Andries Treurnicht
| Andries Treurnicht | |
 Andries Treurnicht w seminarium duchownym we wczesnych latach pięćdziesiątych | |
| Funkcje | |
|---|---|
| Lider Partii Konserwatywnej | |
| 20 marca 1982 - 22 kwietnia 1993 | |
| Następca | Ferdinand Hartzenberg |
| Minister Krajowej Administracji i Statystyki | |
| 1979 - 1982 | |
| Premier | Pieter Botha |
| Rząd | Rząd PW Botha |
| Minister robót publicznych i turystyki | |
| 1979 - 1980 | |
| Premier | Pieter Botha |
| Rząd | Rząd PW Botha |
| Poprzednik | Louis Le Grange |
| Następca | Dawie de Villiers (turystyka) |
| Lider Partii Narodowej w Transwalu | |
| 1978 - 1982 | |
| Poprzednik | Connie Mulder |
| Następca | Frederik de Klerk |
| Poseł z okręgu Waterberg | |
| 1971 - 1993 | |
| Poprzednik | Jaap Marais |
| Następca | Usunięto okręg wyborczy |
| Biografia | |
| Data urodzenia | 19 lutego 1921 |
| Miejsce urodzenia |
Piketberg , Cape Province Unia Południowej Afryki.svg){kind=small}
|
| Data śmierci | 22 kwietnia 1993 |
| Miejsce śmierci |
Kapsztad , Cape Province Republika Południowej Afryki |
| Narodowość | Południowa Afryka |
| Partia polityczna |
partia narodowa (1967-1982) partia konserwatywna (1982-1993) |
| Małżonka | Engela Dreyer (1924-2020) |
| Dzieci | 4 |
| Ukończyć |
Uniwersytet Stellenbosch University of Cape Town |
| Zawód |
Felietonista kalwiński kaznodziei |
Andries Petrus Treurnicht (ur19 lutego 1921w Piketberg i zmarł dalej22 kwietnia 1993w Kapsztadzie , RPA ) był południowoafrykańskim politykiem , posłem do parlamentu Waterberg ( 1971 - 1993 ), ministrem (1979 - 1982) i przywódcą opozycji parlamentarnej ( 1987 - 1993 ). Najpierw członek Partii Narodowej (1967-1982), potem założyciel i pierwszy przywódca Partii Konserwatywnej ( 1982 aż do śmierci).
Jadąc z Afrykanerskiego społeczności , AP Treurnicht był pierwszy proboszcz z Holenderskiego Kościoła Reformowanego , a następnie, na początku 1960 The felietonista i zgoda dyrektora Die Kerkbode , opublikowanym przez czasopismo Kościoła Reformowanego. Członek Broederbond , prowadził codzienne Hoofstad od 1967 roku , aw 1970 roku rozpoczął karierę polityczną, został wybrany do parlamentu. Wiceminister w 1976 r. W rządzie Vorster, a następnie minister w 1979 r. W rządzie Pietera Botha , został również wybrany na przywódcę Partii Narodowej Transwalu w 1978 r., Zanim został przegłosowany i zrezygnował z rządu i Partii Narodowej w 1982 r., Aby założyć partię konserwatywną. na linii popierającej apartheid .
Geneza i studia
Urodzony 19 lutego 1921Andries Treurnicht studiował teologię na Uniwersytecie Stellenbosch w Piketbergu w afrykańskiej rodzinie składającej się z 9 dzieci z północy Prowincji Przylądkowej i przewodniczył stowarzyszeniu studentów chrześcijańskich. Pastor z Holenderskiego Kościoła Reformowanego (NGK) z 1946 roku i utalentowany sportowiec, został wybrany w 1949 roku jako scrum pół w południowo-zachodniej Dzielnice regionalnej rugby drużyny grać przeciwko All Blacks .
Pastor Holenderskiego Kościoła Reformowanego
Andries Treurnicht sprawuje swoje kapłaństwo najpierw w Oudtshoorn, potem w Rondebosch , Stellenbosch i wreszcie w Pretorii . Podczas swojej pracy w Rondebosch studiował 3 e cykl filozofii na Uniwersytecie w Kapsztadzie i napisał pracę doktorską na temat Abrahama Kuypera i relacji między państwem a Kościołem.
