Alexandre Jean Joseph Le Riche de La Popelinière

Alexandre Jean Joseph Le Riche de La Popelinière Obraz w Infoboksie. Portret Maurice'a Quentina de La Tour
(Pastel, ok.  1755 , Muzeum Historii Francji ) Funkcjonować
Rolnik ogólny
Biografia
Narodziny 26 lipca 1693 r
Chinon
Śmierć 5 grudnia 1762 r
Paryż
Narodowość Francuski
Zajęcia Pisarz , biznesmen , kolekcjoner sztuki
Małżonka Françoise Catherine Thérèse Boutinon des Hayes (z1737 w 1748)
Tablica Le Riche de La Pouplinière, 2 rue des Marronniers, Paryż 16.jpg tablica pamiątkowa

Alexandre Jean Joseph Le Riche de La Popelinière (czasami pisany Poupelinière lub Pouplinière ), urodzony na26 lipca 1693 rw Chinon i zmarł dnia5 grudnia 1762 rw Paryżu był generalnym rolnikiem , kolekcjonerem , mecenasem i pisarzem za panowania Ludwika XV .

Biografia

Pochodzenie i młodość

Alexandre-Jean-Joseph Le Riche La Popeliniere pochodzi z rodziny pochodzi z St. Fréjoux od XV -go  wieku . Jest synem Teresy Anne Le Breton de La Bonnellière (1665-1694), która wniosła w posagu5 lutego 1690 rdomena Popelinière i Alexandre Le Riche (1656-1735), nobilitowany w 1696, dziedzic, władca Bretignolles , następnie Courgains , Anché i Cheveigné, odbiorca finansów ogólności Montauban w 1713, generał rolnik od 1715 do 1718, który odziedziczył ziemię La Popelinière w Chinonais . Para Le Riche miała także córkę Marie-Thérèse, która poślubiła w 1713 roku Adriena de Saffray. W swoim drugim małżeństwie ojciec Alexandre Le Riche poślubił w 1696 Madeleine-Thérèse Chevalier de La Chicaudière, córkę bogatego doradcy parlamentu Le Mans, z którego miał czterech synów.

Młody Alexandre, po studiach w Mans, a następnie w Caen , nagle udał się do Paryża, aby wbrew radom ojca zwrócić się do zawodu wojskowego i wejść w ciało muszkieterów królewskich, gdzie służył co najmniej do roku 1715. Dwa lata później zgodził się wstąpić do Montauban, aby uczyć się zawodu ordynariusza generalnego. 20 lutego 1719, jego ojciec został mianowany "  doradcą-sekretarzem króla  ", następnie, w 1721 roku, po odejściu Jana Lawa i reorganizacji Ferme genérale przez Feliksa Le Peletier de La Houssaye , przeszedł na swojego pierwszego syna, który teraz przyjął nad nazwą „La Popelinière”, za oferowaną mu opłatę za nową dzierżawę.

Finansista

Tutaj zostaje wciągnięty w finanse, nie ma jeszcze dwudziestu pięciu lat, a na to musi pożyczyć 350 tysięcy funtów , aby zagwarantować sobie dzierżawę. Zostań jednym z czterdziestu zarządców farmy, od 1723 r. przeprowadzał inspekcje podatku solnego i poborów w różnych krajach , głównie między Dijon a Lyonem . Wygląda na to, że La Pouplinière został obdarzony przez te lata reorganizacji systemu gospodarstw rolnych. W 1726 r. główny rewizor finansów Le Peletier des Forts sporządził pozytywny raport na jego temat. Ponadto bankier Antoine Crozat powierzył mu kilka misji w Holandii, kraju cieszącym się dużym zainteresowaniem w La Pouplinière. W bogatym Crozacie odebrano wówczas, że poznał kolekcjonera Pierre-Jeana Mariette , muzyków, aktorów… i aktorki.

Wygnanie na prowincjach

Podczas jednego z tych wieczorów La Pouplinière spotyka aktorkę Marie Antier (1687-1747), która była tytularną kochanką księcia Carignan, odpowiedzialną za drobne przyjemności króla . Pewnego wieczoru wiosną 1727 roku książę zaskoczył go w dobrym towarzystwie La Pouplinière'a, a jego gniew był tak silny, że poskarżył się kardynałowi Fleury, który podjął się wypędzenia nieco zbyt płomiennego młodego człowieka z Paryża. La Pouplinière został zdegradowany przez króla do Prowansji , z rozkazem pozostania tam i kontrolowania urzędników, którego policja bacznie obserwowała na wypadek, gdyby chciał wrócić do Paryża. Najpierw osiedlił się w Marsylii i dotarł tam w wielkim stylu, potem został przeniesiony do Bordeaux, a na koniec do Amiens i Saint-Quentin .

