Adélard z Bath

Adélard z Bath Obraz w Infobox. Alegoria: Geometria ucząca regularnych figur, oświetlona pierwsza litera z łacińskiego tłumaczenia Elementów Euklidesa autorstwa Adelarda z Bath (ok. 1309–1316). Biografia
Narodziny W kierunku 1075
Kąpiel
Śmierć W kierunku 1160
Kąpiel
Imię w języku ojczystym Adelardus Bathensis
Zajęcia Filozof , matematyk , astronom , tłumacz , pisarz , astrolog
Inne informacje
Pole Filozofia
Religia katolicyzm
Zakon religijny Order św. Benedykta

Adelard z Bath ( Bath , 1080 c. - V. 1152) jest uczonym i nauczycielem angielskiego , Arabophile (lub tłumacz z arabskiego ), filozof , matematyk i przyrodnik , mnich benedyktynów z XII th  wieku. On jest znany z łacińskiej wersji Elements of Euklidesa i na jego cześć powodu arabskiego stypendium przeciwko władzy łacińskich mistrzów swego czasu.

Uważany jest za prekursora Roberta Grosseteste i Rogera Bacona , a jego najnowszy biograf nazywa go pierwszym angielskim naukowcem .

Biografia

Niewiele wiadomo o życiu Adélarda. Syn niejakiego Fastrada, jest członkiem orszaku biskupa Bath and Wells , Jeana de Villule (1088-1122), znanego również jako Jean de Tours. Adélard studiował w Tours , a następnie prawdopodobnie uczył w Laon . Jego „bratanek” z dwóch dialogów „Jeden i różnorodność” oraz „ Pytania naturalne” jest prawdopodobnie młodym szlachcicem, który studiował tam pod jego kierunkiem. Matematyk Ocreatus lub O'Creath opisuje go jako „mojego mistrza” ( magistrum suum ) w prologu do pracy o cyfrach arabskich ( Prologus N. Ocreati in Helceph ).

Adélard udał się do południowych Włoch i na Sycylię, aby poznać kulturę grecką , zgodnie ze swoim traktatem O tym samym i innym, poświęconym biskupowi Wilhelmowi z Syrakuz (zm. Podobnie, i jak wskazano w naturalnych pytań , byłby on udał się do Tarsu ( Cilicia ) i Mamistra w celu zbadania nauki arabskie . Nawet nie mając pewności, jest prawdopodobne, że Adélard przebywał w tych krajach przez kilka lat w tych celach, nawet w Toledo , Antiochii , Damaszku , Egipcie , Arabii czy Grecji .

Arabum studia

Po powrocie do Bath przygotował dla swoich uczniów i swoich opiekunów wiele łacińskich tłumaczeń dzieł na arabski , prawdopodobnie z pomocą Pierre'a Alfonsiego , przynajmniej w związku z tłumaczeniami dokonywanymi w okolicach Toledo . W związku z tym Charles Burnett (1990) zwraca uwagę, że nic nie wskazuje na to, by Adélard przetłumaczył bezpośrednio z arabskiego, ani nawet, że czytał go biegle.

Dla Clary Foz (1998, s. 46) „fakt, że ten Anglik nieustannie odwołuje się w swoich pracach do arabum studia , czyli do studiów arabskich, że nigdy nie przestaje przeciwstawiać się wiedzy. Rutyna tych, którzy trzymają się łaciny Masters, władze „studia galijskiego”, odzwierciedla wpływ, że odkrycie nauki arabskiego stanowiły uczonych Mid-łaciński w XII -tego wieku; Świadczy to również do konfliktu wynikającego z niezgodności istniejących pomiędzy „bagażu kulturowego” łacińskich literatów z XII E wieku i wiedzy, do którego ich praca tłumaczeń pozwoliło im osiągnąć. "

„Arabscy ​​mistrzowie nauczyli mnie jednej rzeczy, a mianowicie pozwolić mi kierować się rozumem, podczas gdy ty jesteś oszołomiony pozorem autorytetu i prowadzony przez inne uzdy (które nie są tymi z rozumu). Bo w rzeczywistości czym jest autorytet, jeśli nie jest uzdą? "

-  Pytania naturalne , rozdz. VI

Kamień milowy w zachodniej filozofii

Oprócz wezwania do odwoływania się do arabskich i greckich źródeł wiedzy i refleksji, Benoît Patar (2006) zauważa, że ​​Adélard „potwierdza zasadniczo śmiertelny charakter człowieka, ponieważ grzech odgrywał drugorzędną rolę w losach gatunku”.

Elementy Euklidesa

Jego łacińskie wersje elementów z Euklidesa z Hajjaj użytkownika i Thabit za tłumaczeniami zostały prawdopodobnie wykonane dla swoich studentów. Znany wówczas pod tytułem Geometrica , znamy trzy warianty napisane prawdopodobnie przez innych autorów. Charles Burnett (1997) uważa te teksty Adélarda lub mu przypisywane za „punkt wyjścia do geometrycznych spekulacji na Zachodzie”.

