Apollo 7

Apollo 7
Odznaka misji
Dane misji
Naczynie
Moduł dowodzenia Apollo Moduł serwisowy Apollo
Rakieta Saturn IB
Załoga Walter Schirra
Donn Eisele
Walter Cunningham
Data wydania 11 października 1968
Uruchom witrynę Baza startowa Cape Canaveral , Floryda , platforma startowa 34 (LC-34);
Data lądowania 22 października 1968
Lądowisko 27 ° 32 ′ N, 64 ° 04 ′ W.
Trwanie 10 dni, 20 godzin i 9 minut
Orbity 163
Zdjęcie załogi
Donn Eisele, Walter Schirra i Walter Cunningham
Donn Eisele , Walter Schirra i Walter Cunningham
Nawigacja
Poprzedni Apollo 6 Odznaka za misję Apollo 6 Apollo 8 Odznaka za misję Apollo 8 następujący

Apollo 7 to załogowa misja kosmiczna realizowana przez National Aeronautics and Space Administration (NASA) wPaździernik 1968. To pierwsza misja w amerykańskim programie Apollo polegająca na przetransportowaniu załogi w kosmos . Jest to również pierwszy amerykański lot kosmiczny z astronautami na pokładzie z Gemini 12 wListopad 1966. Misja AS-204 , znana również jako Apollo 1 , miała być pierwszym załogowym lotem w programie Apollo. Jego uruchomienie zaplanowano naLuty 1967, ale pożar w kabinie podczas testu w styczeń 1967powoduje śmierć załogi. Załogowe loty są następnie zawieszane na 21 miesięcy, czas na zbadanie przyczyn wypadku i wprowadzenie ulepszeń w statku kosmicznym i procedurach bezpieczeństwa, a także na przeprowadzenie bezzałogowych lotów testowych rakiety Saturn V i księżycowego Apollo. moduł . Apollo 7 wykonał misję Apollo 1 polegającą na testowaniu modułu dowodzenia i obsługi Apollo (CSM) na niskiej orbicie okołoziemskiej .

Apollo 7 załoga jest nakazane przez Waltera M. Schirra , z wyższym pilota / Navigator Donn Eisele i pilota / Systems Engineer R. Walter Cunningham . Oficjalne obowiązki załogi mają te same nazwy, które byłyby używane w załogowych misjach lądowania na Księżycu  : Eisele jest pilotem modułu dowodzenia, a Cunningham - pilotem modułu księżycowego. Ich misją jest misja Apollo „C”, 11-dniowy lot testowy po orbicie Ziemi w celu przetestowania nowego CSM Block II z załogą na pokładzie. To pierwszy raz, kiedy wyrzutnia Saturn IB wysłała załogę w kosmos. Apollo 7 to pierwsza amerykańska trzyosobowa misja kosmiczna i pierwsza, która zawiera transmisję telewizyjną na żywo z amerykańskiego statku kosmicznego. Jest uruchamiany11 października 1968od tego, co było wówczas baza Sił Powietrznych na Przylądku Kennedy'ego , na Florydzie . Pomimo napięć między załogą a kontrolerami naziemnymi misja zakończyła się całkowitym technicznym sukcesem, dając NASA pewność, że dwa miesiące później wyśle Apollo 8 na orbitę wokół Księżyca . Lot okazuje się ostatnim dla jego trzech członków załogi - i jedynym dla Cunninghama i Eisele - kiedy ląduje na Oceanie Atlantyckim na22 października 1968. Jest to również jedyny start z załogą z Launch Complex 34 , a także ostatni start z tego kompleksu.

Kontekst

Apollo 7 była pierwszą misją z załogą programu Apollo opracowanego przez agencję kosmiczną US , NASA . Aby osiągnąć ostateczny cel wylądowania astronautów na Księżycu do końca lat 60. XX wieku, urzędnicy programu zaplanowali kilka misji, aby stopniowo rozwijać trzy główne elementy misji księżycowej: gigantyczną rakietę Saturn V. , statek kosmiczny Apollo, który musi transportować załogę. oraz moduł księżycowy, który musi zdeponować ludzi na Księżycu.

Ogień Apollo 1

Harmonogram pierwszych lotów Apollo został zakłócony 27 stycznia 1967 r. Przez pożar w kabinie statku kosmicznego Apollo podczas testów naziemnych, podczas gdy rozpoczęcie pierwszej misji zaplanowano trzy tygodnie później. Załoga misji Apollo 1 , w skład której wchodzili Virgil Grissom , Ed White i Roger Chaffee, zginęła podczas incydentu, ofiara uduszenia. Prowadzone później śledztwo, które głęboko wstrząsa agencją kosmiczną, która do tej pory nigdy nie straciła astronautów, nie jest w stanie określić dokładnego źródła pożaru spowodowanego zwarciem elektrycznym. Ale raport pokazuje, że statek kosmiczny Apollo boryka się z wieloma problemami, które zagrażają załodze: nierówne okablowanie elektryczne, wiele łatwopalnych materiałów, właz, którego otwarcie jest zbyt skomplikowane, aby można było to zrobić szybko itp.

Przyszła załoga misji Apollo 7, składająca się z Waltera Schirry , Donna Eisele i Waltera Cunninghama, została wyznaczona na29 września 1966przed pożarem wykonać drugi lot rozwojowy po orbicie okołoziemskiej modułu dowodzenia i obsługi w wersji Bloku I, wersji pośredniej niezdolnej do cumowania do modułu księżycowego . Ale wGrudzień 1966, ta druga misja, zwana Apollo 2 , została uznana za zbędną i została odwołana: załoga Schirry przybyła, aby wzmocnić misję Grissoma.

Pierwsze misje: od Apollo 4 do Apollo 6

Pożar opóźnił pierwszy lot załogowy o 18 miesięcy, ponieważ statek kosmiczny Apollo musiał zostać dokładnie sprawdzony. Pierwszy lot programu Apollo był zatem bezzałogowy i odbył się 9 listopada 1967 r .: Apollo 4 po raz pierwszy przetestował w locie gigantyczną rakietę Saturn V. Misja, która zawierała niezmodyfikowaną wersję statku kosmicznego Apollo, a także model modułu księżycowego, jest sukcesem. Druga misja programu, Apollo 5 , została wystrzelona 22 stycznia 1968 roku. Niedokończona wersja modułu księżycowego została wystrzelona przez rakietę Saturn IB i została pomyślnie przetestowana na orbicie okołoziemskiej. Apollo 6 zastąpił go 4 kwietnia 1968 r. Drugi test, wciąż bezzałogowej wyrzutni Saturn V, był przerywany incydentami: efekt pogo pod koniec spalania na pierwszym stopniu, przedwczesne wygaszenie dwóch silników J-2 na drugim. etap, awaria drugiego zapłonu trzeciego stopnia. Na szczęście można zidentyfikować i skorygować pochodzenie wszystkich tych anomalii.

Oznaczenie załogi Apollo 7

Modyfikacje statku kosmicznego Apollo zostały zakończone, kolejny lot, nazwany Apollo 7, ma przetestować nową wersję statku kosmicznego Apollo ( Blok II ). Uważa się, że jest to wystarczająco niezawodne, aby pomieścić pierwszą załogę programu Apollo. Plik18 maja 1967Deke Slayton formalizuje swoją kompozycję: Walter Schirra , Donn Eisele i Walter Cunningham . Moduł dowodzenia (CM) i skafandry kosmiczne astronautów zostały gruntownie przeprojektowane, aby zmniejszyć i wyeliminować ryzyko powtórzenia wypadku, w którym zginęła pierwsza załoga.

Cele misji

Głównym celem misji Apollo 7 jest przetestowanie systemów przetrwania, napędu, naprowadzania i sterowania statku kosmicznego Apollo, z których wiele zostało poprawionych po pożarze. Cele misji można ukończyć w ciągu trzech dni, ale kierownicy misji chcą symulować działanie sprzętu w czasie trwania misji księżycowej. Planuje się więc ewentualne wydłużenie go do 11 dni, jeśli lot będzie odbywał się nominalnie (misja Apollo 1 miała trwać 14 dni). Jak leci przez niskiej orbicie ziemskiej i nie obejmuje modułu księżycowego (LM), Apollo 7 został uruchomiony z rakiety Saturn IB zamiast większego dobra i potężny Saturn V .

