Charles Palissot de Montenoy

Charles Palissot de Montenoy Obraz w Infoboksie. Grawer Palissota w Muzeum Rewolucji Francuskiej . Biografia
Narodziny 3 stycznia 1730 r
Nancy
Śmierć 15 czerwca 1814 r(m. 84)
Paryż
Pogrzeb Cmentarz Père-Lachaise (od17 czerwca 1814 r.)
Pseudonimy Autor komedii „Filozofowie” Boiziego, M ... DM ..
Narodowość Francuski
Trening Uniwersytet Pont-à-Mousson
Zajęcia Bibliotekarz , dramaturg , pisarz
Inne informacje
Religia Teofilantropia
Członkiem Akademia Stanisława

Charles Palissot de Montenoy , urodzony w Nancy on3 stycznia 1730 r i zmarł w Paryżu dnia 15 czerwca 1814 rJest dramaturgiem z Lotaryngii, potem francuski, nieznany, wielbiciela i ucznia Woltera , ale paradoksalnie często potępiał jako anty- filozofa przeciwnika do partii filozoficznej , w szczególności do jego krytyki Diderota i encyklopedystów . Jest autorem komedii Filozofowie , która odniosła ogromny sukces i wywołała skandal w1760.

Biografia

Charles Palissot de Montenoy był synem Huberta Palissot, słynnego prawnika z Nancy, i matki austriackiego burżuazyjnego pochodzenia. Wykazał się tak niezwykłą przedwczesnością, że Dom Calmet wspomniał o tym w swojej Bibliotece Lotaryngii  : wstąpił do kolegium jezuickiego w Nancy w bardzo młodym wieku, a następnie ukończył filozofię na Uniwersytecie Pont-à-Mousson , podczas gdy nie miał zaledwie 12 lat. lat. Następnie uczęszczał tam na kursy teologiczne, a następnie w wieku czternastu lat przyjechał do Paryża, aby studiować prawo, aby wstąpić do duchowieństwa lub adwokatury. W stolicy zaczął uczęszczać do Comédie Française i elity społecznej. Następnie skomponował dwie tragedie: Faraon (1748), który nie został wystawiony, i Zares (1751), który miał trzy przedstawienia. W międzyczasie, nie bez krótkiego czasu w zborze oratorium , ożenił się, gdy miał zaledwie 18 lat. W serii listów napisanych w latach 1750-1754 opisuje swojemu przyjacielowi Claude-Pierre Patu swoje spotkania z pisarzami, takimi jak Marmontel , arystokratami, takimi jak księżna Luksemburga i hrabia Stainville, oraz aktorkami Clairon i Quinault . W listach tych Palissot przedstawia się jako początkujący pisarz na marginesie dworu, gdzie ma nadzieję zdobyć uwagę i wsparcie finansowe, które mogłyby uniemożliwić literatowi stanie się „urodzonym niewolnikiem tego, kto kupuje jego dzieła… C „jest pocieszeniem, pocieszeniem, drogi przyjacielu, mieć w środku tego literackiego nękania mieć godnych zaufania opiekunów... to, co się kocha tylko dla siebie, bez względu na jakiekolwiek zainteresowania. "

Jego pierwsze próby klasycznej poezji i tragedii przyciągnęły uwagę króla Stanisława I st w Nancy, gdzie po wydaniu kilku broszur, w tym krytycznej broszury wychwalającej Monteskiusza i Woltera , od 1753 roku został przyjęty do Królewskiego Towarzystwa Nauk i Sztuk Pięknych. -Listy z Nancy . Ta przynależność pozwala mu nawiązać kontakt z hrabią Stainville, arystokratą lotaryjską, przyszłym księciem Choiseul . W 1754 r. jego sztuka Les Tutors została z powodzeniem przyjęta w Comédie-Française , następnie wystąpił w małej komedii o tematyce orientalnej „Cyrulik bagdadzki” . Chroniony przez klan Choiseul, wspierany zarówno przez Woltera, jak i przez krytyka Frérona , młody autor wydawał się mieć wielką karierę. Pełne pochlebstw wiersze adresowane do wysokich osobistości dworu miały swoją nagrodę w postaci nominacji do ogólnych dochodów tytoniowych w Awinionie (1756), lukratywnej pozycji, która umożliwiła mu zakup pięknej posiadłości w Argenteuil .

