Opactwo Farfa

Opactwo Farfa
Przykładowa ilustracja artykułu Opactwo Farfa
Opactwo Sainte-Marie de Farfa
Prezentacja
Nazwa lokalna Abbazia di Farfa
Kult katolicki
Rodzaj Opactwo
przywiązanie Order św. Benedykta
Rozpoczęcie budowy VI th  century
Stronie internetowej www.abbaziadifarfa.it
Geografia
Kraj Włochy
Region Lazio
Miasto Fara w Sabinie
Informacje kontaktowe 42 ° 13 ′ 18 ″ północ, 12 ° 43 ′ 07 ″ wschód
Geolokalizacja na mapie: Włochy
(Zobacz sytuację na mapie: Włochy) Opactwo Farfa

Abbey of Saint Mary Farfa jest benedyktyński klasztor położony w Fara in Sabina , Lazio (Włochy), około 50 km od Rzymu. Bardzo stary (założony w VI th  wieku ) opactwa miał wielkie znaczenie polityczne - i gruntów - w czasach Karola Wielkiego (Imperial opactwa) i znacznym prestiżem intelektualnej w całej swojej historii. Należy do federacji benedyktynów Mont-Cassin .


Historia

Pochodzenie i podstawa

Założone około 554 w starej rzymskiej willi przez biskupa Spoleto The Abbey cierpiał wściekłość Longobardów  , pierwszy bazylikę i pewne skromne zabudowania klasztorne zostały zniszczone pod koniec VI th  wieku . Drugim założycielem jest Saint Thomas de Maurienne . Wizja z NMP nakazał ją przebudować opuszczoną Marian bazyliki w Saint Thomas Lazio skłoniło do powrotu z Jerozolimy do swego kraju. Opactwo zostało przywrócone w 690 .

Okres cesarski

Opactwo uzyskało opiekę księcia Spoleto i pod kierunkiem opatów związanych z władzą frankońskich królów rozwinęło się i bardzo dobrze prosperowało. Jego domena rozciąga się od Lazio do Marchii . Budynki są ufortyfikowane. Bił pieniądze i miał swoje siły zbrojne. Karol Wielki w drodze do Rzymu, aby zostać koronowanym cesarzem (25 grudnia 800) spędza tam kilka dni i nadaje mu tytuł cesarza. W szczytowym momencie opactwo kontroluje około 600 kościołów i klasztorów, 132 zamki obronne i 6 ufortyfikowanych miast, ponad 300 wiosek, nie wspominając o handlowej flocie morskiej zwolnionej z podatków cesarskich (z siedzibą w Civitavecchia ). Było to w czasie IX XX  wieku budynki klasztorne wziąć ich największej ekspansji i kościół klasztorny został rozszerzony. Jego siła ekonomiczna i quasi-niezależność, będąc tak blisko Rzymu i papieży, stwarza napięcia. Opat Farfa przyćmiewa papieża ...

Ściśle powiązany z władzą Franków , opactwo straciło swoje wpływy wraz z upadkiem imperium Karolingów . Pod koniec IX th  century że Saraceni najechał Sabine i są Farfa. Po siedmioletnim oblężeniu opactwo (bronione przez opata Piotra I i jego milicję) zostało opuszczone przez mnichów, zajęte przez Saracenów, splądrowane i spalone ( 891 ). Grupa mnichów założył Opactwo Matenato w Marche, inni zostali zmasakrowani przez najeźdźców i trzeciej grupy, po latach emigracji w Rzymie, powrócił do Farfa, pod przewodnictwem Ratfred wznowić tam życie. Monastyczne (ok. 913 ). Sytuacja się jednak zmieniła: osiedliły się ważne rodziny rzymskie i przejęły kontrolę nad terytorium, dzieląc je.

