W Quebec , produkcja filmów i nagrań wideo i jego dystrybucja opiera się na publicznych i prywatnych źródeł finansowania. Podobnie jak społeczeństwo Quebecu, tworzone tam treści są w większości francuskojęzyczne , ale pozostają przywiązane do kultury północnoamerykańskiej . Quebec ma drugie kino francuskojęzyczne pod względem znaczenia liczby produkcji po kinie francuskim .
W 2009 r. Na terenie województwa odbyło się 25,3 mln wejść do teatrów i zmotoryzowanych. Filmy z Quebecu stanowiły 13% sprzedaży.
Nagroda Alberta-Tessiera to najwyższe odznaczenie w całej karierze artysty filmowego z Quebecu. Od 1999 roku Gala Québec Cinéma nagradza dzieła i osobistości z przemysłu filmowego Quebecu.
Kino Quebec jest krajowy kino z Quebecu . Historycznie związany z grupą etniczną i językową Kanady, w większości francuskojęzyczną, w prowincji, obejmuje również społeczności kulturowe i tubylcze , które wnoszą wkład do kultury Quebecu .
Kilka czynników umożliwia zaklasyfikowanie filmu do kina w Quebecu:
Rozporządzenie z poszanowaniem uznania filmu jako film Québec w ustawie Filmowym w rządzie Quebec określa normy prawne filmu Quebec. Film z Quebecu może być fabułą, dokumentem lub programem rozrywkowym przeznaczonym dla dzieci poniżej 13 roku życia. Musi być wyprodukowany przez firmę z siedzibą w Quebecu i przez producenta, który mieszka w Quebecu od co najmniej dwóch lat. System punktowy zakłada, że mieszkańcy Quebecu muszą obsadzić minimum kluczowych stanowisk. Trzy czwarte kosztów poprodukcyjnych i wynagrodzeń, z wyjątkiem kosztów producenta, musi zostać wypłacone w Quebecu i mieszkańcom Quebecu.
To Francuz Louis Minier i Louis Pupier wprowadzili kino do Quebecu 27 czerwca 1896. To prawykonanie kinematografu i pierwszych dzieł Augusta i Louisa Lumière odbywa się w Montrealu . Był to wówczas pierwszy występ kinowy w Kanadzie . Do początku XX th century , film jest przede wszystkim postrzegane jako atrakcja jarmarcznych; wędrowni projekcjoniści przemierzają prowincję i oferują występy na festiwalach i dużych zgromadzeniach. Wśród pierwszych podróżujących projekcjonistów znaleźli się francuscy arystokraci Marie Tréourret de Kerstrat i jej syn Henry de Grandsaignes d'Hauterives, których repertuar obejmował głównie filmy Lumière, Méliès i Pathé oraz Wilfrid Picard, który od 1905 r. prezentować filmy religijne i dokumentalne.
Pierwsze filmy nakręcone w Quebecu są dziełem gości amerykańskich i francuskich kinomanów i operatorów . Ich głównym celem jest zebranie fragmentów do katalogów firm Lumière, Edison i Biograph . Pierwszym wciąż dostępnym filmem nakręconym w Quebecu jest „ Indian Dance” (nakręcony w 1898 roku , wydany w 1900 roku ) przez operatora Lumière'a Gabriela Veyre'a . Edison's Company i American Mutoscope and Biograph Company zaoferowały również kilka filmów nakręconych na prowincji od 1898 roku.
Dzięki reżyserowi i „mechanikowi maszyny do oglądania” Léo-Ernestowi Ouimetowi pokazy i dystrybucja filmów odbywa się w Quebecu. Z1 st styczeń 1.906, w dniu otwarcia Ouimetoscope , w regionie Montrealu powstanie wiele kin . Było ich już 28 w 1908 roku , a także w innych dużych miastach Quebecu. Oprócz wyświetlania filmów zagranicznych, z których sam często tłumaczy napisy na francuski z Quebecu, Ouimet odniósł również wielki sukces dzięki swoim lokalnym kronikom filmowym, dzięki czemu został pierwszym filmowcem z Quebecu. Ogromna popularność pierwszej sali kinowej doprowadziła w 1907 r. Do budowy drugiego Ouimetoskopu , pierwszej luksusowej sali koncertowej poświęconej kinematografii w Ameryce Północnej .