Główne cele misji są w celu wykazania przydatności jej nastawienie układu sterującego dla operacji orbitalnych, aby wykazać zdolność orbitalnej zamocowanie S-IVB i ocenę zmiany dokonane w wierszu zapłonu S silnika. -IVB D-2 . Jednym z celów misji jest również przetestowanie działania modułu dowodzenia i obsługi oraz załogi podczas lotu orbitalnego. NASA stara się ocenić zdolność systemu sterowania nawigacji poprowadzi wejście na orbitę Ziemi, sprawdzić manewrując system kontroli stabilizacji i sterowania systemem automatycznego i ręcznego reakcji postawy i przeprowadzić symulację separacji, transpozycji i dokowanie polecenia i moduł serwisowy oraz stopień S-IVB . Wreszcie, ogólna ocena aktywności załogi wewnątrz pojazdu jest również częścią celów misji.

Załoga i zespoły wsparcia

Załoga

Oficjalnie ogłoszono główny skład załogi Apollo 718 maja 1967. W jej skład wchodzą Walter Marty Schirra Jr. , dowódca misji, Donn Fulton Eisele , pilot modułu dowodzenia , i Ronnie Walter Cunningham , pilot modułu księżycowego . Oficjalne nazwy funkcji różnych członków załogi są takie same dla wszystkich lotów Apollo, chociaż na pokładzie nie ma LM , na przykład na Apollo 7 .

Schirra jest weteranem NASA - należy do pierwszej grupy wybranych astronautów, Mercury Seven  - a wcześniej w 1962 roku wykonał misję Mercury-Atlas 8 ( Sygma 7 ), pierwszy długotrwały lot kosmiczny. misja Gemini 6 , w której odbywa się pierwsze spotkanie w kosmosie dwóch pojazdów załogowych, z Gemini 7 , wGrudzień 1965. Jego udział w misji Apollo 7 uczynił go jedynym astronautą, który latał w ramach programów Mercury , Gemini i Apollo . Przed uruchomieniem Apollo 7 , Schirra ogłasza swoją decyzję na emeryturę po locie, i zostawia na NASA Astronaut Korpusu na1 st lipca 1969.

Donn Eisele, pilot modułu dowodzenia i obsługi, jest kosmicznym nowicjuszem. Został wybrany z trzeciej grupy astronautów, Czternastu , w 1963 roku. Apollo 7 był jego pierwszą i jedyną podróżą w kosmos. W 1969 roku został powołany do rezerwowej załogi misji Apollo 10 . Zostawił Astronaut Korpusu w 1970 roku na misję w Ośrodku Badawczym Langley w Hampton , Wirginia .

W Październik 1963Walter Cunningham należy do trzeciej grupy astronautów wybranych przez NASA , podobnie jak Eisele. Służy jako pilot modułu księżycowego podczas jedenastodniowego lotu Apollo 7 , chociaż lot nie obejmuje LM i jest odpowiedzialny za wszystkie systemy statku kosmicznego z wyjątkiem startu i lotu . Po locie Cunningham kierował oddziałem Skylab Korpusu Astronautów i opuścił NASA w 1971 roku.

Główna załoga Apollo 7
Poczta Astronauta Poprzednie loty Nr ref.
Dowódca misji Walter Marty Schirra Jr. Mercury-Atlas 8 , Gemini 6
Pilot modułu sterująco-serwisowego Donn Fulton Eisele Pierwsza i jedyna misja
Pilot modułu księżycowego Ronnie Walter Cunningham Pierwsza i jedyna misja

Rezerwowa załoga

Załoga rezerwy, w skład której wchodzili dowódca Thomas Patten Stafford , Pilot CMS , John Watts Young i LM , Eugene Andrew Cernan , byłaby gotowa do wykonania misji, gdyby coś się stało głównej załodze. Zadaniem drużyny rezerwowej jest trenowanie i gotowość do lotu w przypadku problemów z pierwszym składem. Zespoły rezerw, na zasadzie rotacji, są przydzielane jako główne zespoły trzy misje po przydzieleniu ich do rezerwy.

Thomas Stafford został wybrany przez NASA w 1962 roku w grupie astronautów 2 , The New Nine . Był drugim pilotem Waltera Schirry podczas misji Gemini 6 i dowódcą rezerwy Gemini 9 , ale dwaj członkowie załogi, Charles Bassett i Elliot See , zginęli w katastrofie lotniczej , pozostawiając Stafforda i Eugene'a Cernana jako główny zespół. Został mianowany dowódcą Apollo 10 wiosną 1968 roku i będzie również dowódcą misji Apollo-Soyuz . W międzyczasie piastował stanowisko szefa Biura Astronautów .

John Young , podobnie jak Stafford, jest częścią Astronaut Group 2. Był pilotem misji Gemini 3 z dowódcą Virgilem Grissomem , ówczesnym dowódcą Gemini 10 , z Michaelem Collinsem jako pilotem. Będzie to kierowca po CSM z Apollo 10 , a następnie, po poddaniu dowódca Apollo 13 . Później został dowódcą Apollo 16 , stając się dziewiątym człowiekiem, który postawił stopę na księżycowej ziemi . Występował w 1981 roku, w pierwszy lot z amerykańskiego promu kosmicznego z Robert L. Crippen , stając się pierwszym astronautą z pięciu misji kosmicznych. Dodaje szóstąListopad 1983z STS-9 .

Eugene Cernan należy do trzeciej grupy astronautów, którą NASA wybrała w 1963 roku. Pierwszą misję z Gemini 9 wykonał w towarzystwie Stafforda. Będzie wtedy pilotem modułu księżycowego Apollo 10 , a następnie dowódcą rezerwy Apollo 14 . Jako dowódca Apollo 17 będzie ostatnim człowiekiem, który będzie chodził po Księżycu .

Załoga rezerwowa Apollo 7
Poczta Astronauta Poprzednie loty Nr ref.
Dowódca misji Thomas Patten Stafford Bliźnięta 6 , Bliźnięta 9
Pilot modułu sterująco-serwisowego John Watts Young Bliźnięta 3 , Bliźnięta 10
Pilot modułu księżycowego Eugene Andrew Cernan Bliźnięta 9

Wsparcie

W przypadku projektów Mercury i Gemini każda misja ma załogę główną i załogę rezerwową. W przypadku Apollo trzeci zespół astronautów, znany jako zespół wsparcia, jest odpowiedzialny za plan lotu, listy kontrolne i zasady naziemne misji. Zapewnia, że ​​załoga główna i rezerwowa są informowane o wszelkich zmianach. Rozwija procedury testowane na symulatorach, w szczególności te odtwarzające sytuacje awaryjne, które są realizowane podczas szkolenia dwóch załóg w symulatorze.

Ronald E. Evans , John L. Swigert i Ed Givens są przydzieleni do Zespołu Wsparcia Misji. Givens zginął w wypadku samochodowym dnia6 czerwca 1967, a na jego miejsce wyznaczono Williama R. Pogue'a . Evans bierze udział w testowaniu sprzętu w Kennedy Space Center . Swigert jest Capsule Communicator (CAPCOM) i zajmuje się operacyjnymi aspektami misji. Pogue odpowiada za modyfikację procedur. Załoga pomocnicza zastępuje również załogę główną i rezerwową, gdy te nie są dostępne.

Capsule Communicator (CAPCOM) to astronauta w Centrum Kontroli Misji w Houston , w Teksasie , który jest jedyną osobą, która komunikuje się bezpośrednio z załogą. Komunikatorami kapsuły dla misji są Stafford, Evans, Pogue, Swigert, Young i Cernan. Kierownikami lotów są Glynn S. Lunney (pierwszy zespół), Eugene F. Kranz (drugi zespół) i Gerald D. Griffin (trzeci zespół).

Wyrzutnia i jej ładunek

Głównym celem misji jest przetestowanie statku kosmicznego Apollo , ładunek składa się tylko z tego ostatniego. Statek kosmiczny jest umieszczany na orbicie przez ciężką wyrzutnię Saturn IB, zdolną do umieszczenia około 19 ton na niskiej orbicie. Statek kosmiczny Apollo zwieńczony jest wieżą ratunkową, która służy do odrywania kapsuły zawierającej astronautów w przypadku awarii wyrzutni.

