Podpis | 19 sierpnia 1939 |
---|---|
Miejsce podpisania | Berlin , Niemcy |
Części |
Rzesza Niemiecka , Związek Radziecki |
Zakończenie | Czerwiec 1941 |
Język | Niemiecki , rosyjski |
Zobacz traktat na Wikiźródłach
Umowa handlowa niemiecko-radziecki (znany również jako niemiecko-sowieckiej Handlu i Credit umowy ) był ekonomiczny porozumienie między ZSRR i nazistowskich Niemiec , gdzie ZSRR uzyskał kredyt w wysokości 200 mln Reichsmark ponad 7 lat przy zastosowaniu efektywnej stopy procentowej 4,5%. Linia kredytowa miała być wykorzystana w ciągu najbliższych dwóch lat na zakup dóbr inwestycyjnych (wyposażenia fabryk, instalacji, maszyn i obrabiarek , statków, pojazdów i innych środków transportu) w Niemczech i od 1946 r. dostawa surowców radzieckich. Porozumienie to było pierwszym krokiem w kierunku poprawy stosunków między Związkiem Radzieckim a Niemcami. Następnego dnia po zawarciu porozumienia Związek Radziecki zaangażował się w walkę z Japonią w udanej czterotygodniowej kampanii wojskowej na Dalekim Wschodzie . Niemiecko-sowiecki pakt został podpisany cztery dni po tej umowy, ta ostatnia ożywienia pogarszających niemiecko-sowieckich stosunków gospodarczych , a następnie został dostosowany i rozszerzony z umowy handlowej niemiecko-sowieckiej lutego 1940 i niemiecko-radzieckiego porozumienia dotyczącego granic i handlu w styczniu 1941 r . Wszystkie te porozumienia wygasły, gdy Niemcy napadły na Związek Radziecki w czerwcu 1941 r. , Z naruszeniem traktatów między dwoma krajami. Handel między dwoma krajami zapewnił Niemcom większość zasobów potrzebnych do inwazji na Związek Radziecki.
Niemcom brakowało zasobów naturalnych, w tym wielu podstawowych surowców potrzebnych do operacji gospodarczych i wojskowych. Od końca XIX -tego wieku , to była silnie uzależniona od rosyjskiego importu tych surowców strategicznych. Przed I wojną światową Niemcy importowały rocznie z Rosji 1,5 miliarda marek niemieckich w postaci surowców i innych towarów. Import spadł po pierwszej wojnie światowej. Na początku lat trzydziestych import radziecki zmniejszył się, reżim stalinowski, bardziej izolacjonistyczny, upomniał się o prawo i poszanowanie traktatu wersalskiego w sprawie rozbrojenia. Zmniejszyło to zależność Niemiec od radzieckiego importu.
Przejęcie z NSDAP wzrostu napięć między Niemcami a Związkiem Radzieckim, rasizmie hitlerowskich z ZSRR jako zaludnionym przez „ podludzi ” Słowianie rządzone przez swoich panów „ judeo-bolszewickich ”. Pomimo narastających napięć, w połowie lat trzydziestych Związek Radziecki podejmował wielokrotne wysiłki, aby przywrócić bliższy kontakt z Niemcami; zostali odrzuceni przez Hitlera, który nie chciał takich więzi politycznych.
Stosunki między dwoma krajami pogorszyły się w 1936 r., Kiedy Niemcy poparły hiszpańskich nacjonalistów podczas hiszpańskiej wojny domowej , Sowieci poparli swoich przeciwników, hiszpańscy republikanie częściowo rządzeni przez socjalistów, podczas gdy Niemcy i Japonia podpisały pakt antykominternowski i że to wielki terror radzieckie było zakłócone sowieckiej dyplomacji.
Pod koniec lat 30. ze względu na samowystarczalne podejście gospodarcze i brak możliwości sojuszu z Wielką Brytanią Niemcy musiały nawiązać bliższe stosunki ze Związkiem Radzieckim, nie tylko ze względów ekonomicznych. Niemcom brakowało strategicznych dostaw, takich jak ropa naftowa, żywność, rudy metali i guma; opierała się na dostawach radzieckich lub tranzycie dostaw przez Związek Radziecki i dlatego musiała zwrócić się do Rosji i Rumunii. Ponadto zapotrzebowanie na żywność wzrosłoby jeszcze bardziej, gdyby Niemcy podbiły narody, które były również importerami netto żywności. Radziecki import ukraińskiego zboża lub radziecki przeładunek soi z Mandżurii mógłby wypełnić tę lukę. Ze swojej strony Związek Radziecki potrzebował na krótką metę sprzętu wojskowego i uzbrojenia do wzmocnienia bardzo słabej Armii Czerwonej i Marynarki Wojennej . Radziecka sieć transportowa była żałośnie słabo rozwinięta, z prawie nieistniejącymi drogami i siecią kolejową już rozciągniętą do granic możliwości.
