400 metrów
400 metrów
Przyjazd 400 metrów.
| Kategoria | Sprint |
|---|---|
| Uprzejmy | M / F |
| Powierzchnia | Śledź wewnątrz i na zewnątrz |
| Podołek | na zewnątrz: 1; pokój: 2 |
| Wygląd Dz.U. |
Mężczyźni: 1896 Kobiety: 1964 |
| Rekord świata |
43 03 s: Wayde Van Niekerk (2016) |
|---|---|
| Rekord świata w hali |
44s 52: Michael Norman (2018) |
| Rekord olimpijski |
43 03 s: Wayde Van Niekerk (2016) |
| Rekord świata |
47 s 60 s: Marita Koch (1985) |
|---|---|
| Rekord świata w hali |
49 s 59: Jarmila Kratochvílová (1982) |
| Rekord olimpijski |
48 s 25: Marie-José Pérec (1996) |
| Igrzyska Olimpijskie |
Wayde van Niekerk (2016) Shaunae Miller (2016) |
|---|---|
| Mistrzostwa Świata |
Steven Gardiner (2019) Salwa Eid Naser (2019) |
| Pole. świata w pomieszczeniach |
Pavel Maslák (2018) Courtney Okolo (2018) |
W 400 m jest testowanie atletyka z przechodzącego na długiej Sprint reprezentujący odległość okrągłego toru zewnątrz i dwa okrągłe pokoju na torze. Test składa się z okrążenia toru o długości 400 metrów lub 440 jardów dla Anglosasów.
Specyfika
Przebieg wyścigu
Bieg 400 metrów przebiega na jednym okrążeniu stadionu na torze zewnętrznym i na dwóch okrążeniach krytych. Na zewnątrz tor musi mieć dokładnie 400 m (ale tory mogą mieć długość 350, 333, 300, 250 m) i muszą mieć dwie równoległe linie proste i dwa zakręty o równych promieniach (zakręty niekoniecznie mają połówki długości). Okręgi na wszystkich utwory). Każdy zawodnik ma oddzielny tor o szerokości 1,22 m oznaczony białymi liniami o szerokości 5 cm. Wyścig jest podzielony na pięć faz.
wyjazdPodobnie jak w innych konkurencjach sprinterskich , biegacze na 400 m startują z pomocą bloków startowych . Następnie muszą zachować przydzielony im tor od jednego końca zawodów do drugiego, bez naruszania linii torów. Na 400 m start jest mniej ważny niż powyżej 100 i 200 m. Czas reakcji jest średnio 1,5 do 2 razy dłuższy niż na 100 m. Bloki startowe są umieszczone nieco wewnątrz toru, aby zawodnicy mogli rozpocząć sprintem do przodu, przed wejściem na turę.
Pierwszy zakrętPo starcie sprinterzy przyspieszają w zakręcie. Wraz ze wzrostem prędkości rośnie siła odśrodkowa . Aby to zrekompensować, sprinterzy pochylają się do wewnętrznej strony toru.
Pierwsza prostaWjeżdżając na pierwszą prostą (lub przeciwną), zawodnicy osiągają maksymalną prędkość. Czasy przejścia na 200 metrów dla najlepszych sprinterów wahają się między 20 s 5 a 21 s 5 sekund, a dla kobiet między 22 s 5 a 23 s 5. To połączenie między pierwszą a drugą częścią wyścigu odpowiada sportowcowi. w fazie zwalniania na regularnym zboczu aż do mety.
Drugi zakrętOd około 150 metrów sprinterzy stopniowo tracą prędkość. Od intensywnego wysiłku mięśnie zaczynają się męczyć, a siła mięśni spada. Zjawisko to powoduje stopniową utratę prędkości w zależności od sportowca i warunków.
Ostatnia prostaPo wyjściu z zakrętu zawodnicy nie mogą już swobodnie biec, utrata prędkości jest zaakcentowana na ostatnich 50 metrach i rozpoczynają mentalną walkę o dotarcie do mety. Sportowcy opisują ten moment tak, jakby „biegli pod ścianę”. Zawodowi sportowcy kończą wyścig w 43-45 sekund dla mężczyzn i 48-50 sekund dla kobiet.
Aspekty techniczne
Bieg na 400 metrów jest uważany za długi sprint lub „sprint wytrzymałościowy”, ponieważ wymaga połączenia prędkości sprintera i wytrzymałości półmilera (880 jardów lub 804,67 m ). Przez wielu uważany jest za jeden z najbardziej wymagających i męczących zawodów sportowych, ponieważ oprócz siły fizycznej wymaga również zdolności przeciwdziałania zmęczeniu i bólu, a także optymalnego zarządzania częstotliwością udarów. Biegacz będzie potrzebował wydajnego kroku, dobrej szybkości i powolnych, konwulsyjnych ruchów. Pod koniec wyścigu, w przeciwieństwie do krótszych sprintów , pojawia się kwas mlekowy w mięśniach . Zdolność do całkowitej redystrybucji prędkości i energii, podobnie jak w innych zawodach sprinterskich, jest pierwszą metodą, która przychodzi na myśl podczas biegu na 400m. Jednak nikt nie jest w stanie przebiec z pełną prędkością tej odległości od końca do końca, ponieważ to nie jest tylko sprint. Dobra prędkość na 100 lub 200 m może być ogromną zaletą dla biegaczy na 400 m, ale tylko wtedy, gdy wiedzą, jak efektywnie rozprowadzić tę energię.
