Sztuka naiwna

Sztuka naiwna odnosi się do podejścia do malarstwa „naiwnych malarzy” , jedną z głównych cech tworzyw sztucznych jest graficznym stylu malarstwa nie spełnia - dobrowolnie lub nie - zasady perspektywy wymiarów, intensywność koloru i precyzję rysunku. Rezultat, graficznie, przywołuje dziecięcy wszechświat, stąd użycie określenia „naiwny”. Inspiracja artystów naiwnych jest ogólnie popularna i termin ten odnosi się również do popularnych form wyrazu z różnych krajów, zwłaszcza najsłynniejszego nurtu artystycznego Haiti .

Sztuka naiwna nie jest już dziś uważana za sztukę drugorzędną. Jest to sztuka autentyczna, konsekrowana podczas wielkiej wystawy „Popular Masters of Reality” zorganizowanej w Royal Hall w Paryżu w 1937 r., Która następnie będzie krążyła po Zurychu i kilku miastach Stanów Zjednoczonych .

W pozostałych dziedzinach sztuki termin ten określa dzieła artystów, najczęściej samouków , którzy nie nadążają za trendami artystycznymi swoich czasów.

W Quebecu częściej używa się terminu „sztuka niezdyscyplinowana” , chociaż pojęcie sztuki naiwnej jest częściej używane i rozpoznawane.

Pochodzenie terminu

Słowo „ naiwny ” pochodzi od łacińskiego „nativus” („urodzony, wrodzony, naturalny”). W odniesieniu do malarzy termin ten pierwotnie odnosi się do artystów, którzy nie byli kształceni w akademii lub szkole.

Byłoby zostały użyte po raz pierwszy w XIX th  wieku na określenie dzieła malarza Henri Rousseau który namalował poza standardy akademickie, bez odwoływania się do obrazowym Badawczych awangardowy od czasu, impresjonistów .

W 1870 r. W swoim wierszu Au Cabaret-Vert, 5 heures du soir , Arthur Rimbaud używa tego słowa do określenia „niezręcznych” przedstawień obrazkowych „Rozważałem bardzo naiwne tematy gobelinu” , co być może ma miejsce. naiwne ”zatrudnienie w Guillaume Apollinaire jakiś czas później.

Charakterystyka

W malarstwie

Sztuka naiwna jako ruch nieakademicki nie ma własnej definicji. Charakteryzuje się jednak figuratywnym przedstawieniem popularnych tematów: krajobrazy wiejskie, stroje ludowe, zwierzęta domowe lub dzikie. Z technicznego punktu widzenia sztukę tę cechuje nieprzestrzeganie - dobrowolne lub nie - trzech reguł zachodniej perspektywy określonych od renesansu przez Leonarda da Vinci  : zmniejszanie się rozmiarów obiektów w stosunku do odległość, tłumienie kolorów wraz z odległością, zmniejszenie dokładności szczegółów wraz z odległością.

Wyjaśnia to:

  1. błędne geometrycznie efekty perspektywy, nadające pracom „naiwny” charakter, podobieństwo do rysunków dziecięcych lub przypominające znaczącą perspektywę malarstwa z okresu średniowiecza - bez innych cech wspólnych;
  2. zastosowanie jasnych kolorów, często płaskich, we wszystkich obszarach kompozycji, bez tłumienia tła;
  3. jednakowa dbałość o szczegóły, w tym te w tle, które powinny być rozmyte.

Kodyfikacja i trwałość tego stylu prowadzi do innej formy akademizmu .

Rzeczywiście, sztuka naiwna zbliża akademizmu w szczególności poprzez tematy adresowane znajdujemy hierarchię obrazkami gatunków z André Félibien . Krajobraz to gatunek najczęściej używany przez naiwnych malarzy, z różnorodną lokalizacją, od lasów tropikalnych po szkice Paryża. Natura jest bardzo obecna w naiwnych obrazach, we wszystkich swoich formach, martwych naturach, tylko po to, by przedstawić zielone i kolorowe elementy. Drugim gatunkiem, który powraca, jest portret, czasem neutralny, z pozującą postacią i ciemnym tłem. Lub upiększone autoportrety, w kompozycji artysta towarzyszyły definiujące go obiekty, tysiące kwiatów, pejzaże.

Kryteria ogólne

Uznając, że istnieje kilka definicji sztuki naiwnej, Robert Thilmany próbuje zidentyfikować pewną liczbę „pozornych postaci” , które nie są wyczerpujące i są wspólne dla tej sztuki:

Thilmany stara się także odróżniać sukcesywnie sztukę naiwną od popularnej (bardziej utylitarnej, tradycyjnej, kolektywnej) oraz art brut czy art of insane (do której nie dostrzega żadnych specyficznych cech). Zauważa, że naiwny ekspresjonizm jest rzadkością, a także, że sztuka naiwna wyraża się znacznie bardziej w malarstwie niż na przykład rzeźbie , nawet jeśli istnieją pewne przypadki.