Statek kosmiczny Apollo

Statek kosmiczny Apollo, który jest używany w misji Apollo 7, jest wersją znaną jako „Block 2”, która została dogłębnie zmodyfikowana w porównaniu z kopią zniszczoną przez pożar, w którym zginęła załoga Apollo 1 . Statek stał się bardziej niezawodny, ale przede wszystkim systematycznie usuwano potencjalne źródła ognia. Wdrożenie tych zmian zajęło cały rok i kosztowało 75 mln USD. Masa sondy wzrosła 1750 kilogramów: w tym nadwagi ładunek z księżyca misji jest w granicach od możliwości Saturn V rakiety . System podtrzymywania życia został zmodyfikowany: podczas startu atmosferę w kabinie, która pierwotnie składała się wyłącznie z tlenu, zastąpiono atmosferą składającą się z 40% azotu . Podczas wynurzania azot jest stopniowo zastępowany tlenem. Nowy 32-kilogramowy właz można otworzyć w kilka sekund. Obecne palne materiały są systematycznie zastępowane lub zamykane w niepalnych osłonach lub pudełkach. Nylonu , który składa się z zewnętrznej warstwy astronautów przestrzeń koloru jest zastąpiona przez materiał przy użyciu włókien szklanych do których są dodawane czternaście warstw materiału odpornego na działanie ognia. Papier jest zakazany w kabinie, a załoga Apollo 7 będzie narzekać, że nie ma czasopism ani książek, które wypełniłyby monotonię ich długiego pobytu w kosmosie.

Statek kosmiczny Apollo składa się z modułu dowodzenia, w którym mieszka załoga, oraz modułu serwisowego, który zawiera główny układ napędowy i różne wyposażenie systemu podtrzymywania życia. Moduł sterowania (cm), o kształcie stożka maszyna około 3,9  m na średnicy przy podstawie, oferuje przestrzeń życiową 6,2  m 3 i służy jako polecenia sterowania i centrum łączności. Uzupełniony o moduł serwisowy (SM) zapewnia załodze wszystkie elementy przetrwania. CM kontrole postawa wokół trzech osi, a także służy jako pływający statek na morzu podczas wodowania. SM jest cylinder 3,9  m średnicy i 6,7  m długości. Masa statku kosmicznego 14 781  kg , w tym paliwa i materiały eksploatacyjne . SM zapewnia napęd główny i orbitalną możliwości manewru. Został upuszczony tuż przed ponownym wejściem CM do atmosfery . W tym locie nie ma modułu ani modelu księżycowego.

Saturn IB Launcher

Saturn IB (lub Saturn 1B ) przestrzeń rakietowy jest ulepszona wersja Saturn I uruchamiającego , w którym znajduje się mocniejszy drugiego etapu, S-IVB . W przeciwieństwie Saturn I , model IB jest zdolny do umieszczenia modułu sterującego z Apollo w orbicie Ziemi , co czyni dzban wybrany do przetestowania statku Apollo zaś rakieta Saturn V , niezbędne do uruchomienia pełnej pojazd kosmiczny, jest wciąż w fazie rozwoju. Saturn IB był później używany w misjach załogowych Skylab i projekcie Apollo-Soyuz .

Nowy Saturn IB , o ładowności co najmniej 16 000  kg , zastępuje Saturn I do testów na orbicie okołoziemskiej, umożliwiając modułowi dowodzenia i obsługi latanie z częściowym załadunkiem paliwa. Pozwala także na oddzielne wystrzelenie modułu księżycowego o masie 15 000 kg w celu przeprowadzenia  testów na orbicie okołoziemskiej z załogą i bezzałogową, podczas gdy wyrzutnia Saturn V będzie gotowa do lotu.

Przebieg misji

Przygotowania

Odliczanie rozpoczyna się 7  P.M. GMT na6 października 1968. Planowane są trzy przystanki. Pierwsze dwie, o H-72 godziny przez sześć godzin i H-33 przez trzy godziny, pozostawiają wystarczająco dużo czasu na rozwiązanie wszelkich problemów ze statkiem kosmicznym . Ostatni, o 6 rano, zapewnia odpoczynek ekipie startowej. Sześć godzin później zegar odlicza się ponownie o 9  rano GMT11 października 1968.

Końcowe odliczanie przebiega płynnie do godz. 10 min, kiedy rozpocznie się chłodzenie komory spalania dla stopnia S-IVB wyrzutni. Procedura trwa dłużej niż to konieczne i wymagałaby zatrzymania zegara o godzinie 15 minut, gdyby nie została osiągnięta prawidłowa temperatura na czas do rozpoczęcia sekwencji automatycznego odliczania. W rezultacie tryb czuwania wykonywany jest przy H-6 minut 15 sekund, trwa 2 minuty 45 sekund. Analiza po uruchomieniu określa, że ​​chłodzenie wystąpiłoby bez trybu czuwania z odliczaniem, ale jest zalecane w czasie rzeczywistym, aby spełnić zmienione wymagania dotyczące temperatury. O 14  h  56  min  30  s GMT odliczanie zostaje wznowione i działa dalej bez żadnego problemu.

Duży system wysokiego ciśnienia skupiony nad Nową Szkocją wywołał silny wschodni wiatr przyziemny podczas startu. Wiatry w górze, powyżej 9100  m , są lekkie i pochodzą z zachodu. Prędkość wiatru na powierzchni jest najwyższa z dotychczas zaobserwowanych dla wszystkich wyrzutni Saturn . W okolicy znajduje się kilka rozproszonych chmur. Cumulonimbus pokrywy 30  % nieba z podstawą 640  m , widoczność 16  km , w temperaturze 28,2  ° C , A i wilgotności względnej 65  % , A punktu rosy od 21,1  ° C , A ciśnienie atmosferyczne 1 018  hPa i wiatr 36,7  km / h pod kątem 90 ° od rzeczywistej północy , mierzone przez anemometr słupa lampy na wysokości 18  metrów nad ziemią w miejscu startu.

Uruchomić

Apollo 7 jest uruchamiany z uruchamianie Complex 34 w Cape Kennedy , na Florydzie . Start następuje o godzinie 15  h  2  min  45  s GMT ( 11  h  2  min  45  s EDT )11 października 1968, Cóż, w oknie uruchamiania Oczekiwany 15  h  0  min  0  s do 19  h  0  min  0  s GMT. Rakieta powoli unosi się nad ziemią, ponieważ ciąg silników pierwszego stopnia jest początkowo tylko nieznacznie większy od masy wyrzutni (726 ton ciągu przy masie 590 ton). Przyspieszenie, jakim poddali się astronauci, jest znacznie mniejsze niż to, które odczuwają załogi, które do tej pory latały na pokładach statków Mercury lub Gemini. Kilka chwil po starcie, kiedy pojazd, który wziął kierunek o 100 ° obracane do przyjęcia azymut lotu 72 ° . Pierwszy etap zapewnia ciągły ciąg aż do wyłączenia silnika centralnego, co następuje po 2 minutach i 20 sekundach lotu. Silniki zatrzymały się 3,67 sekundy później, gdy rakieta osiągnęła prędkość 1975  m / s . Osiągnięta prędkość i wysokość są bardzo zbliżone do oczekiwanych.

Stopień S-IB został zwolniony 2 minuty i 26 sekund po starcie. Zderzy się z Oceanem Atlantyckim około 500 kilometrów od platformy startowej. Sekundę później zostaje zapalony silnik drugiego stopnia S-IVB . Zatrzymał się nieco mniej niż osiem minut później. Odchylenia od planowanej trajektorii wynoszą tylko 0,7  m / sw prędkości i 100  m wysokości. Czas spalania S-IVB wynoszący 469,79 sekundy mieści się w zakresie jednej sekundy od prognozy, a wszystkie graniczne obciążenia konstrukcyjne mieszczą się w granicach tolerancji podczas wznoszenia.

Prawdopodobne uderzenie wyrzuconego S-IB jest określane na podstawie teoretycznego swobodnego toru lotu. Zakładając, że urządzenie wspomagające pozostało nienaruszone podczas wejścia do atmosfery, zderzenie nastąpiło na Oceanie Atlantyckim na 29 ° 46 ′ N, 75 ° 43 ′ W , 490  km od miejsca startu.

Po 10 minutach i 26 sekundach lotu statek kosmiczny wkracza na orbitę okołoziemską, czas określony na wyłączenie S-IVB , dziesięć sekund później niż oczekiwano, w celu uwzględnienia wyłączenia silnika i innych efektów przejściowych. W momencie włożenia warunki są następujące: apogeum i perygeum wynoszą 282,13 × 227,8  km , nachylenie wynosi 31,608 ° , okres orbitalny wynosi 89,55 minuty, a prędkość 7782  m / s .