Zazwyczaj biegacz na 400 m jest sprinterem lub biegaczem. Te dwa typy sportowców muszą mieć swoje szanse na sukces na tym dystansie. Sportowcy mają obie cechy, zarówno sprintera, jak i środkowego crossera. Na przykład Michael Johnson , mistrz olimpijski na 200 m i dwukrotny mistrz olimpijski na 400 m, jest przykładem typowego biegacza na 400 m. Przez lata rozwijał swoją moc i wytrzymałość, aby utrzymać prędkość dłużej niż jego przeciwnicy. Tommie Smith , mistrz olimpijski na 200m z 1968 roku i rekordzista świata na 200m i 400m, miał podobne umiejętności. Z drugiej strony sportowiec taki jak Jeremy Wariner ma więcej umiejętności przełajowych niż sprinter.
Zwykle doświadczony biegacz na 400 m ma jedną sekundę między swoim najlepszym czasem na 200 m a czasem potrzebnym do pokonania pierwszych 200 m na 400 m. Dla początkującego biegacza ta różnica może wynosić nawet dwie sekundy. Aby przewidzieć potencjalny czas 400 m dla biegacza na 200 m, jedną z metod jest podwojenie jego czasu 200 m i dodanie 3 s 5 do wyniku.
Oczywiście biegacz na 200 m ma zdecydowaną przewagę nad pierwszą częścią wyścigu. Jeśli jednak sportowiec nie trenuje prawidłowo, przewaga ta może szybko zostać zniweczona pod koniec wyścigu. Tymczasem wicemistrz ma przewagę na ostatnich 100 metrach.
Niemniej jednak okazuje się, że sprinterzy błyszczą częściej, głównie dlatego, że ich zdolności wytrzymałościowe są łatwiejsze do rozwinięcia niż zdolności szybkościowe biegaczy średniodystansowych.
Historyczny
Mężczyźni
XIX TH pionierami wiekuZainspirowany diaulique Greków (dwustopniowe lub 384.54 m ), 400 jest stworzenie Brytyjczyków , którzy w XIX th century w dostarczaniu cięcie z mila angielska: 440 m , prowadził przez nich reprezentuje milę czwarta (402,17 m ). Pierwszy znany ślad chronometryczny pochodzi z 1799 roku, kiedy jeden z kapitanów wojsk admirała Nelsona pokonał tę odległość w 56 sekund . Należy jednak czekać aż do drugiej połowy XIX -tego wieku , aby zobaczyć ćwierć mili szybować, najpierw w Anglii , a potem do Stanów Zjednoczonych .
Od lat czterdziestych XIX wieku zawodowi sportowcy ze Stanów Zjednoczonych i Wielkiej Brytanii rywalizowali w spotkaniach prowadzących do zakładów. Plik17 maja 1865, w Dublinie , odnotowano pierwszy rekord świata na 440 km. Jest to dzieło Brytyjczyka EL Hunt w 53 s 7. Kilka miesięcy później w Londynie rekord ten zostaje pobity o ponad trzy sekundy przez innego Brytyjczyka, Charlesa Guy-Pyn, który zbliża się do granicy pięćdziesięciu sekund (50 s 3) .
Trzy lata później, w 1868 roku , podczas mistrzostw Anglii zmierzyli się dwaj najlepsi biegacze tamtych czasów Ed Ridley i Edward J. Colbeck. Jednak pojedynek ten zostaje przerwany z winy owcy znajdującej się na środku popielatego toru. Jednak pierwsze „zjawisko” rzeczywiście dominujące w tej dyscyplinie pochodzi z drugiej strony Atlantyku: ze 100 jardów (około 91 m) do 880 jardów (804 m) nic nie umknie Laurence'owi Myersowi w latach 1879–1886. Przyjmując propozycje Amerykanina promotorów, do końca swojej kariery będzie angażował się w płatne wyzwania po obu stronach Atlantyku. Pod koniec XIX th wieku, brytyjski udało Charles Lennox Tindall 48 s 5 na 440 jardów, niezrównaną wydajność aż do 1895 roku w Nowym Jorku, organizatorzy skonfigurować proste wyścigi na torach wyścigowych.
1896-1948: amerykańska hegemoniaPodczas pierwszej połowy XX th wieku , wielu sportowców zmieniają dyscypliny, amerykański Thomas Burke , pierwszy mistrz olimpijski w 400m w historii w 1896 roku (54 s 2) i kolega Maxey Długi pobicia na początku 1900 i mistrz olimpijski w Paryżu . Cztery lata później, w Saint Louis , Harry Hillman zdobył złoty medal na jego ojczystej ziemi. Na Igrzyskach Olimpijskich w Sztokholmie w 1912 r . Bieg 400 m po raz pierwszy przebiegał po pasach i był mierzony do dziesiątych części sekundy. Amerykanin Charles Reidpath zdobywa tytuł olimpijski. Podczas I wojny światowej jego rodak Ted Meredith zdominował wyścigi na 440 jardów i poprawił rekord świata Maxeya Longa w 47 sekund 2.
W 1924 roku Brytyjczyk Eric Liddell został mistrzem olimpijskim w Paryżu ustanawiając nowy rekord świata na 400 m (47 s 6), kiedy nigdy wcześniej nie biegł mniej niż 49 sekund. On zawsze będzie uwieczniony w filmie Rydwany ognia przez Hugh Hudsona . Od 1928 roku Amerykanie odzyskali kontrolę nad dystansem dzięki Emersonowi Spencerowi lub Rayowi Barbuti , mistrzowi olimpijskiemu w 1928 roku. Później Benjamin Eastman przydomek „ Biała zamieć ” i inicjator nowego oddechu (46 s 4 w 1932 r. Podczas Igrzysk Olimpijskich w Los Angeles ), zrewolucjonizował dyscyplinę dzięki szybkiemu startowi i sile kroku. Ten ostatni zostaje wkrótce wyparty przez Billa Carra (46 s 2 podczas tych samych igrzysk) lub Archiego Williamsa , lidera nowej generacji amerykańskich „ ćwierć miliardów ” (46 s 1 w 1936 ).