W 1960 roku wyreżyserował Die Kerkbode , przegląd NGK, który dał mu wpływową rolę w Kościele. Po masakrze w Sharpeville pisał zwłaszcza artykuły wstępne sprzyjające kontynuacji i akcentowaniu polityki odrębnego rozwoju ras. W 1965 r. Został wybrany asesorem synodu w Kapsztadzie, aw 1966 r. Wybrany na synod generalny Holenderskiego Kościoła Reformowanego.
Afrykanerski nacjonalista, prezes Broederbond
Zwolennik apartheidu , zasada, która panowała w kościele, powierzono mu w 1967 roku przez premiera Jana Vorstera z zarządzaniem Hoofstad , z pro-rząd dziennej w Pretorii . Od 1972 do 1974 roku przewodniczył w Broederbond , to tajne stowarzyszenie afrikaner, z których prawie wszyscy ministrowie Południowej Afryki przyszedł.
Parlamentarzysta i minister partii krajowej
W 1970 roku wystąpił w wyborach parlamentarnych i wygrał w imieniu partii narodowej , okręgu wyborczego Waterberg w bardzo konserwatywnym regionie Północnego Transwalu, pokonując ustępującego posła Jaapa Marais , członka skrajnie prawicowej partii ( Reconstituted National Party ), który opuścił Partię Narodową w 1969 roku , kiedy John Vorster zezwolił na obecność zawodników i widzów Maorysów podczas tournée drużyny Nowozelandzkiego Związku Rugby w RPA w 1970 roku .
Członek twardego skrzydła partii, Andries Treurnicht został w 1976 roku mianowany wiceministrem ds. Administracji i edukacji Bantu w rządzie premiera Johna Vorstera . To on wprowadził w życie dekret nakładający obowiązek nauki w języku afrikaans dla czarnoskórych uczniów, który wywołał zamieszki w Soweto w 1976 roku.
Wybrany na przewodniczącego partii w Transwalu w 1978 r. , Został mianowany w 1979 r. Przez następcę Vorstera, Pietera Bothę , ministrem robót publicznych, turystyki oraz ministrem administracji państwowej i statystyki w następnym roku. nadal wyrażał poglądy sprzeczne z polityką partii krajowej. W 1978 roku powtórzył swój sprzeciw wobec jakiejkolwiek idei parlamentu i gabinetu mieszanego rasowo.
W 1980 roku sprzeciwił się uczestnictwu zespołu studentów Métis College w Craven Week, rozgrywkach juniorów stworzonych w 1964 roku przez prezesa południowoafrykańskiej federacji rugby Danie Craven , przeciwstawiając się polityce apartheidu i jest w sprzeczności z liberalna pod względem rasowym reforma prawa pracy ministra pracy Fanie Botha , bliskiej przyjaciółki Vorster.
W 1982 roku Andries Treurnicht był pierwszym przeciwnikiem reformy konstytucyjnej Pietera Bothy, ustanawiającej trójizbowy parlament składający się z trzech oddzielnych izb, jednej dla pół-ras, jednej dla Indian i jednej dla białych. Zlecony w Transwalu dzięki wspólnym działaniom ministra spraw zagranicznych Pika Botha i Frederika de Klerka , opuścił Partię Narodową wraz z 22 innymi parlamentarzystami.
Założyciel i przewodniczący Partii Konserwatywnej
Plik 20 marca 1982, założył Partię Konserwatywną i uzyskał poparcie Betsie Verwoerd (wdowy po Hendriku Verwoerdzie ), Johnie Vorster , byłym ministrze sprawiedliwości Jimmy Krugera i byłym przewodniczącym senatu RPA, zlikwidowano w 1981 r. i większość skrajnie prawicowych ugrupowań . Jest również dołączył Connie Mulder , lider Narodowej Partii Konserwatywnej i byłego rywala Pieter Botha do pozycji 1 st Ministra RPA i prezes Stronnictwa Narodowego.
W 1982 roku Treurnicht prowadził kampanię na rzecz utrzymania swojej siedziby zastępcy w Waterbergu z okazji wyborów uzupełniających, podczas tej kampanii Treurnicht uzyskał czynne poparcie Eugène Terre'Blanche , szefa AWB (ruchu południowoafrykańskiego skrajna prawica) (Terre'Blanche i jego działacze zakłócali przy tej okazji spotkania polityczne partii narodowej, w szczególności ministra reformy konstytucyjnej Chrisa Heunisa .