Przebieg misji

Jednym z celów Apollo 7 jest „zabezpieczenie” stopnia S-IVB poprzez obniżenie ciśnienia w zbiornikach paliwa pędnego do poziomu, który pozwoliłby na bezpieczne spotkanie i symulację manewrów dokowania . Bezpieczeństwo musi przebiegać w kilku etapach. Przede wszystkim zbiornik LH2 musi zostać przeprowadzony przez trzy zaprogramowane przedmuchy; jednakże konieczne są jeszcze cztery odgazowania, ponieważ wstępnie zaprogramowane nie zabezpieczają odpowiednio zbiornika w napotkanych warunkach orbitalnych. Pierwsza przedmuchiwanie następuje po 10 minutach i 17 sekundach lotu, a ostatnie po 5 godzinach, 11 minutach i 15 sekundach. Siedem czystek trwało łącznie 3274,1 sekundy. Następnie rozpoczyna się odpływ ciekłego tlenu , po którym następuje odpływ zimnego helu . Na koniec rozpoczyna się wypłukiwanie helu ze sfery sterującej stopniem, ale jest ono przerywane przez sterowanie naziemne w celu zaoszczędzenia pozostałego helu do sterowania zaworem napowietrzania i opróżniania zbiornika LH2. Bezpieczeństwo jest jednak realizowane w odpowiedni sposób.

Podczas drugiego orbicie zespół zauważyli, że jednym z LM płyty adaptera z S-IVB została rozmieszczona tylko w 25 ° zamiast 45 ° planem. Otworzył się całkowicie, ale linka zabezpieczająca przed zamknięciem panelu utknęła i panel częściowo się zamknął. Nie stanowi to problemu, ponieważ panele zostaną usunięte w przyszłych eksperymentach. Przy 19- tej rewolucji panel spędził w pełni otwartą pozycję.

Do spotkania z S-IVB wymagane są dwa pożary w służbowym układzie napędowym . Manewr spotkania jest ważny, ponieważ demonstruje zdolność statku kosmicznego do ponownego dołączenia do LM (reprezentowanego przez S-IVB ), jeśli krok wznoszenia stanie się problematyczny po opuszczeniu powierzchni Księżyca. Jednak załoga zgłosiła, że ​​manewr ręcznego hamowania był kłopotliwy, ponieważ nie były dostępne żadne wiarygodne informacje telemetryczne , jak miałoby to miejsce podczas prawdziwego spotkania z modułem księżycowym.

Aby zapewnić maksymalne osiągi Apollo 7 , planowane jest osiągnięcie jak największej liczby celów głównych i drugorzędnych od początku lotu, a do końca drugiego dnia osiągnięto ponad 90  % .

Pierwsza z siedmiu transmisji telewizyjnych rozpoczyna się po 71 godzinach i 43 minutach lotu i trwa siedem minut. To pierwsza transmisja telewizyjna na żywo z załogowego amerykańskiego statku kosmicznego. Ekipa otwiera transmisję tablicą z napisem „Z pięknej kabiny Apollo ponad wszystko” . Następnie kierują kamerę na iluminator, gdy statek kosmiczny przelatuje nad Nowym Orleanem, a następnie nad Półwyspem Floryda . Ruch orbitalny statku kosmicznego jest wyraźnie widoczny.

Druga transmisja telewizyjna jest zaplanowana około 24 godziny później i trwa około jedenaście minut. Program obejmuje zwiedzanie modułu dowodzenia wraz z demonstracją urządzenia symulacyjnego oraz próbę pokazania kondensacji wody wewnątrz statku kosmicznego.

Kilka zdjęć Ziemi wykonano aparatem Hasselblad 500C 70  mm . Są one wykorzystywane do badania pochodzenia Karoliny Bays  w tym Stanów Zjednoczonych , wiatr erozji w regionach pustynnych, morfologii przybrzeżnej i pochodzenia afrykańskiego Rift Wschodniej . Do badań geologicznych przeznaczone są zdjęcia wykonane blisko pionu i pod dużym kątem do słońca Kalifornii Dolnej , innych części Meksyku i części Bliskiego Wschodu . Studia w Nowym Orleanie i Houston są generalnie lepsze do studiowania geografii miejskiej niż te dostępne w ramach poprzednich programów. Po raz pierwszy fotografowane są obszary oceanograficzne , w szczególności wyspy na Oceanie Spokojnym . Ponadto misja uzyskuje pierwsze obszerne zdjęcia z północnego Chile , Australii i innych obszarów. Spośród 500 zdjęć wykonanych na lądzie i oceanach około 200 nadaje się do użytku, a kolorystyka i ekspozycja są doskonałe. Konieczność szybkiej zmiany podajników kliszy, filtrów i ustawień ekspozycji, gdy cel jest w zasięgu wzroku, a także stabilizacji aparatu, wyjaśnia nieprawidłową ekspozycję na wielu zdjęciach.

Trzeci transmisji telewizyjnych odbywa się w 119 th godzinę lotu i trwa około dziesięciu minut. Zawiera demonstrację, w jaki sposób przygotowuje się żywność w kosmosie, w szczególności paczkę suszonego soku owocowego rozpuszczonego w wodzie. Pokaz pokazuje również proces zasysania wody, która zbiera się na przewodach zimnego glikolu . Pokazane są również różne elementy sterujące na stanowisku roboczym dowódcy.

Kolejna wizyta w module sterującym odbywa się podczas czwartej transmisji telewizyjnej. Przez panoramowanie wokół statku kosmicznego, aparat pozwala widzom zobaczyć sypialnych, magazynów, torby kasku i węży z kombinezonów ciśnieniowych . Dowódca demonstruje również nieważkość, dmuchając na pływający długopis, aby kontrolować swój ruch. Przedstawienie kończy się po sześciu minutach.

Tymczasem etap S-IVB nadal okrążają Ziemię i wpada do Oceanu Indyjskiego do 9  h  30 GMT18 październikaw jego 108 -tego obrotu wokół Ziemi. Punkt uderzenia szacuje się na 8 ° 54 ′ S, 81 ° 36 ′ E po nieco ponad 162 godzinach lotu.

Piąty odpalanie służbowego układu napędowego jest przeprowadzane w celu ustawienia statku kosmicznego w celu optymalnego manewru deorbitacji na końcu planowanej fazy orbity, umożliwiając stacji naziemnej na Hawajach podążanie za nim przez co najmniej dwie minuty, jeśli wymagana była inna orbita . Manewr 66,95 sekundy spowodował największą zmianę prędkości podczas misji i obejmował ręczną kontrolę ciągu. Wynikowa orbita ma wymiary 452,26 × 165  km .

Podczas lotów międzyksiężycowych i naziemnych podczas przyszłych misji konieczne byłoby umieszczenie statku kosmicznego w powolnym „bułce z grilla”, aby utrzymać jednolitą temperaturę zewnętrzną. Ten manewr, zwany pasywną kontrolą termiczną , jest testowany dwukrotnie na Apollo 7 , najpierw po 167 godzinach, a następnie po 212 godzinach lotu.

Piąta transmisja telewizyjna przedstawia kolejne zwiedzanie statku kosmicznego. Program rozpoczyna się od widoku tablicy przyrządów , w tym przełączników steru strumieniowego i klawiatury wyświetlacza, a także elementów sterujących kriogenicznych . Próba pokazania scen z Ziemi kończy się niepowodzeniem.

Podczas szóstej transmisji telewizyjnej zespół kieruje kamerę przez okno i daje kontrolerom naziemnym widok na półwysep Florydy. Następnie astronauci obracają kamerę wewnątrz statku kosmicznego, aby pokazać swoje brody, które urosły podczas misji.

Podczas ostatniej jedenastominutowej transmisji telewizyjnej załoga ponownie pokazuje swoje brody i donosi, że widziała kilka smug kondensacyjnych pod nimi, nad wybrzeżem Zatoki Perskiej . Opisują również pasma koloru utworzone przez światło dzienne nad Ziemią.

Powrót na Ziemię

Ostatni dzień misji poświęcony jest głównie przygotowaniom do ponownego wejścia w atmosferę.

Ze względu na objawy przeziębienia, jakie odczuwa załoga, dyskutowana jest kwestia, czy podczas ponownego wejścia na pokład założyć kaski i rękawiczki. W przypadku hełmów prawidłowe oczyszczenie gardła i uszu może być niemożliwe, ponieważ rosnąca grawitacja ściąga śluz w dół do obszaru głowy, gdzie pozostaje w nieważkości. Na 48 godzin przed powrotem zdecydowano, pod naciskiem załogi, że hełmy i rękawiczki nie będą noszone.