Na początku II wojny światowej , Rudolf Harbig , 25-letni niemiecki lekkoatleta z dużej odległości i średniej odległości, ożywiona dyscypliny, w szczególności dzięki jego pojedynków z włoskiego Mario Lanzi , specjalista w 800 m. Harbig ustanawia nowy rekord świata w 46 sekund 0.
1948-1968: protest na JamajcePo II wojnie światowej , Jamajka przychodzi przeszkadzać dominację zawodników angielskich i amerykańskich. Arthur Wint zdobył złoto olimpijskie w Londynie w 1948 r., Kiedy przedarł się nowy fenomen na 400 m, Herbert McKenley , który ustanowił nowy rekord świata na 440 jardów (46 s 2). McKenley, specjalista od krótkich sprintów, króluje w tej dyscyplinie, zawsze stosując tę samą taktykę: zrób szybki start i utrzymuj maksymalną prędkość jak najdłużej. Plik23 sierpnia 1946osiągnął czas 45 s 0 na 440 jardów w linii prostej, co nie zostało zatwierdzone przez IAAF. Plik2 lipca 1948w Milwaukee przejechał 45s 9 na 400m, nowy rekord świata. Jego majątek wywłaszczy dwa lata później jego rodak George Rhoden (45 s 8), mistrz olimpijski w Helsinkach w 1952 roku .
Amerykańscy sportowcy odzyskali władzę w połowie lat 50. Lou Jones , były amerykański piłkarz , w swoich pierwszych zawodach uzyskał 47 s 7. W 1956 roku podczas mityngu w Los Angeles poprawił rekord świata na 400 metrów w 45 s 2. Kilka tygodni później na igrzyskach olimpijskich w Melbourne musiał jednak poddać się prawu swego rodaka Charliego Jenkinsa, który udowodnił, że być najbardziej odpornym w wyścigu naznaczonym silnym podmuchem wiatru. Od 1959 roku niemiecki sportowiec Carl Kaufmann , specjalista w biegu na 200 metrów, obstawiał okrążenie. W ten sposób w 1959 roku poprawił stary rekord Europy Rudolfa Harbiga w 45 s 8 i osiągnął 45 s 4 w następnym roku. Amerykańska odpowiedź nie trwała długo. Otis Davis , były koszykarz, który przeszedł na sprint, spada poniżej 46 sekund w swoich pierwszych wyścigach. Zdobył tytuł olimpijski na igrzyskach w Rzymie jako pierwszy człowiek, który przekroczył barierę 45 sekund (44 s 9). Davis i Kauffmann są oddzielani za pomocą fotoformowania. Rezerwuar ćwierćmilionów amerykańskich jest wciąż niewyczerpany. W Tokio w 1964 roku Michael Larrabee , wówczas 32-letni, zwyciężył w finale olimpijskim. W 1967 roku specjalista na 200m Tommie Smith poprawił z kolei rekord świata na dystansie 44s 5.
1968-1988: era 43 sekundRok 1968 to ważny punkt zwrotny w ewolucji 400m. Z amerykańskich selekcji olimpijskich we wrześniu na Echo Summit niedaleko South Lake Tahoe , Lee Evans i Larry James poprawili rekord świata, Evans w 44 s 1 (44 s 06) i James w 44 s 2 (44 s 19). Jednak rekord Evansa nie został zatwierdzony, ponieważ wykorzystuje punkty uznane za nielegalne przez Międzynarodową Federację Lekkoatletyczną (IAAF). Dlatego Jakub odzyskuje zapis. Kilka tygodni później, w Mexico City , Amerykanie nadal są faworytami i nie bez powodu. W finale Evans, James i Ron Freeman zajęli pierwsze trzy miejsca. Evans pobił rekord świata w 43 s 86, po raz pierwszy w mniej niż 44 sekundy wszechczasów. James naśladuje go z 43 i 97. Jednak według samego Evansa Amerykanie mieli przewagę, mogąc trenować w South Lake Tahoe przez całe lato, wiedząc, że stadion tam jest wysoko, podobnie jak szlak Mexico City. Rekord świata Evansa będzie trwał 20 lat.
Po igrzyskach w Meksyku Amerykanie stopniowo tracili przewagę pomimo tytułu olimpijskiego uzyskanego w 1972 roku przez Vince'a Matthewsa , czwartego złotego medalistę znoszącego pochodnię w 1968 roku. Rzeczywiście, od połowy lat siedemdziesiątych Kubańczyk Alberto Juantorena , nazywany „El Caballo” ( koń) ze względu na swój ogromny krok zaczyna narzucać się dyscyplinie. W 1976 roku został pierwszym nie-Amerykaninem od 1952 roku, który został koronowany na mistrza olimpijskiego na igrzyskach w Montrealu , zanim radziecki Viktor Markin , do tej pory zupełnie nieznany, wykorzystał nieobecność Amerykanów cztery lata później, aby zostać pierwszym Europejczykiem. Złoty medalista olimpijski na tym dystansie od czasów Erica Liddella w 1924 roku.
W 1983 roku, podczas pierwszych mistrzostw świata w Helsinkach , Amerykanów nadal nie ma i zdeklasował ich Jamajczyk Bert Cameron . Odzyskanie tego dystansu przez synów Wujka Sama interweniowało dopiero w następnym roku na Igrzyskach Olimpijskich w Los Angeles, gdzie młody Alonzo Babers wywołał sensację zdobywając złoty medal.