Pomiędzy 27 czerwca i w połowiePaździernik 1731, La Pouplinière, w towarzystwie swojego młodszego brata Augustyna i czterech przyjaciół, udaje się z wizytą do Flandrii i Zjednoczonych Prowincji . Wykazuje zainteresowanie sztuką, ale także techniką i zagadnieniami ekonomicznymi: drobiazgowy opis tej podróży jest relacjonowany w formie pamiętnika wydanego prawdopodobnie na początku 1732 roku. Pod koniec października może wrócić do Paryż. Mieszkał wówczas przy rue Neuve-des-Petits-Champs , dość przestronnym i wygodnym lokalu, bez wątpienia wynajmowanym, który opuścił w 1739 roku.

Towarzyszka i patron

Pierwszy Wieczernik

Najprawdopodobniej dzięki swoim kontaktom ze światem finansów La Pouplinière rozpoczął w ogromnych mieszkaniach przy rue des Petits-Champs prawdziwe, światowe życie, które wznawia się dopiero po latach „wygnania”. Na pierwsze wieczory znajduje wspólnika, generała rolników Pierre'a Durey d'Harnoncourt (1682-1765), którego sekretarzem jest Piron . Ponadto często odwiedza relacje starego bankiera Samuela Bernarda, którego wyznaczona kochanka, Manon Dancourt i jego siostra Mimi , są aktorkami, ale chcą przejść na emeryturę. Mimi stworzyła rolę matki w L'Indiscret , komedii Woltera z 1725 roku. Nic więc dziwnego, że filozof w La Pouplinière w towarzystwie córki Mimi, młodej i ładnej, mającej zaledwie siedemnaście lat, Teresy . W Wieczerniku często pojawia się inny mężczyzna, Nicolas-Claude Thieriot , przyjaciel Woltera i agent literacki.

2 lipca 1732 r, rozpoczyna się po raz pierwszy w jednej z wielu transakcji nieruchomościowych, których życie w tajemnicy przeżył: kupuje od Françoise-Claude Le Poitevin, żony rozstającej się z François Bachelier, mieszczaninem paryskim „krótki i ogródek zawierający wówczas około trzech i pół arpent”, które dziś moglibyśmy umieścić przy rue Ballu . Odsprzedał to30 grudnia 1747, na rzecz generała rolnika Charlesa-François Gaillarda de la Bouëxière. Pavillon La Bouëxière jest „dworek”, ściśle mówiąc Położony na południe od miejscowości Clichy , na północ od Paryża, z dala od zgiełku centrum miasta. Koszt wyniósł 27 000 funtów, a najbliższym sąsiadem jest nie kto inny jak książę Richelieu .

Ślub

W latach 1731-1743 La Pouplinière poważnie prowadził swoją pracę jako generalny rolnik, do której od 1733 roku dodano kontrolę tytoniu dla ogółu Paryża, co znacznie zwiększyło jego dochody. Jego ojciec zmarł dnia10 kwietnia 1735 : najstarszy z rodzeństwa, został "bankierem rodziny". 25 październikanastępnie nabył za 100 000 liwrów seigneury i markiza Saint-Vrain d'Escorey od Charles-Guillaume de Broglie . Tutaj jest „panem” tytułu, a do śmierci nierozwiązane problemy prawne i administracyjne uniemożliwią mu pełne korzystanie z tego tytułu. Nieczęsto bywał w swojej posiadłości, po raz pierwszy towarzyszył mu Thieriot, jego „rada w sprawie drobnych przyjemności”.

Był bardzo bogatym człowiekiem, prawie czterdziestoletnim, którego państwo wkrótce stawi czoła jego obowiązkom domowym: rzeczywiście, La Pouplinère widywał się z młodą aktorką Thérèse Boutinon des Hayes co najmniej od 1734 roku . Ale ten konkubinat jest rozmową Trybunału. Czy La Pouplinière był jednym z tych libertynów, których tak wiele zrodziło jego stulecie? Jego Podróż sugeruje człowieka dość konserwatywnego, z pewnością bardzo otwartego na postęp techniczny, ale zaciekle indywidualistę: wolność handlu i wynalazków niewątpliwie pochodzi z wolności kochania według własnego uznania. W rzeczywistości nie spieszył się z małżeństwem, ale gdy jego fortuna rosła, bez wątpienia zachęcano go do posiadania potomków.