W Quebecu pierwsze formy cenzury kinowej bezpośrednio dotknęły właścicieli teatrów w Quebecu, którzy już zainwestowali dużo energii w walkę z konkurencją. Pod koniec 1907 roku, arcybiskup Montrealu , M gr Napoleon Bruchési zsumować katolików nie do filmów projektowych w niedzielę, która jest uważana za najbardziej zyskowny dzień tygodnia, pod rygorem zapłacenia grzywny. W 1908 roku zakaz objął wszystkie kina w Montrealu, wszystkich denominacji. Ouimet kwestionuje to prawo w Sądzie Najwyższym Kanady ; ostatecznie wygrał swoją sprawę w 1912 roku , po czteroletnim procesie. W 1909 roku Ouimet znalazł się na czele stowarzyszenia Motion Picture w prowincji Quebec , organizacji utworzonej w celu zjednoczenia właścicieli kin przeciwko cenzurze wykonywanej przez Kościół w prowincji.
W 1912 r. Wiele amerykańskich produkcji powstało w Quebecu, a zwłaszcza w Quebec City, które jako tło mogło przybrać wygląd francuskiego miasta dla producenta, który nie chciał przekraczać Atlantyku. W regionie Quebec City powstają dwa filmy krótkometrażowe DW Griffith , A Sailor's Heart i Pirate's Gold, a także kilka innych filmów Trust Edison , takich jak The Old Guard , Put Yourself in their Place , A gay Time in Old Quebec. zostać postrzelonym .
Do tego czasu, administrowane przez francuskich Kanadyjczyków , kina komercyjne w Quebecu padały, od 1915 do 1920 roku , jedno po drugim, w ręce Amerykanów, którzy, faworyzowani brakiem konkurentów spowodowanym pierwszą wojną światową w Europie, przejmują jednostronną kontrolę nad Kanadyjskie teatry i uczynić z nich część swojego rynku krajowego . W tym czasie Léo-Ernest Ouimet, który już na początku 1910 roku utracił prawo do nadawania filmów z firmy Edison's Motion Picture Patent Company, został zmuszony zwrócić się do Pathé, aby zapewnić treść. Po wypożyczeniu Ouimetoscope w 1914 r. Założył w 1915 r. Speciality Film Import , oficjalnego dystrybutora filmów Pathé w Kanadzie. W 1922 roku jego firma została zmuszona do bankructwa; stracił Ouimetoskop mimo rosnącej wówczas popularności kina. Jego firmę w tym samym roku kupiła kanadyjska filia amerykańskiego dystrybutora Famous Players .
Chociaż producenci i dystrybutorzy w Stanach Zjednoczonych nie napotkali konkurencji w Quebecu na początku lat dwudziestych, musieli stawić czoła coraz ostrzejszej cenzurze nakładanej przez duchowieństwo. Sytuacja ta sprawia, że wielkie studia grożą bojkotem Quebecu. Zafascynowany tym, co uważa za dobre wieści, Kościół, wspierany przez premiera Louisa-Alexandre Taschereau , grozi zakazem nadawania głównych produkcji hollywoodzkich, a także dalszym wzmocnieniem cenzury, która już w dużej mierze ucina amerykańskie filmy. czas. Hollywood w końcu uległ groźbom i ugiął się przed cenzurą w Quebecu.
Podczas gdy środki rozpowszechniania stały się amerykańskie, w latach dwudziestych XX wieku narodziły się pierwsze początki niezależnej lokalnej produkcji. Samoukiem i uważany za jeden z wiodących dokumentalistów w Quebec, M gr Albert Tessier , który jest również historyk, dziennikarz i nauczyciel, toczenie krótkich filmów od 1925 roku . Te prace przedstawiają środowisko życia i pracę w Quebecu. Prezentowane są na konferencjach filmowych, na których sam improwizuje narrację. Działał do 1956 roku.
Od strony fikcyjnej Joseph-Arthur Homier , wówczas znany dramaturg i fotograf, rozpoczął produkcję filmu Oh! O! Jean , pierwszy prawdziwy film fabularny z Quebecu z 1922 roku. Zachęcony swoim sukcesem wśród publiczności, po tym burleskowym filmie w tym samym roku pojawił się film fabularny Madeleine de Verchères i La Drogue fatale z 1924 roku. Pomimo lokalnego sukcesu, trudności, z którymi spotkał się Homier napotkane prezentowanie swoich prac na rynku kontrolowanym przez Amerykanów uniemożliwiło mu realizację kolejnych projektów. Filmy te, wydrukowane na nośnikach azotanowych , zostały zniszczone przez straż pożarną miasta Montreal. Innemu filmowcowi, Jeanowi Arsinowi , uda się nakręcić trzy filmy dzięki wsparciu dziennika La Presse . On też odnosi sukcesy.
