Królować | Plantae |
---|---|
Pod-panowanie | Tracheobionta |
Podział | Pteridophyta |
Klasa | Filicopsida |
Zamówienie | Ophioglossales |
Rodzina | Ophioglossaceae |
Uprzejmy | Botrychium |
Księżycowa botryche ( Botrychium LUNARIA ) jest małym wieloletnia Fern z nasięźrzałowce rodziny i Botrychium rodzaju . Gatunek ten, głównie górski , lubi głównie krótkie trawniki na podłożu krzemionkowym i występuje w umiarkowanych i zimnych regionach obu półkul .
„Botrychium” pochodzi od greckiego „botrus”, gromady (aluzja do aspektu owocników). Tymczasem „Lunaria” pochodzi od średniowiecznej nazwy rośliny Lunaria minor , nawiązującej kształtem do odnogi przypominającej sierp księżyca.
Bylina o wysokości od 10 do 15 cm , botrychium jest nagie , z włóknistym kikutem i łuszczącym się wierzchołkiem. Ogonek liściowy ma część wegetatywną i żyzną. Sterylne blaszki , dłuższa niż szersza, dzieli się zwykle tylko jeden raz, jej płaty przypominające przez charakterystyczny kształt małych półksiężyca księżyca . Te ostatnie są najczęściej całe i bardzo zaokrąglone na zewnętrznej krawędzi (czasami nacięte, ale zachowują ten sam ogólny kształt). Nie ma głównego żebra . Płodne liści tworzy rozgałęziony grono, wyprzedzając sterylną liścia w terminie.
Roślina ta rozwija lotne pędy wiosną, owocuje późną wiosną lub latem i więdnie po dojrzewaniu zarodników . Jednak kłącze niekoniecznie produkuje pędy co roku, zwłaszcza na równinach.
Można pomylić Botrychium lunaria z Botrychium boreale , którego ostrze nie ma kształtu półksiężyca i ma zarys głównej żyły.
Istnieje kilka podgatunków :
Botrychium lunaria występuje na obu półkulach : w Azji (od północnej Rosji po Kaukaz po Himalaje i Japonię), na Grenlandii , w Ameryce Północnej ( Alaska , Kanada i Góry Skaliste ), na południe od Ameryki Południowej , Australii i Nowej Zelandii . W Europie rośnie od Islandii po Andaluzję , po Rosję , stając się coraz bardziej górzysty w miarę przesuwania się na południe.
We Francji jest dość powszechny w Alpach , Jurze i Pirenejach i jest bardziej zlokalizowany w Masywu Centralnym . Populacje nizinne stopniowo stają się rzadkością; pozostało tylko kilka bardzo małych stacji.
Zasadniczo roślinę górską można jednak spotkać z wybrzeża na wysokości ponad 2000 m npm , najczęściej na trawnikach, ale w bardzo zróżnicowanych warunkach glebowych. W górach lubi krótkie trawniki ze stromym Nardem na krzemionce lub odwapnionym wapieniem w sytuacji heliofilnej . Populacje planetarne są z kolei powiązane z glebami o odczynie obojętnym i zasadowym, takimi jak nieruchome wydmy grzbietowe . W miarę zbliżania się do północnej Europy populacje nizin rosną i tolerują cień, a nawet antropizację .
We Francji takson ten jest chroniony w Alzacji , Szampanii-Ardenach , Burgundii , Limousinie , Bretanii , Lotaryngii , Pikardii , Dolnej Normandii , Nord-Pas-de-Calais i Île-de-France .
Według etnobotanik François Couplan , B. LUNARIA był kiedyś używany w Vercors produkować „dobry likier winogronowy” i młodzi płodne fronds były spożywane, natomiast w Nowej Zelandii i Himalajów , gotowane pędy „blisko spokrewnionych gatunków Botrychium virginianum były zjedzony (występuje również w Europie Środkowej i Wschodniej).