Po Anschlussu , w połowie 1938 r., Pojednanie gospodarcze utrudniały napięcia polityczne i rosnąca niechęć Hitlera do kontaktów ze Związkiem Radzieckim. Jednak niemieckie zapotrzebowanie na surowce strategiczne i radzieckie zapotrzebowanie na sprzęt wojskowy wzrosły po porozumieniach monachijskich .
W Październik 1938, Niemcy dążyły do rozszerzenia stosunków gospodarczych między oboma krajami; przedstawiła Sowietom plan dnia1 st grudzień 1938. Stalin nie chciał jednak sprzedać swojej potężnej pozycji negocjacyjnej za (niską) cenę, jaką Hitler był wtedy skłonny zaoferować. Sowieci byli gotowi do podjęcia rozmów w celu omówienia nowej niemieckiej oferty w lutym iMarzec 1939w Moskwie. Niemcy zawiesiły rozmowy w połowie marca. Kilka dni później Niemcy zajęły Czechosłowację, a następnie region Kłajpedy (Memel), co znacznie zwiększyło prawdopodobieństwo wojny niemieckiej z Polską.
Niemcy i Związek Radziecki zgodziły się zawrzeć porozumienie gospodarcze na początku 1939 r. Wiosną i latem 1939 r. Sowieci negocjowali pakt polityczno-wojskowy z Francją i Wielką Brytanią. Niemieccy urzędnicy potencjalne niemiecko-radzieckie porozumienie polityczne Plik7 kwietniaRadziecki dyplomata Georgii Astachow powiedział ministrowi spraw zagranicznych Niemiec, że nie ma potrzeby kontynuowania niemiecko-sowieckiej walki ideologicznej i że oba kraje mogą dojść do porozumienia. Dziesięć dni później radziecki ambasador Aleksiej Merekalov spotkał się z niemieckim sekretarzem stanu Ernstem Weizsackerem i przekazał mu notę wzywającą do szybkiego usunięcia wszelkich przeszkód w realizacji kontraktów wojskowych podpisanych między ZSRR a Czechosłowacją, zanim nie zostanie ona zajęta przez Niemcy . Według niemieckich doniesień, na zakończenie dyskusji ambasador powiedział: „Nie ma powodu, aby Rosja nie miała z nami mieszkać w normalnych stosunkach. I że te normalne relacje mogą być coraz lepsze ” . Inne źródła podają, że może to być przesada lub niedokładny opis słów ambasadora. Zaraz po spotkaniu ambasador radziecki wrócił do Moskwy i nigdy nie wrócił do Niemiec.
Prawdopodobieństwo wojny zwiększyło produkcję wojskową w Niemczech i Związku Radzieckim. Radziecki trzeci plan pięcioletni wezwała do włączenia dużych ilości nowych technologii i urządzeń przemysłowych. Tymczasem niemieckie wydatki wojskowe wzrosły do 23% produktu narodowego brutto w 1939 roku. Niemieccy planiści w kwietniu iMaj 1939obawiali się, że zaprzestanie szwedzkiego handlu zakończy dostawy rudy żelaza. Oszacowano, że bez dostaw radzieckich Niemcy musiałyby znaleźć zastępczych dostawców około 165 000 ton manganu i prawie 2 mln ton ropy rocznie. Niemcy już teraz zmagały się z poważnymi niedoborami gumy z powodu brytyjskiej i holenderskiej odmowy handlu. Oprócz uzależnienia od krajowego importu tłuszczów i olejów spożywczych, z powodu braku siły roboczej w sektorze rolnym pojawiły się inne problemy żywnościowe, które wymagały zatrudniania uczniów i studentów. Plik8 majawładze niemieckie oszacowały, że Niemcy mają rezerwy ropy tylko na 3,1 miesiąca.