Jednak w 1755 roku, kiedy otrzymał zlecenie skomponowania komedii z okazji odsłonięcia pomnika Ludwika XV w Nancy, w obecności księcia Lotaryngii, postanowił zaprezentować paradę śmiesznych ludzi w sposób Les Fâcheux przez Moliera , w którym gra filozofa w których można było rozpoznać Jean-Jacques Rousseau , chodzenie na czworakach i jeść sałatki, jak również Voltaire karykatura w słynnym Liście do Rousseau z dnia 30 sierpnia tego samego roku . Wierzył, że zadowoli króla Stanisława, który skomponował obalenie dyskursu o nauce i sztuce . Jednak sztuka, najpierw zatytułowana Oryginały , a która ostatecznie została nazwana Le Cercle , sprowokowała kampanię denuncjacji d'Alemberta i hrabiego de Tressan , wielkiego marszałka dworu Lunéville i przyjaciela filozofów. Stanislas , pod wpływem tej kabały, skrytykowałby młodego autora, którego uratowała na jego korzyść interwencja samego Jean-Jacques Rousseau .

Palissot, zdając sobie sprawę, że zraził obóz filozofów , stał się ich głównym wrogiem i ostatecznie utożsamiano go z partią antyfilozoficzną . Opublikował Małe listy o wielkich filozofach (1757), które kpiły z ich władczego i patetycznego tonu, nie atakując podstaw ich filozofii, z wyjątkiem Naturalnego syna Diderota.

Następnie poszedł dalej od kontrowersji wokół Encyklopedii i napięć między jej protektorem, księciem Choiseul, a partią filozoficzną . Pod patronatem ministra jak również Dauphin The Comédiens-Français zawodnik22 marca 1760 r, komedia Filozofów , o pomyśle Frérona, który stał się bete noire Woltera . Pierwsza odbyła się 2 maja przed fullem. Spektakl z aktorem Prévillem w roli Crispina odniósł wielki sukces. Miała na swoim koncie 14 występów, co w tamtym czasie jest bardzo dużo.

Sztuka ta, niezwykle znana, choć dziś zadziwiająco mało reprezentowana, ma fabułę porównywalną do tej z Les Femmes savantes . Styl jest mocny, a sarkazm skierowany do Filozofów jest gryzący. Celują zarówno w swoje zachowania, jak i pomysły. Jeśli Voltaire , dawny protektor, którego zawsze podziwiał, zostanie oszczędzony, Rousseau tym razem oszczędzony, Diderot jest wyśmiewany w postaci Dortydiusza. Utwór zawiera również sprawdzone odniesienia do Duclos i Grimm .

Sztuka wywołała zirytowaną reakcję Rousseau , który napisał do księgarza Duchesne, który mu go wysłał: „Kiedy patrzyłem przez pokój, który mi przysłałeś, wzdrygnąłem się, widząc mnie tam chwalonego. Wściekły Diderot zemścił się pośmiertnie w Le Neveu de Rameau , w którym przypuścił bardzo uwłaczające, choć nieweryfikowalne, osobiste ataki na Palissota. Voltaire, pomimo sympatii dla Palissota, nie mógł zrobić nic innego, jak tylko bronić stronnictwa filozoficznego za pomocą sztuki Le Café ou l'Écossaise przedstawionej rozważnie jako przekład dzieła brata Davida Hume'a , w którym zwrócił swój sarkazm przeciwko Fréronowi. nazwa Wasp ( hornet w języku angielskim). Podobnie Sedaine starał się po prostu zrehabilitować określenie „filozof” w nowym poważnym gatunku, dramacie , z Filozofem bez wiedzy z tego samego roku.

Palissot został zmuszony przez reakcje do kontynuowania i intensyfikacji walki. W odpowiedzi na satyrę opublikowaną przez księdza Morelleta , dodał zjadliwą przedmowę do swojej sztuki . Ale nie odzyskał już poczesnej pozycji, jaką ta komedia dała mu w czołówce literackich wiadomości. Jego satyryczny wiersz inspirowany przez papieża , La ou la Guerre Dunciade des fots (1764), w którym kontynuował ataki na filozofów, nie był tak udany. Następnie napotkał wiele przeszkód, aby zagrać swoje sztuki, Satyryka czy niebezpieczny człowiek (1770) i Kurtyzany . Drugi był uważany przez kręgi pobożne za nieprzyzwoity, pierwszy był okazją do skomplikowanych intryg, w których sam Palissot odegrał niejasną rolę. Rozpuścił plotkę, że moneta pochodzi od jednego z jego wrogów i że go atakuje. Ostatecznie rząd zakazał dzieła: prawdopodobnie na prośbę partii filozoficznej, która miała wielu zwolenników na dworze i potępiała manewry autora. W 1778 r. ponownie powitał swego byłego protektora, publikując dytyrambiczną Pochwałę Woltera .