Moduł serwisowy zostaje zwolniony, a następnie rozpoczyna się wejście w atmosferę modułu, po profilach automatycznych i profilach prowadzonych ręcznie. Wchodzi w atmosferę ziemską na wysokości 121,9  km z prędkością 7877,98  m / s . Rekonstrukcja trajektorii wskazuje, że moduł usługowy wpada do Oceanu Atlantyckiego w szacunkowym punkcie 29 ° 00'N 72 ° 00'W . Po wejściu trzy obiekty - moduł sterujący, moduł serwisowy i tarcza izolacyjna 3,6  m między nimi - są jednocześnie monitorowane i obserwowane wizualnie.

Plik 22 października 1968O 11  h  11  min  48  s UTC ( 7  h  11  min  48  s EDT ), moduł sterujący rozpryskał się na Oceanie Atlantyckim na południowy wschód od Bermudów . Czas trwania misji to 260 godzin, 09 minut i 3 sekundy. Punkt uderzenia znajduje się 3 kilometry od punktu docelowego i 11 kilometrów od statku ratowniczego USS  Essex . Punkt docelowej szacuje się na 27 ° 38 'N, 64 ° 09' w . Po zanurzeniu CM przyjmuje pozycję przechyloną w dół, ale w ciągu 13 minut powraca do normalnej pozycji pływającej przez system prostowania poduszki powietrznej. W tym okresie latarnia ratunkowa nie jest widoczna, a komunikacja głosowa z załogą zostaje przerwana.

Załoga została odzyskana helikopterem i wróciła na statek ratowniczy 56 minut po wylądowaniu. Moduł sterujący jest przywracany 55 minut później. Jego szacunkowa waga w momencie zderzenia wynosi 5 175  kg, a odległość przebyta w ramach misji szacuje się na 6 363 091,9  km .

CM jest odprowadzany z Essex w24 październikaNorfolk Naval Base w Wirginii , a lądowanie zespół bezpieczeństwa zaczyna procedur oceny i dezaktywacja w 14  pm  0 GMT. Dezaktywacja zostanie zakończona za 1  godzinę  30 GMT27 października 1968. CM następnie przetransportowane do Long Beach , w Kalifornii. I trucked do Rockwell North American Przestrzeń Division obiektów w Downey w Kalifornii., W analizie post-lotu.

Wniosek

Misja Apollo 7 jest sukcesem pod każdym względem. Wszystkie systemy statku kosmicznego działały zadowalająco i prawie wszystkie szczegółowe cele testów zostały spełnione. Jako techniczny lot testowy, Apollo 7 demonstruje wykonanie eksperymentu bezpieczeństwa orbitalnego, adekwatność kontroli położenia w trybie ręcznym i automatycznym oraz to, że systemy pojazdu mogą działać przez długi czas na orbicie. Po raz pierwszy na pokładzie statku kosmicznego pilotowanego przez Amerykanów zastosowano atmosferę mieszanej kabiny składającej się w 65  % z tlenu i 35  % z azotu . We wszystkich poprzednich lotach użyto 100  % tlenu, procedura zmodyfikowana zgodnie z zaleceniami Komisji Śledczej w sprawie pożaru Apollo 1 . Kolejnym pierwszym jest zapewnienie załodze ciepłej i zimnej wody pitnej jako produktu ubocznego ogniw paliwowych modułu serwisowego, ważnego elementu podczas załogowych wycieczek na Księżyc. Zużycie materiałów eksploatacyjnych jest utrzymywane na bezpiecznym poziomie i pozwala na wprowadzenie dodatkowych czynności lotniczych pod koniec misji.

Dane

Moduły sterujące i serwisowe:

Parametry orbitalne:

Bunt w kosmosie

Na 14  h  46 , doniesiono, że dowódca opracowała złe zimno mózgu , która rozpoczęła się około godziny po starcie, i wziął dwa aspirynę. Następnego dnia pozostali dwaj członkowie załogi również doświadczyli objawów przeziębienia. Ten stan, który utrzymuje się przez całą misję, powoduje ogromny dyskomfort, ponieważ bardzo trudno jest oczyścić uszy, nos i zatoki w warunkach „zero g”. Przyjmuje się leki, ale objawy nie ustępują.

Chociaż większa kabina Apollo jest wygodniejsza niż kabina Gemini , 11 dni na orbicie jest trudnych dla astronautów. Napięcia związane ze Schirrą zaczynają się od decyzji o starcie, kiedy urzędnicy lotniczy decydują się na start z mniej niż idealną opcją przerwania pierwszej części wznoszenia. Znajdująca się na orbicie przestronna kabina może powodować chorobę załogi, co nie stanowiło problemu we wczesnych, mniejszych statkach kosmicznych. Załoga nie jest zadowolona z racji żywnościowych, zwłaszcza słodyczy wysokoenergetycznych. Uważają również, że system zbierania ludzkich odchodów jest uciążliwy - jego użycie zajmuje 30 minut - i śmierdzący. Ale najgorszy problem pojawia się, gdy Schirra dostanie silnego przeziębienia głowy . Następnie staje się zirytowany w obliczu próśb o kontrolę misji i trzej astronauci zaczynają „odpowiadać” na CAPCOM . Wczesnym przykładem tej wymiany był wniosek z Centrum Kontroli Misji o włączenie kamery telewizyjnej w statku kosmicznym. Deke Slayton , CAPCOM, prosi załogę o włączenie kamery telewizyjnej - jest tylko jeden przełącznik do obrotu - i informuje, że nie ma żadnej aktywności związanej z programem telewizyjnym. Schirra odmawia, mówiąc, że załoga jeszcze nie jadła, że ​​on sam jest przeziębiony i to zakłóci ich harmonogram.

Innym źródłem napięcia między kontrolą misji a załogą jest fakt, że Schirra wielokrotnie wypowiada się na temat opinii, że ponowne wejście powinno odbywać się bez hełmu, w przeciwieństwie do programów Mercury i Gemini . Uważa, że ​​istnieje ryzyko pęknięcia ich błony bębenkowej z powodu ciśnienia w zatokach spowodowanego przeziębieniem i chce mieć możliwość uszczypnięcia nosa i dmuchnięcia, aby zrównoważyć ciśnienie, które wzrasta, gdy ponownie wchodzi do atmosfery., Co jest niemożliwe w przypadku nowe hełmy Apollo, ciągłe typu „akwarium” bez ruchomego wizjera, w przeciwieństwie do poprzednich. Jednak kilka razy podczas misji Schirra jest instruowana, aby nosić hełm ze względów bezpieczeństwa. Podczas ostatniej wymiany zdań na ten temat, kontrola misji wyjaśniła Schirrze, że powinien zgłosić swoje nieprzestrzeganie instrukcji.

Takie wymiany prowadzą do odrzucenia Eisele i Cunninghama na przyszłe misje (Schirra już zapowiedział swoje rychłe wycofanie się z NASA).

Potomkowie

Nagrody i wyróżnienia

Po misji NASA przyznaje Schirrze, Eisele i Cunninghamowi Medal za wybitną służbę w uznaniu ich sukcesu, który zostanie im wręczony na2 listopada 1968Przez prezydenta Lyndona Johnsona , podczas ceremonii w LBJ Ranch w Johnson City , Teksas . On również prezentuje NASA najwyższe wyróżnienie The Distinguished Service Medal , do niedawna na emeryturze NASA Administrator James E. Webb za „wybitne przewodnictwem amerykańskiego programu kosmicznego od początku Apollo . ”

Schirra, Eisele i Cunningham są jedynymi członkami załogi ze wszystkich misji Apollo , Skylab i Apollo-Soyuz , którzy nie otrzymali medalu za wybitną służbę natychmiast po misji (chociaż Schirra otrzymała go dwukrotnie wcześniej za misje Merkurego i Bliźnięta) . Dlatego administrator NASA , Michael D. Griffin , postanawia z opóźnieniem wnieść medale załodzepaździernik 2008za „wzorowe osiągnięcia w realizacji wszystkich celów misji Apollo 7 i poza nią, podczas pierwszej załogowej misji Apollo, torującej drogę do pierwszego lotu na Księżyc na Apollo 8 i pierwszego załogowego lądowania na Księżycu na Apollo 11  ” . W tym czasie żyje tylko Cunningham; Wdowa po Eisele przyjmuje swój medal, a członek załogi Apollo 8, Bill Anders, przyjmuje medal Schirry. Inni astronauci Apollo, w tym Neil Armstrong , Buzz Aldrin i Alan Bean , są obecni na ceremonii wręczenia nagród. Były dyrektor lotu Christopher Kraft , który starł się z załogą podczas misji, wysyła pojednawczą gratulacyjną wiadomość wideo, mówiąc: „Kiedyś ciężko nam było, ale z pewnością przeżyłeś. szczerze mówiąc, bardzo dumny mogąc nazwać cię przyjacielem ” .

