Anagarika Dharmapala

Anagarika Dharmapala Obraz w Infobox. Anagarika Dharmapala Biografia
Narodziny 17 września 1864
Colombo ( Brytyjski Cejlon , Wielka Brytania )
Śmierć 29 kwietnia 1933(w wieku 68 lat)
Sārnāth
Imię w języku ojczystym අනගාරික ධර්මපාල
Narodowość Brytyjski Cejlon
Trening Royal College of Colombo ( we )
Zajęcia Pisarz , mnich buddyjski
Tata Don Carolis Hewavitharana ( we )
Rodzeństwo Edmund Hewavitarne ( en )
Charles Alwis Hewavitharana ( en )
Inne informacje
Religia buddyzm

Anagarika Dharmapala (ur17 września 1864w Colombo , zmarł dnia29 kwietnia 1933in Sārnāth ) był buddystą ze Sri Lanki i pisarzem. Był jednym z pierwszych współtwórców pokojowego buddyjskiego nacjonalizmu syngaleskiego i buddyzmu syngaleskiego. Był także pionierem odrodzenia buddyzmu w Indiach, gdzie buddyzm praktycznie zniknął na kilka stuleci, i był pierwszym współczesnym buddystą, który nauczał Dharmy na trzech kontynentach: w Azji, Ameryce Północnej i Europie. Wraz z Henry Steel Olcott i Heleną Blavatsky , założycielami Towarzystwa Teozoficznego , był głównym reformatorem i inicjatorem odrodzenia buddyzmu na Cejlonie oraz bardzo ważną postacią w przekazywaniu buddyzmu na Zachód. Dharmapala jest jednym z najbardziej cenionych Buddyjski XX th  wieku

Biografia

Urodził się pod imieniem Don David Hewavitarane w Kolombo (Cejlon, obecnie Sri Lanka), syn Don Carolis Hewavitharana  (w) i Mallika Dharmagunawardhana (córka Andiris Perera Dharmagunawardhana  (w) ), bardzo zamożnych kupców z Cejlonu. Jego braćmi byli Charles Alwis Hewavitharana  (en) i Edmund Hewavitarne  (en) .

Cejlon był kolonią brytyjską; edukacja publiczna otrzymana przez Hewavitarne była zatem angielska: uczęszczał do chrześcijańskiej szkoły CMS Boys School w Kotte , następnie do Saint Benedict College, do Kotahene, do Saint Thomas College, do Mount Lavinia i do Akademii w Colombo.

Był to czas odrodzenia buddyzmu. W 1875 r. W Nowym Jorku Madame Blavatsky i pułkownik Olcott założyli Towarzystwo Teozoficzne. Oboje bardzo doceniali to, co rozumieli o buddyzmie, iw 1880 roku udali się na Cejlon, ogłosili się buddystami i publicznie przyjęli schronienia i nakazy wybitnego syngaleskiego bhikkhu . Pułkownik Olcott później wrócił na Cejlon i poświęcił się sprawie buddyjskiej edukacji, ostatecznie zakładając ponad 300 szkół buddyjskich, z których niektóre nadal istnieją. W tym okresie Hewavitarne zmieniła imię na Anagarika Dharmapala .

Dharmapala znaczy „obrońca lub strażnik Dharmy  ”. Anagarika oznacza „bezdomny”: jest to stan w połowie drogi między mnichem a świeckim. Jako anagarika , Dharmapala przyjął osiem wskazań (powstrzymywanie się od zabijania, kradzieży, niewłaściwych zachowań seksualnych, obraźliwej mowy, pijaństwa, popołudniowego jedzenia, pokazów, modnych strojów i luksusowych łóżek) na całe życie. Te osiem wskazań jest często przyjmowanych przez świeckich na Cejlonie w określone dni, ale było dość niezwykłe, aby ktoś przyjmował je na całe życie. Dharmapala był pierwszym anagarika - czyli kawalerem, pracującym na pełny etat dla buddyzmu - w czasach współczesnych. Wydaje się, że w wieku ośmiu lat złożył ślub czystości i pozostał mu wierny przez całe życie. Nosił żółtą szatę, która jednak nie była tradycyjnym modelem noszonym przez mnichów, i nie golił głowy. Czuł, że przestrzeganie wszystkich zasad winaji przeszkodzi mu w pracy, zwłaszcza że podróżuje samolotem. Ani tytuł anagarika, ani urząd nie zyskały popularności, ale w tej roli „był wzorem świeckiego aktywizmu w modernistycznym buddyzmie”. Na Sri Lance uważany jest za bodhisattwę .