W swojej korespondencji Voltaire wspomina Teresę, którą nazywa „Polymnie” in Październik 1736, w liście skierowanym do Thiériota, cytując mimochodem muzyka Jean-Philippe Rameau zakwalifikowanego jako „Orfeusz”: jeśli dokładne okoliczności przybycia Rameau do pierwszego Wieczernika pozostają niejasne, jest jasne, że ten ostatni daje lekcje klawesynu u Teresy, w tym samym roku, rue des Petits-Champs. W 1737 roku Teresa zademonstrowała, że ​​nie jest już zwykłą uczennicą: opublikowała w Le Pour et Contre , periodyku redagowanym przez ojca Prévosta , raport analityczny zatytułowany „Wyciąg z książki pana Rameau zatytułowanej Harmonic Generation  ”. certyfikat "pięknego ducha" i od tej pory cały Paryż chce iść do La Pouplinière.

Teresę współczuje saloniczka Claudine Guérin de Tencin , wielka przyjaciółka kardynała Fleury. Ten ostatni przypomina La Pouplinière'owi pracę domową, odnosząc się mimochodem do „incydentu Marie Autier”: małżeństwo jest sformalizowane5 października 1737.

Hotel Villedo

La Pouplinière myśli szerzej: dla wygody swoich przyjaciół i Teresy opuścił rue des Petits-Champs i kupił pod koniec 1739 roku hotel wybudowany dla Michela Villedo w 1662 roku, który znajduje się dziś na miejscu budynku z końca XIX th  century numer 59 z rue Richelieu  : piastował aż do śmierci, i to w 1757 roku przylega inny dom znajdujący się przy 18 rue des Petits-Champs, że załatwił miejsce zamieszkania dla muzyków; oba budynki skomunikowane.

Lata 1739-1742 przyniosły jednak La Pouplinière pewne obawy prawne: gdy renegocjowano dzierżawę folwarku i chcąc uwolnić się od brata M. de Cheveigné, z którym był związany kontraktem, zaatakował go przed sądem. Kontroler Philibert Orry został wezwany, a nawet wezwał Radę Królewską: La Pouplinière musiał zapłacić Cheveigné ponad 260 000  funtów odszkodowania. Sprawa została zakończona dopiero w 1751 roku.

Rameau wchodzi do służby

Stwierdzenie, że La Pouplinière był początkiem pierwszej lirycznej kariery Rameau, nie jest chyba przesadą: Hippolyte et Aricie (1733), Les Indes galantes (1735) i Castor et Pollux (1737), główne utwory prezentowane w Królewskiej Akademii Muzycznej ostatecznie zasiądzie kompozytor, który jest trochę mistrzem ceremonii wieczornych rue des Petits-Champs lub w pawilonie Clichy (którego wymiary wydają się znacznie bardziej dostosowane) i wreszcie rue de Richelieu.

Po tych produktywnych i prosperujących latach następuje siedem lat milczenia, które w pewnym sensie odpowiadają artyście „pracy na pełen etat” w La Pouplinière. Rameau bierze udział we wszystkich wieczorach „pouplinièresques”. Sam Voltaire świadczy o tej wszechobecności. Później Jean-Jacques Rousseau , również zaproszony, ale tym razem rue de Richelieu, jest zdumiony, że Rameau jest tam wiecznie (wiemy, że dużo później wybuchła kłótnia między dwoma mężczyznami, Rousseau krytykujący „ramistów” z 1740 r.).

Oddany miłośnik muzyki, La Pouplinière gra na kilku instrumentach: Czy Rameau był jego nauczycielem? Obraz Carle van Loo , często zapraszanego z żoną, przedstawia go, chudego i wyniosłego, grającego na flecie poprzecznym pod okiem Teresy w medalionie. Wśród gości są także malarz Maurice Quentin de La Tour , prezentowany przez hrabiego Egmond i mechanik Jacques de Vaucanson . Rue de Richelieu, Wieczernik, oprócz muzyków i bardzo wielu aktorek ( Mademoiselle Clairon , Catherine Dangeville ) i tancerzy ( Marie-Anne de Camargo , Marie Sallé ) wyrósł na malarzy i myślicieli, z których część stworzy przyszłość twardy rdzeń encyklopedystów . Przychodzimy posłuchać Rameau, ale także „Madame de La Pouplinière”, która według Voltaire'a i Marmontela jest jednym z najpiękniejszych umysłów tamtych czasów. Hojna para symbolizuje solidną, pełną uroku przyjaźń, opartą głównie na relacjach intelektualnych.

Salony hotelu przy rue Richelieu zostały zainaugurowane pod koniec 1740 r. wznowieniem operowo-baletowego Les Fêtes d'Hébé skomponowanego przez Rameau na libretto Montdorge'a , finansisty blisko związanego z La Pouplinière, który szczycił się literatura: krytykowana, libretto zostało przerobione przy pomocy księdza Pellegrina . 5 grudnia 1740, Rameau chrzci swojego syna Aleksandra na cześć swojego „szefa”, matką chrzestną jest nie kto inny jak Teresa.

