Ambasador |
---|
Kneze |
---|
Narodziny |
1752 lub 18 stycznia 1752 Moskwa |
---|---|
Śmierć |
1818 lub 24 czerwca 1818 r. Weimar |
Narodowość | rosyjski (1752-1818) |
Zajęcia | Językoznawca , dyplomata , polityk, |
Rodzina | Gediminides |
Tata | Borys Kurakin (1733) ( w ) |
Matka | Elena Kourakina ( d ) |
Rodzeństwo | Alexis Kourakine |
Członkiem | Królewska Szwedzka Akademia Nauk |
---|---|
Nagrody |
Książę Aleksander Borysowicz Kurakin (po rosyjsku : Александр БорисовиК Куракин ;18 stycznia 1752w Moskwie -24 czerwca 1818 r.w Weimarze ) jest rosyjskim politykiem, wicekanclerzem od 1796 do 1798, senatorem (1801), członkiem Rady Tajnej (1807), ambasadorem w Paryżu od 1808 do 1812. Prezydentem szlachty petersburskiej ( 1780 - 1783 ), członek honorowy Akademii Rosyjskiej ( 1798 ). Nazywany Kuraginem przez Tołstoja w Wojnie i pokoju .
Jest najstarszym synem księcia Borysa Aleksandrowicza Kourakine'a ( 1697 - 1764 ) i jego żony, z domu hrabiny Hélène ( Eléna ) Apraxine (córki marszałka Apraxine'a ), brata księcia Aleksisa Kourakine'a i księcia Stepana Kourakine'a oraz prawnuk słynnego księcia i ambasador Boris Iwanowicz Kourakine ( 1676 - 1727 ).
Po śmierci ojca w 1764 roku Aleksander Borissovich Kourakine, który miał dwanaście lat, wyjechał z Moskwy, by osiedlić się w Sankt Petersburgu ze swoim stryjecznym dziadkiem , hrabią Panin , który nie miał dzieci i był wówczas gubernatorem carewicza Pawła . W ten sposób młody Kourakine zaprzyjaźnia się z następcą tronu.
W 1766 roku młody książę został wysłany do Kilonii na jeden rok akademicki w Albertinum College , następnie studiował na uniwersytecie w Leiden w towarzystwie błyskotliwych młodych arystokratów, takich jak Szeremietiew , Rumiancew , Jusupow i jego kuzyn Apraxin .
W korespondencji zapewnia stryjecznego dziadka, że zmienia swoje zachowanie. Następnie odbył swoje „ wielkie tournee ” (pod pseudonimem „Monsieur Borissoff” ), które zaprowadziło go do Anglii i Francji . Podróż kosztowała bardzo dużą sumę jak na czas trzynastu tysięcy rubli .
W 1772 Kourakine, który od dzieciństwa był zapisany do Gwardii Cesarskiej, został podniesiony do rangi Kammerjunkera i przyjęty do Senatu w 1775 roku w wieku 23 lat. Następnie został Kammerherr , następnie, po reformie rządu szlacheckiego, marszałkiem szlacheckim. Nie przeszkadza mu to towarzyszyć swemu przyjacielowi carewiczowi we własnym „wielkim tournée”, podczas którego ten ostatni musi spotkać się w Berlinie ze swoją narzeczoną Zofią-Dorothée z Wirtembergii . Zostaje także przyjaciółką i korespondentką księcia.
Po Berlinie został wysłany do Sztokholmu na dwór, gdzie książę Karol Södermanland wprowadził go do wysokich rangą rytu ścisłego przestrzegania templariuszy . Związany jest z lożami masońskimi tego obrządku, osiągając wysokie stopnie , z zamiarem szerzenia idei w Rosji. Po powrocie do Rosji w 1777 r. przywiózł ze sobą konstytucje rosyjskiej kapituły tego obrządku, założonej w następnym roku w Petersburgu pod charakterystycznym tytułem „Feniks”. Bystry, przystojny i inteligentny książę podbija serce młodej hrabiny Fersen (siostry Axela de Fersen ), która później zostanie najlepszą przyjaciółką królowej Jadwigi-Charlotty .
Po powrocie do Rosji książę należał do najbliższych przyjaciół carewicza Pawła i często odwiedzał go w Gatczynie . Paul był tak blisko księcia, że nazwał go „moją duszą” . Cesarz Józef II napisał na ten temat: „Książę Kourakine, towarzysząc Ich Wysokościom z nieustanną osobistą wiernością, już od wielu lat okazywał uczucie przywiązania do nich. Będąc siostrzeńcem hrabiego Panine, ma zatem prawo być blisko następcy tronu i cieszyć się szacunkiem i wzajemnym przywiązaniem Ich Wysokości. Jest osobą życzliwą, docenianą przez wyższe sfery. "
Ta przyjaźń nie mieć szczęście, by zadowolić Katarzyna ten Fantastyczny , zwłaszcza, gdy dowiedział się, że w czasach króla Gustawa III szwedzkiego wizytą do Sankt Petersburga (który był zdeklarowanym masonem), udał się do loży masońskiej, która odbyła się w domu księcia Kourakine'a w obecności następcy tronu. Po hańbie hrabiego Panina pretekstem do oskarżenia Kourakine'a jest korespondencja z 1782 r. dotycząca masońskich spraw z młodym księciem Bibikowem . Kourakine został natychmiast zdegradowany do rodzinnej posiadłości z rządu Saratowa . Spędził tam czternaście lat i zbudował okazały zamek z parkiem angielskim . Pozostaje w korespondencji z następcą tronu.