Okres kluniacki (997-1400)

Ojciec Hugues I (997-1038) wprowadził reformę kluniacką . Jeśli opactwo straciło władzę społeczno-polityczną, zyskuje na wpływach intelektualnych i duchowych. Historyk Grzegorz z Catino (1062-1133) rozwija skryptorium  ; tworzy tekst charakterystyczny dla Farfy. Pod koniec XI XX  wieku Farfa prawdopodobnie jednym z najbogatszych bibliotek w Europie. Odzyskuje nawet pewien dobrobyt gospodarczy. O. Bérard I (1047-1089) kończy bazylikę konsekrowaną przez papieża Mikołaja II (1060). Podczas wielkiej kłótni związanej z inwestycjami opactwo decyduje się stanąć po stronie cesarza. To sprawia, że ​​znów staje się „imperialny” (według Henryka IV ), ale wybór okazuje się zły. Mnisi muszą przez jakiś czas schronić się na górze Acuziano.

Jego upadek zaczął się wkrótce potem. Na mocy konkordatu z Worms (1122) przeszedł pod władzę papieską. Z opatem Adénolphe mnisi poddają się (1125). Eugeniusz III został tam wyświęcony na papieża w 1145 roku . Upadek gospodarczy i monastyczny wydawał się nieodwracalny, nawet jeśli odzyskał przelotny blask w 1264 r. , Kiedy został podniesiony do rangi diocesis nullius : opat został biskupem. To nie wyklucza, że w połowie XIV th  wieku , to jest trafiony zabronione i ekskomunikowany , ponieważ klasztor nie jest w stanie płacić podatki do władzy papieskiej ...

Okres pochwały (1400-1798)

Wczesnym XV -go  wieku , Carbon Tomacelli , kardynał i bratanek Bonifacego IX , był pierwszym opatem opiniującymi Farfa. W większości przypadków opaci pochwali byli zainteresowani jedynie korzyściami, jakie przynosi opactwo. Niektórzy jednak wzięli sobie do serca swoją rolę. Zatem Orsini , w końcu XV -go  wieku odbudować kościół (konsekrowany ponownie w 1496 ). Barberini są modernizację miasteczku sąsiadującym z opactwa. W 1567 roku opactwo przyłączyło się do zgromadzenia opactwa benedyktynów w Kasynach , co dało mu pewną stabilność na dwa stulecia, nie można mówić o nowym rozwoju.

Zakończenie i usunięcie

W 1798 roku te francuskie rewolucyjne armie przeszły przez region. Farfa zostaje splądrowana i oficjalnie stłumiona. W 1861 r . Majątek został skonfiskowany przez nowo utworzone państwo włoskie , co doprowadziło do rozczłonkowania majątku, który został rozparcelowany i sprzedany osobom fizycznym.

renesans

Potomkowie ostatniego właściciela głównych budynków, hrabiego Volpi, przekazują to, co do nich należy, benedyktynom z klasztoru św. Pawła za Murami w Rzymie. Ildefonso Schuster , opat św. Pawła, wysłał w 1920 roku grupę mnichów, aby przywrócić życie monastyczne w Farfie. W 1928 roku Farfa została uznana za pomnik narodowy. Nastąpiły wówczas prace restrukturyzacyjne, bardzo potrzebne do dostosowania klasztoru do współczesnego życia.

Dziś wspólnota benedyktynów opactwa Farfa składa się z 7 mnichów, zaangażowanych w apostolat parafialny (opactwo-bazylika Farfa jest także kościołem parafialnym ) i pracą intelektualną. Są „strażnikami” pomnika narodowego, a zwłaszcza bogatej biblioteki (około 250 inkunabułów ), która jest obecnie częścią biblioteki narodowej Włoch. Opactwo Farfa zostało zniesione w 1841 r., Aby połączyć się z biskupstwem Sabiny, która stała się Sabina-Poggio-Mirteto podczas reformy diecezji włoskich w 1986 r. ( Jan Paweł II ).

Skarby sztuki i historii

Bibliografia