Augustyn-Pyramus z Candolle

Augustyn-Pyramus z Candolle Obraz w Infoboksie. Joseph Hornung , Portret Augustyna Pyramusa de Candolle , 1893. Funkcje
Rektor Akademii Montpellier ( d )
1815
Wiktor Bonald ( w ) Charles Blanquet du Chayla ( d )
Profesor
Uniwersytetu Montpellier i Montpellier
1807-1816
Biografia
Narodziny 4 lutego 1778
Genewa
Śmierć 9 września 1841
Genewa
Pogrzeb Cmentarz królów
Skrót w botanice DC.
Narodowość Herb Genewy.svg Genewa , a od 1815 r. szwajcarska
Szkolenie Uniwersytet Paryski
Uniwersytet Genewski
Kolegium Calvin (od1794)
Zajęcia botanik , profesor , zoolog , przyrodnik
Wspólny Anne Françoise de Candolle z domu Torras ( d ) (od1802)
Dziecko Alphonse Pyrame de Candolle
Inne informacje
Pracował dla Uniwersytet Genewski , Uniwersytet Montpellier
Obszary Taksonomia , przyrodoznawstwo , botanika , ekonomiczny botanika , agronomia , fitogeografia , paleontologia , homologii , Chronobiologia
Członkiem Królewska Holenderska Akademia Sztuki i
Nauki
Akademia Nauk w Petersburgu Akademia Nauk w Turynie (1805)
Akademia Leopoldina (1818)
Wpływem Jean-Baptiste de Lamarck , Georges Cuvier , Jean-Pierre Vaucher
Różnica Królewski medal
Podstawowe prace
Klasyfikacja Candolle , Plantarum historia succulentarum = Historia sukulentów ( d ) , Konserwatorium i Ogród Botaniczny miasta Genewy , Elementarna teoria botaniki ( d )
Augustyn Pyrame de Candolle - Cmentarz Królów.jpg Widok na grób.

Augustin-Pyramus de Candolle lub Augustin Pyramus de Candolle (lub Augustus-Pyramus Decandolle , Augustinus Pyramus Candolleus ), urodzony4 lutego 1778w Genewie i zmarł dnia9 września 1841w tym samym mieście jest szwajcarski botanik .

Augustin-Pyramus de Candolle był jednym z twórców geografii botanicznej jako dyscypliny naukowej. Był także deskryptorem i klasyfikatorem świata roślin . W ramach swojej pracy ogrodniczej określił, w jaki sposób cechy potomków były rozmieszczane ilościowo w purpurowym buku , znacznie wyprzedzając Gregora Mendla w kwestii tego genetycznego prawa rozmieszczenia cech, choć ograniczonego przez czas generacji jego modelu, 60 do 80 lat (w porównaniu do mniej niż roku dla grochu Mendla).

Jest ojcem Alphonse Pyrame de Candolle , również botanika.

Biografia

Augustin-Pyramus de Candolle wywodzi się ze starożytnego rodu szlacheckiego Prowansji , którego młodsza gałąź nadal istniała w Marsylii . Jej przywódca, markiz de Candolle, był konsulem w Nicei w 1823 roku.

Uciekając przed prześladowaniami religijnymi w XVI -tego  wieku, oddział kalwiński emigruje rodziny. Przodek Pyramus de Candolle , po przejściu na protestantyzm , schronił się w Genewie w 1591 roku u swego wuja Bernardyna de Candolle, który został przyjęty jako mieszczanin w 1555 i członek Rady Dwustu w 1562. , Pyrame de Candolle został również przyjęty do burżuazyjnego i wybranego członka Deux-Cents; założył w Kolonii , a następnie w Yverdon drukarnię kaldorską, która wydała jedno z pierwszych francuskich przekładów Tacyta i Ksenofonta .

Natomiast Augustin-Pyramus, wtajemniczony w botanikę w wieku 16 lat w ogrodzie Société d'Histoire naturelle w Genewie, umiał korzystać z lekcji tak różnorodnych, jak te prowadzone przez Jean-Pierre'a Vauchera (1763-1841) i Jean Senebier (1742-1809) w Genewie, a następnie René Desfontaines (1750-1833) i Jean-Baptiste de Lamarck (1744-1829) w Paryżu, gdzie studiował medycynę od 1798. Podał w 1799 Historia Plantarum Succulentarum ( Historia sukulenty ), aw 1802 roku jego Astragalogia , który następnie pomaga Lamarck przekształcenie tych francuskich flory ( 1803 - 1815 ). W 1804 roku uzyskał tytuł doktora medycyny na Wydziale Paryżu z eseju o właściwościach leczniczych roślin .

