| Narodziny |
23 czerwca 1898 r. Nerondy |
|---|---|
| Śmierć |
3 lutego 1967(w wieku 68 lat) 13. dzielnica Paryża |
| Narodowość | Francuski |
| Czynność | Wysoki urzędnik |
| Dziecko | Jean Tulard |
| Różnica | Kawaler Legii Honorowej (1950) |
|---|
André Tulard , urodzony André Louis Henri Tulard23 czerwca 1898 r.do Nérondes i zmarł dnia3 lutego 1967w Paryżu 13 th , jest starszym francuski urzędnik znany stworzyli pod reżimem Vichy zestaw plików Żydów w regionie Paryża: „plik Tulard”. Był zastępcą dyrektora Departamentu Spraw Cudzoziemców i żydowskich w Paryżu prefekturze policji od 1940 do 1943 roku .
Jest ojcem historyka Jeana Tularda , urodzonego z jego związku w 1932 z Hélène Bouissy (1900-1986).
Administrator cywilny i zastępca dyrektora „Służby ds. Cudzoziemców” w prefekturze policji paryskiej, do której wstąpił w 1921 r., która za Vichy stała się „Cudzoziemcami i Żydami”, stworzył w ten sposób „żydowską teczkę” użytą do obławy na Welodrom „Hiver z 16 i”17 lipca 1942, który liczył blisko 150 000 osób. W Trzeciej Republice André Tulard przygotował już pierwszą teczkę dla prefektury paryskiej policji, w której wymieniono „ komunistów ”.
Pierwsze nazistowskie zarządzenie dotyczące statusu Żydów w strefie okupowanej , opublikowane w dniu27 września 1940 zobowiązuje Żydów do zadeklarowania się jako tacy między 3 a 20 października 1940 w komisariatach i podprefekturach.
Reżim Vichy ogłasza3 października 1940pierwszy Statut Żydów . W samym departamencie Sekwany na komisariaty trafiło 149 734 osób. Uzyskane informacje są gromadzone przez Komendę Główną Policji, która pod kierownictwem André Tularda stanowi zestaw czterech akt (alfabetycznie, według narodowości, według adresu, według zawodu) reprezentujących łącznie 600 000 akt. Według raportu Danneckera „[…] te akta są podzielone na akta w porządku alfabetycznym, Żydzi narodowości francuskiej i obcej mają odpowiednio różnokolorowe akta, a akta zawodowe według narodowości i ulicy”. Następnie został przekazany bezpłatnie do sekcji IV J Gestapo , odpowiedzialnej za „problem żydowski”. Akta będą wykorzystywane głównie do organizacji łapanki Vélodrome d'Hiver , 16 i17 lipca 1942.
W ten sposób poznał SS Dannecker na 7 lipca 1942, w swoich biurach na Avenue Foch, w ramach przygotowań do nalotu, towarzysząc Jeanowi Leguay , komisarzom François i Émile Hennequin oraz innym funkcjonariuszom policji. 10 lipca, podczas nowego spotkania w siedzibie Generalnego Komisariatu ds. Żydowskich (CGQJ), w którym Tulard nie uczestniczy, ale gdzie Jean Leguay , Pierre Gallien, zastępca Darquier de Pellepoix (szef CGQJ) i innych funkcjonariuszy policji ( jak również przedstawiciele SNCF i Pomocy Publicznej, SS Rötke zauważa, że „Dyrektor Tulard liczy na ogólną liczbę od 24 000 do 25 000 aresztowań”. Dwa dni później12 lipca 1942André Tulard składa rezygnację, która zostaje odrzucona; szef policji Amédée Bussière , który poparł nalot na16 lipca 1942, obawialiby się przekazania akt do Generalnego Komisariatu ds. Żydowskich . Ten i tak był używany. 20 lipca 1942Tulard otrzymuje rozkazy bezpośrednio od SS Rötke, mające na celu zorganizowanie kolejnych konwojów deportacyjnych (22, 24 i 27 lipca 1942). Następnie został dyrektorem służby cudzoziemców.
Tulard bierze również udział w logistyce związanej z przypisywaniem żółtych gwiazdek . Wraz z kilkoma komisarzami francuskiej policji obecny jest André Tulard, koniecsierpień 1941na inaugurację obozu Drancy , ostatni etap przed obozami koncentracyjnymi i zagłady .
Wstając dalej 20 lipca 1943przeciwko denaturalization francuskich Żydów, André Tulard został usunięty ze służby na wniosek szefa Gestapo , Carl Oberg , The24 lipca 1943.
Nie był przedmiotem żadnego oskarżenia podczas Wyzwolenia .
Dekretem z 2 sierpnia 1950 r. został kawalerem Legii Honorowej .
Zmarł w swoim domu, 3 square Arago w Paryżu (13.) 3 lutego 1967 roku w wieku 68 lat.