Kilka chmur zaciemnia piękną harmonię tego zespołu: wrażliwy na skargi księdza Desfontainesa La Pouplinière dystansuje się od Woltera i zbliża się do Rousseau, który go jednak nie oszczędził. Na poziomie psychologicznym La Pouplinière wydawał się zgadzać z ostatnim, który z nim rozmawiał. Sprowadził też do swojego domu miłośników teatru, z Rousseau na czele.

Nowy skandal

Bez wątpienia wprowadzony do La Pouplinière przez szwajcarskiego bibliofila Jean-Vincenta Capperonniera de Gauffecourt (1691-1766), Rousseau od jakiegoś czasu zmaga się z kompozycją heroicznego baletu Les Muses galantes , którego przeczytania Rameau odmawia. W kierunkuPaździernik 1745, La Pouplinière następnie przyjął Rousseau ze współczuciem i zaopatrzył go w tuzin symfonistów i młodych śpiewaków, otwierając przed nim salony swojego hotelu na występ, przedstawienie, które, jak się wydaje, zirytowało Rameau, ponieważ słyszał tam znajome melodie (innymi słowy insynuował, że Rousseau był pod silnym wpływem, w tym przypadku włoskim). Książę Richelieu kazał następnie rozdać mus galantes w swoim domu  : wiemy, że Teresa była obecna tego wieczoru i że okazała swoją wrogość wobec Rousseau, w zasadzie wierna jego wielkiemu przyjacielowi Rameau.

Mniej więcej w tym samym czasie La Pouplinière, który również zaczął pisać komedie, ale nigdy go nie opublikował, przyjął w swoim domu markiza de Meuse (1689-1754), księcia Croÿ , marszałka Saxe i księcia Richelieu, wszyscy chcą sprawić przyjemność Teresie, a czasem pożyczyć kilka sum od rolnika. Przyjaźń La Pouplinière'a nie skończyła się na mężczyznach: mniej więcej w tym samym roku zakochał się w Clairon, którą zaprezentował w Operze, a następnie w Mademoiselle Bourdonnais, wkrótce nazwanej „ulubioną sułtanką” (co sugeruje, że Wieczernik znał innych) . Teresa ze swojej strony zbliżyła się następnie do księcia Richelieu. W 1744 r. Teresa i La Pouplinière zostali przedstawieni na dworze: Ludwik XV mógłby znaleźć bolesną żonę swojego generała-rolnika. W jednej z komedii napisanych przez La Pouplinière'a i wystawionych w 1746 roku Teresa jest opisywana jako mała aktorka cierpiąca na szaleństwo wielkości: przesłanie idzie źle i zbiera się impreza przeciwko farmerowi, który określany jest jako ekstrawagancki. Tylko Voltaire, znowu on, bierze jego obronę. Jednakże22 kwietnia 1746, La Pouplinière rzuca się na żonę podczas obiadu i koła ciosów: ten pierwszy skandal był początkiem końca.

W 1747 roku La Pouplinière ogarnęła gorączka na rynku nieruchomości. Najpierw sprzedał swoje majątki w Saint-Vrain za 210 000 funtów, potem Pavillon de Clichy za 55 000 funtów.22 sierpniakupił dom przy rue de la Chaussée-d'Antin za 18 tysięcy  funtów. 7 maja, postanawia "wynająć dożywotnio" za ryczałt 120 000 funtów cesarski majątek Passy , własność wnuka bankiera Samuela Bernarda , majątek, który odegrał decydującą rolę u schyłku życia rolnika. Wszystkie te negocjacje nie biorą się z hipotetycznego długu, ale z uzyskania prawa użytkowania Passy. Wydają się być manifestacją człowieka, który stara się przywrócić porządek w swoim domu, a tym samym, być może, stara się o przebaczenie Teresy. Mimo to na domowników spadają anonimowe bilety, potępiające związek Teresy z księciem Richelieu, wkrótce awansowanym na marszałka.