Szczególnie interesowała go botanika wydm . Zdumiewając się, że „rzymscy historycy, którzy opisują nam Batawię , nigdzie nie wspominają o wydmach, które mimo wszystko powinny zasługiwać na ich uwagę” i żałując, że nie można ich uprawiać, postanawia tam pojechać. wydmowe wybrzeże, od północnej Francji (odwiedzając wioskę Latann, gdzie rybakom udało się uprawiać jęczmień i różne rośliny warzywne, sosny i niektóre drzewa) do „w Holandii ” ( „od Dunkierki do Isle du Texel; I nigdy nie zaniedbałem żadnej okazji, aby zbadać dotychczasowe próby nawożenia tych piasków.Aby oświecić mnie na temat roślinności wydm, starannie zbierałem różne rośliny, które rosną tam spontanicznie ” . Z tej wyprawy zaczerpnie bogactwo informacji o florze wydmowej. Liczba i różnorodność roślin skłania go do myślenia, że ​​nawożenie wydm byłoby możliwe:

„De Gorter w swojej Florze Siedmiu Zjednoczonych Prowincji wskazuje sto trzydzieści gatunków roślin występujących na wydmach. Pan J. Kops, sekretarz Komisji ds. Wydm, znalazł od tego czasu sto pięćdziesiąt sześć gatunków, które umknęły de Gorterowi i których był na tyle uprzejmy, że przekazał mi listę. Ja wreszcie, botanikując na wydmach, napotkałem osiemdziesiąt pięć roślin, które nie zostały jeszcze wskazane, stąd widzimy, że liczba gatunków, o których wiemy, że rośnie na wydmach, wynosi trzysta siedemdziesiąt jeden. "

Otrzymuje on w 1806 roku misję do podróży w całym Imperium rozpoznać stan rolnictwa i publikuje na powrocie, w Pamiętnik Towarzystwa Rolnictwa 1807 - 1813 , trzy główne raporty na ten temat. Po śmierci Pierre'a Marie Auguste'a Broussoneta (1761-1807) objął katedrę botaniki na Wydziale Lekarskim w Montpellier . W 1813 opublikował swoją Podstawową teorię botaniki , swoje arcydzieło: uczył tam naturalnych relacji między różnymi częściami rośliny i analizował wartość każdej z tych części.

W 1807 r. przemierzył Pireneje ze wschodu na zachód w celu spisania tutejszej flory. W szczególności identyfikuje kwiat, który od tego czasu został nazwany na jego cześć, Stonecrop , Sedum candollei . To skrzyżowanie zostało powtórzone w 1999 i 2007 roku w celu aktualizacji uzyskanych danych naukowych.

Prześladowany w 1815 roku za przyjęcie funkcji rektora Akademii Montpellier podczas Stu Dni , został zobowiązany przez Restoration opuścić Francję i wrócił do Genewy w 1816 roku . Jego miasto stworzyło dla niego katedrę historii naturalnej z pierwszym miejskim ogrodem botanicznym w Parc des Bastions i został wybrany członkiem suwerennej rady (parlamentu kantonu). Wśród jego uczniów byli Charles Daubeny (1795-1867), Alphonse de Candolle (1806-1893), Edmond Boissier (1810-1885) i Karl Wilhelm von Nägeli (1817-1891).

Po ujawnieniu zasad nowej klasyfikacji botanicznej w swojej Elementarnej teorii botaniki , podjął się w 1818 r. tytanicznej pracy: opisania wszystkich znanych roślin (zadanie, które pod koniec życia uznał za zbyt duże). dla niego). Wydał dwie pierwsze części ( Regni Vegetabilis Systema naturale , 1818 - 1821 ), ale w stanie kontynuować ten projekt, wziął go ponownie w skróconej pracy, Prodromus Systematis Naturalis Regni Vegetabilis , nadal po jego śmierci przez jego syna Alphonse Pyrame de Candolle (1806-1893), a następnie jego wnuk Kazimierz de Candolle (1836-1918) (17 vol. In-8, 1824 - 1873 ). Pracował tam aż do śmierci, zwłaszcza w swojej willi nad brzegiem Jeziora Genewskiego , gdzie w 1821 roku odwiedził go Christian von Steven. Ta ogromna praca opisuje 58 975 gatunków roślin. Augustin de Candolle był mentorem botanika Jean-Louis Berlandier .

Wciąż mu zawdzięczamy Organografię (2 vol. In-8, 1827 ) i Fizjologię roślin (3 vol. In-8, 1832 ) oraz Elementarną teorię . Oprócz tych różnych prac, Candolle stworzył wiele pamiętników i artykułów wolnostojących, w tym Eksperymenty dotyczące wpływu światła na rośliny (1800) i Esej elementaire de Géographie botanique (1820), uważany przez niektórych autorów za akt założycielski biogeografii historycznej.