6 grudnia 1946The okrągły z Édouard DEPREUX , Ministra Spraw Wewnętrznych nakazuje zniszczenie „wszystkich dokumentów w oparciu o status Żyda”, w zastosowaniu do zarządzenia 9 sierpnia 1944 roku w odniesieniu do przywrócenia republikańskiej legalności na terytorium kontynentalnym . 7 stycznia 1947, drugi okólnik ministra, którego przynajmniej jeden egzemplarz był przechowywany w prefekturze Evreux , wyjaśnia pierwszy. „Zapraszam zatem do przechowywania, w razie potrzeby, w swoich archiwach dokumentów dotyczących śledztw, nadużyć i aresztowań, których ofiarami padły osoby uważane za Żydów, gdy dokumenty te mogą być korzystne dla takich osób, np. przez umożliwienie przeszukania i ponownego zjednoczenia osób zaginionych lub rozproszonych lub wydawanie zaświadczeń o deportacji lub aresztowaniu” . Niektóre akta były przechowywane przynajmniej przez jakiś czas.
6 marca 1980The Duck Przykuty twierdzi, że plik Żydów w regionie paryskim byłby w centrum żandarmerii, w Rosny-sous-Bois . CNIL jest uruchomienie apel do administracji. Nie otrzymała odpowiedzi, archiwiści nie poczuli się zwolnieni przez tę prośbę z obowiązku zastrzeżenia i doszli do wniosku, że nie znaleziono żadnych akt, ani w Rosny-sous-Bois, ani gdzie indziej (np. w Służbie Weteranów ) . że „pozostają duże szare obszary”. Podkreśla, że żaden spis niszczenia archiwów o nich nie wspomina, a senator Henri Caillavet wykazuje tym samym troskę, by nie kwestionować otwarcie instytucji spraw weteranów, jednocześnie dając do zrozumienia, że akta nadal tam są.
Dziesięć lat później, jesienią 1991 roku, Serge Klarsfeld sądził, że odkrył „teczkę Tularda” w archiwum Urzędu ds. Weteranów w Fontenay-sous-Bois , przeglądając poufny spis pod nazwiskiem „Duża sprawa założona przez prefekturę policji w policePaździernik 1940. ”. W obliczu tego, co uważa za biurokratyczną inercję, Klarsfeld zaalarmował Le Monde , który opublikował artykuł o 13 i14 listopada 1991. Z kolei historyk Sonia Combe trafia do archiwum kombatantów i odnotowuje, że oficjalny inwentarz wymienia teczkę pod tytułem „ Teczka Drancy ” . Raport Gala będzie później podkreślał „kulturę tajemnicy” przenikającą administrację archiwów , sekretarz stanu Louis Mexandeau mówi o „omercie”.
W Czerwiec 1992Jack Lang powołuje komisję odpowiedzialną za ustalenie losu akt. W skład komisji wchodzą historycy René Rémond (przewodniczący Wyższej Rady Archiwów), Jean-Pierre Azéma , André Kaspi oraz Jean Kahn , przewodniczący Rady Przedstawicielskiej Instytucji Żydowskich we Francji (CRIF) i Chantal Bonazzi , generalny kurator współczesna część z Archiwum Francji. Komisja przygotowała dwa dokumenty wymienione już przez archiwistów Prefektury Policji Paryża, z których wynika, że operacje niszczenia miały miejsce 15 i16 listopada 1948 po pierwsze 14 grudnia 1949po raz drugi. Publikuje je w drugim załączniku do swojego sprawozdania, po załączeniu odpowiednich zarządzeń, instrukcji, protokołów, notatek i pism. Zgodnie z art. 3 rozporządzenia9 sierpnia 1944jak również okólnik od Édouarda Depreux z dnia6 grudnia 1946, ten późny tłuczek był wymierzony w dokumenty odnoszące się do „spisu Izraelitów, osób i towarów, kart i akt”.
Konkluzje „Komisji Remonda” są nadal kwestionowane przez znawców historii archiwów, m.in. Sonię Combe , którzy uważają, że teczka służby archiwalnej ds. kombatantów to „akta Tularda”. Opierają się one w szczególności na materialnym charakterze użytego nośnika, jego kształcie, kolorystyce, warsztacie drukarskim, sposobie użytkowania. Podkreślają, że raporty o zniszczeniach, o których wspomniała komisja, nie dowodzą, że jest to kwestia całkowitego zniszczenia.
Niektórzy beneficjenci , którzy nigdy nie otrzymali oferty odszkodowania, która była deklarowanym przedmiotem przechowywania akt, zażądali zniszczenia tego aktu w imię ustawy o ochronie danych, która zakazuje plików zawierających „dane wrażliwe” dotyczące „etnicznych lub pochodzenie rasowe”. I odwrotnie, Pomnik Nieznanego Męczennika Żydowskiego twierdził, że jest w stanie go zachować.
Oprócz „kartoteki Tularda” Belgia posiadała kartotekę Żydów, mniej udoskonaloną i prowadzoną przez Niemców, podobnie jak faszystowskie Włochy (2600 kartotek Żydów założonych w 1938 r. przez włoską policję dla „ Głównej Dyrekcji ds. Demografii i Rasy”. ”).