Albert Caraco (pisarz)
Albert Caraco
Portret Alberta Caraco
Podstawowe prace
- Brewiarz Chaosu
- Osiem esejów o złu
- Post mortem
- Suplement do Psychopatii Sexualis
|
Albert Caraco , ur.8 lipca 1919w Konstantynopolu (obecnie Stambuł ) i zmarł dnia7 września 1971w Paryżu jest francusko- urugwajski myśliciel , filozof , poeta i pisarz , francuskojęzyczny i tureckiego pochodzenia . Caraco opublikował obszerne i radykalne dzieło, często oceniane jako nihilistyczne i pesymistyczne , czasami porównywane do Emila Ciorana .
Biografia
Syn José Caraco i Elisy Schwarz, pochodzi z sefardyjskiej rodziny żydowskiej mieszkającej od czterech wieków w Turcji . Po zamieszkaniu w Pradze , Berlinie i Wiedniu jego rodzice osiedlili się na pewien czas w Paryżu , gdzie Caraco, ich jedyny syn, ukończył studia w Lycée Janson-de-Sailly . Następnie, podążając śladami ojca, który był bankierem, studiował i ukończył École des Hautes Etudes Commerciales w Paryżu w 1939 r. W przededniu II wojny światowej wraz z rodzicami schronił się w Ameryce. Południe : po Rio de Janeiro i Buenos Aires , wreszcie w Montevideo osiedlają się na czas trwania europejskiego konfliktu; tam jego rodzice przeszli na katolicyzm i zatroszczyli się o zapewnienie synowi katolickiej edukacji. Jego rodzina przyjęła obywatelstwo urugwajskie , które zachowa do końca życia. Kiedy wrócił do Francji po zakończeniu wojny, jego spojrzenie na świat uległo głębokiej zmianie. W 1963 r. zniknięcie matki stało się motywacją do napisania jego książki Post mortem . 7 września 1971w swoim domu przy 34 rue Jean-Giraudoux popełnił samobójstwo kilka godzin po śmierci ojca, zgodnie z duchem swojej pracy.
Biegle posługuje się czterema językami – francuskim , niemieckim , angielskim i hiszpańskim – i chociaż jego pisma są pisane po francusku, nierzadko zdarza się, że pod jego piórem znajdują się pewne zdania, akapity, a nawet całe strony w innym z tych języków. . Caraco, duchowy i literacki spadkobierca francuskiej Grand Siècle i Oświecenia , twierdzi, że jest klasykiem o wyraźnym kroju z nowoczesną stylistyką .
Płodny autor, Caraco pozostaje ignorowany przez opinię publiczną, być może z powodu nieprzejednania jego pism oraz kontrowersyjnych opinii i przedwczesnych uwag, które mogą szokować . Szwajcarski wydawca L'Âge d'Homme podjął się jednak opublikowania całej swojej pracy.
28 marca 1991, w serii „Smutki, literatura franc-tireurs” z „Ścieżek wiedzy”, France-Culture emituje poświęcony jej program, wyprodukowany przez Catherine Soullard, który otrzymuje Vladimira Dimitrijevića , dyrektora wydań L'Âge d' Człowiek.
Pracuje
Literatura
-
Inès de Castro. Męczennicy Kordoby , Rio de Janeiro, Bel-Air, 1941
-
Cykl Joanny d'Arc oraz kilka wierszy i ilustracji , Buenos Aires, Editorial Argentina Aristides Quillet, 1941
-
Tajemnica Euzebiusza , Buenos Aires, Od redakcji Argentyna Aristides Quillet, 1942
-
Opowieści. Powrót Kserksesa , Buenos Aires, Od redakcji Argentyna Aristides Quillet, 1943
-
Księga bitew duszy , Paryż, E. de Boccard, 1949Nagroda Edgara Poe 1950, przyznana przez Maison de Poésie
-
Post Mortem , Lozanna, L'Âge d'Homme , kol. „Cudowna kolekcja”, 1968
- Reedycja: Madame Mère est morte , Paryż, Lettres Vives, coll. "Między 4 oczami", 1983
- Przedruk: Post Mortem , Lozanna, L'Âge d'Homme, coll. "Revizor", 2012 ( ISBN 9782825141588 )
Filozofia
-
Szkoła nieprzejednanych (Rébellion pour l'Ordre) , Paryż, Nagel, 1952
-
Pożądane i Wzniosłe, Neuchâtel, La Baconnière, 1953
-
Wiara, wartość i potrzeba , Paryż, E. de Boccard, 1957
-
