Hemiphaga novaeseelandiae
Hemiphaga novaeseelandiaeKrólować | Animalia |
---|---|
Gałąź | Chordata |
Subembr. | Kręgowce |
Klasa | Aves |
Zamówienie | Columbiformes |
Rodzina | Columbidae |
Uprzejmy | Hemiphaga |
NT : Prawie zagrożony
Carpophage Nowa Zelandia lub Garlica maoryska ( hemiphaga novaeseelandiae ; w Maorysów z Nowej Zelandii Garlica maoryska ) jest jedynym gatunkiem wśród ptaków z Nowej Zelandii . Ptak należy do rodziny Columbidae i podrodziny Ptilinopus . Występuje w Azji Południowo-Wschodniej, na Półwyspie Malajskim , Australii i Nowej Zelandii. Oba podgatunki karpofagu należą do rodziny gołębi z rodzaju Hemiphaga ( Bonaparte , 1854). Różnią się od europejskiego gołębia leśnego upierzeniem, srebrzysto-niebieskozielonym, kontrastującym z jasnością ich białego tułowia. Karpofag nowozelandzki ma czerwone nogi i dziób.
Występuje również endemicznie w Nowej Zelandii.
Ptak znany jest pod imieniem Māori de Kererū, nazwą nadaną mu również przez Nowozelandczyków w języku angielskim. Nazwy kūkupa i kūkū znajdujemy również na północy wyspy, a dokładniej w regionie Northland . W języku angielskim nowozelandzkie karpofagi nazywane są także "gołębiami leśnymi" lub po francusku gołębiami leśnymi , chociaż są to dwa różne gatunki.
Kereru waży od 550 do 850 gramów. Morfologia karpofaga nowozelandzkiego jest taka jak u zwykłego gołębia: mała głowa, prosty dziób z elastyczną podstawą, luźne pióra.
Jego zachowanie jest również podobne do innych gatunków gołębi, a mianowicie:
Nowozelandzkie karpofagi zamieszkujące Wyspy Chatham różnią się od innych pod względem wielkości i wagi. W rzeczywistości, karpofagi gniazdujące na tych wyspach mają średnio 55 centymetrów i 800 gramów; pozostałe mają 51 centymetrów na 650 gramów. Oba mają błyszczące, zielono-fioletowe upierzenie na głowie, szyi i skrzydłach, z brązowym odcieniem pozostałych piór. Z drugiej strony klatka piersiowa jest biała. Dziób jest czerwony, podobnie jak oczy i nogi. Pisklęta są tego samego koloru, ale jaśniejsze i bardziej matowe na dziobie, oczach i nogach.
Nowozelandzkie Carpophagi można rozpoznać po wołaniach „ szyi ” [ku], a także po odgłosach pocierania piórami, które wydają podczas lotu. Charakterystyczny jest również jego lot: ptak wznosi się stopniowo, bijąc skrzydłami, zanim opadnie na szczyt podczas nurkowania, wykonując loty paraboliczne.
Karpofag z Nowej Zelandii to ptak owocożerny żywiący się młodymi pędami drzew i krzewów, ale także liśćmi, kwiatami i pąkami. Odgrywa ważną rolę w rozsiewaniu i wysiewaniu nasion: ptak może jeść różne owoce, takie jak pestkowce , a także owoce Beilschmiedia i jagody miro, które mogą go upić. Co do liści, preferuje te z Sephora , proliferus Cytisus , wierzby , wiązy i topole . W okresie lęgowym karpofag nowozelandzki zjada liście bogate w azot .
Sezon lęgowy nowozelandzkich karpofagów zależy od dostępności dojrzałych owoców. Dostępność, która nie jest taka sama z roku na rok, a także nie jest taka sama w zależności od tego, gdzie jesteś. Ptak lubi owoce i liście drzew tropikalnych, takich jak Lauraceae i Arecaceae , które w dużych ilościach występują w lasach tropikalnych na północy kraju. Żywią się również gatunkami Podocarpaceae, takimi jak miro i Dacrycarpus dacrydioides .
