Wszczepialne automatycznego defibrylatora (AID) jest włączony do implantacji urządzenia medycznego z rozrusznik serca typu umożliwiającej, oprócz klasycznych funkcji stymulacji, wykrywania i leczenia komorowe zaburzenia rytmu .
Wskazany jest w profilaktyce nagłych zgonów , głównie w chorobach serca ze złym mechanicznym funkcjonowaniem lewej komory .
Głównym czynnikiem ograniczającym ekspansję jego wskazania pozostaje jego wysoki koszt.
Zapobieganie nagłym zgonom po zawale mięśnia sercowego lub migotaniu komór zawsze było problemem. Próby leczenia farmakologicznego okazały się nieskuteczne lub szkodliwe.
Michel Mirowski, lekarz z Tel Awiwu, który wyemigrował do Stanów Zjednoczonych od 1968 roku, w 1970 roku opracował pierwszy wszczepialny defibrylator serca. Zmniejszył wagę wszczepialnego defibrylatora do 300 g ze względu na bliskość elektrod do mięśnia sercowego.
Pierwsza publikacja dotycząca implantacji tego systemu u ludzi pochodzi z 1980 roku . Pierwsze randomizowane badanie potwierdzające jego skuteczność pochodzi z 1996 roku (MADIT).
Zaburzenia rytmu komorowego, czy to poprzez częstoskurcz komorowy, czy migotanie komór , stwarzają ryzyko zatrzymania akcji serca, które może prowadzić do śmierci.
Te arytmie charakteryzują się bardzo szybkim tętnem i dzięki temu są wykrywane.
Są one uregulowane poprzez podanie porażenia prądem na elektrodę znajdującą się w prawej komorze . Energia tego wstrząsu, rzędu dziesięciu dżuli, dostarczana bezpośrednio do mięśnia sercowego, jest znacznie mniejsza niż wymagana podczas defibrylacji zewnętrznej (od 200 do 300 dżuli).
Częstoskurcz komorowy może być również zmniejszona przez szybką stymulacji elektrycznej (częstotliwość nieznacznie większą od szybkości tachykardia), w wyniku ustawienia okresu refrakcji część łańcucha samopodtrzymującego częstoskurcz obwodu (co powoduje zakłócenia funkcjonalne i przejściową wspomnianego obwodu) . Ta technika nie jest możliwa w przypadku defibrylatora podskórnego.
Defibrylator może być jednokomorowy (jedno odprowadzenie w prawej komorze), dwukomorowy (jedno odprowadzenie w prawej komorze, jedno odprowadzenie w prawym przedsionku) lub trzykomorowy (trzecie odprowadzenie znajduje się w zatoce wieńcowej w kontakcie z lewym , w kontekście resynchronizacji serca ).
Może być podskórna, bez sondy wewnątrzsercowej, elektroda defibrylacyjna i defibrylacyjna jest umieszczona pod skórą wzdłuż kratki piersiowej.
Podobnie jak każdy serca stymulatora (lub stymulatora) wszczepialne defibrylator obejmuje:
Pudełka bez sondy endokawitarnej zostały zaprojektowane i przetestowane pod koniec lat 2000. Brak sondy nie pozwala na elektro-trening serca, a zatem nie ma innej alternatywy niż dostarczenie wstrząsu w celu leczenia zaburzeń rytmicznych. Operacja po kilku latach jest zadowalająca, a odsetek powikłań porównywalny z defibrylatorem z ołowiem.
Wszczepialny defibrylator w przeciwieństwie do rozrusznika serca nie działa na stałe, ale zgodnie z programowalnymi progami:
Cena materiału jest znacznie wyższa niż zwykłego rozrusznika serca, ale ceny są niższe niż na początku 2000 roku.
Kilka zaleceń zostało opublikowanych przez amerykańskie i europejskie towarzystwa naukowe. i podsumować powszechnie akceptowane wskazania.
Jest to zasadniczo:
Wybór typu modelu (podskórna, jedno-, dwu- lub trzykomorowa do resynchronizacji serca ) zależy od rodzaju choroby serca (występowanie lub brak niewydolności serca, wskazanie lub brak resynchronizacji) oraz towarzyszących zaburzeń przewodzenia w sercu . Jeśli wskazanie ma charakter ściśle profilaktyczny (funkcja stymulacji serca nie jest konieczna) do wyboru jest defibrylator podskórny, jednokomorowy lub dwukomorowy. Zaletą tego ostatniego jest lepsze rozróżnianie arytmii nadkomorowych (zwłaszcza migotania przedsionków ) i teoretycznie zmniejszenie ryzyka nieadekwatnych wyładowań. Ta zaleta jest jednak niwelowana przez nieco bardziej złożoną procedurę implantacji, która wiąże się z własnym ryzykiem. Wreszcie, wydaje się, że jeden z dwóch typów defibrylatorów niepodskórnych nie przynosi żadnych korzyści pod względem śmiertelności i odsetka ponownych hospitalizacji.