Moduł kontrolny

W styczeń 1969, moduł dowodzenia Apollo 7 jest wyświetlany na czołgu NASA podczas parady inauguracyjnej prezydenta Richarda M. Nixona . Przez prawie trzydzieści lat kabina Apollo była wypożyczana Kanadyjskiemu Muzeum Nauki i Technologii w Ottawie , razem ze skafandrem Schirry . Wlistopad 2003, Smithsonian Institution w Waszyngtonie zbiera je do prezentacji w nowym aneksie centrum Stevena F. Udvara-Hazy'ego .

Jest obecnie na wystawie w Frontiers of Flight Museum koło Love Field w Dallas , Texas .

W kulturze popularnej

Plik 6 listopada 1968, Komik Bob Hope jeden Transmisje z jego ofert specjalnych odmian telewizji od załogowych Spacecraft Center z NASA w Houston na cześć załogi Apollo 7 . Barbara Eden , gwiazda popularnego serialu komediowego „  Jinny of My Dreams  ”, w którym wśród swoich zwykłych bohaterów występuje dwóch fikcyjnych astronautów, pojawia się wraz ze Schirrą, Eisele i Cunninghamem.

Schirra zamienia przeziębienie, którego nabawił się podczas Apollo 7, w reklamę telewizyjną jako rzecznik Actifed , dostępnej bez recepty wersji leku, który przyjmuje w kosmosie.

Misja Apollo 7 jest przedstawiana w trzecim odcinku „Oczyściliśmy wieżę” miniserialu „ From the Earth to the Moon  ” z 1998  roku , z Mark Harmon jako Schirra, John Mese jako Eisele, Fredric Lehne w filmie Cunningham i Max Wright w tym od Günter Wendt .

Dokument wyprodukowany przez George'a Van Valkenburga „  The Log of Apollo 7  ” zostaje odtworzony z filmu 16  mm i umieszczony w Internecie.

Odznaka misji

Odznaka misji , składa się z pięciu kolorów, stanowi moduł dowodzenia i usług, jej SPS strumieniowy oświetlone i którego szlak ognia okrąża kulę ziemską - który symbolizuje orbitę naziemnej że misja prowadzi - na której możemy odczytać cyfry rzymskie „VII” (na południowym Pacyfiku ). Nazwiska członków załogi są wpisane na biało na czarnym tle, w okręgu otaczającym kulę ziemską. Herb został zaprojektowany przez Allena Stevensa z Rockwell International .

Uwagi i odniesienia

Uwagi

  1. „  Z uroczego pokoju Apollo na szczycie wszystkiego  ”
  2. „  bułka z grilla  ”

