Zamek Saint-Aubin-sur-Loire
| Zamek Saint-Aubin-sur-Loire | ||||
| Architekt | Edme Verniquet | |||
|---|---|---|---|---|
| Rozpoczęcie budowy | 1771 | |||
| Koniec budowy | 1777 | |||
| Aktualny właściciel | Kristen van riel | |||
| Ochrona |
 Sklasyfikowane MH ( 1943 )
|
|||
| Stronie internetowej | chateaudestaubin.com | |||
| Informacje kontaktowe | 46 ° 34 ′ 29 ″ na północ, 3 ° 44 ′ 59 ″ na wschód | |||
| Kraj | Francja | |||
| Region historyczny | Bourgogne-Franche-Comté | |||
| Departament | Saone-et-Loire | |||
| Gmina | Saint-Aubin-sur-Loire | |||
Geolokalizacja na mapie: Francja
| ||||
Zamek od Saint-Aubin-sur-Loire znajduje się w gminie Saint-Aubin-sur-Loire w Saône-et-Loire , na wzgórzu z widokiem na wioskę i dolinę Loary . Został sklasyfikowany jako zabytek odLuty 1943.
Opis
Ze starego zamku, opuszczonego od 1756 r. , Częściowo rozebranego w 1860 r. , W centrum wsi pozostało tylko kilka trudnych do zidentyfikowania pozostałości. Był to czworobok ograniczony do baszt , broniony przez rzekę, staw i rowy.
Zamek z XVIII -tego wieku składa się z głównego korpusu prostokątne między dwoma małymi skrzydłami kątowe w kształtowaniu dziedziniec. Zbudowany z szopy w kolorze złotym i pokryty łupkowym czterospadowym dachem, korpus główny zdobi pośrodku każdej z elewacji przednią sekcję o trzech przęsłach, oddzieloną jońskimi pilastrami o kolosalnym porządku, zwieńczoną naczółkiem . Na piętrze drugiego piętra króluje orkiestra .
Otwarty dziedziniec z parterem , który rozciąga się przed południową fasadą, jest ograniczony, poza skrzydłami, przez rozległe budynki gospodarcze w kształcie litery L: ich główne korpusy są zbudowane w tej samej linii, co niski mur z siatką zamykającą dziedziniec. ; ich skrzydła w zamian są przebite wysokim łukowatym przejściem wychodzącym na taras z widokiem na wioskę i las. Te budynki gospodarcze, przykryte połamanymi dachami, są blokowane kamieniem z narożnymi łańcuchami, pasami i ceglanymi ramami okiennymi. Sala wykładowa i długa aleja wyrzeźbiona w zalesionym wzgórzu uzupełniają ten zespół.
Od północy aż po skraj Loary ciągną się tarasy z balustradami , połączone łagodnie opadającymi ścieżkami .
Zamek jest własnością prywatną . Jest on otwarty dla publiczności.
Historyczny
Pochodzenie
- do XV th wieku , ziemia jest prosta zależność Bourbon-Lancy
Rodzina Toulongeon
- 1429 : Antoine de Toulongeon , szambelan od księcia Burgundii Philippe le Bon odbiera ziemię Saint-Aubin
Rodzina wiedeńska
- 1577 : twierdza zostaje przyznana Girardowi de Vienne, mężowi Charlotte de Toulongeon.
Rodzina Ambly de Ramilly
- 1579 : poprzedni sprzedają majątek Claude d'Ambly, potomkowi burżuazyjnej rodziny z Bourbon-Lancy .
- zakończyć XVI th century : córkę byłej żony Ludwika Ramilly, raportowanie nazwę AMBLY AMBLY i staje Ludwik Ramilly, Lord of Saint-Aubin, Perrigny-sur-Loire , Sommery i innych miejscach.