Po śmierci Katarzyny Wielkiej książę odzyskał pozwolenie na stawienie się na dworze i kontynuowanie kariery. WListopad 1796nowy cesarz mianuje go tajnym doradcą , członkiem rady cesarskiej, wicekanclerzem, a następnie skutecznym tajnym doradcą. Otrzymał Order Świętego Włodzimierza z 1 st klasy i Orderem świętego Andrzeja zarezerwowane dla VIP-ów. Wydaje się, że książę był wówczas bardziej zajęty intrygami dworskimi niż sprawami kancelarii. Nikołaj Griech opisuje go jako „grubego i słabego charakteru. "
Partia cesarzowej, do której należał, przeciwstawiała się partji hrabiego Rostopchina . Kiedy w 1798 cesarzowa i jej druhną , Ekaterina Nelidova stracił swoje wpływy, Książę, jako ich zagorzały sojusznik, został usunięty ze swoich obowiązków dyplomatycznych i wysłał do Moskwy . W tym samym czasie został powołany na członka Akademii . Ta nowa separacja nie trwała długo. Książę jest obecny1 st lutego 1801za poświęcenie nowego pałacu Saint-Michel w Sankt-Petersburgu i dwadzieścia dni później, hrabia Rostopchine został zwolniony ze wszystkich funkcji, a Kourakine ponownie został wicekanclerzem. Jeszcze częściej pojawia się na dworze w kręgach najbliższych cesarzowi, coraz bardziej popadając w paranoję . Kolacja książę Kurakin Paul I st w przeddzień zamachu.
To do Kourakine'a należy pieczętowanie i przechowywanie osobistych dokumentów zmarłego cesarza. Ten ostatni wymienia go w testamencie jako swojego „wiernego przyjaciela” i obiecuje przyznać mu odznaczoną gwiazdką tablicę Orderu Orła Białego, który należał do Fryderyka Wielkiego , niezrównany wzór Pawła i który mu podarował. Carewicz. Dał mu też miecz, który podarował mu hrabia Artois , brat Ludwika XVI .
Za panowania Aleksandra I st , jest ambasadorem w Wiedniu (Austria) ( 1806 ) oraz w Paryżu ( 1808 ). Książę bierze aktywny udział w opracowywaniu projektu prowadzącego do podpisania Pokój w Tylży 07 lipca i9 lipca 1807 r..
W 1810 napisał kilka notatek do Aleksandra I, pierwsze ostrzeżenie o nieuchronności wojny. Po ostatniej próbie pojednania między Rosją i Francją podczas spotkania z Napoleon I er The15 kwietnia 1812 ropuszcza Francję . Jego odejście jest równocześnie z rozpoczęciem inwazji Rosji przez wojska napoleońskie .
Podczas pobytu dyplomatycznego we Francji książę zyskał przydomek „diamentowego księcia” ze względu na świetność i bogactwo jego strojów. Co ciekawe, jeden z jego kostiumów uratował mu życie. Rzeczywiście wybuchł pożar podczas piłki podanej przez ambasadora Austrii , książę Karl Philipp de Schwarzenberg ( 1771 - 1.820 ) na1 st lipiec 1810. Kiedy grupa pań wybiegła z płonącej sali balowej, upadł i został stratowany przez spanikowany tłum, ale jego bogato zdobiony płaszcz chronił go przed intensywnym upałem. Został jednak mocno poparzony i przez kilka miesięcy leżał przykuty do łóżka.
Jak podaje La Revue de Famille (1893) – bez źródła – „to właśnie w czerwcu 1810 r. w Clichy, w domu księcia Kourakine, wydano pierwsze rosyjskie obiady , gdzie widzieliśmy tylko (na stole) desery i kwiaty, cały Paryż o tym mówił ”.
Po 1812 r. cierpiący na podagrę opuścił wszystkie funkcje urzędowe. Wydawał jednak bale w swojej okazałej rezydencji na rogu ulicy Bolszaja Morska i Newskiego Prospektu . Bywał czasem w swoim moskiewskim pałacu na Starej Basmannej, ale większość czasu spędzał u cesarzowej matki w Pawłowsku .
On umarł na 24 czerwca 1818 rw Weimarze , skąd wziął wody i jest pochowany w Pawłowsku w kościele św. Marii Magdaleny . Na swoim pochówku w pobliżu wejścia cesarzowa Maria miała napisane słowa „Do przyjaciela mojego męża”.