Ewolucja

Malarze naiwni znają swój rozkwit w dwudziestoleciu międzywojennym . Podziwiane przez renomowanych artystów, takich jak André Breton czy Le Corbusier , są wielokrotnie prezentowane i wystawiane w tym okresie. Krytykiem sztuki i kolekcjonerem niemiecki, Wilhelm Uhde pomogło propagować naiwne malarstwo organizując swoją pierwszą wystawę w 1909 roku . Następnie artyści ci odejdą w zapomnienie, by w ostatnich latach ponownie wzbudzić zainteresowanie.

Punkt widzenia Malraux

Malraux podczas swoich podróży po Haiti spotkał wielu naiwnych malarzy. Według niego naiwni artyści to ci, którzy

„Odważcie się wierzyć, że czas to nic, że sama śmierć jest złudzeniem i że poza nędzą, cierpieniem i strachem [...] dla tych, którzy potrafią widzieć, oddychać i słyszeć, codzienny raj, złoty wiek ze swoimi owocami , jego perfumy, jego muzyka [...] wieczny Eden, gdzie źródła młodości czekają, aby zatrzeć zmarszczki, zmęczenie "

Tak więc, według niego, na całym świecie

„To braterstwo malarzy i malarzy z olśniewającymi rękami we Francji pod naszymi drzwiami, ale także w Brazylii, Stanach Zjednoczonych, na Haiti w świętym słońcu [byliby] artystami wielkiej nadziei, cudownymi ogrodnikami, którzy dla widza spraw, by kwiaty rosły na betonie ”

Malraux wyraźnie rozróżnił dwa rodzaje obrazów, które królują na Haiti. Jeden naiwny „obdarzony ekstremalnym urokiem, ale z ograniczeniami, które znamy”, a drugi pochodzenia voodoo „art brut, fetysze obrazy, sztandary Afryki nagle odzyskanej” .

Główni przedstawiciele sztuki naiwnej

Malarze naiwni we Francji Naiwni malarze z krajów wschodnich
  • Nikifor Krynicki (1895-1968)
  • Ivan Géneralik (19914-1992), główny przedstawiciel szkoły Hlebine , najważniejszej szkoły sztuki naiwnej w Chorwacji .
Naiwni malarze haitańscy

Muzea we Francji

Muzeum w Belgii

Muzeum w Quebecu

Uwagi i odniesienia

  1. „  The art (of being) unisciplined  ” , w Le Devoir (dostęp 18 lutego 2021 )
  2. Ruchy w malarstwie , Paryż, Larousse,1999, 239  pkt. ( ISBN  978-2-03-511442-6 i 2-03-511442-X )
  3. "  naive  " , na fr.wiktionary.org (dostęp 13 marca 2021 )
  4. „  W muzeum Maillol, nieśmiały powrót naiwnych malarzy  ”, La Croix ,15 października 2019 r( czytaj online )
  5. Jeanne-Bathilde Lacourt , Alex Susanna , Marion Alluchon i Musée Maillol , From Douanier Rousseau to Séraphine: the great naive masters , Paryż / impr. we Włoszech, Gallimard / Culturespaces,2019, 215  str. ( ISBN  978-2-07-286553-4 , 2-07-286553-0 i 978-2-07-287259-4 , OCLC  1121193360 , czytaj online )
  6. Robert Thilmany, Kryteria sztuki naiwnej ,1984, 176  str.
  7. "  Naive Haitian art  " , na www.grandpalais.fr (dostęp 13 marca 2021 )
  8. Dziennik podróży DVD z André Malraux w poszukiwaniu dzieł sztuki z całego świata. Scenariusz i reżyseria: JM Drot. Doriane Films.
  9. Éditions Larousse , „  naïve painting - LAROUSSE  ” , na www.larousse.fr (dostęp 13 marca 2021 )
  10. "  " Małe muzeum Daubigny wkracza do wielkich lig "w paryskiej  "
  11. „  wielcy naiwni mistrzowie w muzeum Maillola  ”

Bibliografia

  • Marie-Christine Hugonot, Malarstwo naiwne we Francji, żywa sztuka , Pod wiatrem,Dziewiętnaście osiemdziesiąt jeden
  • Marie-Christine Hugonot, Aktualne trendy w malarstwie naiwnym we Francji: praca doktorska , Uniwersytet Paris Ouest Nanterre La Défense ,1978
  • Robert Thilmany, Kryteria sztuki naiwnej , Max Fourny ,1984
  • Katou Fournier i Jacques Lehmann , Paris et les Naïfs , Vilo, 1983 ( ISBN  2-9044-1100-3 )

Zobacz też

Linki zewnętrzne

Muzea krajowe lub międzynarodowe

Francja

Kanada

Chorwacja

Niemcy

Włochy

Rumunia

Izrael

Rosja

Serbia