W ramach kontynuacji dyskusji ekonomicznej 17 majaAstachow powiedział niemieckiemu urzędnikowi, że chce powtórzyć „szczegółowo, że nie ma konfliktu w polityce zagranicznej między Niemcami a Rosją Sowiecką i dlatego nie ma powodu do wrogości między tymi dwoma krajami” . Trzy dni później20 majaMołotow powiedział ambasadorowi Niemiec w Moskwie, że chce tylko rozmawiać o sprawach gospodarczych i że konieczne jest stworzenie „bazy politycznej” , co władze niemieckie postrzegają jako „ukryte zaproszenie” i „wirtualne wezwanie do dialogu politycznego”. ” . Plik26 majawładze niemieckie obawiały się, że Sowieci pozytywnie zareagują na propozycje Wielkiej Brytanii i Francji. Plik30 majaNiemcy skierowały swoich dyplomatów w Moskwie w stronę „ostatecznych negocjacji ze Związkiem Radzieckim” . Dyskusje, które nastąpiły, były prowadzone w drodze negocjacji gospodarczych, ponieważ potrzeby gospodarcze obu stron były znaczne, a ścisłe dyskusje wojskowe i dyplomatyczne załamały się w połowie lat trzydziestych XX wieku po utworzeniu paktu antykominternowskiego i hiszpańskiej wojnie domowej , pozostawiając tylko te negocjacje jako jedyne środki komunikacji.
Stanowisko sowieckie pozostawało jednak niejasne. Plik31 maja, Przemówienie Mołotowa wydawało się pozytywne, podczas gdy 2 czerwcaKomisarz Radziecki Handlu Zagranicznego Mikojan powiedział niemieckiego urzędnika, że Moskwa „stracił zainteresowanie tymi negocjacjami [ekonomicznych], w wyniku początkowego niemieckiego kunktatorstwo . ” Plik15 czerwcaambasador radziecki rozmawiał z ambasadorem Bułgarii w Berlinie Purvanem Draganowem, który był nieoficjalnym pośrednikiem podczas negocjacji z Niemcami. Ambasador radziecki wyjaśnił, że porozumienie z Niemcami jest lepiej dostosowane do potrzeb Związku Radzieckiego niż porozumienie z Wielką Brytanią i Francją lub nieudane negocjacje prowadzące do braku porozumienia. Draganow niezwłocznie poinformował o rozmowie niemieckie MSZ. Siedem dni wcześniej Sowieci uzgodnili, że do Moskwy przyjedzie wysoki rangą urzędnik niemiecki, aby kontynuować negocjacje, które odbędą się w Moskwie w dniu3 lipca. Następnie w Berlinie rozpoczęły się oficjalne rozmowy22 lipca.
W międzyczasie, mając nadzieję na zatrzymanie niemieckiej machiny wojennej, w lipcu Wielka Brytania prowadziła rozmowy z Niemcami na temat potencjalnego planu ratowania mocno zadłużonej niemieckiej gospodarki kosztem miliarda funtów w zamian za zakończenie niemieckiego programu zbrojeniowego. Brytyjska prasa ujawniła tę historię, a Niemcy ostatecznie odrzuciły ofertę.
Plik 25 lipcaZwiązek Radziecki i Niemcy były bardzo blisko sfinalizowania warunków porozumienia gospodarczego. Plik26 lipca, Przy kolacji, Sowieci zgodzili się na proponowany porządek obrad trzech kroków, które po raz pierwszy uwzględniona agendę gospodarczą i „nowy układ, który weźmie pod uwagę żywotnych interesów politycznych obu stron . ” 1 st sierpnia Sowieci przedstawiła dwa warunki przed negocjacji politycznych mogą zacząć: podpisanie nowego traktatu ekonomicznego i wypowiedzenie antyradzieckie ataki niemieckich mediów. Niemcy natychmiast się zgodzili. Dwa dni później, niemiecki minister spraw zagranicznych Joachim von Ribbentrop przedstawił plan, gdzie kraje zobowiązują się nie ingerować w sprawy drugiej stronie i rezygnują z działań zmierzających do żywotnych interesów drugiej strony. I „, że nie ma problemu, Morze Bałtyckie i Morze Czarne , których nie udało się rozwiązać między nami dwojgiem ” .
