Kanton Grand-Couronne
M od Grand-Couronne jest to byłe podział administracyjny francuski znajdujące się w dziale z Seine-Maritime i regionie Górna Normandia .
Geografia
Ten kanton został zorganizowany wokół Grand-Couronne w okręgu Rouen . Jego wysokość wahała się od 1 m ( Le Grand-Quevilly ) do 139 m ( Grand-Couronne ) przy średniej wysokości 18 m .
Historia
- Od 1833 do 1848 roku kantony Rouen 6 i Grand-Couronne miały tego samego radnego generalnego. Liczba radnych generalnych została ograniczona do 30 na departament.
Administracja
Radni generalni od 1833 do 2015 roku
Radni gminni (od 1833 do 1940)
Lista kolejnych radnych gminy
Kropka
|
Tożsamość
|
Etykieta
|
Jakość
|
---|
1833
|
|
Pierre Augustin Duclos
|
|
Poczmistrz, kupiec drwali, burmistrz Grand-Couronne
|
1919
|
1928
|
Albert Chevalier
|
SFIO, a następnie SFIC
|
Rolnik, zastępca burmistrza Petit-Quevilly
|
1940
|
|
|
|
Rady powiatowe zostały zawieszone ustawą z 12 października 1940 r. I nigdy ich nie reaktywowano
|
Brakujące dane należy uzupełnić.
|
Kompozycja
Kanton Grand-Couronne obejmował 8 gmin i liczył 22 779 mieszkańców (spis z 1999 r. Bez podwójnego liczenia ).
Demografia
Ewolucja demograficzna (wiersz 1)
1793 |
1866 |
1876 |
1886 |
1962 |
1968 |
1975 |
---|
6 666, |
5 166, |
4,708 |
4,741 |
13 140, |
15,262 |
17,250 |
Ewolucja demograficzna (wiersz 2)
1982 |
1990 |
1999 |
2006 |
2007 |
2008 |
2009 |
---|
19 634 |
22,469 |
22,779 |
22 857, |
23,370 |
23,414 |
23,536 |
Ewolucja demograficzna (wiersz 3)
2010 |
2011 |
2012 |
2013 |
2014 |
- |
- |
---|
23 711, |
23,867 |
24,012 |
23 963, |
23,702 |
- |
- |
Liczba zachowana od
1962 r . :
populacja bez podwójnego liczenia .
Ludność miejska od 2006 r.
(Źródła: INSEE i cassini)
Liczby nie uwzględniające frakcji Grand-Quevilly .
Uwagi i odniesienia
-
https://gallica.bnf.fr/ark:/12148/bpt6k44463549/f1.item.r=canton.zoom
-
http://www.culture.gouv.fr/LH/LH270/PG/FRDAFAN83_OL2638091V001.htm
-
Pierre-Édouard Turgis - Biografia (w trakcie) Źródło: Oissel. Glanes, tradycje, wspomnienia, współczesne fakty. Édouard Turgis, 1886. Przedruk przez Société d'Histoire d'Oissel, 1984. Strony od II do ??. Pierre-Édouard Turgis urodził się w Rouen dnia1 st listopad +1.815, podczas krótkiego pobytu, który tam przebywała jego matka. Jego rodzina mieszkała w Elbeuf, gdzie jego ojciec stał na czele ważnej fabryki blach. Gdy tylko osiągnął rozsądny wiek, został wysłany do szkoły z internatem w Rouen i uczęszczał do Lycée, gdzie odniósł honorowy sukces podczas studiów. Jego edukacja, która tak dobrze się rozpoczęła, zakończyła się w Paryżu . Postawiony w tym celu z człowiekiem najbardziej godnym polecenia ze wszystkich punktów widzenia, dzięki uprzejmości swego usposobienia szybko zdobył szacunek i przywiązanie wszystkich członków rodziny oraz szczęśliwym przywilejem, jakim jest wychwalanie siebie nawzajem, to żywe i wzajemne współczucie, dalekie od osłabienia lub zniknięcia sprawy, która go zrodziła, wręcz przeciwnie, wzmocniło się i jest okazją, odkąd w czarującym handlu przyjaźni tylko śmierć miała moc złamać. Zaraz po powrocie do Elbeuf pan É. Turgis poświęcił się dogłębnej analizie i praktyce różnych gałęzi robienia arkuszy, z którymi szybko się zaznajomił dzięki ciężkiej pracy i rzadkim zdolnościom asymilacyjnym. Od tego czasu do 1878 r. Robił karierę w przemyśle wełnianym, jako fabrykant lub przędzarz, i podczas tych długich lat, zajmując się swoimi interesami handlowymi, znajdował środki, aby poświęcić dużą część swojej pracy. czas na sprawy publiczne. W 1843 r. Został po raz pierwszy powołany do pełnienia funkcji radnego miejskiego w Elbeuf, którą sprawował do maja 1845 r. , Kiedy to złożył rezygnację. Później, od 1855 do 1860 roku, zasiadał ponownie w ciele edylów nadbrzeżnych, których był jednym z najbardziej aktywnych członków. Ale nie tylko samorządowi sprzyjała jego nieoceniona pomoc, ale izba konsultacyjna sztuki i manufaktur otworzyła mu swoje podwoje od20 grudnia 1847 i liczyła to wśród swoich członków do 13 grudnia 1861, to znaczy przez nieprzerwany okres czternastu lat. Plik29 stycznia 1862po przekształceniu izby konsultacyjnej w izbę handlową na mocy dekretu z dnia 5 czerwca 1861odbyły się wybory parlamentarne, aby skomponować reprezentację tego nowego zgromadzenia notabli. Pan Turgis został wybrany na członka niedawno utworzonej izby, która przekazała mu stanowisko wiceprzewodniczącego31 stycznia 1866po tym, jak odmówił, z powodu poczucia dobrowolnego wymazania, którego jego kariera jest niejednym