Daphnis i Chloe | |
![]() Studium do dekoracji Léon Bakst , akwarela i gwasz na papierze. | |
Uprzejmy | Balet |
---|---|
Uwaga. ruchów | 1 |
Muzyka | Maurice Ravel |
Źródła literackie | Daphnis i Chloe , grecki powieść przez Longus |
Choreografia | Michel Fokine |
Przybliżony czas trwania | Około 1 godziny |
Daty kompozycji | 1909 - 1912 |
Sponsor | Serge de Diagilev |
kreacja |
8 czerwca 1912 r. Teatr Chatelet , Paryż, Francja |
Tłumacze ustni |
Balety Rosjanie , Wacław Niżyński ( Dafnis ) Tamara Karsavina (Chloé) Pierre Monteux ( reż. ) |
Scenografia | Leon Bakst |
Kolejne wersje | |
|
|
Daphnis et Chloé jest choreograficzny symfonia na orkiestrę i chóry bez słów napisanych przez Maurice'a Ravela między 1909 i 1912 , zlecone przezrosyjski impresario Serge de Diagilewa . Michel Fokine jest współredaktorem, wraz z Maurice'em Ravelem, argumentu baletowego.
Dzieło nosi sygnaturę M.57 w katalogu dzieł kompozytora ustanowionym przez muzykologa Marcela Marnata .
Skomponowana dla Baletów Rosyjskich , Daphnis et Chloé była choreografowana przez Michela Fokine'a i tworzona w scenografii i kostiumach przez Leona Baksta . Pierwsza odbyła się dnia8 czerwca 1912 r.w Théâtre du Châtelet pod kierunkiem Pierre'a Monteux . Tytułowe role zagrał Wacław Niżyński , niespełna piętnaście dni po stworzeniu L'Après-midi d'un Faun do muzyki Claude'a Debussy'ego i Tamary Karsaviny .
Stworzona w jednym ruchu podzielony na trzy części połączonych, historia inspirowana przez greckiego nowego Daphnis et Chloé , przez Longus . Opowiada historię pasterza Daphnis , jego miłości do Chloe, porwania tej ostatniej przez piratów, interwencji boga Pana i happy endu. Atmosfera pozostaje bardzo duszpasterska, sprzeczna z początkowym programem muzyki „antycznej”, prowadząca do zerwania z choreografem niedługo po jego stworzeniu .
Ostatni odcinek otwiera słynny „wschód słońca”, którego wyrafinowanie brzmieniowe sugeruje, że wszystko, co się tu dzieje, to nie tyle miłosne podniecenie dwojga bohaterów, ile usilnie usamodzielniająca się muzyka złożona z kolorów i stempli. Jest to rozległe crescendo, w którym pogodziła się eksplozja dźwięków i majestatyczny tematyzm: tło wirującej kaskady lasów unisono w szesnastkach z na pierwszym planie długie liryczne stroje smyczków, które można uznać za szczyt orkiestrowej sztuki kompozytor.
Jego wykonanie trwa około godziny, co czyni go najdłuższym dziełem Ravela.
Choreograf Benjamin Millepied stworzył wraz z Operą Paryską nową wersję baletu w 2014 roku.
Oprzyrządowanie Daphnis i Chloé |
Smyczki |
pierwsze skrzypce , drugie skrzypce , altówki ,
wiolonczele , kontrabasy , 2 harfy |
Drewno |
1 piccolo , 2 flety , flet G , 3 fagoty , 1 kontrafagot 2 oboje , 1 waltornia angielska , 1 mały klarnet Es 2 klarnety B , 1 klarnet basowy B . |
Mosiądz |
4 rogi w B-dur, 4 trąbki w C, 3 puzony , 1 tuba |
Perkusja |
kotły , werbel , kastaniety , cymbały , bęben , bęben , baskijski bęben , tam-tam , Celesta trójkąt , tembr zabaw , ksylofon , eoliphone |
Chór |
Soprany , altówki , tenory , basy |
Pierwsza część
Wprowadzenie — wolno — bardzo umiarkowanie Taniec religijny - Umiarkowany Taniec młodych dziewcząt - Lively Groteskowy taniec Dorcona - Żywy - Bardziej umiarkowany - Bardzo umiarkowany Pełen wdzięku lekki taniec Daphnis – dość powolny – animowany Wchodzi Lyceion - wolno - wolniej - bardzo za darmo NocnyDruga część
Interludium Taniec wojenny Błagalny taniec ChloeTrzecia część
wschód słońca Pantomima Taniec ogólnyZ całego utworu sam Ravel wydobył na koncert dwie suity na orkiestrę . Użycie tych cięć przez Diagilewa w londyńskiej produkcji Drury Lane doprowadziło następnie do nieporozumienia z Maurice'em Ravelem, kompozytor posunął się nawet do opublikowania listu otwartego w angielskiej prasie za pośrednictwem i przy wsparciu kompozytora Ralpha Vaughana. z dnia 7 czerwca 1914 r.). Pierwszy apartament powstał w dniu2 kwietnia 1911w Théâtre du Châtelet przez Colonne Koncerty pod kierunkiem z G Pierne , prawie rok przed powstaniem samego baletu. Druga suita, najbardziej znana, odpowiada ostatniej scenie baletu. Powstanie dopiero po sukcesie koronacji wiosny, w „ciągłości” baletu (Marnat, s. 364).
Maurice Ravel skomponował utwór fortepianowy od początku do końca (rękopis liczący 47 stron, zbiory prywatne Mme Alexandre Taverne). Pisarz Arnold Bennett twierdzi w swoim pamiętniku, że usłyszał ją pod palcami kompozytora 27 lutego 1911 r. (cyt. za Maurice Marnat s. 333). Aby zabezpieczyć się przed cięciami, w których specjalizował się Diagilew, partyturę opublikowali Durand & C, tj. w 1910 roku.
Daphnis i Chloé ,
Louis-Joseph-Raphaël Collin
Daphnis i Chloé ,
Jean-Pierre Cortot