Pomimo tytułu mistrza świata, który w 1987 r. Wciąż im się wymykał ( zwycięzcą w Rzymie był wschodnioniemiecki Thomas Schonlebe ), Amerykanie rozpoczęli więc nową dominację w tym wydarzeniu.
1988-2001: odnowienieW 1988 roku Amerykanin Harry Butch Reynolds był już trzecim wykonawcą wszechczasów (44s 10 rok wcześniej w Columbus ). Dzięki temu jest także rekordzistą świata na poziomie morza, osiągnięty przez Lee Evansa na wysokości ponad 2200 m npm Mexico City . Na amerykańskich selekcjach olimpijskich wLipiec 1988w Indianapolis Reynolds dociera do sedna sprawy i zostaje pierwszym człowiekiem, który przebiega na poziomie morza w mniej niż 44 s. Dzięki temu wynikowi 43s93 jest tylko siedem setnych bliżej rekordu świata Evansa. Nie jest jedynym, który osiągnął ten występ, ponieważ jego wicemistrz Danny Everett również przechodzi ten symboliczny pasek dzięki czasowi 43s98.
Miesiąc później Butch Reynolds stawia to na prestiżowym spotkaniu W Zurychu , na którym pobił rekord świata Lee Evansa w wygrywaniu wyścigu w 43 sekundy, 29 lub 57 setnych, lepiej niż jego kolega dwadzieścia lat wcześniej. Wielki faworyt igrzysk, które odbywają się w Seulu pod koniec września, Reynolds jest jednak zaskoczony młodym Steve Lewisem , który z tej okazji zostaje najmłodszym mistrzem olimpijskim w historii tej dyscypliny, mając zaledwie 19 lat. Czas, jaki osiągnął w finale (43 s 87) również pozostaje aktualnym rekordem świata juniorów w tej dyscyplinie i jedynym czasem w tej kategorii poniżej 44 sekund.
Jednak na 400 m doszło do niepowodzenia, gdy Butch Reynolds został skazany za doping w 1990 roku, pozostawiając wątpliwości co do legalności jego rekordu świata. Wciąż stagnacja, występy kontynuowały progresję dwa lata później, kiedy podczas selekcji w Ameryce, podczas których Quincy Watts został szóstym człowiekiem, który przeszedł 44 sekundy w półfinałach (43 s 98 po przebiegnięciu 44 s 00 na początku czerwca). Pod nieobecność Reynoldsa, wciąż pozbawionego Igrzysk pomimo wzięcia udziału w „Trials”, Everett, Lewis, aktualny mistrz olimpijski i Watts będą reprezentować Stany Zjednoczone na Igrzyskach Olimpijskich w Barcelonie . W międzyczasie młody Michael Johnson , choć nieobecny na dystansie indywidualnym 400 m, ale członek sztafety 4 × 400 m, również spędza 44 sekundy podczas londyńskiego spotkania na stadionie Crystal Palace na początku lipca. Jednak na igrzyskach olimpijskich, wbrew wszelkim przeciwnościom, to nie Everett, ale Quincy Watts zrobił na starcie wrażenie.Sierpień 1992w Barcelonie dwukrotnie pobijając rekord olimpijski, który Evans ma od 24 lat. Rzeczywiście, Watts po raz pierwszy podnosi go do 43 s 71 w półfinale, a następnie podwyższa do 43 s 50 w finale, co jest drugim występem wszech czasów za rekordem świata Reynoldsa.
Jednak panowanie Wattsa nie trwało długo, choć zwieńczone zostało ostatnim zwycięstwem pod koniec Sierpień 1992w Zurychu. W następnym roku Amerykanin został skutecznie wyparty przez swojego rodaka Michaela Johnsona, który wygrał mistrzostwa Stanów Zjednoczonych, zanim kilka tygodni później zdobył w Stuttgarcie tytuł mistrza świata, uzyskując trzeci występ wszechczasów (43 s 65). Następnie Johnson rozpoczyna panowanie, które potrwa do przejścia na emeryturę w 2001 roku. W tym okresie niewiele się martwił, z wyjątkiem odrodzonego Butcha Reynoldsa (1993-1996) lub Brytyjczyka Rogera Blacka (drugi w Atlancie w 1996 roku). tytuły (1993, 1995, 1997 i 1999) oraz dwa tytuły olimpijskie (1996 i 2000). W 1999 roku w Sewilli definitywnie ustanowił dominację na dystansie ustanawiając nowy rekord świata w 43 s 18.
2001-obecnie: dominujący AmerykaniePrzejście Johnsona na emeryturę w 2001 r. Oznaczało niewielki spadek osiągów i musieliśmy czekać na rok 2004 i przybycie Jeremy'ego Warinera do Aten , niedawnego zwycięzcy „Trials” i dotychczas nieznanego w świecie wyścigów. że znajdzie drugi wiatr. Rzeczywiście, podczas igrzysk olimpijskich Wariner w Teksasie, podobnie jak Johnson, wygrywa najszybszy wyścig od igrzysk w Sydney w 2000 roku. W wieku zaledwie dwudziestu lat został także ósmym zawodnikiem wszechczasów z 44 s 00, co potwierdza w następnym roku zdobywając tytuł mistrza świata po raz pierwszy w 43 sekundach swojej kariery (43 s 93). Już wyznaczony na potencjalnego następcę Michaela Johnsona, jeszcze bardziej skrócił swoje czasy okrążeń, stając się w 2006 roku czwartym najlepszym zawodnikiem w historii z 43 s 62.