Niemcy dyskutowali przed działaniami wojennymi między dwoma krajami w latach trzydziestych XX w. Odnieśli się do wspólnej płaszczyzny antykapitalizmu , stwierdzając, że „ideologia Niemiec, Włoch i Niemiec ma wspólny element. Związek Radziecki: sprzeciw wobec kapitalisty Demokracje ” , „ ani my, ani Włochy nie mamy nic wspólnego z zachodnim kapitalistą ” i „ wydaje nam się nienaturalne, że państwo socjalistyczne mogłoby stanąć po stronie. Zachodnie demokracje ” . Niemcy wyjaśnili, że ich wrogość do przedradzieckiego bolszewizmu zniknęła wraz ze zmianami w Kominternie i sowieckim wyrzeczeniem się rewolucji światowej . Astachow nazwał rozmowę „niezwykle ważną” .
Niemcy zaplanowali inwazję na Polskę za25 sierpniai przygotowywał się do wojny z Francją; Niemieccy planiści wojenni oszacowali w sierpniu, że przy spodziewanej brytyjskiej blokadzie morskiej i wrogości ze strony Związku Radzieckiego, Niemcy nie zdołają zaspokoić swoich potrzeb w zakresie mobilizacji wojennej na poziomie 9,9 mln ton ropy naftowej i 260 000 ton manganu. W tamtym czasie Niemcy nadal importowały 20% swojej żywności, 66% ropy i 80% kauczuku. Miał tylko dwa do trzech miesięcy kauczuku na stanie i trzy do sześciu miesięcy zapasów ropy. Z powodu przewidywalnej blokady morskiej Związek Radziecki stałby się jego jedynym dostawcą wielu produktów.
Plik 5 sierpnia, Sowieccy przedstawiciele powiedzieli, że zawarcie umowy handlowej ma kluczowe znaczenie dla dalszych negocjacji politycznych. Sam Hitler odebrał telefon, aby zakończyć rozmowy gospodarcze i zawrzeć umowę. Plik10 sierpniaKraje pracowały nad ostatnimi drobnymi szczegółami technicznymi, ale Sowieci zwlekali z podpisaniem porozumienia gospodarczego przez prawie dziesięć dni, dopóki nie byli pewni, że osiągnęli również porozumienie polityczne. Ambasador radziecki wyjaśnił, że Sowieci rozpoczęli negocjacje z Brytyjczykami „bez większego entuzjazmu” w czasie, gdy czuli, że Niemcy nie „dojdą do porozumienia” , a równoległe negocjacje z Brytyjczykami nie mogą być po prostu zerwane, kiedy zostały one zainicjowane po „dokładnym rozważeniu” . Tymczasem wszystkie niemieckie studia wojskowe i ekonomiczne doprowadziły do wniosku, że Niemcy nie mogą odnieść zwycięstwa bez przynajmniej sowieckiej neutralności. Naczelne dowództwo Wehrmachtu wydało raport, w którym twierdziło, że Niemcy mogą uchronić się przed blokadą jedynie przy ścisłej współpracy gospodarczej ze Związkiem Radzieckim.
Dopóki traktat był gotowy 19 sierpnia16:00 Sowieci ogłosili, że tego dnia nie mogą podpisać, niepokojąc władze niemieckie, dając do zrozumienia, że Sowieci zwlekają z podpisaniem z powodów politycznych. Kiedy agencja informacyjna TASS opublikowała raport o rozmowach francusko-brytyjsko-sowieckich, które potknęły się na Dalekim Wschodzie i „zupełnie innych kwestiach, Niemcy potraktowały to jako sygnał, że negocjacje są nadal możliwe i mają nadzieję na porozumienie z Sowietami” . Plik20 sierpnia o godzinie 2 w nocy Niemcy i Związek Radziecki podpisały umowę handlową z dn 19 sierpnia, zezwalając Berlinowi na dostarczanie pewnego niemieckiego sprzętu wojskowego i cywilnego w zamian za radzieckie surowce.
Porozumienie dotyczyło "bieżącego" handlu, Sowieci musieli dostarczyć 180 milionów marek surowców, w zamian za co Niemcy zobowiązały się dostarczyć 120 milionów marek niemieckich towarów przemysłowych. Zgodnie z tą umową Niemcy udzieliły również Związkowi Radzieckiemu kredytu kupieckiego w wysokości 200 mln marek na okres 7 lat, finansowanego przez Golddiskontbank (de) ( Gold Discount Bank , Niemcy). Kredyt miał być przeznaczony na finansowanie sowieckich „nowych zamówień” w Niemczech, w tym maszyn, towarów przemysłowych, materiałów wojennych i twardych walut . Pożyczka byłaby w 100% gwarantowana przez rząd niemiecki z oprocentowaniem w wysokości 5%. Umowa zawierała jednak „poufny protokół” przewidujący, że rząd niemiecki powinien zwrócić 0,5% odsetek, czyli efektywną stopę 4,5%. Warunki kredytu były wyjątkowo korzystne: 1,5-2,5% niższe niż stopy dyskontowe na liniach kredytowych w latach 20. i 30. XX w. Związek Radziecki zaczął spłacać pożyczkę materiałami, najpierw siedem lat później (początek 1946 r.).