Bibliografia

  1. Orloff i Harland 2006 , s.  105.
  2. Orloff 2001 , s.  2.
  3. Chariots for Apollo: the NASA History of Manned Lunar Spacecraft to 1969. , str.  218-228
  4. Shayler 2002 , s.  117.
  5. Lyndon B. Johnson Space Center 1975 , str.  27.
  6. (en-US) Ben Evans, „  Następna misja w harmonogramie”: 50 lat odkąd Apollo wykonał kroki na Księżyc (część 1)  ” , w AmericaSpace ,17 grudnia 2016 r(dostęp 19 lipca 2020 )
  7. Jak Apollo poleciał na Księżyc , str.  28-30
  8. Brooks, Grimwood and Swenson Jr.2012 , str.  261.
  9. Williamson 2006 , s.  286-287.
  10. (w) „  w 1968 w kosmosie - 1968 rok w przeglądzie  ” na UPI ,1968(dostęp 19 lipca 2020 )
  11. (w) David SF Portree , „  Zapomniana rakieta: Saturn IB  ” , Wired ,16 września 2013( ISSN  1059-1028 , czyt. Online , dostęp 19 lipca 2020 r. )
  12. (w) „  Apollo 7 Objectives  ” na history.nasa.gov (dostęp 19 lipca 2020 )
  13. Orloff 2001 , s.  22.
  14. Shayler 2002 , s.  124-125,128.
  15. Orloff i Harland 2006 , s.  171.
  16. (en-US) Richard Goldstein , „  Wally Schirra, One of the Original Mercury Seven Astronauts, Dies at 84  ” , The New York Times ,4 maja 2007( ISSN  0362-4331 , czytaj online , dostęp 19 lipca 2020 )
  17. Lindsay 2001 , str.  83-85.
  18. Furniss , Shayler i Shayler 2007 , str.  93.
  19. (w) „  Wally Schirra: Mercury, Gemini & Apollo Astronaut  ” na Space.com ,16 października 2018 r(dostęp 19 lipca 2020 )
  20. Brooks, Grimwood i Swenson Jr.2012 , s.  267.
  21. (w) „  Oryginalny astronauta Wally Schirra umiera w wieku 84 lat  ” na collectSPACE.com ,3 maja 2007(dostęp 19 lipca 2020 )
  22. Eisele i French 2017 , s.  14.
  23. Shayler i Burgess 2017 , s.  202.
  24. (en-US) John T. McQuiston , „  Donn F. Eisele, 57; Jeden z 3 członków załogi w misji Apollo 7  ” , The New York Times ,3 grudnia 1987( ISSN  0362-4331 , czytaj online , dostęp 19 lipca 2020 )
  25. Compton 1989 , str.  373.
  26. Orloff i Harland 2006 , s.  255.
  27. Eisele i French 2017 , s.  121.
  28. (w) „  Astronauta Apollo Donn Fulton Eisele umiera w wieku 57 lat  ” , The Washington Post ,12 marca 1987( czytaj online )
  29. Orloff 2001 , s.  14.
  30. Brooks, Grimwood i Swenson Jr.2012 , s.  377.
  31. NASA 1968 , s.  2.
  32. (w) „  Walter Cunningham: Apollo 7 Astronaut  ” na Space.com ,23 października 2018 r(dostęp 19 lipca 2020 )
  33. (w) Larry Bell , „  Rozmowa z astronautą Apollo Walterem Cunninghamem o żywotnej potrzebie przywrócenia integralności nauki o klimacie  ” w Forbes ,6 sierpnia 2013(dostęp 19 lipca 2020 )
  34. (w) Aerospace America , vol.  41, American Institute of Aeronautics and Astronautics ( N O  1-6)2003( czytaj online ) , s.  44
  35. „  Apollo 7 Crew | National Air and Space Museum  ” , na stronie airandspace.si.edu (dostęp 19 lipca 2020 r. )
  36. Shayler i Burgess 2017 , s.  196.
  37. Shayler i Burgess 2017 , s.  162.
  38. Carlisle 2005 , s.  51.
  39. (w) „  Własny raport astronautów, Gemini 6 i 7  ” , Życie ,14 stycznia 1966, s.  66-67 ( czytaj online )
  40. Stafford i Cassutt 2002 , s.  75-82.
  41. Orloff 2001 , s.  72.
  42. Lindsay 2001 , s.  374.
  43. Furniss, Shayler i Shayler 2007 , s.  150.
  44. Shayler i Burgess 2017 , s.  142.
  45. Furniss , Shayler i Shayler 2007 , str.  101.
  46. Shayler i Burgess 2017 , s.  19.
  47. Orloff i Harland 2006 , s.  361.
  48. Orloff i Harland 2006 , s.  471.
  49. (w) Komisja Nauki i Technologii Kongresu Stanów Zjednoczonych , lot STS-1 z astronautami Johnem W. Youngiem i Robertem L. Crippenem Kapitan: przesłuchanie przed Komisją Nauki i Technologii, Izba Reprezentantów Stanów Zjednoczonych, Dziewięćdziesiąty siódmy Kongres , Pierwsza sesja, 20 maja 1981 r. , Drukarnia Rządu Stanów Zjednoczonych,Dziewiętnaście osiemdziesiąt jeden( czytaj online ) , s.  4
  50. (w) Tom Jones, „  Astronauta John Young pamięta  ” w Aerospace America ,czerwiec 2018(dostęp 19 lipca 2020 )
  51. (w) Elizabeth Howell, „  John Young: The Prolific Astronaut  ” na Space.com ,8 stycznia 2018 r(dostęp 20 lipca 2020 )
  52. Furniss , Shayler i Shayler 2007 , str.  98.
  53. Lindsay 2001 , s.  294.
  54. Orloff 2001 , s.  240.
  55. (in) "  APOLLO 7 The First Mission: Testing the CSM in Earth Orbit 11 października - 22 października 1968  " na history.nasa.gov (dostęp: 20 lipca 2020 )
  56. Brooks, Grimwood i Swenson Jr.2012 , s.  378.
  57. (w) Kevin M. Rusnak, "  Transkrypcja historii mówionej  " w Johnson Space Center Oral History Project ,17 lipca 2000(dostęp 19 lipca 2020 )
  58. (w) United States National Aeronautics and Space Administration , NASA EP. , University of Michigan,9 marca 2010( czytaj online ) , s.  3
  59. Ucieczka z więzów ziemi: lata pięćdziesiąte i sześćdziesiąte , s.  417-418
  60. (w) „  NASA - NSSDCA - Spacecraft - Details  ” na nssdc.gsfc.nasa.gov (dostęp: 20 lipca 2020 r. )
  61. (w) „  Saturn Illustrated Chronology - Part 7  ” na history.nasa.gov (dostęp: 20 lipca 2020 )
  62. (w) „  Poniedziałek misji: debiut rakiety Apollo-Saturn 201 Saturn IB  ” w Space Center Houston ,24 lutego 2020 r(dostęp 20 lipca 2020 )
  63. (w) „  The Apollo-Saturn IB Space Vehicle  ” na NASA (dostęp: 20 lipca 2020 )
  64. „  Saturn IB  ” na astronautix.com ,14 maja 2011(dostęp 20 lipca 2020 )
  65. Orloff i Harland 2006 , s.  172.
  66. Orloff 2001 , str.  15.
  67. Orloff oraz Harland 2006 , str.  172-173.
  68. Lindsay 2001 , str.  331.
  69. Ucieczka z więzów ziemi: lata pięćdziesiąte i sześćdziesiąte , s.  442
  70. Orloff 2001 , str.  16.
  71. NASA 1968 , s.  3.
  72. NASA 1968 , s.  3-3, 3-4.
  73. Orloff 2001 , s.  17.
  74. Orloff i Harland 2006 , s.  176.
  75. Ertel 1969 , s.  254.
  76. Orloff oraz Harland 2006 , str.  177.
  77. Orloff 2001 , str.  18.
  78. Lyndon Johnson Space Center 1975 , str.  90.
  79. Orloff 2001 , str.  19.
  80. Orloff oraz Harland 2006 , str.  178.
  81. (w) Kelli March , „  50 lat temu, misja Apollo 7 trwa  ” na NASA ,17 października 2018 r(dostęp 23 lipca 2020 )
  82. NASA 1968 , s.  2-2.
  83. Orloff 2001 , s.  20.
  84. Orloff oraz Harland 2006 , str.  180.
  85. (w) „  Astronauta Apollo 7 opowiada wodospad na gali z okazji 50. rocznicy  ” na CollectSpace ,22 października 2018 r(dostęp 23 lipca 2020 )
  86. (w) Mark Bloom, „  Apollo 7 Safely wraca na Ziemię w 1968 roku, budząc nadzieję, że człowiek wkrótce wyląduje na Księżycu  ” na nydailynews.com ,20 października 2016 r(dostęp 23 lipca 2020 )
  87. NASA 1968 , s.  8-15.
  88. Orloff 2001 , s.  21.
  89. Orloff i Harland 2006 , s.  181.
  90. (in) „  Działania misji Apollo 7  ” na temat nauki i eksploracji Księżyca ,1999(dostęp 23 lipca 2020 )
  91. (en) Bill Andrews, „  Apollo 7: pierwszy mini-bunt NASA w kosmosie  ” , w Discover Magazine ,9 października 2018 r(dostęp 23 lipca 2020 )
  92. Orloff 2001 , s.  21-22.
  93. Orloff i Harland 2006 , s.  175.
  94. Johnston 1975 , s.  67.
  95. (w) Lot kosmiczny: pierwsze trzydzieści lat , DIANE Publishing,Maj 1991( ISBN  978-1-56806-289-1 , czytaj online ) , str.  14
  96. Lindsay 2001 , s.  176.
  97. (w) NASA , „  Apollo 7 Air-to-Ground Voice Transcripts  ” [PDF] w NASA History Collection (dostęp 23 lipca 2020 r. ) , S.  117-118
  98. (w) Tara Gray, „  40th Anniversary of Mercury 7: Walter Marty Schirra, Jr.  ” na history.nasa.gov (dostęp 23 lipca 2020 )
  99. (w) „  Fragment historii lotnictwa z 11 października  ” w AviationClub (dostęp 23 lipca 2020 r. )
  100. (w) NASA , „  Apollo 7 Air-to-Ground Voice Transcripts  ” [PDF] w NASA History Collection (dostęp 23 lipca 2020 r. ) , S.  1170
  101. Eisele i French 2017 , s.  134.
  102. (w) Kelli March , „  50 Years Ago, szelki dla Apollo Astronauts 7  ” na NASA ,31 października 2018 r(dostęp 24 lipca 2020 )
  103. (w) „  LBJ Honors Apollo 7 Astronauts (1968)  ” , na texasarchive.org (dostęp: 24 lipca 2020 )
  104. (w) „  Uwagi na ceremonii uhonorowania pociągu astronautów Apollo 7 i administratora NASA James E. Webb.  » , On The American Presidency Project (dostęp 24 lipca 2020 )
  105. (w) „  Forty years of astronauts, mooncraft in the Presidential Inaugural Parade  ” w CollectSpace (dostęp: 24 lipca 2020 r. )
  106. (w) „  Apollo 7  ” na www.apolloexplorer.co.uk (dostęp: 24 lipca 2020 )
  107. (w) „  Command Module, Apollo 7  ” w National Air and Space Museum (dostęp 24 lipca 2020 r. )
  108. (w) „  Location of Apollo Command Modules  ” w National Air and Space Museum (dostęp 24 lipca 2020 r. )
  109. (en-US) Mike Tolson , „ 'Mutiny' pall obsada nad Apollo 7 lotu w 1968 roku  ” , na HoustonChronicle.com ,15 czerwca 2019 r(dostęp 24 lipca 2020 )
  110. (w) „  NASA - Remembering Bob Hope, A friend of NASA  ” na www.nasa.gov (dostęp: 24 lipca 2020 r. )
  111. (en-US) Connie Benesch, „  A Sneeze Odyssey  ” , w Los Angeles Times ,22 listopada 1987(dostęp 24 lipca 2020 )
  112. AlloCine , „  From the Earth to the Moon S01  ” (dostęp: 24 lipca 2020 )
  113. „  Log of Apollo 7  ” , na Youtube (dostęp 24 lipca 2020 )
  114. (w) „  Patch, Mission, Apollo 7  ” on National Air and Space Museum (dostęp: 20 lipca 2020 )
  115. (w) Ed Hengeveld, „  The man behind the Moon Mission Patches  ” na collectSPACE.com ,20 maja 2008(dostęp 16 sierpnia 2020 )

Bibliografia

Dokument użyty do napisania artykułu : dokument używany jako źródło tego artykułu.