Nieco samotny na tym poziomie zaczął rywalizować z pojawieniem się pod koniec 2006 roku LaShawn Merritt , drugiego na Mistrzostwach Świata 2007 w 43 s 96. Jednak ani Wariner, ani Merritt nie chcieli zatrzymać się tam, gdzie są, po raz pierwszy postawił sobie za cel pobicie rekordu świata swojego obecnego mentora Michaela Johnsona i zostanie pierwszym człowiekiem, który pobiegnie w 42 sekundy. Znakiem nowej dominacji z ich strony, Amerykanie osiągnęli w latach 2004-2008 trzy trojaczki w głównych mistrzostwach ( Igrzyska Olimpijskie 2004 i 2008 oraz Mistrzostwa Świata 2007 ) przy stałej obecności Jeremy'ego Warinera.
Od 2008 roku LaShawn Merritt zdominował tę dyscyplinę, mając wyraźnie za sobą Warinera. Możemy również zaobserwować pojawienie się młodych, utalentowanych Grenadynów, takich jak mistrz świata z 2011 roku Kirani James czy jego rodak Rondell Bartholomew oraz europejską odnowę z braćmi Borlée . Wyniki przedolimpijskie w Londynie w 2012 roku pokazują pojawienie się młodego Dominikanina Luguelína Santosa , zaledwie 18-letniego, i potwierdzenie Amerykanów LaShawn Merritt i Tony McQuay, którzy wyróżnili się w 2011 roku zdobywając tytuł na 400 metrów w Mistrzostwach. Stany Zjednoczone w Eugene z 2 nd MPMA wyprzedza rodaków Jeremy Wariner i Greg Nixon .
W ciągu ostatnich kilku lat pojawiło się również nowe cudowne dziecko. Już występując na mistrzostwach świata w 2015 roku, południowoafrykański Wayde Van Niekerk stanie się legendą tej dyscypliny na igrzyskach olimpijskich w Rio w 2016 roku. Zaczął jednak od pasa 8, uważanego za jeden z najgorszych ze względu na swoją pozycję poza torem, Van Niekerk nie kalkuluje i bije rekord świata w 43s03. W 2017 roku został także mistrzem świata w Londynie.
Kobiety
1950-1974: pierwsze konkursyPierwsze starcia kobiet na kolanach odnotowano w latach dwudziestych XX wieku na dystansie 440 metrów. Są zdominowani w szczególności przez Brytyjczyków, takich jak Mary Lines i Eileen Edwards . Pierwszych biegaczy na dystansie 400 m odkryto dopiero w latach pięćdziesiątych XX wieku . Radziecka Maria Itkina spadła poniżej 54 sekund w 1957 roku (53 s 4), ale bardzo szybko północnokoreański Shin Kim Dan poprawił ten wynik (51 s 9 w 1962). Ci dwaj sportowcy byli w tamtym czasie obiektem podejrzeń co do ich kobiecości. Shin Kim Dan, sportowiec o muskularnych nogach i trenujący jak mężczyźni, nigdy nie zostanie poddany próbie na kobiecość w międzynarodowych zawodach, ponieważ jego kraj, Korea Północna , jest wykluczony z Międzynarodowego Komitetu Olimpijskiego i IAAF . Jednak jego różne rekordy świata pozostają zatwierdzone.
W 1964 roku Betty Cuthbert , już osiem lat wcześniej trzykrotna mistrzyni olimpijska w Melbourne , została pierwszą kobietą o złotej medalistce na 400 m na Igrzyskach Olimpijskich w Tokio . Przy okazji tych Igrzysk poprzeczka 53 sekund została przekroczona i już zapowiada ewolucję spektakli. Pojawienie się 400 metrów na najważniejszych światowych zawodach spowoduje wówczas spektakularny rozwój tej imprezy. Cztery lata później, ku zaskoczeniu wszystkich, Francuzka Colette Besson pokonała wielkiego faworyta, brytyjską Lillian Board w czasie stosunkowo podobnym do Cuthberta. Aby przyzwyczaić się do wysokości Meksyku , Besson spędził kilka tygodni w Font Romeu w Pirenejach . W następnym roku (1969) Francuzka Nicole Duclos triumfowała na Mistrzostwach Europy w Grecji. Wyprzedza swojego rodaka na linii, ustanawiając nowy rekord świata, 51 s 72. Ten sam czas manualny przypisuje się Colette Besson (51 s 7).
1974-1989: hegemonia WschoduJednak dopiero na początku lat siedemdziesiątych na 400 metrów kobiety naprawdę zaczęły robić skok do przodu. W 1974 roku rekord świata, który nadal należy do Cuthberta, wygrywa jedną sekundę i spada poniżej 51 sekund. W 1976 r. Przybycie biegaczek ze Wschodu, zwłaszcza Christiny Brehmer i Ireny Szewińskiej na podejście do Igrzysk Olimpijskich w Montrealu , przyspieszyło dalszy postęp, który przekroczył symboliczny 50 sekundowy pasek (49 s 29 dla Szwińskiej w finale Igrzysk). ).
Dwa lata później wschodnioniemiecka Marita Koch eksplodowała na światowym poziomie, stając się pierwszą kobietą, która biegła w 48 sekund (w Pradze w 48 s 94 podczas Mistrzostw Europy ). Została mistrzynią olimpijską w 1980 roku w Moskwie, a następnie ponownie mistrzynią Europy w 1982 roku w Atenach, obniżając swój rekord do 48 sekund 16, po czym zmierzyła się z konkurencją Czechosłowacji Jarmili Kratochvilovej, która została rok później podczas pierwszych mistrzostw. W lekkoatletyce. świat w Helsinkach jako pierwsza kobieta, która zjechała poniżej 48 sekund (47s 99; to wciąż rekord mistrzostw i drugi występ wszechczasów). W następnym roku, na igrzyskach olimpijskich w Los Angeles , Amerykanie, uwolnieni od opozycji sportowców z bloku wschodniego z powodu sowieckiego bojkotu, próbują nadrobić opóźnienie, gdy Valerie Brisco-Hooks zostaje trzecią kobietą do przekroczenia. 49 sekund. Koch pojawił się ponownie w następnym roku i wznowił swój rekord świata, pobijając rekord Kratochvilovej o prawie cztery dziesiąte za pomocą 47s60, co pozostaje obecnie najlepszym wynikiem wszechczasów. Po ostatnim europejskim tytule w 1986 roku Koch wycofał się z torów z powodu coraz bardziej restrykcyjnych kontroli antydopingowych . Pod koniec lat 80. ZSRR wysłał Olgę Bryzginę, która w 1987 roku została mistrzynią świata, a rok później w Seulu mistrzynią olimpijską z rekordem olimpijskim ( 48-65 ).