Wiemy, że konsultowali się z nim Campanus de Novare i Roger Bacon , a Thierry , członek School of Chartres , włączył ją do swojej encyklopedii sztuki, Heptateuque ( Heptateuchon ).

Inne traktaty i wersje łacińskie

Wydania tłumaczeniowe Traktaty

Bibliografia

Zobacz szczegóły wydań w Cochrane 1995 i Folkerts 1989 (dla Euclide); czy też w Patar 2006 i Caveing ​​1991.

Na Adélardzie z Bath

Notatki i raporty


O kontekście średniowiecznym

Uwagi i odniesienia

  1. Nazywany także Aethehard, Adelardus Barthonensis, Adelardus Barthensis i Adelardus Bardunensis, według José Sangrador Gil, Los colaboradores judíos en la Escuela de traductores de Toledo , Washington (DC), 1974, s. 23.
  2. Daty podane w Edward Grant, A History of Natural Philosophy: From the Ancient World to the Nineteenth Century , Cambridge University Press, wyd.  "Technologia i inżynieria",2007( ISBN  9780521869317 ) , „Filozofia naturalna w XII wieku”, str.  117i powtórzona na przykład w krytycznej recenzji Beyera autorstwa Ryke Benoît, „  krytyczna recenzja książki„ Adelard of Bath, Conversations with his Nephew, On the same and the different, Questions on Natural Science i On Birds. »  », Belgijski przegląd filologiczno-historyczny , t.  78 N O  2 (części tematycznego „średniowiecza i nowoczesnych historii”)2000, s.  576-581.
  3. Charles Burnett 1997.
  4. Clara Foz 1998. Zobacz Franz Woepcke "  Pamięć o propagacji cyfr indyjskich  ," Journal Asiatique , Paryż, 6 th serii n o  1,1863, s.  27-79, 234-290 i 442-529, cz. p. 518 ( czytaj online ) ; wyd. przez F. Sezgin , Frankfurt, 1986.
  5. Charles Henry, „Prologus N. Ocreati in Helceph ad Adelardum Batensem magistrum suum. Fragment o mnożeniu i dzieleniu ”, w: Abhandlungen zur Geschichte der Mathematik , 3, Lipsk 1880, s. 129-139 ( online ).
  6. Charles-Victor Langlois, Works of Gh.-H. Haskins o literaturze naukowej w języku łacińskim XII wieku , w Journal des savants , Paryż, 1919, s. 57-73 i cz. p. 62-63 dla Adélard ( online ).
  7. Clara Foz 1998.
  8. Najnowsze odniesienia biograficzne można znaleźć w: Thomas Ricklin i Claude Gauvard, Alain de Libera i Michel Zink ( red. ), Dictionary of the Middle Ages , Paryż,2002, „„ Adélard ”„oraz Charles Burnett, Max Lejbowicz i wsp. , „Adelardus Bathoniensis”, 2016.
  9. Por. Trad. Angielski Hermann Gollancz, str. 98 ( online ); cytowane w języku francuskim przez Dinorę Corsi (przekład z włoskiego Lada Hordynsky-Caillat i Odile Redon) , w: Médiévales , 14, 1988, s. 51 n. 11.
  10. Zobacz Menso Folkerts (1989) ( online ).
  11. Charles Burnett 1990.
  12. Według Clary Foz (1998) „pierwsza, znana jako wersja I, kompletna i oparta na tekście arabskim, druga (wersja II), bardziej schematyczna i mniej kompletna, również oparta na wersji arabskiej i trzecia, która jest raczej oczywiste dla komentarza ”. Menso Folkerts (1989) zauważył, że jedyną informacją o autorze wersji III (prawdopodobnie napisany lub sporządzane po śmierci Adelard w końcu XII th  wieku) jest jednoznaczne przyporządkowanie Roger Bacon Editio specialis Alardi Bathoniensis ( on-line ) .
  13. Por. Szczegóły ostatnich atrybucji w Max Lejbowicz, „Jürgen Schönbeck, Euklid. Um 300 v. Chr. » , Średniowieczne artykuły naukowe, Raporty (według roku publikacji prac), 2003.
  14. Data tego tłumaczenia jest kontrowersyjna. I tak B. Stock i C. Lindberg, op. cit. s. 39 podać datę 1126; natomiast Gilbert Paul Verbit , The Origins of the Trust , XLibris Corp.,2002( ISBN  1401031544 ) , „Dostęp do nauki islamu poprzez tłumaczenia klasztorne”, str.  156daje na początku 1150 .
  15. Zobacz dokładniej komunikaty Jean-Patrice'a Boudeta i Giuseppe Bezzy podczas kolokwium Uzurpowane władze i podwójne atrybucje w średniowieczu i renesansie , Tours, w przygotowaniu.

Linki zewnętrzne