Nawet jeśli młodym ludziom poniżej 16 roku życia musi towarzyszyć osoba dorosła w kinach prowincji od 1919 r. , W niedziele9 stycznia 1927pożar w Laurier Palace doprowadził do śmierci 78 dzieci w wieku od 4 do 18 lat. Ten bezprecedensowy dramat, szeroko omawiany w prasie i używany przez Kościół do potępienia kina, doprowadził do powołania komisji publicznego dochodzenia w sprawie pożaru w pałacu Laurier lub Komisji Boyera. Raport Boyera, który z tego wyniknie, zakłada całkowity zakaz kina dla osób poniżej 16 roku życia; to prawo jest stosowane od22 marca 1928.
Pierwszym pomieszczeniem wyposażonym w kino dźwiękowe był Pałac Montrealski, w którym pod koniec 1928 r. Wyświetlano Street Angel i The Jazz Singer. Stopniowo wszystkie kina w prowincji konwertowały swoje pokoje na dźwięk. W 1932 roku amerykańscy dystrybutorzy zaprzestali dystrybucji niemych filmów.
Jeszcze przed pojawieniem się kina dźwiękowego mówiono już o wprowadzeniu treści w języku francuskim do kin w całej prowincji już w połowie lat dwudziestych XX wieku . Wraz z gwałtowną amerykanizacją właścicieli treści i teatrów po pierwszej wojnie światowej, w kręgach nacjonalistycznych i duchownych pojawiły się głosy proszące o filmy z francuskimi tytułami. Dopiero w maju 1930 roku , że pierwszy film francuskojęzyczny Quebec osłonięty, Les Trois Maski autorstwa André Hugon , została zaprezentowana w teatrze Saint-Denis .
Kino niszowe francuskojęzyczny Quebec pozostał niedostatecznie do sierpnia 1930, kiedy kanadyjski Kino Spółka powstała , firma założona przez import Francuz Louis Hurel i jego spółki zależnej dystrybucji i wystawienniczej, Francja-Film , założona w 1932 roku kolejna firma, Les Films des Éditions Édouard Garant została założona w lipcu 1931 roku . Kierowany na początku przez Édouarda Garanta, od 1934 r. Kierował Joseph-Alexandre DeSève , młody księgowy firmy. W tym samym roku filmy Éditions Édouard Garant stały się filmami francusko-kanadyjskimi . Kruchość francuskiej siły rynkowej Francja-Film i francusko-kanadyjskie Films scalić pod nazwą France-Film o 1 st października 1934 r .
Jeśli chodzi o produkcję, lata 30. XX wieku przyniosły wzrost popularności filmów dokumentalnych kręconych w regionach. Ojciec Maurice Proulx , ksiądz, agronom i filmowiec podróżuje po Quebecu, aby robić filmy edukacyjne. Jego pierwszy film, En pays neuf , stał się pierwszym pełnometrażowym dokumentem dźwiękowym w Kanadzie w 1937 roku . Inni członkowie duchowieństwa i filmowcy będą aktywni w kilku regionach Quebecu, takich jak Saguenay-Lac-Saint-Jean , Abitibi-Témiscamingue , Bas-Saint-Laurent , Beauce , Gaspésie i Côte-Nord .
Otrzymując wsparcie duchowieństwa dla promowania języka francuskiego, firma France-Film ustanawia komitet pre-cenzury, nawet jeśli urząd cenzury Quebecu jest już bezpośrednio zainspirowany bardzo restrykcyjnym Code Hays od 1931 roku. W 1940 roku francuskojęzyczne filmy , zdecydowana większość dystrybuowana przez France-Film , zajmuje 10% kin w prowincji.