Inspiracją dla jego podróży do Bodhgayâ (Indie) była wizyta w 1885 r. Sir Edwina Arnolda , autora The Light of Asia , który szybko rozpoczął kampanię na rzecz renowacji tego miejsca i przywrócenia mu administracji przez buddystów. Arnold był wspierany w tym przedsięwzięciu przez Weligamę Sri Sumangalę  (en) Therę.

Na zaproszenie Paula Carusa wyjechał w 1896 do Stanów Zjednoczonych, gdzie podróżował i nauczał w wielu miejscach. Powrócił tam w latach 1902-1904.

Dharmapala ostatecznie zerwał z Olcottem i teozofami, ze względu na stanowisko Olcotta w sprawie religii uniwersalnej. „Jednym z ważnych czynników odrzucenia przez niego teozofii jest kwestia uniwersalizmu; Cena przyswojenia buddyzmu do niebuddyjskiego modelu prawdy była dla niego ostatecznie zbyt wysoka ”. Dharmapala oświadczył, że teozofia „tylko utrwaliła kult Kryszny  ”. „Stwierdzenie, że wszystkie religie mają wspólną podstawę, świadczy tylko o ignorancji mówiącego; Tylko Dharma jest suwerenna dla buddysty. "

Został wyświęcony na bhikkhu w Sarnath w 1933 roku i zmarł tam w grudniu tego samego roku, w wieku 68 lat.

Wkład religijny

Młody Dharmapala pomagał pułkownikowi Olcottowi w jego pracy, w szczególności będąc jego tłumaczem. Dharmapala stał się również bardzo bliski Madame Blavatsky, która doradziła mu, aby uczył się języka palijskiego i pracował dla dobra ludzkości - co zrobił.

W 1891 roku Anagarika Dharmapala udał się na pielgrzymkę do Bodhgayâ , niedawno odrestaurowanej świątyni Mahabodhi , gdzie Siddhartha Gautama - historyczny Budda - osiągnął oświecenie . To był szok: znalazł świątynię w rękach szajwickiego kapłana , wizerunek Buddy zamieniony w hinduską ikonę , a buddystom zakazano kultu. W rezultacie rozpoczął ruch mający na celu zmianę tej sytuacji.

Dlatego w tym samym roku w Colombo założył Towarzystwo Maha Bodhi ( Towarzystwo Mahabodhi ); siedziba została przeniesiona do Kalkuty w następnym roku. Jednym z głównych celów społeczeństwa było przywrócenie przez buddystów kontroli nad świątynią Mahabodhi w Bodhgayâ, najważniejszym z czterech świętych miejsc buddyzmu. Aby to zrobić, Dharmapala pozwał bramińskich kapłanów, którzy kontrolowali to miejsce przez wieki. Udało się to dopiero po długiej walce, po uzyskaniu niepodległości przez Indie w 1947 r. I szesnaście lat po śmierci Dharmapali (1933): w 1949 r. Zarządzanie świątynią Bodhgayâ zostało powierzone komitetowi złożonemu z równej liczby hindusów i buddystów.

Ośrodki Towarzystwa Mahabodhi powstały w wielu indyjskich miastach, co rozbudziło świadomość buddyzmu w Indiach. Konwersje miały miejsce, głównie wśród lepiej wykształconych, ale także wśród niektórych Indian z niższych kast na południu.

