Tubby'ego Hayesa , z błyskawiczną szybkością [sic] jego wypraw poprzez złożone harmonie, które prawdopodobnie jako pierwszy naśladował. "
Dzięki wszechstronności swoich możliwości muzycznych, czy to pop , rock , hard bop czy jazz , Dick Morrissey pokazał, że muzyką można cieszyć się na różnych poziomach, a wszystkie gatunki można wzbogacić jazzem. W ten sposób udało mu się dotrzeć do nowej ówczesnej publiczności i pośrednio wprowadzić ludzi do jazzu. Kiedy na różnych etapach kariery dziennikarze prosili go o zdefiniowanie swojego stylu; odpowiada, odwołując się do definicji Duke'a Ellingtona : „ To wszystko muzyka ” (dosłownie „to wszystko muzyka”, a dokładniej „to tylko muzyka”, co sugeruje, że czynił tylko zaszczyt tej sztuce) i podkreślając, że dla Ellingtona były tylko dwa rodzaje muzyki: „dobra” lub „zła”. Pod tym względem jego najnowsze nagrania bardziej niż kiedykolwiek skupiają się na standardach jazzowych i Great American Songbook .