W Quebecu istnieje bardzo ścisły związek między sztuką a polityką. Ten związek jest szczególnie widoczny między kinem a zbiorową tożsamością mieszkańców Quebecu. Filmowcy wczoraj i dziś często mobilizują wyraz tego pytania o tożsamość w produkowanych przez siebie filmach. Ustanowiono trwały związek między poszukiwaniem tożsamości a polityką, która wstrząsnęła mieszkańcami Quebecu przez ponad 250 lat historii. Kino jest więc bardzo często używane do reprezentowania rzeczywistości, która uderza w Quebec, jako odzwierciedlenie ruchów społecznych. Jest rzeczą oczywistą, że tożsamość zbiorowa jest sercem kina Quebecu i można ją znaleźć w związkach czasowych (przeszłość kontra teraźniejszość) oraz w relacjach z innymi. Bardzo ważny aspekt poszukiwania tożsamości w filmach z Quebecu często opiera się na oddaleniu Quebecu od reszty Kanady. Quebec od samego początku był zawsze uważany za czarną owcę Kanady. Poprzez swój język i tradycje Quebec jest całością samą w sobie. Od czasu podboju w 1759 roku mieszkańcy Quebecu zastanawiali się, kim są i co składa się na ich tożsamość. Z biegiem lat badania nad tożsamością zbiorową ewoluowały. Od czasów Nowej Francji do czasów patriotyzmu (buntu patriotów) kwestia tożsamości sprowadzała się do ochrony języka francuskiego i terytorium. Kilka lat później, w czasach Wielkiej Ciemności, aż do powstania suwerena, mieszkańcy Quebecu rozwinęli większe poczucie przynależności do Quebecu, zarówno pod względem językowym, politycznym, jak i ekonomicznym. Dziś nacjonalizm pozostaje silny pomimo modernizacji. Wydaje się, że mieszkańcy Quebecu nie odnaleźli jeszcze swojej tożsamości, a kilka form nacjonalizmu rodzi się z powodu silnej imigracji spowodowanej hipermodernizacją i kulturą światową.
| Miejsce pochodzenia | Liczba filmów | % |
| Stany Zjednoczone | 362 | 49% |
| Francja | 99 | 14% |
| Quebec | 77 | 11% |
| Kanada | 44 | 6% |
| Inne miejsca | 115 | 16% |
| Całkowity | 735 |
| Miejsce pochodzenia | Przepisy (CA $) | % |
| Stany Zjednoczone | 135 010 594, | 73% |
| Quebec | 22,457,716 | 12% |
| Francja | 6 360 342, | 3% |
| Kanada | 1 385 916, | 1% |
| Inne miejsca | 19 566 484, | 11% |
| Całkowity | 184 781 052, |
W 2009 r. Quebec miał 123 kina, 13 kino samochodowe i 150 teatrów wielofunkcyjnych, w sumie 735 kin i 148 000 miejsc.
Sieć równoległaMontreal to ekonomiczna metropolia Kanady , w której wynaleziono kino . W dniu 28 czerwca 1896 roku , zaledwie sześć miesięcy po oficjalnym urodzenia w tym braci Lumière kinematografu Louis Minier i Louis Pupier przedstawiono niektóre z pierwszych taśm nakręconych w tym mieście. Dlatego pierwszy w Ameryce pokaz kinematografu Lumière odbywa się w Montrealu. Będzie to początek dziesięcioletniej wycieczki po Quebecu dla jego operatorów.
Projekcje w 1902 roku , Ernest Ouimet otworzyła swoje pierwsze stałe kino komercyjne w 1906 roku na Sainte-Catherine Street , w Ouimetoscope. To początek zorganizowanej eksploatacji kina w Quebecu.
Do 1940 roku struktura produkcji pozostawała embrionalna, z bardzo nierównomiernymi pracami. Rozwój Quebecu nadal zależał od kapitału zagranicznego. Lokalne inicjatywy są źle widziane przez metropolie, takie jak Paryż, Londyn i Nowy Jork, którym zagrażają. Ponadto zainteresowanie kwestiami kulturowymi w Quebecu jest bardzo zróżnicowane, czy to na poziomie stanowym, czy społecznym, ponieważ tam jest bardzo mało pieniędzy. Rzeczywiście, większość populacji (frankofońskiej) jest bardzo biedna i nie ma nadwyżek pieniężnych, aby regularnie bawić się kinem, teatrem, a nawet kupować książki inne niż potrzebne do edukacji. Ze względu na niedawną przeszłość prowincji jest bardzo niewielu francuskojęzycznych inwestorów, a państwo, niestabilne gospodarczo, nie chce nim być. W tym okresie w kinie dominowała więc produkcja amerykańska, angielska czy francuska.
Druga wojna światowa zmieniła sytuację, wywołując w szczególności uprzemysłowienie kraju, jego rozwój, a także wzrost poczucia narodowego, potęgowanego propagandą wojenną, zarówno w Quebecu, jak iw anglojęzycznej Kanadzie. Kolejnym znaczącym skutkiem tej wojny i niemieckiej blokady, Quebec został odcięty od dostaw filmów francuskojęzycznych, ponieważ były to głównie filmy francuskie.