Dzięki wysiłkom Dharmapali, miejsce parinibbāny (fizycznej śmierci) Buddy w Kusināgar ponownie stało się głównym miejscem zainteresowania buddystów, tak jak to było przez długi czas, wieki temu. XIX wieku ruch Mahabodhi sprawił, że muzułmańskie rządy w Indiach były odpowiedzialne za upadek buddyzmu w Indiach.

W 1893 roku Dharmapala został zaproszony do parlamentu religii w Chicago, jako przedstawiciel „południowego buddyzmu”, którego używano wówczas w odniesieniu do theravada . Tam spotkał Swamiego Vivekanandę i bardzo dobrze się z nim dogadał. Podobnie jak Swami Vivekananda, odniósł wielki sukces w Parlamencie i spotkał się z dużym zainteresowaniem mediów. Po powrocie do Indii zatrzymał się na Hawajach , gdzie spotkał Mary E. Foster, potomek króla Kamehameha , który miał problemy emocjonalne. Dharmapala pomógł jej w stosowaniu technik buddyjskich iw zamian przekazał mu bardzo dużą darowiznę w wysokości ponad miliona rupii, czyli ponad 2,7 miliona dolarów w 2010 roku, ale w rzeczywistości miała znacznie większą wartość ze względu na niskie koszty pracy w Indiach.

Jeszcze przed swoimi czterdziestymi urodzinami był już znaną na całym świecie osobistością; przez następne 40 lat podróżował, wykładał i zakładał viharas na całym świecie. Jednocześnie skupi się na zakładaniu szkół i szpitali na Cejlonie oraz budowie świątyń i vihar w Indiach. Jedną z najważniejszych ze zbudowanych świątyń jest świątynia Sārnāth , gdzie Buddha wygłosił swoje pierwsze nauki.

Opublikowano obszerny dziennik Dharmapali; pisał także wspomnienia.

Powyższe zostało zaadaptowane z Sangharakshita , Great Buddhists of the Twentieth Century , Windhorse Publications 1996, za zgodą.

Dharmapala, nauka i buddyzm protestancki

Termin „buddyzm protestancki” stworzony przez uczonego Gananatha Obeyesekere jest często stosowany do formy buddyzmu Dharmapala. Ten buddyzm jest protestancki na dwa sposoby. Przede wszystkim wpływają na nią protestanckie ideały, takie jak wolność od instytucji religijnych, wolność sumienia i skupienie się na indywidualnym doświadczeniu wewnętrznym. Po drugie, sam w sobie jest protestem przeciwko twierdzeniom o chrześcijańskiej wyższości, kolonializmie i chrześcijańskiej pracy misyjnej mającej na celu osłabienie buddyzmu. „Jego istotną cechą jest znaczenie, jakie przypisuje świeckim”. Urodził się w nowej i wykształconej klasie średniej w Kolombo i okolicach.

Termin „buddyjski modernizm” jest używany do opisania form buddyzmu, które pasują do współczesnego świata, najczęściej pod wpływem europejskiej myśli oświeceniowej i często adaptowanych przez azjatyckich buddystów w celu przeciwdziałania twierdzeniom o wyższości Europy lub chrześcijan. Buddyjscy moderniści podkreślają niektóre aspekty tradycyjnego buddyzmu, a inne podkreślają. Oto niektóre z cech buddyjskiego modernizmu: znaczenie laikatu w obliczu sanghi; racjonalność i mniejszy nacisk na aspekty nadprzyrodzone i mitologiczne; spójność ze współczesną nauką; nacisk na spontaniczność, kreatywność i intuicję; demokratyczny i antyinstytucjonalny charakter; nacisk na medytację w odniesieniu do rytuałów i ceremonii.

Dharmapala jest doskonałym przykładem azjatyckiego modernistycznego buddysty i być może paradygmatem protestanckiego buddyzmu. Był szczególnie zainteresowany prezentacją buddyzmu, która byłaby zgodna z nauką, w szczególności z teorią ewolucji.