Jest bardzo podobny do konwencjonalnego rozrusznika. W znieczuleniu miejscowym wykonuje się pod skórą kieszonkę pod prawy lub lewy obojczyk, przeznaczoną do przyjęcia obudowy.
Przechodząc przez żyłę w zagłębieniu barku, sondy umieszcza się w komorach serca pod kontrolą radiologiczną i łączy z pudełkiem. Pod koniec zabiegu czasami sprawdza się funkcjonowanie funkcji defibrylacji: rozpoczyna się znieczulenie ogólne i następuje utrzymywanie się zaburzenia rytmu komorowego poprzez szybką stymulację elektryczną serca. Skrzynka musi wtedy to wykryć i odpowiednio dostarczyć porażenie prądem, które musi być skuteczne. Jednak ten test nie jest już systematyczny, ponieważ nie wykazał żadnych praktycznych korzyści.
Defibrylator podskórny wymaga znieczulenia ogólnego.
Powikłania implantacji są analogiczne do wszczepienia konwencjonalnego rozrusznika (miejscowe zakażenie, krwiak, przemieszczenie lub złamanie elektrody).
Najczęstszym konkretnym powikłaniem jest wykonanie wstrząsu nieodpowiedniego, czyli nieuzasadnionego wystąpieniem zaburzenia rytmu komorowego. Występuje u prawie jednej czwartej pierwszych implantowanych pacjentów. Może być odbierane przez pacjenta jako nieprzyjemne, a nawet bolesne. Mogą to być artefakty elektryczne wabiące oprogramowanie wykrywające lub zaburzenie rytmu przedsionkowego i niekomorowego z szybkim tętnem. Ryzyko niewłaściwego wstrząsu można bardzo znacząco zmniejszyć poprzez dostosowanie okien interwencyjnych (parametryzacja algorytmów urządzenia po instalacji). Defibrylator podskórny podaje zbliżone lub niższe liczby.
Defibrylator (podobnie jak rozrusznik serca ) można sprawdzać i regulować za pomocą zewnętrznego czujnika podłączonego do komputera sterującego. Niektóre modele defibrylatorów są wyposażone w bezprzewodowy teletransmiter, komunikujący się regularnie z nadajnikiem (mała skrzynka umieszczona w mieszkaniu pacjenta), który wysyła regularny raport (na przykład co tydzień) i wszystkie alarmy przez telefon do centrum zdalnego sterowania.
Za pomocą tego systemu transmisji kardiolog może wykonywać różne operacje na pudełku:
Są takie same jak w klasycznym rozruszniku serca: chodzi o unikanie ważnych zakłóceń elektromagnetycznych, które mogą zakłócić baterię lub oszukać oprogramowanie wykrywające.
W medycynie wykonanie rezonansu magnetycznego na ogół nie jest zalecane, z wyjątkiem niektórych najnowszych modeli (2013). Wykonywanie niektórych operacji chirurgicznych przy użyciu skalpela elektrycznego wymaga czasowej dezaktywacji defibrylatora. Dlatego konieczne jest ostrzeżenie każdego lekarza o noszeniu tego typu urządzenia.
W życiu codziennym jest to zasadniczo kwestia odejścia od płyt indukcyjnych lub innych źródeł silnych pól magnetycznych. Używanie słabo izolowanych urządzeń elektrycznych może być również odpowiedzialne za niewłaściwe wstrząsy. W praktyce nie jest problemem korzystanie z telefonu komórkowego ani kuchenki mikrofalowej.
W przypadku zauważenia porażenia prądem zaleca się szybką (ale nie pilną) konsultację, aby sprawdzić, czy porażenie jest odpowiednie, czy nie. Niektóre modele defibrylatorów zawierają moduł automatycznej transmisji danych przez telefon.
Niezbędny jest trzyletni lub dwuletni monitoring: pamięć urządzenia jest przeszukiwana pod kątem zdarzeń, które mogły mieć uzasadnioną interwencję baterii i testowany jest poziom baterii. Jeśli ta ostatnia jest niska, cała obudowa jest wymieniana podczas krótkiego zabiegu w znieczuleniu miejscowym (stare sondy pozostają na miejscu i podłączane do nowej obudowy).
W 2008 roku wyposażono w nią ponad 10 000 Francuzów, a każdego roku przeszczepiano 3000 urządzeń, w tym 1350 pokoi jednoosobowych.
w 2009 roku na całym świecie zakłada się rocznie ponad 300 000 DAI (2/3 pierwotnej implantacji, a reszta w postaci zmian).
W Stanach Zjednoczonych każdego miesiąca wszczepia się ponad 12 000 takich urządzeń.