W tym okresie mają miejsce dwa ważne wydarzenia w historii kina Quebecu. Z jednej strony rozwój National Film Board of Canada, która dostarcza materiały propagandowe i informacyjne bez wyjątku. Kanada zdobyła solidną wiedzę techniczną, idąc w parze z międzynarodową produkcją kołowrotka News, który jest zarówno dokumentalny, jak i propagandowy .
Z drugiej strony, na marginesie wojennej industrializacji, widzimy pojawienie się przemysłu produkcyjnego w Quebecu, który stara się wypełnić pustkę stworzoną przez zniknięcie francuskich filmów. Projektem zainteresowany jest kościół katolicki z Quebecu (który ma decydującą władzę w zakresie cenzury edukacji i kina). Dzięki temu potężnemu sprzymierzeńcowi aktywna i dobrze prosperująca firma marzy o stworzeniu prywatnego, „francusko-kanadyjskiego” przemysłu filmowego. Takie są początki kanadyjskiego kina fabularnego, które odniosło sukces komercyjny, np. La Petite Aurore, enfant martyre czy Ti-Coq .
Ale trzy czynniki osłabiają ten prywatny przemysł i szybko doprowadzą do jego upadku:
Wraz z cichą rewolucją kontrola nad Kościołem katolickim w Quebecu nie polegała już na cenzurze ani edukacji. Państwo kanadyjskie od 25 lat jest coraz bardziej interwencjonistyczne, co oznacza wielkie sukcesy i porażki. National Board of Canada Film (NFB) jest jednym z sukcesów .
W rzeczywistości w NFB lata 1960 - 1970 będą latami największej burzy, podobnie jak to, co dzieje się w całym społeczeństwie Quebecu. Osiągnięcia artystyczne zostaną dokonane głównie w filmie dokumentalnym (kino bezpośrednie) i animacji, których najbardziej wzorowymi twórcami są odpowiednio Pierre Perrault i Norman McLaren . To jak dotąd najciekawszy wkład społeczeństwa Quebecu w kino. Istnieje jednak tarcie między Ottawą a filmowcami z NFB. Istnieją przypadki cenzury, Gillesa Groulxa i Denysa Arcanda . Ograniczenia, które wiele mówią o wolności umysłu filmowców tamtych czasów.
Bo z perspektywy czasu wydaje się, że te sukcesy kina Quebecu, szczególnie rozkwitające na poziomie artystycznym w latach 1960 - 1970, są owocem wielkiej wolności uzyskanej po zaciętych zmaganiach tych twórców, warunków pracy, które połączyły innowacyjnymi i skutecznymi środkami technicznymi wyjaśniają pojawienie się tych wielkich twórców filmowych .
NFB przyczynia się do wynalezienia i udoskonalenia kina bezpośredniego , nie tylko pod względem technicznym, ale także etycznym i estetycznym . Ten nowy sposób wyjmowania aparatu ze studia sprawia, że firma, która nigdy nie widziała jej obrazu, zerkała na siebie pierwsze spojrzenie, pierwsze ucho na siebie .
Mówiąc dokładniej, na poziomie technicznym, na przykład, wynaleziono jedno z pierwszych przenośnych urządzeń rejestrujących dźwięk, którego nośnikiem jest perforowana taśma magnetyczna („ Sprocketape ”). Pozwoli to na filmowanie rakiet w synchronicznym dźwięku. Oprócz wkładu w animację, kino bezpośrednie jest prawdopodobnie najważniejszym wkładem kina Quebecu w światowe kino .
W animacji nowinki techniczne będą jeszcze liczniejsze: skrobanie filmów, tworzenie pikseli, pierwsze animacje komputerowe (z CNRC) itp. .
Niestety rezultatem jest wielki brak porozumienia między tym kinem z Quebecu, wówczas jednym z najbardziej innowacyjnych na świecie, a jego widzami . Ponieważ ta publiczność, która nie rozumie, nie nadąża.
Trzeba powiedzieć że oprócz krótkiego nawiasu w latach czterdziestych XX wieku kina w Quebecu były zawsze zajęte przez filmy fabularne z Francji i Stanów Zjednoczonych . A telewizja Quebec oferuje dopracowaną, dobrze przemyślaną wizję społeczeństwa .
Szok dla publiczności w obliczu tak wymagającego spojrzenia filmowców na ich społeczeństwo jest zatem bardzo duży . W tym okresie bardzo utalentowani filmowcy będą więc w dużej mierze odrzucani na rzecz kina populistycznego, bardzo często obcego, mniej uciążliwego dla publiczności .
