Koncert fortepianowy n O 1 D drobne op. 15 | |
![]() Johannes Brahms w 1853 roku | |
Uprzejmy | Koncert fortepianowy |
---|---|
Nb. ruchów | 3 |
Muzyka | Johannes Brahms |
Efektywny | fortepian i orkiestra symfoniczna |
Przybliżony czas trwania | 50 minut |
Daty składu | 1854 - 1858 |
kreacja |
22 stycznia 1859 Hanower |
Tłumacze | kompozytor przy fortepianie, Joseph Joachim pod dyrygentem |
Wybitne występy | |
|
|
Koncert fortepianowy n O 1 w D minor , op. 15, od Johannesa Brahmsa to jeden z dwóch koncertów na fortepian z kompozytorem niemieckim . Składa się z trzech części, których wykonanie zajmuje około pięćdziesięciu minut, co czyni go jednym z najdłuższych koncertów, jakie kiedykolwiek napisano.
Po długiej ciąży wykonano tę wczesną pracę Brahmsa 22 stycznia 1859w Hanowerze przez kompozytora przy fortepianie. To był mieszany sukces, a krytycy chwalili pianistyczne walory Brahmsa bardziej niż jego muzykę, którą uznano za „niezrozumiałą”. Koncert, powtórzony pięć dni później w Lipsku , został następnie intensywnie gwizdany . Minęło dwadzieścia lat do Brahmsa dla zaskoczy komponować nowy koncert na fortepian, jeden znany obecnie jako n O 2 .
Brahms ma 20 lat, kiedy robi Wrzesień 1853znajomość Roberta Schumanna, który zainteresował się młodym kompozytorem i został jego mentorem. Namawia go, by sięgnął po kompozycje symfoniczne. Dopiero po próbie samobójczej swojego nowego przyjaciela Brahms podjął się szkiców dzieła latem 1854 roku. Nie znając orkiestry, Brahms najpierw zapisuje partyturę na dwa fortepiany. Zachęcają go przyjaciele, skrzypek Joseph Joachim i chórmistrz Julius Grimm, który udziela mu rad dotyczących orkiestracji. Ale jeśli chodzi o instrumentalizację, potrzeba obecności fortepianu jest niezbędna i Brahms przekształca swój projekt z symfonii w koncert. Ruch marszu pogrzebowego zostaje przerwany i zostanie ponownie wykorzystany w niemieckim Requiem . Część trzecia, rondo , znalazła ostateczną formę dopiero w 1858 roku.
Pierwsze prywatne wykonanie utworu odbywa się w Hanowerze dnia 30 marca 1858. W tym samym mieście odbywa się pierwszy publiczny występ22 stycznia 1859z kompozytorem przy klawiaturze i Joachimem przy biurku dyrygenta. Opinia publiczna jest ostrożna. Plik27 styczniadrugi spektakl w Gewandhaus w Lipsku jest mocno gwizdany, „genialne i niewątpliwe fiasko”, jak mówi sam autorka.
W rzeczywistości publiczność i większość krytyków była zszokowana traktowaniem fortepianu, który nie przyjmuje roli koncertującej w klasycznym tego słowa znaczeniu i najczęściej występuje w połączeniu z orkiestrą. Niektórzy uważają ten utwór za symfonię z obowiązkowym fortepianem .
Kilka lat później Clara Schumann ponownie podjęła pracę przed tą samą lipską publicznością, tym razem z sukcesem. Brahms dokonał transkrypcji swojego koncertu fortepianowego na cztery ręce.
Instrumentacja pierwszego koncertu fortepianowego Brahmsa |
Smyczki |
---|
pierwsze skrzypce , drugie skrzypce , altówki , wiolonczele , kontrabasy |
Drewno |
2 flety , 2 oboje , 2 klarnety B , 2 fagoty , |
Mosiądz |
4 rogi w D i B ♭ , 2 trąbki w D |
Perkusja |
kotły |
Solista |
fortepian |
Pierwsza część d-moll na 6/4 jest jedną z najdłuższych w repertuarze koncertowym. Zajmuje połowę pracy. Brahms przyjmuje klasyczną strukturę formy sonatowej z wyraźnie zaznaczonymi częściami ekspozycji, rozwinięcia, reekspozycji i kodą.
Długie orkiestrowe wprowadzenie dziewięćdziesięciu taktów rozpoczyna się silnie rolką kotłów na kontrabasie, klarnecie i pedale fagotu i tworzy mroczny i majestatyczny pierwszy temat przeplatany ciszą i nowymi rolkami kotłów. Następuje motyw kontrastowy, bardziej liryczny, jakby zrezygnowany, niż inne drugorzędne elementy tematyczne. Temat pierwszy pojawia się ponownie w początkowym tonie wzbogaconym o nowe pomysły tematyczne. To właśnie wtedy, po pięciu minutach przesłuchania, fortepian, korzystając z ciszy, zaczął cichnąć. Fortepian będzie najczęściej mieszany z orkiestrą, z wyjątkiem kilku solowych taktów, wprowadzających poco più moderato do trzeciego tematu, z powabem chorału i przejętym przez rogi. Rozwój, zapoczątkowany oktawami fortepianu, uwalnia się od wigoru wystawy i przyjmuje bardziej poetycki ton na rzecz tonacji D-dur. Ponowna ekspozycja, raczej skondensowana, przywraca początkowy ton i rozszerza się na obszernej kodzie, skupiającej wszystkie elementy pierwszego tematu.
Brahms wpisał na autografie wzmiankę „Benedictus qui venit in nomine Domini”, która ma być pośmiertnym hołdem złożonym Robertowi Schumannowi lub portretem Klary .
Temat wystawiony na wyciszone smyczki, potem na rogi i wreszcie na solistę to bardzo wnętrze w nieco bolesnej atmosferze. Centralna część wnosi bardziej rytmiczny wzór do lasu przed powrotem do spokoju. Kodę wprowadza potrójny tryl na fortepianie, zgodnie z procesem drogim Beethovenowi .
Finałem jest taneczne rondo, które nadaje utworowi popularnego charakteru. Temat zostaje wystawiony na fortepian, a następnie na orkiestrę. Wersety są traktowane zgodnie z zasadą zmienności, w której Brahms przoduje. Druga zwrotka ewoluuje w nieco konformistyczne orkiestrowe fugato . Ale wszystkie wersety przedstawiają bogactwo pisma w różnorodności wywoływanych uczuć. W genialnym zakończeniu ruchu dominuje taneczny rytm.
W przypadku tego koncertu nie można zadowolić się dyrygentem, który jest prostym akompaniatorem. Musi być na tym samym poziomie, co solista. Jeśli Claudio Arrau wyróżnia się w tym utworze jako idealny wykonawca, to Georges Szell jako dyrygent dominuje w partyturze.