Andronic Doukas (syn Cesara Jean Doukasa)

Andronicus Doukas Funkcjonować
Cesarz bizantyjski
Biografia
Narodziny 1006
Konstantynopol
Śmierć 14 października 1077
Czynność Oficer
Rodzina Doukas
Tata Jean Doukas
Matka Irene Pegonitissa ( d )
Małżonka Marie z Bułgarii
Dzieci Jean Doukas
Stéphane Doukas ( d )
Constantin Doukas ( d )
Théodora Doukas ( d )
Irène Doukas
Michel Doukas
Anne Doukas ( d )
Inne informacje
Stopień wojskowy Generał

Andronic Doukas (po grecku: Ανδρόνικος Δούκας; urodzony w 1036 r., Zmarł14 października 1077) Jest protovestiarios i protoproedros z Bizancjum pod panowaniem rzymskim IV Diogenesa i Michała VII Dukasa .

Biografia

Andronicus Doukas był synem Cesara Jeana Doukasa i Irène Pégonitissy. Jego ojciec był bratem cesarza Konstantyna X Dukasa . Jego dziadkiem ze strony matki był Nicétas Pegonitès. Sam był kuzynem Michała VII .

W 1071 roku Andronicus dowodził częścią armii bizantyjskiej podczas kampanii Romaina IV Diogenesa przeciwko Turkom seldżuckim z Alp Arslan . Podczas bitwy pod Manzikertem Andronicus, który w tym czasie dowodził tylną strażą, rozpowszechniał pogłoski, że cesarz został trafiony i bitwa została przegrana. Po czym opuścił pole bitwy, a za nim inne kontyngenty. Jest generalnie obwiniany za to, że spowodował w ten sposób upokarzającą klęskę sił bizantyjskich i późniejsze schwytanie Romaina IV przez wroga.

Alp Arslan miał jednak szybko uwolnić Romaina IV po wynegocjowaniu sojuszu, okupu, corocznej daniny i cesji Manzikerta , Edessy , Manbidż i Antiochii . Jednak w Konstantynopolu Cezar Jean Dukas, zaciekły przeciwnik Romaina IV, z pomocą gwardii Varègue , ogłosił upadek Romaina, zdegradował cesarzową Eudocję do klasztoru i ogłosił Michała VII jedynym cesarzem. Andronicus i jego brat Konstantyn zostali wysłani, aby zablokować drogę powrotną do Romain IV. Pokonali go i ścigali aż do Cylicji . Andronicus ostatecznie uzyskał kapitulację Romaina, którą sprowadził z powrotem do Konstantynopola. Uważa się, że pomimo głębokiej nienawiści do byłego cesarza, Andronicus przeciwstawił się jego ślepocie29 czerwca 1072, z którego w końcu miał umrzeć.

W ustawie z 1073 r. Nadano mu tytuły protoproedros , protovestiarios i megas domestikos . Michel Attaleiatès wskazuje, że ten ostatni tytuł odpowiada tytułowi sługi scholi wschodnich , który został mu nadany, gdy został wysłany przeciwko Romainowi Diogenesowi.

W 1074 roku Andronicus wraz ze swoim ojcem dowodził armią cesarską wysłaną przeciwko zbuntowanym najemnikom z Roussel de Bailleul . Obaj zostali schwytani przez rebeliantów, a Andronicus odniósł poważne obrażenia. Rebelianci wypuścili go, aby mógł być leczony w Konstantynopolu. Jego stan zdrowia się poprawił, ale trzy lata później, w 1077 roku, miał umrzeć z powodu obrzęku.

Rodzina

Andronicus Doukas poślubił Marię Bułgarską , córkę Troidżana i wnuczkę cesarza Iwana Władysława Bułgarii . Mieli co najmniej czterech synów i trzy córki:

Uwagi i odniesienia

Uwagi

  1. Tytuły i funkcje można znaleźć w artykule „  Glosariusz tytułów i funkcji w Cesarstwie Bizantyjskim  ”.

Bibliografia

  1. Ostrogorsky 1983 , s.  366.
  2. Norwich 1994 , s.  4.
  3. Treadgold 1997 , s.  603-604.
  4. Guilland 1967 , s.  406-407, 454.
  5. Kouroupou i Vannier 2005 , str.  50
  6. Polemis 1968 , s.  64–65.
  7. Skoulatos 1980 , s.  203.
  8. Kouroupou i Vannier 2005 , s.  54
  9. Kouroupou i Vannier 2005 , s.  48-49
  10. Kouroupou i Vannier 2005 , s.  53
  11. Kouroupou i Vannier 2005 , s.  52
  12. Kouroupou i Vannier 2005 , s.  56

Zobacz też

Bibliografia

Główne źródła (Bitwa pod Manzikertem)
  • Michel Attaliatès , Historia , 159 i n . Story został pierwotnie opublikowany przez Immanuel Bekker w Script Corpus. Biz. (Bonn, 1853). Nowe wydanie w języku greckim z tłumaczeniem na język hiszpański zostało opublikowane przez I. Pérez Martín, Miguel Ataliates, Historia ( Nueva Roma , 15, Madryt, 2002).
  • Nicéphore Bryenne , Histoire , pot.  „  Patrologiae cursus completus Migne, seria graeco-Latina  ” ( N O  CXXVII) rezerwacji I, 16-17.
  • Michel Psellos , Chronografia , Paryż, Les Belles Lettres ,1967, książka X, 19-22.
Drugorzędne źródła
  • Jean-Claude Cheynet , „  Manzikert: katastrofa wojskowa?  », Bizancjum , t.  50,1980, s.  410-438.
  • Rodolphe Guilland , „Wielki sługa” , w Badaniach nad instytucjami bizantyjskimi , t.  1, Berlin, Akademie Verlag,1967, s.  405-425.
  • (en) John Julius Norwich , Bizancjum , t.  2: Apogeum , Nowy Jork, Alfred A. Knopf ,1994, 389  pkt. ( ISBN  978-0-394-53779-5 ).
  • Georges Ostrogorsky ( przekład  z języka niemieckiego), Historia państwa bizantyjskiego , Paryż, Payot ,1983, 649  str. ( ISBN  2-228-07061-0 ).
  • (en) Demetrios I. Polemis , The Doukai: A Contribution to Byzantine Prosopography , Londyn, Athlone Press,1968, 228  s. ( ISBN  978-0-485-13122-2 ).
  • (en) Warren Treadgold , A History of Byzantine State and Society , Stanford University Press ,1997, 1019  s. ( ISBN  0-8047-2630-2 , czytaj online ).
  • Matoula Kouroupou i Jean-François Vannier , „  Commemorations of the Comnenus in the liturgical typikon of the Monastery of Christ the Philanthropist (ms. Panaghia Kamariotissa 29)  ”, Revue des études byzantines , vol.  63,2005, s.  41-69 ( DOI  10,3406 / rebyz.2005.2305 , czytać online )

Powiązane artykuły