Karl Schnurre, członek niemieckiego MSZ, zauważył wówczas, że „przepływ towarów przewidziany w umowie może zatem osiągnąć łącznie ponad miliard marek w ciągu najbliższych kilku lat” . Schnurre napisał też, „że poza aspektem gospodarczym traktatu, jego znaczenie polega na tym, że negocjacje służyły także odnowieniu kontaktów politycznych z Rosją, a umowa kredytowa została uznana przez obie strony za pierwszy decydujący krok w reorganizacji stosunki polityczne między dwoma krajami ” . „ Prawda” opublikowała artykuł na temat21 sierpnia oświadczenie, że umowa handlowa z dnia 19 sierpnia "mogłoby się wydawać poważnym krokiem w poprawie nie tylko stosunków gospodarczych, ale i politycznych między ZSRR a Niemcami. Mołotow napisał w Prawdzie, że porozumienie 19 sierpniabyło „lepiej niż jakikolwiek poprzedni traktat” i „nigdy nie udało się osiągnąć taką korzystną ofertę gospodarczą z Wielkiej Brytanii, Francji lub innym kraju . ”
Wcześnie rano 24 sierpniaZwiązek Radziecki i Niemcy podpisały porozumienie polityczno-wojskowe, które towarzyszyło porozumieniu handlowemu, pakt Ribbentrop-Mołotow . Pakt jest wzajemnym porozumieniem o nieagresji między dwoma krajami. Zawierał tajne protokoły przewidujące podział państw Europy Północnej i Wschodniej na niemiecką i sowiecką „ strefę wpływów ”. W tym czasie Stalin uważał, że umowa handlowa jest ważniejsza niż pakt o nieagresji.
Po podpisaniu umowy Ribbentrop i Stalin prowadzili ciepłe rozmowy, wymieniali toasty i wypowiadali się o wcześniejszych działaniach wojennych między krajami w latach 30. Scharakteryzowali Wielką Brytanię, która wciąż dążyła do zakłócenia stosunków niemiecko-sowieckich, i zgodzili się, że pakt antykominternowski nie był Związek Radziecki, ale w rzeczywistości w zachodnich demokracjach i "głównie przestraszył City of London [czyli brytyjskich finansistów] i angielskich kupców" .
W 2010 roku Timothy Snyder określił związek między poprawą stosunków niemiecko-sowieckich w 1939 r. A celem Stalina, jakim jest zerwanie paktu antykominternowskiego i prowadzenie wojny z Japonią. Snyder powiedział:
„20 sierpnia 1939 r. Hitler wysłał osobistą wiadomość do Stalina, prosząc go o odebranie Ribbentropa nie później niż 23. Ribbentrop wyjechał do Moskwy, gdzie, jak zauważyli Orwell i Koestler , swastyki zdobiły stołeczne lotnisko, ojczyznę socjalizmu. Ten ostatni szok ideologiczny, który oddzielił Koestlera od komunizmu, był w rzeczywistości znakiem, że Związek Radziecki nie był już państwem ideologicznym. Oba reżimy natychmiast znalazły wspólną płaszczyznę we wzajemnych dążeniach do zniszczenia Polski [...] Związek Radziecki zgodził się zaatakować Polskę z Niemcami [...] W sierpniu i wrześniu 1939 r. Stalin studiował mapy nie tylko Europy Wschodniej, ale Azji Wschodniej. Znalazł okazję do poprawienia pozycji ZSRR na Dalekim Wschodzie ... Stalin mógł być teraz pewien, że żaden niemiecko-polski atak nie nadejdzie z zachodu ... Sowieci (i ich sojusznicy mongolscy) zaatakowali siły japońskie (i lalek Manchoukuo ) [...] w dniu 20 sierpnia 1939 roku polityka Stalina zbliżenia z Berlina w dniu 23 sierpnia 1939 roku został skierowany również przeciwko Tokio. Pakt Ribbentrop-Mołotow między Niemcami a Związkiem Radzieckim, podpisany trzy dni po ofensywie, unieważnił pakt antykominternowski między Niemcami a Japonią. Sojusz radziecko-nazistowski, bardziej niż klęska na polu bitwy, spowodował polityczne trzęsienie ziemi w Tokio. Japoński