Rodzina Le Gendre
- 1652 : Ramillys sprzedają ziemię Charlesowi Le Gendre, lordowi Faye, z rodziny burżuazji paryskiej z siedzibą w Moulins (Allier) , która w tym samym roku poślubia Marie du Buisson, córkę André du Buissona, lorda Beauregard Prezydent Skarbnik Francji w ogóle z Moulins
- 1695 : rodzina Le Gendre otrzymała wzniesienie kaplicy zamkowej jako kościoła parafialnego
- 1718 : Gilbert-Charles Le Gendre , wnuk poprzednich, uzyskuje od Regenta wzniesienie ziemi Saint-Aubin jako markiza, a także alienację na jego korzyść z baronii Bourbon-Lancy.
- Pierwsza połowa XVIII -tego wieku : Gilbert Charles Le Gendre wpada do szalonej spekulacji na akcje Kompanii Wschodnioindyjskiej ustanowiony przez Prawo i wszystkie jego posiadłości toną w bankructwie tego ostatniego.
- 1746 : po jego śmierci wierzyciele sprzedają jego majątek.
Rodzina Crest
- 31 lipca 1751 : seigneury zostaje przyznane Pierre-César du Crest, ojcu słynnej Madame de Genlis , gubernatora dzieci przyszłego księcia Chartres, księcia Orleanu i wreszcie Philippe Égalité ; spędziła dzieciństwo w Saint-Aubin w starym zamku Toulongeon, zbudowanym nad brzegiem Loary; nowy kupiec i jego rodzina prowadzą tam życie pełne uroczystości i przyjęć, które doprowadzą ich do ruiny pięć lat później.
Rodzina Le Normant d'Étiolles
- 1757 : ich rozpaczliwa sytuacja zmusza du Crest do sprzedaży markiza Charles-Guillaume Le Normant d'Étiolles , generałowi rolnikowi poczty i mężowi markiza de Pompadour ; nigdy nie przyjedzie do Saint-Aubin.
- 1770 : ziemia wraca do korony.
Walijska rodzina z Wieży
- 1771 : wymiana Król seigneury na drewnie Senonches z Charles-Jean-Baptiste des Gallois de la Tour, Pan Dompierre , Chezelle i innych miejscach, pierwszego prezydenta z dnia Parlamentu z Prowansji , który nie jest niczym innym niż wnuka 1. Charles Le Gendre, lord Saint-Aubin ; nowy nabywca powierza architektowi Edme Verniquetowi budowę nowego zamku na górującym nad miastem wzgórzu; przedsiębiorcami są Guizot i du Vigneau.
- 1777 : budowa jest ukończona.
- 1802 : Charles-Jean-Baptiste umiera bez emigracji; Jego wnuczka, M lle de Pontcarré, dziedzic połowy Saint-Aubin , poślubia markiz d'Aligre , bratanek jej babci, która kupuje drugą połowę od brata żony, M. de Pontcarré, markiz de Viarmes.
Nowsza era
- środku XIX -tego wieku : para nie miała dzieci, on przekazał Saint-Aubin i część jego ogromnej fortuny do miasta Bourbon-Lancy , odpowiedzialny za budowę hospicjum, które istnieje do dziś pod nazwą Aligre szpitala.
- 1897 : po przejściu w ręce kolejnych właścicieli majątek nabywa hrabia Saint-Genys.
- Pozostał w tej rodzinie do 1999 roku, kiedy został sprzedany przez potomków Saint-Genys, w tym Jean-François Hénin i Pierre-Yves Hénin , dwoje dzieci agronoma Stéphane'a Hénina i jego żony, urodzonej jako Huguette de Saint-Genys .
- Nowa właścicielka, Kristen van Riel, pracuje nad renowacją tego domu z troską o autentyczność.
Uwagi i odniesienia
- Wskazówka n o PA00113418 , baza Mérimée , francuski Ministerstwo Kultury
- Aymeric de Rougé and Alexis Robin, 25 Exceptional French Castles , Paryż, wyd. Beaufort,2018, 112 str. ( ISBN 978-2-490471-01-0 )
- Alain Dessertenne i Françoise Geoffray, „Edme Verniquet (1727-1804), a classical Architect in Saône-et-Loire”, recenzja Images de Saône-et-Loire , nr 197, marzec 2019, strony 6–11.