JutraLata 60. i 70. przyniosły także największe korzyści z niezwykłego wkładu Claude'a Jutry , w tym wujka Mongo Antoine'a ( 1971 ), który jest uważany za ważny film w kinematografii Quebecu. Mówi się, że samo dzieło jutrasian wydaje się utorować drogę dla introspekcyjnego kina lat osiemdziesiątych , ze względu na swój niepowtarzalny i niepowtarzalny charakter.
1967. Z okazji stulecia konfederacji Kanada chce być nowoczesna. Zmienia swoją politykę kulturalną, co rozumiemy z NFB, ma przeważający wpływ na kinematografię Quebecu .
Wysoce upolityczniony klimat społeczny doprowadził do napięć w agencji . Tak powstała francuska sekcja ONF.
My Widzimy przypadki cenzury w ONF. My Mówimy o wolności słowa. Przedsiębiorcy Skorzystaj z okazji, aby poprosić państwo o pomoc w utworzeniu sektora prywatnego, „wolnej przedsiębiorczości”, w dziedzinie kina. Prywatne, które następnie postrzegamy jako gwarant większej wolności wypowiedzi. W tym czasie wprowadzono zatem hojne ulgi podatkowe dla osób fizycznych inwestujących w kino, a także SDICC przez Ottawę.
Z podejrzanym optymizmem (kiedy pamiętamy badanie RBC) , obiecujemy, że z początkowym funduszem w wysokości kilku milionów, SDICC pozwoli na powstanie całkowicie autonomicznego kanadyjskiego przemysłu filmowego. . Awaria jest oczywiście na tym poziomie rozbrzmiewa . Jednak wyłaniają się z niego prywatne fortuny, podstawa prywatnego sektora kina Quebecu i Kanady. Sektor „prywatny”, który, trzeba powiedzieć, nadal i nadal jest w 90% finansowany przez państwo.
W ten sposób pojawią filmy preteksty do oszustw podatkowych lub reklamowania filmów o bardzo zmiennym zainteresowaniu . Jest to era Valérie and the Deux femmes en or (jak dotąd największy publiczny sukces w kinie Quebecu). Przez jakiś czas publiczność Quebecu podąża za nim, wykazując zainteresowanie tym, co Variety nazywa „ pornografią z syropem klonowym ”. Ale amerykańscy przemysłowcy wyczuwają okazję i uczynią jutro z Deep Throat o wiele bardziej systematyczną i wydajną eksploatacją tego gatunku, rzucając cień na filmy zdecydowanie bardziej sprośne niż zboczeńcze , takie jak The Apple, the Ogon i pestki .
To niezadowolenie publiczności, w połączeniu z utworzeniem SDICC (które stanie się Telefilm Canada ), które dąży do zbudowania rentownego sektora gospodarczego, będzie oznaczać dla kina Quebec jałową podróż trwającą 35 lat, która doprowadzi do obecnego miraża. Trzy dekady kina ani Hollywood, ani Quebecu, ani autora, ani handlu: nie obawiano się komercyjnej rentowności wykluczonej z powodów demograficznych, a kino autora było nim . W tym czasie NFB traci pióra, widząc, że jego fundusze są zmniejszane rok po roku. Nie możemy się dziwić: filmowcy, jak pamiętamy, korzystali tam ze wszystkich swobód, czasami bardzo ostro krytykując państwo. Instytucja zapłaciła polityczną cenę.
Awaria lat 80Lata osiemdziesiąte rozpoczęły się niepowodzeniem referendum w Quebecu w 1980 r. , Które, biorąc pod uwagę zaangażowany charakter twórców filmowych z Quebecu, byłoby ciosem dla kina. Komfort i obojętność są symbolami tego szoku .
Jednocześnie na całym świecie podejrzany staje się interwencjonizm państwowy: nadejdzie czas Reagana i Thatcher . Niepowodzenie zbiorowego marzenia będzie oznaczało początek kina skupionego na jednostce i oficjalną pochwałę wszystkiego, co prywatne w mediach .
Przewodnik fotografowania w QuebecuNa korzyść spadku wartości dolara kanadyjskiego i ustanowienia systemu ulg podatkowych przez Quebec na rzecz firm filmujących tam, widzimy silny wzrost produkcji hollywoodzkich w Quebecu. Wpływ na rzemieślników jest taki, że w dużej mierze zapomina się o dorobku kina bezpośredniego . Do tego stopnia, że kilka lat później wpada w ekstazę w obliczu radykalizmu duńskiego dogmatu , nie dostrzegając jego głębokiego związku z dokumentem i reżyserią. Kino Quebec idzie ścieżką, czasami krętą , od transformacji do obecnej formy, do kopii hollywoodzkich modeli produkcji i dystrybucji, gdzie kino gatunkowe gwarantuje różnorodność.