1990-2000: upadek bloku wschodniego - dominacja PérecUpadek bloku sowieckiego i zjednoczenie Niemiec miały miejsce w 1990 roku podczas Mistrzostw Europy, w których młody Grit Breuer , zaledwie 18 lat, zdobył tytuł. Rok później w Tokio podczas Mistrzostw Świata Breuer został jednak zdeklasowany przez Francuzkę Marie-José Pérec , nazywaną Gazelą ze względu na jej duży krok, trzecią w Splicie rok wcześniej. Od tego momentu, a w przypadku braku Breuer, skazany na dwa lata zakazu dopingu w 1992 roku Perec rozpoczął dominację, że będzie kontynuowany w roku 1996. W wieku dwudziestu, stała rekordzista Francji w 51 s 35 , zastępując swojego rodaka Colette Besson i jej rekord kraju z 1968 r. Zdobyła złoty medal na igrzyskach olimpijskich w 1992 r. deklasując starającą się o utrzymanie tytułu Rosjankę Olgę Bryzginę . Pérec, który w następnym roku wolał poświęcić się 200 m, mistrzostwa świata w 1993 r. Powędrowały do Amerykanina Jearl Miles-Clark w czasie krótszym niż jedna sekunda niż ten osiągnięty przez Francuzów rok wcześniej. Nawias się zamknął, Pérec w następnym roku powrócił na swój ulubiony dystans i wygrał mistrzostwa Europy i finał Grand Prix w Paryżu. W 1995 roku w Göteborgu ponownie została mistrzynią świata .
Na Igrzyskach Olimpijskich 1996 w Atlancie Perec zachowuje swój złoty medal w Barcelonie. Z czasem 48 s 25 wyprzedza swoją główną konkurentkę, Australijkę Cathy Freeman o prawie dwa metry. Panowanie Pereca zakończyło się w 1997 roku z powodu urazów i chorób ( mononukleoza w 1998 roku). Próbowała podania trzech przeciwko Freemanowi na Igrzyskach Olimpijskich w Sydney w 2000 roku, ale uciekła z igrzysk z powodu zbyt dużej presji mediów. Na oczach 112 000 widzów zwyciężyło w jego sprawie, logicznie rzecz biorąc, Freeman zdobył tytuł olimpijski.
2001-obecnie: powrót AmerykiPrzejście na emeryturę Freemana po igrzyskach w Sydney i Pérec w 2003 r. Oznacza mniej pomyślny okres na 400 m, pomimo krótkich okresów dominacji Any Guevary (48. 89 w 2003 r.) I Tonique Williams-Darling , mistrza olimpijskiego w 2004 r. Jednak w 2006 roku obserwujemy powrót Amerykanów, w szczególności Sanyi Richards , szkolonej przez Clyde'a Harta , byłego mentora Michaela Johnsona . Richards trzykrotnie wygrał Złotą Ligę (2006, 2007 i 2009), ale przegrał na Mistrzostwach Świata 2007 (bez kwalifikacji) i Igrzyskach Olimpijskich w Pekinie (trzecie) z powodu problemów zdrowotnych. Niemniej jednak Amerykanka jest jedyną kobietą, która w ostatnich latach biegła w mniej niż 49 sekund (w tym 48s70 w Atenach w 2006 roku). Od tego czasu Richards jest przeciwny Brytyjczyk Christine Ohuruogu (mistrzyni świata 2007 i mistrzyni olimpijskiej 2008), co do której istnieje wiele podejrzeń po nieobecności na kontrolach antydopingowych, a także jej rodaczka Allyson Felix .
Występ
Dokumentacja
Rekordy świataPierwszy mężczyzna rekordy świata mierzono w połowie XIX -go wieku w Wielkiej Brytanii . Niemniej jednak, trzeba będzie czekać na przyjazd do nowoczesnych igrzysk olimpijskich , na początku XX e wieku , aby zobaczyć pierwsze homologowany rekordów ( Letnie Igrzyska Olimpijskie 1900 w Paryżu ). Pierwsze odnotowane były czasy, w połowie XIX e wieku, na Ashy torów pomiarowych 440 jardów. Dopiero na początku XX wieku zaczęliśmy zatwierdzać pierwsze rekordy świata.
Rekord świata mężczyzn prawie się nie poprawił od półtora wieku. Dziś 400m przebiegamy o 10 sekund szybciej niż wtedy. Zauważamy ponadto, że najważniejszy postęp nastąpił między 1960 a 1968 rokiem: w rzeczywistości w ciągu ośmiu lat rekord świata poprawił się o ponad jedną sekundę (44 s 9 do 43 s 8). Ten błyskawiczny postęp jest spowodowany głównie dwoma czynnikami: z jednej strony pojawieniem się nowego sprzętu, takiego jak syntetyczne bieżnie, z drugiej strony faktem, że sportowcy zaczęli przyjmować nowe techniki biegania zgodnie z trendami, postęp medycyny. Rekord świata na 400 metrów należy obecnie dla mężczyzn przez południowoafrykańskiego Wayde'a van Niekerka , z czasem 43 s 03, ustanowionym na14 sierpnia 2016 rpodczas igrzysk olimpijskich w Rio de Janeiro . Od tamtej pory utrzymywano poprzedni rekord26 sierpnia 1999Amerykanin Michaela Johnsona z czasem 43 s. 18. Rekord ustanowiony na mistrzostwach świata w Sewilli .
