Anabasis (religia)

W kontekście religijnym anabasis nazywamy wzrostem ducha. Słowo to należy do kultu misteriów greckich (w tym misteriów eleuzyjskich ).

Definicje i typologie

„Anabasis to wznoszenie się ducha, albo wyimaginowane (np .: tantryzm ), albo rytualne (np.: Wejście na świętą górę) lub duchowe (np .: Mahomet , Koran , LIII, 4-10). To wzniesienie prowadzi albo do nieba ( Mezopotamia , Hermetyzm , Gnostycyzm , itd.), Albo do ziemskiego lub niebiańskiego raju , otchłani ( Eneida , VI, 426), albo do Królestwa Bożego lub do świata niebiańskiego. To wejście ma albo znaczenie inicjacyjne ( Eneasz , w Wergiliusz , Eneida , VI: dostęp do gnozy ), albo szamańskie (między innymi uzdrawiające dusze), albo oczyszczające (np .: wyrocznie chaldejskie  : oczyszczanie duszy). "

Uzupełniającym pojęciem jest: catabase ( κατάϐασις , pochodzenie ducha).

"Catabasis to dobrowolne zejście człowieka żyjącego w królestwie zmarłych, Hadesie ... Pełne znaczenie takiego wtargnięcia w inność jest podporządkowane możliwości wykonania ruchu przeciwnego.: Wznieść się z Underworld, aby przywrócić ludziom prawdę o niewidzialnym. To odejście od Hadesu, powrót z życia nieobecnego, to anabasis (wniebowstąpienie), koniec zwycięstwa nad śmiercią. "

Nie należy mylić anabazy z podobnymi pojęciami: ani z wniebowstąpieniem , które jest wznoszeniem się ciała, ani z ekstazą .

Przykłady

• Corpus Hermeticum , I: Poimandrès , § 1: „Moje myśli unosiły się na wysokościach, podczas gdy moje zmysły cielesne były związane. "
• Koran , LIII: „To tylko Objawienie, które zostało mu natchnione. Potężny, Mocny dał mu o tym znać. Ten, który posiada siłę, stał w majestacie, podczas gdy on [Mahomet] stał na najwyższym horyzoncie; potem zbliżył się i pozostał zawieszony. "
• Noc wniebowstąpienia Mahometa , około 620, to anabasis.
• „Uczniowie Pitagorasa (…) mówili, że człowiek przewyższa samego siebie na trzy sposoby: najpierw poprzez handel z bogami (…); po drugie, człowiek może przewyższyć samego siebie dzięki praktykowaniu dobra, ponieważ jest to charakterystyczne dla boskości i tych, którzy naśladują bogów; i po trzecie, przez śmierć: dusza bowiem, oddzielając się od ciała aż do pewnego momentu życia [por. Platon , Phaedo ], przerasta samego siebie. "

Uwagi i odniesienia

1. Pierre A. Riffard, Słownik ezoteryki , Payot, 1983, s. 32.
2. Reynal Sorel, ad vocem w Critical Dictionary of Esotericism , Jean Servier (red.), PUF, 1998, s. 265.
3. Photius , Library , codex 249, IX e s., Trans. René Henry, Les Belles Lettres, t. VII, 1974.

Bibliografia

• (en) Stith Thompson, Motif-index of Folk Literature , Helsinki, Academia scientiarum fennica, 1932-1936, 6 vol., t. III, 1934, s.  7-10.