W 1748 roku zainaugurowano pierwsze wieczory Passy. Świetnie zilustrowano tam nowicjusza, barona Grimma . To właśnie w Passy spotkał Diderota i d'Alemberta . 28 listopadarolnik w towarzystwie Vaucansona i prawnika Ballot udaje się do swojego hotelu rue de Richelieu i odkrywa tajne przejście w łazience Teresy: mały kominek otwiera się dzięki mechanizmowi doskonale ukrytemu w mieszkaniu pod numerem 57. policji Châtelet ale szczegóły zostały powiększone, nawet zniekształcony przez prasę. Na początku La Pouplinière wierzył, że w ten sposób ludzie chcą zaatakować jego życie i życie jego żony. Następnie dowiadujemy się, że sąsiednie mieszkanie jest wynajmowane przez marszałka-książę Richelieu, a mechanizm fałszywego kominka pochodzi z końca 1746 roku. Książę Richelieu był w Langwedocji , wrócił dopiero sam początek 1749 r.; Natomiast Teresa schroniła się u matki, a następnie rue de Ventadour . Pod koniec roku La Pouplinière został poproszony o wypłatę emerytury żony. Do śmierci otrzymywała sumę 12.000  funtów rocznie. Ogłoszono separację prawną, rozwiązano umowę małżeńską.

Ostatnie lata

Uroczystości w Domaine de Passy: drugi Wieczernik

Wiosną 1750 r. wznowiono wieczory w La Pouplinière: prawdę mówiąc, nigdy się nie zatrzymały, tylko zmieniły wystrój. Passy w ciągu kilku miesięcy staje się małą społecznością artystów i myślicieli. Wioska ta jest kurortem wypoczynkowym , ludzie przyjeżdżają po wody . Rolnik przyjmuje tam podczas kolacji wiele młodych aktorek, w tym włoską sopranistkę Violante Vestris (1732? -1792), siostrę Teresy , która według policji jest "wesoła, ale porządna" i gdzie zasiada wielu gości. sympatyczni rolnicy, ale też Marmontel, Vaucanson, Grimm lub Gentil-Bernard, a czasem Buffon . Wszystkie te aktorki i śpiewaczki mieszkały w oficynach posiadłości, po tym, jak zwrócił się do nich niejaki François-Pierre Gazon Galpin de Maisonneuve (1696-1762), agent przyjemności rolnika i który pozostał w jego służbie aż do śmierci.

Również w Passach rolnik miał w tym roku wydrukowane Tabele obyczajów w różnych epokach życia , prawdopodobnie w mniej niż 3 egzemplarzach: jeden z nich przetrwał do nas, ilustrowany oryginalnymi gwaszami erotycznymi prawdopodobnie ręką miniaturzysta Alexandre Antoine Marolles  ; ta praca jest jedną z najpiękniejszych ciekawostek, jakie kiedykolwiek powstały. Po śmierci gospodarza księga została skonfiskowana na rozkaz króla.

Przyjemności Passy są teraz otwarte dla gości zagranicznych: odnotowujemy wizytę Giacomo Casanovy , hrabiego Kaunitz-Rietberg , Ludwika Eugeniusza de Wurtemberg , marszałka Lowendala , ambasadora Wenecji Giovanniego Morosiniego i lorda Albermarle, który znał tam młodą aktorkę którego osiadł. Ten duch otwartości odpowiada duchowi czasu: jesteśmy w trakcie kłótni między Bouffonami , niektórzy grają gust francuski przeciwko gustowi włoskiemu, tak jak w Anglomanii przed 1747 r. ustępuje ona fascynacji wszystkim. centrum Europy. Grimm, ale także Diderot i inni są zwolennikami: La Pouplinière przynajmniej przez chwilę słucha ich rad. Pomógł także listownej Octavie Guichard .

Jeśli chodzi o muzykę, dobry Rameau, nazywany muzykiem króla, jest coraz mniej obecny. Od 1744 r. on i jego rodzina otrzymywali mieszkanie przy rue de Richelieu; mieli go przez dwanaście lat. Każdego lata spędzają wtedy w Château de Passy, ​​gdzie Rameau trzyma organy. W 1754 i 1755 Johann Stamitz zajął miejsce Rameau, potem przyszła kolej na François-Josepha Gosseca na kierownictwo orkiestry La Pouplinière, gdzie zadebiutował w 1751 roku w wieku 17 lat. Również skrzypek Nicolas Capron , który był uczniem Pierre'a Gavinièsa , rozpoczął swoją karierę w 1756 roku w tej prywatnej formacji.

Drugie małżeństwo

W latach 1750-1759 La Pouplinière brał udział w ważnych transakcjach finansowych. Inwestuje 250 000 funtów w renty dożywotnie w wysokości 10% rocznie, odpowiadając w ten sposób na pożyczkę rządową uruchomioną wPaździernik 1750, odnowionej w 1754 r. na ten czas 400 000  ksiąg. W sumie rolnik zainwestował w sumie 1,5 miliona funtów, które miały zginąć po jego śmierci. Tego typu inwestycja byłaby dziś niezrozumiała, gdybyśmy nie mieli na uwadze dwóch elementów: stabilna waluta i ceny; z drugiej strony i przede wszystkim dochód z tych inwestycji, czyli 150 000  funtów rocznie, znacznie przewyższa to, co pozostawiły mu gospodarstwa.