NASA: dokumenty dotyczące przygotowania misji
  • (en) NASA , Apollo 7 - materiały prasowe ,27 września 1968, 103  str. , PDF ( czytaj online ). Książka użyta do napisania artykułuZestaw prasowy dotyczący misji dostarczony przez NASA przed jej startem.
  • (en) NASA , Apollo 7 Rendezvous Procedures ,27 września 1968, PDF ( czytaj online ) , str.  60Opis procedury orbitalnego spotkania planowanego dla misji.
  • (en) NASA , „  Spacecraft Operational Abort Plan for Apollo 7 (Mission C) - Vol 2 - Launch Aborts  ” [PDF] , on history.nasa.gov ,19 lipca 1968, s.  86
  • (en) NASA , Preliminary Launch Abort Study, Apollo Mission 'C' / CSM-101 ,16 lutego 1968, 71  str. , PDF ( czytaj online )Określenie procedur przerwania misji w przypadku awarii wyrzutni podczas jej lotu.
  • (en) NASA , Excessive Entry Loads from Abort Trajectories, AS-205/101 ,15 września 1967, PDF ( czytaj online ) , str.  28Badanie trajektorii misji w przypadku przerwania startu podczas lotu i ich zgodności z limitem przyspieszenia 16 g ustalonym przez agencję kosmiczną.
  • (en) NASA , wstępny plan lotu Apollo 7 ,31 maja 1968, 278  str. , PDF ( czytaj online )Opis operacji i czynności załogi dla osiągnięcia celów misji.
NASA: dokumenty po misji
  • (en) NASA , raport z misji Apollo 7 ,Grudzień 1968, PDF ( czytaj online )Raport końcowy z przebiegu misji: trajektoria, zachowanie wyrzutni, wyposażenie statku kosmicznego Apollo, załoga, ocena biomedyczna astronautów, wsparcie misji, anomalie operacyjne
  • (en) NASA , 3-dniowy raport z misji Apollo 7 ,Październik 1968, 21  s. , PDF ( czytaj online )Ocena postępów misji na podstawie danych wstępnych
  • (en) NASA , raport z końcowej oceny lotu misji Apollo 7 ,Luty 1969, PDF ( czytaj online )Końcowa ocena przebiegu misji
  • (en) NASA , Raport z misji Apollo 7, suplement 3: Wytyczne, nawigacja i kontrola, analiza wydajności systemu ,listopad 1969, 84  str. , PDF ( czytaj online )Analiza osiągów lotu i działania systemu nawigacji i naprowadzania
  • (en) NASA , Saturn AS-205 / CSM-101 po locie ,Luty 1969, 138  pkt. , PDF ( czytaj online )Analiza trajektorii wyrzutni.
  • (en) NASA , https://history.nasa.gov/afj/ap07fj/pdf/a07-entry-postflight-analysis-19740072689.pdf ,26 maja 1969, 40  s. , PDF ( czytaj online )Analiza trajektorii podczas ponownego wejścia do atmosfery.
  • (en) NASA , Raport z oceny lotu etapu Saturn S-IVB-205 ,Grudzień 1968, 350  pkt. , PDF ( czytaj online )Ocena funkcjonowania stopnia S-IVB.
  • (en) NASA , Results of the Fifth Saturn IB Launch Vehicle Test Flight ,25 stycznia 1969, 254  pkt. , PDF ( czytaj online )Ocena działania programu uruchamiającego
  • (en) NASA , Science Screening Report of the Apollo 7 Mission 70-Millimeter Photography ,Czerwiec 1969, 180  pkt. , PDF ( czytaj online )Analiza zdjęć wykonanych podczas misji w celach naukowych
  • (en) Richard S. Johnston , Biomedical Results of Apollo , Scientific and Technical Information Office, National Aeronautics and Space Administration,1975( czytaj online ). . Książka użyta do napisania artykułu
NASA: ogólne prace nad programem Apollo
  • (en) Courtney G. Brooks , James M. Grimwood i Loyd S. Swenson Jr. , Chariots for Apollo: the NASA History of Manned Lunar Spacecraft to 1969. , Dover Publications,2012( ISBN  1-306-35345-9 , 978-1-306-35345-8 i 978-0-486-14093-3 , OCLC  868269984 , czytaj online ). Książka użyta do napisania artykułuHistoria rozwoju dwóch statków kosmicznych Apollo CSM i modułu księżycowego (dokument NASA nr Special Publication-4205).
  • (en) Richard W. Orloff, Apollo w liczbach: A Statistical Reference , NASA,2000, 345  str. ( czytaj online ). Książka użyta do napisania artykułuDuża liczba statystyk dotyczących programu Apollo (dokument NASA nr Special Publication 2000-4029) - wersja HTML
  • (en) Roger E. Bilstein, Stages to Saturn: A Technological History of the Apollo / Saturn Launch Vehicles , University Press of Florida ,2003( 1 st  ed. , 1996), 534  , str. ( ISBN  0-8130-2691-1 , czytaj online )Szczegółowa historia rozwoju rodziny wyrzutni Saturn (dokument NASA # Special Publication-4206) - wersja HTML
  • (en) Ivan D Ertel , Statek kosmiczny Apollo: chronologia. , Krajowa Administracja Lotnictwa i Przestrzeni Kosmicznej - Zakład Informacji Naukowo-Technicznej,1969, 2000  s. ( OCLC  23818 , czytaj online )Chronologia programu Apollo w 4 tomach (dokument NASA nr Special Publication - 4009).
  • (en) Lyndon B. Johnson Space Center , raport podsumowujący program Apollo , National Aeronautics and Space Administration , Lyndon B. Johnson Space Center ,1975, 522  s. ( czytaj online ). Książka użyta do napisania artykułuPodsumowanie działań programu Apollo..
  • (en) William David Compton , Gdzie żaden człowiek nie dotarł: historia misji eksploracji Księżyca Apollo , National Aeronautics and Space Administration - Scientific and Technical Information Division,1989( OCLC  18223277 , czytaj online )Historia projektu naukowego związanego z programem Apollo (dokument NASA nr Special Publication-4214).
Inne zajęcia
  • (en) W.David Woods , How Apollo fly to the Moon , Springer,2011( ISBN  978-1-4419-7179-1 , 1-4419-7179-3 i 978-1-4419-7178-4 , OCLC  747105616 ). Książka użyta do napisania artykułuSzczegółowa sekwencja misji Apollo.
  • (en) Richard W. Orloff i David M. Harland , Apollo: the definitive sourcebook , Springer,2006( ISBN  978-0-387-37624-0 i 0-387-37624-0 , OCLC  209917538 ). Książka użyta do napisania artykułuInformator zawierający najważniejsze fakty i daty misji Apollo..
  • (en) Rodney P. Carlisle , Exploring space , Infobase Publishing,2005( ISBN  0-8160-5265-4 i 978-0-8160-5265-3 , OCLC  54374854 ). . Książka użyta do napisania artykułu
  • (en) Paul I. Casey , APOLLO: A Decade of Achievement , JS Blume Publishing (TM),25 października 2013( ISBN  978-0-9847163-0-2 , czytaj online ).
  • ( fr ) Donn Eisele i Francis French , Apollo Pilot. , UNP - Nebraska,2017( ISBN  0-8032-9954-0 , 978-0-8032-9954-2 i 978-0-8032-9952-8 , OCLC  962413017 , czytaj online ). Książka użyta do napisania artykułuautobiografia Donna Eisele, jednego z trzech członków załogi Apollo 7.
  • (en) Walter Schirra , Schirra's Space , Quinlan Press,1988( ISBN  9781557701046 )autobiografia Waltera Schirry, jednego z trzech członków załogi Apollo 7.
  • (en) Ben Evans, Ucieczka z więzów ziemi: lata pięćdziesiąte i sześćdziesiąte , Springer,2009491  str. ( ISBN  978-0-387-79093-0 ). Książka użyta do napisania artykułuRosyjskie i amerykańskie misje załogowe z dziewiczego lotu Gagarina do Apollo 9, z naciskiem na rolę załogi.
  • Tim Furniss , David Shayler i Michael D. Shayler , załogowy dziennik lotów kosmicznych Praxis, 1961-2006 , Springer,2007( ISBN  978-0-387-73980-9 , 0-387-73980-7 i 0-387-34175-7 , OCLC  191448112 ). . Książka użyta do napisania artykułu
  • (en) Robert Godwin , Apollo 7: raporty z misji NASA , Apogee Books,2000( ISBN  1-896522-64-5 i 978-1-896522-64-7 , OCLC  45405285 ).
  • (en) Hamish Lindsay , Tracking Apollo to the moon , Springer Science & Business Media,2001( ISBN  1-85233-212-3 i 978-1-85233-212-9 , OCLC  44573383 , czytaj online ). . Książka użyta do napisania artykułu
  • (en) David West Reynolds , Apollo: the epic journey to the moon, 1963-1972 , MBI Publishing Company,2013( ISBN  978-0-7603-4452-1 i 0-7603-4452-3 , OCLC  813210722 ).
  • (en) David Shayler i Colin Burgess , Ostatni z oryginalnych astronautów-pilotów NASA: poszerzanie granic kosmosu w późnych latach sześćdziesiątych , Springer,2017( ISBN  978-3-319-51014-9 i 3-319-51014-2 , OCLC  990337270 ). . Książka użyta do napisania artykułu
  • (pl) David Shayler , Apollo: misje zagubione i zapomniane , Springer,2002( ISBN  1-85233-575-0 i 978-1-85233-575-5 , OCLC  50253199 ). . Książka użyta do napisania artykułu
  • (en) Thomas P. Stafford i Michael Cassutt , Mamy schwytane: Tom Stafford i wyścig kosmiczny , Smithsonian Institution Press,2002( ISBN  1-58834-070-8 , 978-1-58834-070-2 i 978-1-58834-101-3 , OCLC  49558824 ). . Książka użyta do napisania artykułu
  • (en) Mark Williamson , Technologia statków kosmicznych: wczesne lata , Institution of Electrical Engineers,2006( ISBN  978-1-84919-044-2 i 1-84919-044-5 , OCLC  651777025 ). . Książka użyta do napisania artykułu

Załączniki

Powiązane artykuły

Linki zewnętrzne