Spis światowych rekordów kobiet na 400 m jest późniejszy niż mężczyzn. Rekordy świata zostały zatwierdzone przez FSFI przed pojawieniem się IAAF . Dystans ten przeżył znaczny rozkwit po drugiej wojnie światowej, ponieważ rekord świata wzrósł o prawie dziewięć sekund między 1950 a 1985. Rekord, obecnie kwestionowany, jest oficjalnie utrzymywana przez Niemkę (byłą NRD ) Maritę Koch , w latach 47 s 60, od6 października 1985. Tylko trzech zawodników znalazło się na drugim miejscu tego rekordu: Marie-José Pérec w finale Igrzysk Olimpijskich w Atlancie w 1996 roku w 48 s 25 (rekord olimpijski), następnie Salwa Eid Naser w 48 s 14, a następnie Shaunae Miller-Uibo w 48 s. 37, w finale Mistrzostw Świata w Lekkoatletyce 2019 w Doha . W XXI th wieku , w uzupełnieniu do tych występów, dystans jest krótki co najwyżej przez 49 sekund u kobiet, które nadal niszczą rekord Koch podejrzeniach związanych z praktyką w czasie znacjonalizowane dopingu w NRD za sportowców wysokiego poziom. W 1991 roku Brigitte Berendonk i Werner Franke , dwaj przeciwnicy dopingu, mogli zdobyć kilka prac doktorskich i tez napisanych przez byłych badaczy produktów dopingowych z NRD, które znajdowały się w Wojskowej Akademii Medycznej w Bad Saarow . Na podstawie tej pracy byli w stanie zrekonstruować praktykę dopingu zorganizowaną przez państwo na wielu wielkich sportowcach NRD, w tym na Maricie Koch. Według dokumentów otrzymywała duże dawki doustnego Turanabolu od 1981 do 1984 roku . Substancja ta została uznana za niewykrywalną, jeśli leczenie zostało przerwane pięć dni przed badaniami.
W 2012 roku opracowano technikę wykrywania obecności pochodnej testosteronu w moczu. Stąd pozytywne odwrotne kontrole na Igrzyskach Olimpijskich 2008 w Pekinie i 2012 w Londynie .
Marita Koch zawsze zaprzeczała, że brała te produkty dopingujące.
| Uprzejmy | Występ | Sportowiec | Przestarzały | Lokalizacja | |
| Na zewnątrz | M | 43s 03 | Wayde van Niekerk | 14 sierpnia 2016 r | Rio de Janeiro |
| fa | 47s 60 | Marita Koch | 6 października 1985 | Canberra | |
| Wewnątrz | M | 44s 52 | Michael Norman | 10 marca 2018 r | Stacja College |
| fa | 49s 59 | Jarmila Kratochvílová | 7 marca 1982 r | Mediolan |
| Kontynent | Mężczyźni | Kobiety | ||||
|---|---|---|---|---|---|---|
| Czas | Sportowiec | Przestarzały | Czas | Sportowiec | Przestarzały | |
| Afryka | 43s 03 | Wayde van Niekerk | 14 sierpnia 2016 r | 49 s 10 | Falilat Ogunkoya | 29 lipca 1996 |
| Azja | 43 s 93 | Youssef Masrahi | 23 sierpnia 2015 | 48 s 14 | Salwa Eid Naser | 3 października 2019 r |
| Europa ( progresja ) | 44s 33 | Thomas Schönlebe | 3 września 1987 | 47s 60 | Marita Koch | 6 października 1985 |
| Ameryka Północna, Ameryka Środkowa i Karaiby |
43 s 18 | Michael Johnson | 26 sierpnia 1999 | 48s 37 | Shaunae Miller-Uibo | 3 października 2019 r |
| Oceania | 44s 38 | Darren Clark | 26 września 1988 | 48s 63 | Cathy Freeman | 29 lipca 1996 |
| Ameryka Południowa | 44s 29 | Sanderlei Claro Parrela | 26 sierpnia 1999 | 49 s 64 | Ximena Restrepo | 5 sierpnia 1992 |
| Kontynent | Mężczyźni | Kobiety | ||||
|---|---|---|---|---|---|---|
| Czas | Sportowiec | Przestarzały | Czas | Sportowiec | Przestarzały | |
| Afryka ( rekordy ) | 45 s 51 | Niedziela Bada | 9 marca 1997 | 50 s 73 | Charity Opara | 1 st lutego 1998 |
| Azja ( rekordy ) | 45 s 39 | Abdelalelah Haroun | 19 lutego 2015 r | 48 s 14 | Salwa Eid Naser | 3 października 2019 r |
| Europa ( rekordy , progresja ) | 45s 05 |
Thomas Schönlebe Karsten Warholm |
5 lutego 1988 2 marca 2019 roku |
49s 59 | Jarmila Kratochvílová | 7 marca 1982 r |
|
Ameryka Północna, Ameryka Środkowa i Karaiby ( rekordy ) |
44s 52 | Michael Norman | 10 marca 2018 r | 50 s 34 |
Christine Amertil Kendall Ellis |
12 marca 2006 10 marca 2018 r |
| Oceania ( rekordy ) | 45 s 44 | Steven Solomon | 23 lutego 2018 r | 52s 17 | Maree Holland | 4 marca 1989 |
| Ameryka Południowa ( rekordy ) | 46s 07 | Jhon Perlaza | 29 marca 2019 roku | 51 s 83 | Aliann pompey | 26 lutego 2010 |
Dziesięć najlepszych występów wszechczasów
|
|
Najlepsi wykonawcy w historii
|
|
Najlepsze światowe występy roku
Stosowanie czasów elektrycznych w lekkoatletyce jest dość stare. Od igrzysk olimpijskich w Berlinie w 1936 roku minęło już setne części sekundy. Jednak dopiero w połowie lat sześćdziesiątych, a dokładniej na igrzyskach olimpijskich w Meksyku w 1968 roku, elektryczne pomiary czasu wyparły ręczne pomiary czasu i rozprzestrzeniły się na całym świecie, co wyjaśnia brak w tabeli akapitu po kilku występy. Ewolucja systemów pomiaru czasu umożliwia teraz wybieranie biegaczy z dokładnością do tysięcznej części sekundy.