W latach 1753-1756 kochanką rolnika była Jeanne-Thérèse Goermans, córka klawesynisty, znanego jako „Madame de Saint-Aubin”, prawdziwa intrygantka. Trochę z nim ustanowiła prawo, a nawet została kochanką Rameau, przynajmniej ona byłaby początkiem ostatecznego zerwania między muzykiem a jego patronem. WPaździernik 1756Teresa nagle umiera, a rolnik z kolei poważnie zachoruje. Niedługo potem podchodzi do księdza, niejakiego Jeana de La Coste, który okazuje się oszustem, a na domiar złego wybucha wojna siedmioletnia . Pouplinière jest coraz słabiej otoczony: pasożyty, żebracy, fałszywe prace zatłoczone rue de Richelieu czy Passy, ​​bo jego przepych stał się legendarny.

Po raz kolejny La Pouplinière myśli o ponownym ślubie. Casanova przedstawia mu młodą angielską aktorkę Justine Wynne, która w środku wojny z Brytyjczykami sprawia, że ​​takie relacje wydają się podejrzane, a projekt urywa się. 31 lipca 1759ożenił się z Marie-Thérèse de Mondran (1723-1823), córką Louisa de Mondran , akademika z Tuluzy. Jest kulturalną i muzykiem. Małżeństwo jest obchodzone w Passy, ​​a posag wynosi 200 000 funtów. On ma 61 lat, ona ma 21. Z tego związku narodził się28 maja 1763 Alexandre-Louis-Gabriel, który zmarł w 1836 roku: niespodziewane narodziny, które umożliwiłyby wykonanie szczególnie zaskakującego testamentu.

Pierwszym aktem Marie-Thérèse było wypędzenie większości gości z domu, a także Maisonneuve i ojca La Coste: rodzina wygrała dzień, a potem rolnik był zmęczony.

W Listopad 1760, La Pouplinière publikuje swoje jedyne dzieło beletrystyczne, powieść Da ra , orientalną historię, wydaną pod warunkiem anonimowości i skomplikowaną przez krytyków. W trakcie imprezy wznawiają się, a nawet przygody kobiet. 1 st styczeń 1762jednak traci pracę jako generał-rolnik bez wyraźnego powodu. Następnie znacznie ograniczył swoje wydatki. Jednak we wrześniu użycza ogrodów Passy, ​​aby uczcić tam podwójne małżeństwo bratanków żony: pompa jest taka, że ​​odpalane są fajerwerki i ludzie tańczą tam do 3 godzin rano.

28 listopada, nagle zachorował i zmarł 5 grudniarue de Richelieu. Pochówek odbywa się w kościele Saint-Roch .

Wola

Oto kopia testamentu:

„To jest moja wola. Sposób, w jaki żyłem, może nie zdziwisz się, jak mało mi zostało i jak mało wyjeżdżam. Po pierwsze, wyraźnie wspierać M LLE Vandy siostrzenica [], aby przyjść tutaj, aby trzymać się za ręce, aby wykonać swoją wolę. Będę musiał sprzedać wszystko, co do mnie należy, zdeponować pieniądze, które z tego wyjdą u notariusza, a gdy wszystko zostanie sprzedane, zamierzam w sumie podzielić na pięć udziałów, z których po pobraniu co do zapłaty (jeśli n „wtedy) czterdzieści tysięcy liwrów zawdzięczam M oceniają mnie z Champeron pięćdziesiąt tysięcy franków pana prezydenta HENAULT , moi pracownicy i inne, co jest należne im:
ja przyznaje się do dzielenia się z pięciu akcji M lle Vandy za rękę z diamentem czterech tysiąc funtów za jego bóle i opieki, a następnie Pan Saffray mój siostrzeniec do M mnie o Ménildot moja siostrzenica, Pan Sancourt mój brat i piąta wszystkich moich sług, zgodnie z rozkładem, że „podoba M lle Vandy zrobić. To jest moja wola.
Sporządzono w Paryżu dnia 1 st listopada 1762. Oczywiście będziemy musieli zacząć od zapłacenia mojej żonie dwustu tysięcy franków, które od niej otrzymałem i otwarcia jej posagu na czterdzieści tysięcy koron. "

W 1760 r. majątek rolnika wynosił około 4 mln. Kiedy umiera, ponad połowa znika z powodu dożywotniej renty. W kredensie znalazł go jego przyrodni brat Cheveigné (który nie miał nic) 152711 funtów w złotych koronach. Jeśli saldo wynosi 1,2 miliona, to z przychodów ze sprzedaży spadkobiercy rodziny będą oczywiście rozdzierać się nawzajem do 1765 roku, a to aż do najmniejszego przedmiotu ...