W północnej części Wyspy Północnej , gdzie jest cieplej, karpofagi mogą gniazdować przez cały rok, jeśli jest wystarczająco dużo owoców (z wyjątkiem okresu linienia, który trwa od marca do maja). Dalej na południe, gdzie rośnie mniej drzew tropikalnych, nowozelandzkie karpofagi rozmnażają się od października do kwietnia, czyli wiosną i latem południowym; ich cykl reprodukcyjny jest powiązany z ilością dostępnych dojrzałych owoców.
Nowozelandzkie Carpophagi tworzą delikatne, płytkie gniazda gałązek. Samica składa jedno jajo, które wysiaduje przez okres 28 dni. Przed odlotem pisklę przebywa w gnieździe 30-45 dni, karmione mlekiem zbożowym . W sezonie obfitującym w owoce samice mogą składać jaja do czterech razy.
Jego preferowanym siedliskiem jest las pierwotny, jednak żyje również w lasach, w których ważna jest wysokość drzew, a także w gęstym runie. Można go również zaobserwować na obrzeżach miast, nawet w parkach i ogrodach. Występuje zarówno na obszarach górskich, jak i przybrzeżnych.
Jest widoczny do 1100 metrów nad poziomem morza.
Populacja karpofagów w Nowej Zelandii gwałtownie spadła od czasu przybycia ludzi do Nowej Zelandii. Tendencja ta utrzymuje się, zwłaszcza na Wyspie Północnej, ale nadal są one powszechne na Zachodzie i na Wyspie Południowej oraz na wybrzeżach regionu Otago .
Przybycie oposa z Australii, rodziny Trichosurus vulpecula , a także gatunków szczurów, które przybyły łodzią z kolonistami – takich jak szczur czarny ( Rattus rattus ), szczur polinezyjski ( Rattus exulans ) i szczur brunatny ( Rattus norvegicus ) - drastycznie zmniejszyła się ilość owoców, a więc pożywienie wielu ptaków nowozelandzkich; ponieważ gryzonie te żywiły się również ptasimi jajami, ich liczebność dalej spadała.
Populacja karpofagów w Nowej Zelandii była również zagrożona przez polowania, degradację siedlisk i spadające wskaźniki reprodukcji. Ograniczenia polowań zostały ustalone już w 1864 roku, zanim gatunek został chroniony w 1921 roku. To wywołało niezadowolenie wśród Maorysów, których karpofagiczne polowania są częścią ich tradycji kulturowych. Niemniej jednak ptak był w pełni chroniony w 1953 r. na mocy ustawy o dzikiej przyrodzie , co doprowadziło do wszczęcia postępowania karnego w przypadku polowania.
Maorysi uważają kererū za Taongę , skarb. Polowali na ptaka dla jego ciała i piór w kilku iwi , takich jak Ngai Tuhoe, dla których stanowił ważną część ich kultury, zastawiając pułapki lub rzadziej włócznią. Pułapki zostały więc umieszczone na krawędzi poideł umieszczonych na drzewach. Kiedy ptak wylądował do picia, został złapany. Czasami jako przynętę można było użyć oswojonych karpofagów . Z piór robiono płaszcze, korowai .
Ptak jest również ważny w mitologii i historii Maorysów. Jest powiązany z bohaterem i oszustem Maui . Według jednej z tradycji, Maui przybrał formę karpofagu, kiedy udał się w zarośla w poszukiwaniu rodziców. Powód koloru karpofagi miał pochodzić od spódnicy lub fartucha, a także od pasa, który nosił Maui, które nie były niczym innym jak pasami jego matki Tarangi . Fartuch, Te Taro o Taranga , odpowiadałby białemu upierzeniu; pas, Te Tātua a Tāranga , odpowiadałby zielono-niebieskim piórom na szyi karpofagu.
Jego mięso było bardzo popularne wśród Maorysów , ale teraz jest chronione.
Ten ptak jest reprezentowany przez dwa podgatunki:
Kiedyś uważany za podgatunek, Hemiphaga chathamensis ( Rothschild , 1891 ) został opisany jako gatunek sam w sobie w 2001 roku.