przykładem, mandatu prezydenta, który został mu nieoficjalnie zaoferowany przez jego kolegów. Po pięciu latach praktyki, która zakończyła się2 stycznia 1871, odrzucił każdą nową kandydaturę po usunięciu go z Elbeuf i ostatecznie przestał wówczas należeć do izby handlowej. Do przymiotów administratora i szczególnych zdolności, które wyznaczyły go do różnych funkcji, o których właśnie mówiliśmy, pan Turgis dodał niezłomność duszy i solidność zasad, które przyniosły mu niepodważalny autorytet moralny: także, kiedy ” to właśnie w niespokojnym i niebezpiecznym okresie Drugiej Republiki Francuskiej powierzenie wodza drugiemu batalionowi legionu gwardii narodowej Elbeuf było przez wszystkich uważane za najbardziej zdolnego do pożytecznego objęcia tego stanowiska; jego nominacja odbyła się w dniu22 lutego 1849. Utrzymał nadaną mu rangę do22 czerwca 1855, data zwolnienia Gwardii Narodowej. W połowie 1860 r. Nastąpiła wielka zmiana w życiu i zwyczajach pana Turgisa, oto okazja: kilka lat wcześniej zderzył się z najbardziej intymnym jego bytem, przedwczesną śmiercią jego żony, która złamała się na zawsze. jego szczęście, z trudem znosił to największe cierpienie, którego czas nie mógł wymazać z jego serca i które tylko jego wiara religijna mogła złagodzić. W kwietniu 1858 roku ponownie dotarł do niego nowy i wielki smutek: stracił matkę, której czułość stała się dla niego podwójnie cenna. Po tej ostatniej i okrutnej próbie Elbeuf, który mówił mu tylko o zawiedzionych nadziejach i znikających dolegliwościach, wkrótce zaproponował mu pobyt tak bolesny, że postanowił tymczasowo zamieszkać w należącym do niego majątku ojcowskim w Oissel: mało stopniowo polubił swoją nową rezydencję, zainteresował się krajem i nie opuszczając całkowicie Elbeuf, gdzie jego sprawy zawodowe często wymagały jego obecności, uczynił Oissel swoim najbardziej zwyczajowym miejscem zamieszkania; odnalazł tam ponadto pamięć o swojej rodzinie, a zwłaszcza o swoim ojcu, który zostawił mu przykład życia pełnego oddania i uszlachetnionego praktyką najpiękniejszych cnót. Znaczący wpływ na jego determinację miało też wydarzenie, jakim kantonem Grand-Couronne był teatr w 1861 roku : wybory na radnego generalnego, o które prosiło go kilku szanownych mężów, przemawiających w imieniu wielu elektorów. żarliwość upoważnienia ich do przedstawienia i poparcia jego kandydatury. Sprzeciwił się przekazanym mu propozycjom, ponieważ nie był człowiekiem opozycji i nie chciał pokonać odchodzącego doradcy, kandydata do rządu, z którym utrzymywał jedynie dobre stosunki. Dopiero gdy został zdemaskowany, większość elektorów, którzy go zawiedli, odrzucając oficjalnego kandydata, przy każdej szansie powodzenia, sprowadziłaby zagranicznego kandydata do swojego kraju, dopiero wtedy uważał, że uczynił to. czyli akt dobrego obywatela, cofając się do pierwotnej odmowy oddania swojego nazwiska do szansy wyborczej; ale zadbał o to, aby walka, która miała się rozpocząć, zawsze trwała, z jego strony, w stosunku do konkurenta, na gruncie najdoskonalszej uprzejmości. Wynik głosowania był dla niego korzystny ponad jego oczekiwania: jedna rzecz szczególnie go poruszyła, była to jednomyślność, z jaką mieszkańcy Oissel, zaskakująco zgodni, oddali mu swoje głosy (1). Powiedzmy od razu, żeby już do tego nie wracać, że reprezentował on kanton Grand-Couronne na radzie generalnej posiadając kompetencje i autorytet, które były25 sierpnia 1861 w 1 st październik 1.871. W wyborach, które odbyły się w tym czasie, odmówił ubiegania się o odnowienie swojego mandatu. Kandydatura do Rady Generalnej nie jest jedyną, jaką mu zaproponowano: ze względu na popularność, jaką słusznie się cieszył, i szacunek, jakim cieszył się przez wszystkich, za każdym razem, gdy od 1860 r. Był wybierany na urząd wyborczy. Izba Poselska, wysunięto jego nazwisko i próbowano najbardziej pochlebnych podejść w jego pobliżu; ale to zawsze było na próżno; nie udaje się zwyciężyć jego skrajnej skromności. Plik22 lipca 1865Pan Turgis, który zdecydował się na Oissel, został wybrany na czele listy członkiem rady miejskiej tej gminy. (1) Pan Pierre Turgis, Kawaler Legii Honorowej, po pełnieniu różnych wysokich stanowisk w Elbeuf, był burmistrzem Oissel i radnym generalnym kantonu.
-
„ Dziennik Urzędowy Republiki Francuskiej ” w Gallica ,4 kwietnia 1876(dostęp 17 sierpnia 2020 ) .
-
„ Dziennik Urzędowy Republiki Francuskiej. Prawa i dekrety ” , w Gallica ,21 stycznia 1904(dostęp 17 sierpnia 2020 ) .
Zobacz też
Linki zewnętrzne