Żenująca biblioteka

W kwietniu 1763 r. pod nadzorem komisarza Châtelet Sirabeau sporządzono tam inwentarz z rozkazu króla, podejrzewając tam obecność bezbożnych ksiąg: między innymi niektóre erotyczne figury woskowe zostały zniszczone na sposób Clodion i tam skonfiskowane Trépigny ksiądz Wspomnienia ale także Tabele maniery ... . Zredagowany katalog został opublikowany po wyprzedaży, która miała miejsce między17 lipca i 4 sierpnia, rozpraszając 709 partii.

Jego rękopisy (komedie, kompozycje muzyczne, notatki z podróży, relacje) częściowo zaginęły. Niektóre kompozycje rolnika zostały opublikowane m.in. w Le Mercure de France za jego życia.

Stoły i instrumenty

O inwentarzu obrazów i grafik nigdzie nie wspomniano. Wymieniono duży zbiór partytur i instrumentów muzycznych: klawesyn, flet, skrzypce, harfa, gitara, lira korbowa...

Zobacz również

Hołdy

Grimm hołd do niego tuż po jego śmierci, w artykule w Literackiego Korespondencja z15 lutego 1763 : „Był sławnym człowiekiem w Paryżu, jego dom był naczyniem wszystkich stanów. Ludzie dworu, ludzie świata, literaci, artyści, obcokrajowcy, aktorzy, aktorki, pokojówki, wszystko tam było. Dom nazywano „menażerią”, a mistrza „sułtanem”. "

Louis Petit de Bachaumont napisał: „Muzy od kilku dni opłakują śmierć jednego ze swoich niemowląt i jednocześnie ich opiekunów. To Monsieur de La Poupelinière [ sic ] ... Nie wolno nam nigdy zapominać o jego hojności wobec artystów. » ( Tajne wspomnienia w służbie historii Republiki Listów we Francji , I, s.  169 )

Do braci Goncourt , o obrazach des mœurs opublikowanych przez Jules Gay w 1863 roku: „W dzisiejszych czasach jesteśmy przeczytaniu Mœurs de la Popelinière. Ta ładna, niegrzeczna książka, która kończy się rzucaniem w morze nieuczciwych osłów. " ( Dziennik ,28 listopada)

Pisma

Wszystkie zostały opublikowane anonimowo:

Portrety La Pouplinière

  • Portret braci Le Riche , ok. 1715-1720, nie przypisany (dawniej kolekcja Saffray i Cheveigné).
  • Portret La Pouplinière , ok. 1725, miniatura znana jako „z peruką Ludwika XIV i niebieskim krawatem”, nieprzypisywana (dawniej kolekcja Viefville).
  • La Pouplinière przez Carle van Loo , 1739, portret nazywany "z fletem i medalionem" (dawniej zbiórki Saffray-Cheveigné).
  • [sporna] La Pouplinière przez Maurice Quentin de La Tour , około 1740-1745, pastel zwane „trzy czwarte widok, w ciemny niebieski aksamit i młot peruce” (nr inw. LT114, muzeum Antoine-Lecuyer ).
  • Le Riche de La Pouplinière autorstwa Louisa Vigée , około 1750 r., zaginiony obraz zwany „siedzącym przy stole”.
  • La Pouplinière , rycina Jean-Josepha Balechou wg L. Vigée (patrz wyżej ).
  • [zidentyfikowane] Le Riche de La Pouplinière , Maurice Quentin de La Tour, ok. 1755, szkic głowy (dawniej kolekcja Henri Vevera , muzeum sztuki dekoracyjnej w Paryżu ).
  • [zidentyfikowane] Le Riche de La Pouplinière , Maurice Quentin de La Tour, ok. 1755, pastel, (sprzedaż przewoźnika 1868, dawna kolekcja Deutsch de La Meurthe, inw. MV 8353, Muzeum Historii Francji ).
  • Medalion z 1759 r., niezlokalizowany.