rząd upadł, podobnie jak kilka innych w następnych miesiącach. Podczas gdy Niemcy wydawały się wybierać Związek Radziecki zamiast Japonii jako sojusznika, japoński rząd znalazł się w nieoczekiwanej i zagmatwanej sytuacji [...] gdyby utrzymało się porozumienie między Moskwą a Berlinem, Armia Czerwona byłaby w stanie skoncentrować swoje siły. raczej w Azji niż w Europie [...] Hitler uwolnił ręce Stalina w Azji, a Japończycy mogli tylko mieć nadzieję, że Hitler zdradzi swojego nowego przyjaciela [...] Kiedy „Armia Czerwona pokonała Japończyków 15 września, Stalin uzyskał dokładnie taki rezultat, jakiego chciał […] Zastąpił widmo niemiecko-polsko-japońskiego okrążenia Związku Radzieckiego bardzo realnym okrążeniem Niemiecko-Radzieckiej Polski, sojuszu, który izolował Japonię. "
Po niemieckiej inwazji na Polskę , Brytyjskie Ministerstwo wojny ekonomicznej została ustalona na3 września 1939 r, aby zarządzać blokadą gospodarczą Niemiec W Kwiecień 1940Wielka Brytania zdała sobie sprawę, że blokada nie wydaje się działać z powodu luk w blokadzie, dwóch dużych „dziur” w Morzu Czarnym i Śródziemnym, stworzonych przez kilka krajów neutralnych, w tym Włochy.
ZSRR | Polska i Gdańsk | Finlandia | Estonia | Łotwa | Litwa | |
---|---|---|---|---|---|---|
1939 | 52.8 | 140,8 | 88.9 | 24.3 | 43.6 | 27.8 |
Plik 17 wrześniaThe Red Army najechał Polskę wschodnią i zajmowane terytorium Rzeczypospolitej Polskiej , który wytwarzany aż do 70 procent produkcji ropy przedwojennego polskiego.
W październiku trzej partnerzy handlowi Niemiec - kraje bałtyckie - Estonia , Łotwa i Litwa - nie miały innego wyjścia, jak podpisać tzw. Pakt o obronie i wzajemnej pomocy, który umożliwił ZSRR rozmieszczenie wojsk na ich terytoriach.
Napięcia między Niemcami a Związkiem Radzieckim pojawiły się również podczas radzieckiej inwazji na Finlandię w rListopad 1939. Kilka niemieckich statków handlowych zostało uszkodzonych.
Niemcy i Związek Radziecki kontynuowały negocjacje gospodarcze, wojskowe i polityczne w drugiej połowie 1939 r., Aż do podpisania znacznie szerszej niemiecko-radzieckiej umowy handlowej.11 lutego 1940. Na mocy tej umowy Związek Radziecki stał się głównym dostawcą podstawowych surowców do Niemiec, w tym ropy naftowej, manganu, miedzi, niklu, chromu, platyny, drewna i zbóż.
Otrzymali również znaczne ilości innych ważnych surowców, w tym rudy manganu i miliona ton soi z Mandżurii tranzytem przez Związek Radziecki. Plik10 stycznia 1941oba kraje podpisały dodatkowe porozumienie zmieniające umowę handlową z 1940 r., korygujące granice i rozwiązujące inne drobne konflikty.
W pierwszym okresie porozumienia 1940 (11 lutego 1940 w 11 lutego 1941) i drugi (11 lutego 1941 aż do zerwania paktu) Niemcy otrzymały ogromne ilości surowców, których było ponad
W Sierpień 1940Sowiecki eksport stanowił ponad 50% całkowitego importu Niemiec, który do tego czasu spadł do 20 400 ton.
Współpraca zakończyła się, gdy Niemcy rozpoczęły operację Barbarossa i najechały na Związek Radziecki22 czerwca 1941. Różne dostawy, które ZSRR wysyłał do Niemiec w latach 1939–1941 w znacznych proporcjach, miały być rekompensowane lub uzyskiwane poprzez wzrost importu z innych krajów.
Bez sowieckich dostaw tych głównych surowców Niemcy nie byłyby w stanie przeprowadzić ataku na Związek Radziecki, nie mówiąc już o kontemplowaniu zwycięstwa, nawet przy bardziej surowej reglamentacji.
: dokument używany jako źródło tego artykułu.