Istnieje kilka wyjątków, zarówno w NFB, jak iw sektorze prywatnym. Jednak twórczość filmowców wydaje się rozproszona w tym mało sprzyjającym kreacji kontekście .
Dziś kino w Quebecu, pod wpływem Telefilm Canada, próbuje podchodzić do publiczności z wyraźnie popularnym podejściem, dzięki większym budżetom oraz zastosowaniu przemysłowych technik produkcji i dystrybucji. Założona w 1995 roku firma SODEC ma mniej wyraźną pozycję. Ten odpowiednik Telefilmu z Quebecu działa jednak tak samo w kinie, nagraniach, programach, jak w wydawnictwie książkowym.
Sam wpływ Sodecu nie wystarczy, aby powstrzymać silny trend w kierunku metod przemysłowych.
Na przykład, z zespołami oświetleniowymi, z estetyką oświetlenia świetlnego i inspirowanymi rzeczywistością, która stworzyła szkołę (patrz Brault ), teraz ćwiczymy bardziej hollywoodzki styl, bardziej dopracowany i wymagający dużych zespołów, takich jak te przechodzące Amerykanów. , nadal czasami tutaj .
Uprzemysłowienie dystrybucji będzie szło w parze, od 2000 r., Z czterokrotnym lub pięciokrotnym wzrostem budżetów produkcji (tzw. Kosztów marketingu „ druków i reklam ”): szum produkcji z Quebecu dorównuje największym amerykańskim filmom, teraz czasami przekracza milion dolarów, zawsze publiczne, za jeden film .
Te pozostawioneTa polityka nie podoba się dużej części społeczności kinowej , Twórców i rzemieślników, i wydaje się faworyzować tylko kilku dużych graczy, wysoko finansowanych producentów gwiazd . Niektórzy Z nich automatycznie otrzymują, od samego Telefilm, ponad 5 milionów dolarów rocznie.
Wydaje się, że taka jest opinia większości społeczności kinowej, co wykazano w raporcie z 2002 roku zamówionym przez Telefilm Canada:
„Większość respondentów wyraziła też opinię, że niektórzy korzystają z preferencyjnego traktowania: 71% uważa, że duże firmy mają większe szanse na pozyskanie finansowania (…). Zapytaliśmy również respondentów, jakie powinny być priorytety planowania Telefilm na najbliższe trzy lata. Główna sugestia (18% wszystkich respondentów) jest taka, że Telefilm zwiększy wsparcie dla małych i średnich firm ” .Ta industrializacja wydaje się również pod pewnymi względami wynikać z systematycznego łączenia kina z telewizją w Quebecu, telewizji , która historycznie odniosła znacznie większy sukces publiczny niż kino. Tak wielu Czy jest tych, którzy podkreślają, tak samo bardzo, ścisłą liczbę adaptacji telewizyjnych ( trasa koncertowa C't'à ton, Laura Cadieux , Dans une galaxie near you , Séraphin , Le Survenant itp.) We wszystkich dzisiejsze wielkie produkcje, a także fakt, że kasowymi gwiazdami kina, głównym wektorem marketingu typu „ star-system ”, są często przede wszystkim telewizja.
W ten sposób znacząco rośnie udział kina Quebec w krajowej kasie biletowej: z 4% niż w 2000 r., W 2005 r. Osiągnął 17% (wskaźnik porównywalny z Australią ). Jednak niektórzy krytycy uważają, że kino Quebecu, finansowane przez państwo, produkuje mniej filmów osobistych, nazywanych „autorami” i zbyt wiele filmów popularnych, tracąc z biegiem lat swój artystyczny charakter.