W 1782 roku Comédie-Française złożyła mu hołd, wystawiając cztery jego sztuki, w tym Les Philosophes , choć w rozwodnionej wersji. Wzbudził żywy podziw w młodej Marie-Joseph Chénier , stał się jego protektorem i podobnie jak on witał rewolucję transportem. Zaczął ścigać „arystokratycznych” aktorów, a nawet wygłosił przemówienie przeciwko religii w Club des Jacobins , którego ateistyczna zjadliwość zaalarmowała, jak się mówi, nawet Robespierre'a . W tym samym czasie rozpoczął karierę jako redaktor, redagując wszystkie dzieła Voltaire'a , Boileau i Corneille'a .

Wydarzenia jednak wystawiły na próbę jego fortunę. Musiał sprzedać piękną posiadłość, którą posiadał w Argenteuil, a teraz mieszkał w Pantin w małym domu. Ale w 1795 roku Konwencja, na podstawie raportu Marie-Joseph Chénier , przyznała mu dużą emeryturę. Wstąpił do ruchu teofilantropijnego i został jednym z ich papieży. Po zebraniu się z Napoleonem Bonaparte w 1797 roku wstąpił do Rady Starszych w departamencie Seine-et-Oise i został mianowany „wieczystym administratorem bibliotekarza” Biblioteki Mazarine ,6 lutego 1805. W 1806 roku opublikował swoją ostatnią książkę Woltera Inżynieria docenione we wszystkich swoich dziełach , z jego edycji Dzieł kształtowania stylizowany obraz pokolenia XIX th  century będzie wielkim pisarzem. Pomimo zainteresowania swoją pracą nie został wybrany do Institut de France i po prostu pozostał członkiem-korespondentem od13 lutego 1796 r, z powodu uporczywej niechęci Naigeona , przyjaciela Diderota, który prowadził przeciwko niemu kampanię.

Został pochowany na cmentarzu Père-Lachaise .

Rodzina

Charles Palissot de Montenoy po raz pierwszy poślubił 6 czerwca 1748 w Saint-Josse-sur-Mer (Pas-de-Calais), Marie Jeanne Fleury (zm. 11 lipca 1772 r), z którą miał dwoje dzieci: kapitana inżynierów Huberta Honoré (1749-1784) i Marie-Françoise (ur. 1750).

Wdowiec, ożenił się w drugim małżeństwie w Paryżu Ier, 27 kwietnia 1773, Agnès Françoise Petit-Radel (1750-1830), od której miał córkę: Jeanne Sophie (1778-1839), która poślubi 1 września 1797 w Paryżu chirurga wojskowego Ange-Bernard Imbert-Delonnes .

Hołd

Ulica w Nancy nosi jej imię od 1894 roku.

Pracuje

Dzieła Palissota zostały zebrane w trzech mniej lub bardziej kompletnych wydaniach: jednym opublikowanym w Liège w 1777 r. przez Plomteux, 6 tomów. in-8 °, do którego dodano siódmy tom w 1779 r., kiedy ukazało się drugie wydanie; drugi przez drukarnię Monsieur, 1788, 4 w 8 tomów; ostatni opublikowany pod okiem autora, Paryż, Collin, 1809, 6 tomów w -8 °.

Poniższy wykaz chronologiczny zawiera linki do bazy danych Gallica Biblioteki Narodowej Francji, gdy praca jest dostępna w tej bazie danych:

Uwagi i referencje

  1. (en) Gregory Brown, Pole honoru: pisarze, kultura dworska i teatr publiczny we francuskim życiu literackim od Racine'a do rewolucji , Columbia University Press,2002, 387  s. ( ISBN  978-0-231-50365-5 , czytaj online ) , s.  167.
  2. „  Palissot De Montenoy Charles  ” , o Komitecie Pracy Historyczno-Naukowej (CTHS) (dostęp 25 października 2013 r . ) .
  3. do kogo odwiedził w Délices on14 października 1755.
  4. Rok 1759 był szczególnie trudny dla L'Encyclopédie , między odebraniem przywileju, potępieniem przez Rzym, a oskarżeniem o nieuczciwe wykorzystanie rycin wykonanych przez zmarłego dwa lata wcześniej Réaumura . Ta ostatnia sprawa dała początek śledztwu, które trwało do wiosny 1760 roku.
  5. Denis Diderot, Le Neveu de Rameau: dialog , Paryż, Delaunay,1821, 262  s. ( czytaj online ) , s.  156.
  6. Wydał wydanie w 55 in-8 tomach Woltera (1792, Chez Stoupe, drukarz i Servière, księgarz). Uwagi wydawcy zebrano w tomie w 1806 roku pod tytułem Génie de Voltaire .
  7. JB Richard, Prawdziwy dyrygent na cmentarzach Père La Chaise, Montmartre, Mont-Parnasse i Vaugirard , Paryż, Terry,1836( czytaj online ) , s.  187.
  8. 52Dominique Robeaux, Ulice Nancy , Nancy-Berne, Peter Lang,1984, s.  229.

Zobacz również

Bibliografia

Linki zewnętrzne