Dzieła Dharmapali

Większość prac Dharmapali została zebrana w Return to Justice, A Collection of Speeches, Essays, and Letters of the Anagarika Dharmapala ( Return to Justice, zbiór przemówień, esejów i listów Anagariki Dharmapala ), pod redakcją Anandy Guruge, Ministerstwo Edukacji and Cultural Affairs, Colombo, 1965.

Dług świata wobec Buddy (1893)

Ten dokument został odczytany na zatłoczonym posiedzeniu Parlamentu Religii w Chicago w dniu 18 września 1893. Na tym wczesnym etapie swojej kariery Dharmapala dbał o to, by buddyzm był akceptowalny dla jego zachodniej publiczności. To przemówienie jest pełne odniesień do nauki, oświeceniowej Europy i chrześcijaństwa. Przedstawiając buddyzm w tych potocznych terminach, sugeruje również, że buddyzm jest lepszy od jakiejkolwiek filozofii Zachodu. Ponadto spędza dużo czasu na omawianiu idealnego buddyjskiego reżimu politycznego Ashoki i buddyjskiej etyki dla świeckich.

Konstruktywny optymizm buddyzmu (1915)

Buddyzm jest często przedstawiany na Zachodzie, zwłaszcza przez chrześcijańskich misjonarzy, jako pesymistyczny, nihilistyczny i bierny. Jednym z głównych zmartwień Dharmapali było przeciwstawienie się tym twierdzeniom, a troska ta jest szczególnie widoczna w tym eseju.

Wiadomość od Buddy (1925)

Na późniejszych etapach jego kariery, ostry antychrześcijański ton Dharmapali jest bardziej widoczny. Dharmapalę należy rozumieć w kontekście brytyjskiej kolonizacji Cejlonu i obecności na wyspie chrześcijańskich misjonarzy. Ta praca jest dobrym przykładem opisanego powyżej „buddyzmu protestanckiego”.

Ewolucja widziana z punktu widzenia buddyzmu (1926)

Darwinowska teoria o ewolucji był w czołówce nauki podczas trwania Dharmapala użytkownika. Próbując pokazać, że buddyzm jest zgodny ze współczesną nauką, Dharmapala był szczególnie zainteresowany ewolucją. Nigdzie w jego pismach nie ma dowodu na to, że rozumiał teorię Darwina. Wydaje się, że użycie przez niego terminu „ewolucja” ma szersze i bardziej ogólne znaczenie. Na przykład w teoriach Darwina nie ma miejsca na karmę i odrodzenie. Opiera się na kosmologii Sutty w Aggañña ( Dīgha Nikāya , 27) i teorii pochodzenia człowieka.

Wkład w syngaleski buddyjski nacjonalizm

Dharmapala było znaczącym stopniu przyczynia się do ożywienia zarówno buddyjskich z XIX -tego  wieku, które doprowadziły do powstania instytucji odpowiadających tym buddyjskich misjonarzy (szkoły, YMBA, itd.), Że ruchu niepodległościowego w XX th  wieku. Dla Neila DeVotty jego retoryka opiera się na czterech głównych punktach:

Zilustrował pierwsze trzy punkty w wystąpieniu publicznym:

„Ta piękna i świetlista wyspa została przekształcona w raj przez aryjskich syngaleskich, zanim jej zniszczenie dokonali barbarzyńscy wandale. Jego mieszkańcy nie znali bezbożności (...) Chrześcijaństwo i politeizm [czyli hinduizm] są odpowiedzialne za wulgarne praktyki, takie jak zabijanie zwierząt, kradzież, prostytucja, rozpusta, kłamstwo i pijaństwo ... Stare, historyczne, wyrafinowani ludzie, pod wpływem demonizacji okrutnego pogaństwa, wprowadzonego przez brytyjskich administratorów, powoli maleją. "

Kiedyś pochwalił odwagę zwykłego sprzedawcy tamilskich vada i obwinił leniwych syngaleskich ludzi, prosząc go, by wstał. Ostro protestował przeciwko zabijaniu bydła i używaniu wołowiny w żywności. Krótko mówiąc, powody odrzucenia brytyjskiego imperializmu przez Dharmapalę nie były polityczne ani ekonomiczne, były one religijne: przede wszystkim naród syngaleski jest historycznym repozytorium buddyzmu.