Przeprosiny za Izrael. Tom 1: Rzecznictwo nie do obrony , Paryż, Librairie Fischbacher, 1957
-
Przeprosiny za Izrael. Tom 2: Spacer po ruinach , Paryż, Librairie Fischbacher, 1957
-
Osiem esejów o złu , Neuchâtel, La Baconnière, 1965
-
Grób historii , Neuchâtel, La Baconnière, 1966
-
Wyścigi i klasy , Lozanna, L'Âge d'Homme , 1967
-
Pożądanie i śmierć , Lozanna, L'Âge d'Homme, 1968
-
Order and Sex , Lozanna, L'Âge d'Homme, 1970
-
Posłuszeństwo lub niewola , Lozanna, L'Âge d'Homme, 1974
-
Esej o granicach ludzkiego umysłu , Lozanna, L'Âge d'Homme, 1982
-
Pisma o religii , Lozanna, L'Âge d'Homme, 1984
Inny
-
Sztuka i narody , Neuchâtel, La Baconnière, 1965
-
Waleczny mężczyzna: Księga uprzejmości , Neuchâtel, La Baconnière, 1967
-
Proste uwagi o Francji , Lozanna, L'Âge d'Homme, 1975
-
Barokowa Francja , Lozanna, L'Âge d'Homme, 1975
-
Moja spowiedź , Lozanna, L'Âge d'Homme, 1975
-
The Man of Letters: An Art of Writing , Lozanna, L'Âge d'Homme, 1976
-
Brewiarz chaosu , Lozanna, L'Âge d'Homme, coll. „Dźwięk czasu”, 1982
- Wznowienie: Lozanna, L'Âge d'Homme, coll. "Gorzkie", 1999 ( ISBN 2-8251-0989-4 )
- Wznowienie: Lozanna, L'Âge d'Homme, coll. "Revizor", 2014 ( ISBN 9782825144213 )
-
Suplement do Psychopathia Sexualis , Lozanna, L'Âge d'Homme, coll. „Dźwięk czasu”, 1983
- Wznowienie: Lozanna, L'Âge d'Homme, coll. "Revizor", 2014 ( ISBN 9782825143421 )
-
ABC Martina-Bâtona , Lozanna, L'Âge d'Homme, coll. "Fronda", 1994
Gazety
-
The Weekly Planner of Agony: The Weekly Planner z 1963, a następnie Post Mortem , Lozanna, L'Âge d'Homme, 1985
-
Planer tygodniowy na rok 1969: od 10 marca w 27 lipca, Lozanna, Wiek człowieka, 1985
-
Tygodnik Niepewność , Lozanna, L'Âge d'Homme, 1994
-
Dziennik roku: Październik 1957 - Październik 1958, Lozanna, Wiek człowieka, 2004
Uwagi i referencje
-
Jego oficjalny akt zgonu i „Wstępna notatka” wydawcy, na stronie 9 Mojej spowiedzi , wskazują na 10 lipca 1919 r.; jednak sam Caraco pisze to w Le Semainier de l'agonie : „Teraz urodziłem się 8 lipca 1919 roku” (s. 44), oprócz rozpoczęcia sekcji „Od poniedziałku 8 do niedzieli 14 lipca Z tymi słowa: „Dzisiaj są moje urodziny i mam wrażenie, że równie dobrze mogłyby być ostatnimi” (s. 243).
-
oskarżenia z 1379 przygotowany na śmierć „Alberto caraco” z dnia 11 września 1971 roku przez miasto 16 th dzielnicy Paryża.
-
Moja spowiedź , „Nota wstępna”, s. 9
-
Jil Silberstein, Obietnica i przebaczenie , „Albert Caraco: „ Będziemy toczyć się zjednoczeni w ciemności ”, s. 107
-
Książka ABC Martina-Bâtona „Przedmowa”, s. 7
-
„Możliwe, że śmierć monsieur ojca natychmiast pociągnęła za sobą moją” ( Moja spowiedź , s. 12); „Nie mogę się doczekać śmierci i przychodzę życzyć śmierci mojemu Ojcu, nie śmiejąc mnie zniszczyć, zanim odejdzie. Jej ciało nie będzie jeszcze zimne, że nie będę już na świecie. »( Idem , s. 47)
-
Na przykład w spowiedzi Ma , napisanej po francusku, z wyjątkiem stron 91-97 po angielsku, 105-111 po niemiecku i 113-119 po hiszpańsku.
-
Nagroda Edgara Poego 1950
Zobacz również
Bibliografia
- Romain Delpeuch, Albert Caraco: filozofia, literatura i proroctwo , 2015Praca magisterska z filozofii obroniona na Uniwersytecie w Reims Champagne-Ardenne 21 maja 2015
-
Frédéric Schiffter , Urok smutnych myślicieli , Paryż, Flammarion , 2013 ( ISBN 9782081310414 )Rozdział: „7. Nienawidź życia na śmierć (O Albert Caraco)”, s. 111-130
-
Jil Silberstein , La promesse et le pardon , Lozanna, L'Âge d'Homme , coll. "Współcześni", 1986 ( ISBN 2-8251-2960-7 )Tekst: „Albert Caraco:„ Jeździmy razem w ciemności ”, s. 106-109
Powiązane artykuły
Powiązani pisarze
Motywy
Linki zewnętrzne