Mogliśmy przeczytać w gazecie Le Devoir w listopadzie 2006 roku:
„Porozmawiajmy o pieniądzach. Skoro nikt w świecie kina Quebecu nie mówi już o kreacji, porozmawiajmy o pieniądzach. (...) Tak, pieniądze. Co kiedyś było narzędziem, środkiem. A co w umysłach widzów jest informacją za pomocą palm, miarą jakościową. Zgodnie z tą logiką rynkową film, który pojawia się na szczycie list przebojów, jest lepszy niż ten, który pojawia się na drugiej pozycji i tak dalej. Oprócz pierwszej 10, 20 lub 40 najlepszych, nie ma zbawienia. Zjawisko, które można zaobserwować w księgarniach i sklepach płytowych, gdzie bestsellery zastąpiły zapasy. "
- Martin Bilodeau
Jednak nie wszyscy podzielają tę opinię. Krytyk filmowy Gilles Carignan z gazety Le Soleil zauważa na przykład, że oba kina współistnieją i że:
„Film taki jak La Neuvaine znalazł swoją publiczność bez udziału dużych komercyjnych sklepów z artykułami żelaznymi , po części dzięki dziesięciokrotnemu zainteresowaniu filmami z tego miejsca w ostatnich latach. „To właśnie sprawia, że mówi, że„ Kiedy nadchodzi czas, aby zapłacić 12 dolarów za wieczór w kinie, lokalny produkt jest czymś więcej niż opcją, jest teraz poszukiwaną foką. Powinniśmy narzekać? "
- Gilles Carignan
Tę opinię podziela krytyk gazety Voir Martin Girard, który na przykładzie roku 2005 zauważa:
„W 2005 roku kino Quebec wypełnił swoje zwyczajowe specyfikacji poprzez dostarczanie jej partia hitów przeznaczonych dla szerokiego grona odbiorców ( Le Survenant przez Erik Canuel , Idole Chwilowa przez Yves Desgagnés , zegar biologiczny przez Ricardo Trogi , Aurore przez Luc Dionne , Maurice Richard przez Charles Binamé ) i jego udział bardziej osobistych lub niezależnych utworów ( szalony przez Jean-Marc Vallée , La Neuvaine przez Bernard Emond , Les Etats Nordiques by Denis Côté , Manners umierania przez Jeremy Petera Allena , Petit Pow! Pow! Noël przez Robert Morin , La vie avec mon pere przez Sébastiena Rose , Familia przez Louise Archambault , Les Etats-Unis Albert przez André Forcier , Saints-Męczenników-des-Damnés przez Robin Aubert ). "
- Martin Girard
Popularność ta jest katalizowana przez utworzenie w 1999 r. Telewizyjnej gali na wzór Oscarów kinowych , nagradzających kino Quebec, Wielki wieczór kina Quebec , na którym wręczamy Iris Prizes .
Co więcej, sukces kina Quebecu potwierdza zainteresowanie jego filmami na imprezach i festiwalach, zarówno kanadyjskich, jak i międzynarodowych. Weźmy na przykład:
W odniesieniu do twórczości filmowców „przedkomercjalizacyjnych” należy jednak zauważyć, że obecność Quebecu na najważniejszych imprezach międzynarodowych nie jest niczym nowym. W szczególności prace Brault , Perreault , Arcand , McLaren , Back , Lauzon i Lanctôt były prezentowane w Wenecji na rozdaniu Oskarów oraz w Cannes, gdzie zebrano wiele nagród.
Przyszłość pokaże, czy za pomocą środków, które im damy, dzisiejsi filmowcy będą w stanie, podobnie jak pionierzy reżyserii i animacji z Quebecu, znaleźć sposób, by odcisnąć piętno na historii światowego kina.
Wiele firm multimedialnych Nadal ma siedzibę w Montrealu. Montreal pozostaje, dzięki technologicznemu dziedzictwu NFB, miejscem kreatywności i badań w dziedzinie ruchomych obrazów . Niestety, ta kreatywność jest coraz mniej przydatna dla filmowców i twórców z Quebecu, a nawet Kanadyjczyków, i jest wykorzystywana na rzecz bogatszych zagranicznych produkcji, zwłaszcza ze Stanów Zjednoczonych .
Na przykład IMAX został wynaleziony w ONF . Później, dzięki wsparciu technologicznemu NFB i jego sektora animacji, technologia obrazowania 3D została opracowana za sukcesem Softimage, a następnie Discreet Logic . Te dwie firmy tworzą oprogramowanie o dużej złożoności, które pozwala na realizację efektów specjalnych hollywoodzkich filmów, których Jurassic Park będzie pierwszym znanym przykładem.
Lista ta pochodzi z 1993 r. I nie jest zatem ani wyczerpująca, ani dokładna do dnia dzisiejszego, ponad dwadzieścia lat filmów, które wyróżniały współczesny Quebec i zyskały uznanie na arenie międzynarodowej, nie są brane pod uwagę.
10 najlepszych filmów z Quebecu pod względem frekwencji w teatrach w Quebecu, od stycznia 1985 r. (Pierwsze dostępne statystyki) do 31 grudnia 2009 r.
(Źródło: Zestawienie danych udostępnionych przez Observatoire de la culture Institut de la statistique du Québec i IMDB)