Manifestacja tej nowej nietolerancji miała miejsce w 1915 roku, atakując niektórych muzułmanów na Cejlonie. Odnoszący sukcesy muzułmańscy detaliści stali się celem ich singapurskich konkurentów. W 1912 roku Dharmapala napisał:

„Mahometanie, obcy naród,… metodami szylockimi stają się zamożni jak Żydzi. Syn syngaleskiej ziemi, którego przodkowie przez 2358 lat przelewali rzeki krwi, aby uwolnić kraj od obcych najeźdźców (...) są w oczach Brytyjczyków tylko wędrowcami. Cudzoziemiec mahometański z południowych Indii przyjeżdża na Cejlon, widzi, że wieśniak jest zaniedbany, bez żadnego doświadczenia w handlu (...), w wyniku czego Mahometanin odnosi sukcesy, a synowie ziemi zbankrutują. "

Dlatego Dharmapala i jego towarzysze bardzo zachęcali i przyczynili się do powstania tego, co trafnie nazwano „stanem etnokratycznym”.

Uwagi i odniesienia

  1. Harvey, Peter. 1990. Wprowadzenie do buddyzmu: nauki, historia i praktyki . Cambridge: Cambridge University Press. 208.
  2. Harvey, 205.
  3. McMahan, David L. 2008. Tworzenie buddyjskiego modernizmu . Oxford: Oxford University Press. 291.
  4. Harvey, 303.
  5. Maha Bodhi Society: Founders .
  6. Indie ponownie odwiedził Sri Edwin Arnold
  7. Dipak K. Barua, Świątynia Buddy Gaya: jej historia .
  8. Harvey, 307.
  9. McMahan, 111.
  10. Prothero, Stephen. 1996b. The White Buddhist: The Asian Odyssey of Henry Steel Olcott . Bloomington: Indiana University Press, str. 167 i 172.
  11. Sean O'Reilly, James O'Reilly, Pilgrimage: Adventures of the Spirit , Travellers 'Tales, 2000, ( ISBN  978-1-885211-56-9 ) str. 81-82
  12. Arnold Wright, XX wieku Wrażenia z Cejlonu: jej historia, ludzie, handlu, przemysłu i zasobów "Angarika Dharmapala" Asian Educational Services, 1999, ( ISBN  978-81-206-1335-5 ) pg.119
  13. CJ Bleeker, G. Widengren, Historia Religionum, Tom 2 Religions of the Present: Handbook for the History of Religions , Brill Academic Publishers, 1971, ( ISBN  978-90-04-02598-1 ) str. 453
  14. The Maha-Bodhi autorstwa Maha Bodhi Society, Kalkuta, strona 58.
  15. The Philosophy of Mahatma Gandhi: And Other Essays, Philosophical and Sociological Ardeshir Ruttonji Wadia, strona 483.
  16. Gombrich, Richard F., 1988, Theravada Buddhism; Historia społeczna od starożytnego Benares do współczesnego Kolombo . Nowy Jork: Routledge i Kegan Paul, str. 174.
  17. Anagarike Dharmapala, cytowany w A. Guruge, Return to Righteousness: A Collection of Speeches, Essays and Letters of the Anagarike Dharmapala . Colombo: Ministerstwo Edukacji i Kultury, 1965. 482
  18. Little D. 1994. Sri Lanka, The Invention of Enmity , United States Institute of Peace Press, str.  32
  19. Nawiązanie do Shylocka, starego żydowskiego lichwiarza w Kupcu Weneckim Williama Szekspira .
  20. Cytowane w Jayawardena, konflikty etniczne i klasowe , str. 27-29

Załączniki

Bibliografia

Linki zewnętrzne