Nigdy nie przywiązując się do możliwości ewolucji biologicznej ( sformułowano wówczas tylko teorię Lamarcka ), niemniej jednak usiłował odkryć wewnętrzne prawa morfologii roślin, śledząc organy roślin we wszystkich ich przemianach i formułując wyjaśnienia anomalii, które obserwuje. definitywnie zatriumfował nad zasadą metody naturalnej (co zajęło by jeszcze półtora wieku, aby w pełni osiągnąć swoje cele) i wykorzystał jej dostęp do zbiorów, aby jak najdalej posunąć opis nowych gatunków (pod koniec jej karierze, liczba znanych gatunków roślin wynosi 80 000). Candolle był zagranicznym współpracownikiem Institut de France . Pierre Flourens wygłosił swoją Pochwałę w Akademii Nauk w 1842 roku .

Sam zostawił Pamiętniki z życia, które, jak twierdził, zaczął pisać w 1821 r. i które zostaną opublikowane pośmiertnie w 1862 r. przez jego syna. Został odznaczony Medalem Królewskim w 1833 za pracę w fizjologii roślin.

Augustin de Candolle został pochowany w Cimetière des Rois de Genève.

Publikacje

Hołdy

Ikonografia

(lista niewyczerpująca)

Uwagi i referencje

  1. Augustin-Pyramus de Candolle , w Słowniku Historycznym Szwajcarii .
  2. (Record VIAF n O  76389959 ) (dostępnym 29 listopada 2017),
  3. ( BNF Wskazówki n O  FRBNF12341893 ) (dostępnym 29 listopada, 2017),
  4. A. Candolle, Elementary Theory of Botany , Paryż, wyd. Deterville,1813.
  5. de Candolle i Pyramus de Candolle , w Słowniku Historycznym Szwajcarii .
  6. Tom 1 i tom 2 dostępne w Gallica.
  7. Augustin Pyramus de Candolle (1803), Pamiętnik o zapłodnieniu Wydm  ; wyciąg z Annales de l'Agriculture Françoise; tom XIII ( wersja zdigitalizowana przez Google ) Ed: Huzard, 1803.
  8. Prezentacja online .
  9. http://www.terranoos.org/fr/de-candolle/prologue.html .
  10. Voyage de Tarbes, 1807: pierwsza wielka przeprawa przez Pireneje; Wycieczka na południe Francji , Augustin Pyramus de Candolle; Dziennik i listy do Fanny spisane, opatrzone adnotacjami i przedstawione przez Alaina Bournetona, Loubatières, Portet-sur-Garonne, 1999.
  11. Bungener, P., P. Mattille i MW Callmander (2017). Augustin-Pyramus de Candolle: pasja, ogród. Edycje Lozanna, Genewa, Favre i CJBG.
  12. J Hist Biol. Jesień 1978; 11 (2): 269-305. Od Candolle do Croizat: komentarze do historii biogeografii. Nelson G.
  13. Augustin Pyramus de Candolle, Alphonse de Candolle 1862), Wspomnienia i wspomnienia Augustyna Pyramus de Candolle, napisane przez niego i opublikowane przez jego syna w Genewie [1] .
  14. "  Popiersie A.-P. de Candolle  ”, Journal de Genève ,10 maja 1914, s.  4 ( czytaj online , konsultacja 2 marca 2019 r. ).
  15. (w) René van der Krogt & Peter, „  Augustin Pyramus de Candolle  ” , Posągi - Tam Tam i - Schweiz / Szwajcaria , na vanderkrogt.net , 2013? (dostęp 3 marca 2019 r . ) .
  16. Popiersie Augustyna Pyrame de Candolle autorstwa Jamesa Pradiera
  17. James Pradier i Douglas Siler (teksty zebrane, sklasyfikowane i opatrzone adnotacjami), Korespondencja , t.  III, Droz ,1988( ISBN  978-2-600-03644-3 , czytaj online ) , s.  210-211. „Jean-François Macaire do Auguste De la Rive”, list z 11 lipca 1845, przypis 5: Alphonse de Candolle: „Artysta niestety nie wykorzystał przesłanych mu modeli, więc podobieństwo jest prawie zerowe” .

Źródło

Załączniki

Bibliografia

(Wykaz niewyczerpujący, sklasyfikowany według roku publikacji)

Linki zewnętrzne

DC. jest standardowym skrótem botanicznym od Augustin-Pyramus de Candolle .

Zajrzyj do wykazu skrótów autorskich lub wykazu roślin przydzielonych temu autorowi przez IPNI