Zachowanie AWB skłoniło ministra prawa i porządku Louisa le Grange do wszczęcia śledztwa w sprawie AWB i jej bojowników, których premier Pieter Botha określił jako „białych barbarzyńców”. Wezwany przez Bothę do potępienia działaczy AWB, Treurnicht odpowiedział, że te prośby o dochodzenie w sprawie ruchu Terre'Blanche nigdy nie zostaną rozpatrzone i że dostrzegł jedynie manipulacje polityczne we wniosku złożonym przez Ministra Prawa i Porządku. (Terre'Blanche jednak przeszkodził14 listopada 1979spotkanie Treurnicht w Fochville, kiedy ten ostatni był wówczas prezesem federacji partii narodowej Transvaal), Treurnicht zostanie łatwo wybrany ponownie przeciwko kandydatowi partii narodowej, staje się on po zakończeniu wyborów parlamentarnych w 1987 r. lider oficjalnej opozycji w parlamencie, na czele 23 posłów konserwatywnych.
W 1988 r. , Podczas wyborów samorządowych, PK zajęła 60 ze 110 gmin Transwalu, w tym Pietersburg i Boksburg oraz jedną na 4 gminy w Wolnym Państwie Orange . Mając 45% głosów, ledwo nie udaje mu się zdobyć stolicy Pretorii.
W 1989 roku , podczas przedterminowych wyborów parlamentarnych, organizowanych przez nowego prezydenta Frederika De Klerka, KP osiągnęła szczyt. Z 39 posłami i 33% głosów. Zdobył 43% głosów Afrykanerów i 7,5% głosów anglojęzycznych. a Treurnicht staje się nieredukowalnym wrogiem w jakichkolwiek negocjacjach z czarnymi stronami. WGrudzień 1990, bierze udział w demonstracji protestacyjnej w Pretorii przeciwko zrzeczeniu się apartheidu przez holenderski kościół reformowany .
Andries Treurnicht przewodzi przeciwnikom demontażu apartheidu w referendum z marca 1992 roku . Zwycięstwo „tak” z 68% głosów jest policzkiem wyborczym dla zwolenników apartheidu, którzy widzą znikającą ostatnią szansę na odwrócenie rządu. Oprócz North Transvaal, twierdzy Treurnicht, wszystkie regiony znalazły się w obozie De Klerk i reformatorów, w tym Pretoria i Bloemfontein . Nieprzerwane sukcesy od czasu powstania partii w 1982 r. Definitywnie ustały. Treurnicht, zakwestionowany i zakładnik przez większość ekstremistów, jest zobowiązany do uznania konwencji dla nowej Republiki Południowej Afryki (CODESA), w której wysadza PC jako obserwatora.
W nocy 22 kwietnia 1993, Andries Treurnicht, 72 lata, umiera po operacji pomostowania wieńcowego w City Hospital w Kapsztadzie. On jest pochowany27 kwietnia 1993na centralnym cmentarzu w Pretorii. Pogrzeb odbywa się rok do dnia poprzedzającego pierwsze nie rasowe wybory powszechne w RPA. Kilka tysięcy osób uczestniczy w kościele, na ulicy lub na placu kościelnym w uroczystości religijnej, która odbywa się w dużym holenderskim kościele reformowanym przy Bosman Street.
Ferdinand Hartzenberg , wiceprzewodniczący partii i poseł z Lichtenburga , zastępuje go na stanowisku lidera oficjalnej opozycji i przewodniczącego Partii Konserwatywnej.
Rodzina
W 1949 roku Andries Treurnicht poślubił Engelę Dreyer (ur. 9 kwietnia 1924 w Olifantshoek i zmarł w Pretorii 24 czerwca 2020 w wyniku Covid-19 ). Para miała 4 córki, w tym niezależną dziennikarkę Elsę Margarethę Semmelink (1950-2014).
Bibliografia
Autor wielu artykułów redakcyjnych Hoofstad , jest także autorem książki politycznej Credo van 'n Afrikaner .
Uwagi i odniesienia
- Pierre Haski, Biała Afryka: Historia i problemy apartheidu , Seuil, 1987, s. 137
- Arthur Kemp, op. cit. p. 21-22
- Arthur Kemp, Victory or Violence - The Story of the Awb of South Africa , Ostara Publications, 2004 str. 16-17
- Jacob Manenzhe, Upolitycznienie pogrzebów w Afryce Południowej W XX wieku (1900-1994) , Wydział Nauk Humanistycznych, Uniwersytet w Pretorii , styczeń 2007, s. 23-25