Bibliografia

  • Hyacinthe Audiffret, „Popelinière (La)”, w „Alexandre Jean Joseph Le Riche de La Popelinière”, w Louis-Gabriel Michaud , Starożytna i nowoczesna biografia uniwersalna  : alfabetyczna historia życia publicznego i prywatnego wszystkich mężczyzn przy współpracy wielu ponad 300 francuskich i zagranicznych uczonych i literatów , 2 nd  edition, 1843/65 [ szczegółowości edycji ], 1854, t. XXXIV, s.  95-97 .
  • Émile Compardon, La Cheminée de Madame de La Popelinière , Paryż, Charavay frères, [1880].
  • Henry Thirion prywatności finansowa XVIII th century , Paryż, Plon Nourish, 1895, s.  237-253 - przeczytaj online .
  • Dokument użyty do napisania artykułuGeorges Cucuel, Pouplinière i kameralistyki w XVIII -tego wieku , Paryż, Librairie Fischbacher, 1913, czytać online .
  • Dokument użyty do napisania artykułu„La Pouplinière i Alexandre Antoine Marolles  ” Jacquesa Duprilota w Eros niepokonani. Biblioteka Gérarda Nordmanna , Genewa, Cercle d'art, 2004, s.  80-87 , ( ISBN 978-2702207536 ) .  
  • „La Pouplinière” Benoîta Dratwickiego , Centrum Muzyki Barokowej Wersalu, koordynatora Rameau 2014, czytaj online .

Uwagi

  1. Rekomendowaną międzynarodową formą bibliograficzną jest „La Popelinière” – Katalog Generalny BNF , online.
  2. Annales du bar français, czyli Wybór najwybitniejszych pism procesowych i wspomnień , Barreau ancien, t. 2 , Paryż: B. Warée starszy, 1829, s.  433 .
  3. z posagu jego matki Madeleine Tallonneau. Nazwa domeny jest napisane jak o czym świadczy dokument notariers z XVII th century - Historical Society of Chinon , odtwarzając nazwiska prezesów zamku Chinon.
  4. Komisja wizowa podejrzewała go o wzbogacenie się o 50 000  funtów w Compagnie des Indes.
  5. Przyrodnimi braćmi Le Riche de La Pouplinière są Alexandre-Edmé de Cheveigné, Pierre de Vandy, Augustin-Alexandre de Sancourt i Hyacinthe-Julien Le Riche, który był księdzem.
  6. Jego ojciec i jego przyrodni brat Cheveigné są również odpowiedzialni za zyski: ojciec pożyczył 150 000  funtów z 500 000 wymaganych przepisami dzierżawy.
  7. Cucuel (1913, s.  78) .
  8. W swojej Podróży pisze: „Apetyty cielesne (...) są niezbędne dla naszej konstytucji. Możemy je jednak usatysfakcjonować i uspokoić. (...) Orienty moi przyjaciele, czy nigdy nie będziecie naszymi modelami? », P.  106 , cytowany przez Cucuel (1913, s.  95) .
  9. Por. „La Pouplinière” Benoît Dratwicki , Komisja Rameau 2014.
  10. Madame de Genlis cytuje ten wiersz i ten portret, który rolnik, „ten czarujący staruszek”, rzekomo podarował jej w Passy latem 1759 roku: mówi, że tekst jest jego ( Mémoires unédits de Madame la comtesse de Genlis , Paryż , Adwokat, 1825, s.  91 .
  11. J. Duprilot (2004), s.  84 .
  12. "The seigneurial zamek Passy" P. Chenevier w Bulletin de la Societe d'Auteuil historique et de Passy , 2 nd kwartał 1923 , t. XI , 2, s.  17-24 .
  13. Gaston Capron, Les Vestris , Paryż, Mercure de France, 1898, rozdz. IV.
  14. Alexandre-Louis-Gabriel, markiz de Breuilpont, oficer Legii Honorowej, „  Notatka LH/1603/31  ” , burmistrz Vernon (Eure), gdzie mieszka w Château Saint-Lazare.
  15. La Coste został skazany na galery 28 sierpnia 1760 r. za robienie fałszywych losów na loterię.
  16. Ludwik XV podarował ją księciu La Vallière , ogromnemu bibliofilowi.
  17. Katalog biblioteki M. Le Riche , czytany online.
  18. Wersal, Biblioteka Miejska; nr inw. Res. Lebaudego; w-4 ° 158.
  19. Wydaje się, że zaplanowano 20 miniatur: 18 zostało wymienionych (J. Duprilot (2004), op. Cit .)
  20. Cucuel (1913), s.  415 .
  21. W 1928 roku inwentarze pasteli La Tour autorstwa Georgesa Wildensteina i Alberta Besnarda podają w wątpliwość tożsamość portretu: jest to jego przyrodni brat Cheveigné.
  22. Okazany Mademoiselle de Mondran w Tuluzie, od kwietnia. Cucuel (1913).
  23. Émile Campardon (1837-1915), historyk i archiwista, był kustoszem sekcji sądowniczej Narodowego Archiwum Francji .
  24. Jest to poprawiona i zilustrowana rozprawa doktorska, która stanowi pierwszą biografię rolnika i zdecydowanie najlepsze źródło: Cucuel, zmarły za Francję w 1918 roku, pracował nad La Pouplinière i muzyką barokową .

Linki zewnętrzne

Powiązane artykuły