Należy również wiedzieć, że Anglosasi przez bardzo długi czas używali torów (lub basenów do pływania ) mierzonych w jardach , co nie sprzyjało ujednolicaniu czasów na różnych dystansach olimpijskich w lekkoatletyce . Tutaj znowu dopiero w latach sześćdziesiątych XX wieku w szczególności tory amerykańskie przeszły z 440 jardów (około 402 metrów) do 400 metrów.
Na Igrzyska Olimpijskie w Meksyku zaznaczyć również nadejście syntetycznych ścieżek tartan które zastępują zwykłe gliny, co będzie miało wpływ na poprawę wydajności, z utworów syntetyczne lepiej odzwierciedlając wpływ docisku biegaczy. Należy zaznaczyć, że tory muszą mieć homologację, aby czas na niej osiągnięty również był. Wreszcie, korzystanie z torów na dużej wysokości ( na przykład w Meksyku znajduje się na wysokości ponad 2000 m) znacznie poprawia wyniki sportowców. Wreszcie prędkość wiatru jest nieistotna, biorąc pod uwagę fakt, że zawodnicy kolejno mają wiatry przednie i tylne.
Otis Davis był pierwszym człowiekiem, który po raz pierwszy pokonał czas poniżej 45 sekund w trybie ręcznym. Z drugiej strony to Wendell Mottley , Trinidadian, ustanowił w 1966 roku pierwszy oficjalny występ poniżej tego limitu (44 s 84) dzięki elektrycznemu zegarowi. Lee Evans był pierwszym, który przebiegł 400 m w czasie poniżej 44 sekund. Należy zauważyć, że podczas wyścigu (finał olimpijski igrzysk olimpijskich w Meksyku ) stoper zatrzymał się na 43 s 79, zanim został skorygowany na 43 s 86, co wiele mówi o niedokładnościach tych pierwszych systemów pomiarowych.
Na zewnątrz
|
|
||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
|
|
||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
Zwycięzcy olimpijscy i światowi
Odmiany 400 metrów
Przekaźnik 4 × 400 metrów
Ta konkurencja składa się z następujących po sobie sztafet dla czterech zawodników, z których każdy musi pokonać 400 metrów i podać sobie pałeczkę. Transmisja świadka odbywa się w strefie transmisji o długości 20 metrów. Jeżeli przekazanie nastąpi przed lub po tej strefie, jest to usterka eliminująca przekaźnik. Wydarzenia odbywają się według drużyny klubowej i według kategorii wiekowych. Na igrzyskach olimpijskich oraz w mistrzostwach świata i kontynentów zaangażowane są reprezentacje narodowe.
Fotel 400 metrów
Wózek inwalidzki o długości 400 metrów to dyscyplina sportu osób niepełnosprawnych. Jest to bieg na 400 metrów, w którym zawodnikami są niepełnosprawni sportowcy na wózku inwalidzkim.
Zobacz też
- 400 metrów na igrzyskach olimpijskich
- 400 metrów na mistrzostwach świata w lekkoatletyce
- 400 metrów na mistrzostwach Europy w lekkiej atletyce
- Słowniczek Lekkoatletyki
Uwagi i odniesienia
- Odległość odpowiadająca około 402 m; ta odległość nie jest już stosowana w dzisiejszych czasach, ponieważ system metryczny przejął system anglosaski
- Zasady konkursu 2008 , strona internetowa IAAF, strona 114.
- (w) Athletix.org współzałożyciel nieoficjalny 440 km świata w 50 s 3 20 czerwca 1868 w Londynie
- (w) athletix.org Recormdan świat 440 jardów w 49 s 2
- (in) „ Felix, McQuay wygrywają 400 tytułów na mistrzostwach krajowych ” na blueridgenow.com (dostęp 26 czerwca 2011 )
- Brigitte Berendonk: Doping-Dokumente - Von der Forschung zum Betrug. Springer-Verlag, Berlin 1991, ( ISBN 3-540-53742-2 ) , strona 120, tabela 5
- (w) Tim Sobolevsky i Grigory Rodchenkov , „ Wykrywanie i charakterystyka spektrometrii mas nowych długoterminowych metabolitów dehydrochlorometylotestosteronu w ludzkim moczu ” , The Journal of Steroid Biochemistry and Molecular Biology , vol. 128, n kość 3-5,luty 2012, s. 121-127 ( DOI 10.1016 / j.jsbmb.2011.11.004 , czytaj online , dostęp: 5 stycznia 2021 )
- Jutta Heess: Zurück auf Start. TAZ, 22 marca 2006, strona 19
- (w) Rekordy świata z obecnych 400 metrów , athletix.org
- (in) „ Men's 400 Meters Outdoor Records ” na iaaf.org (dostęp 9 stycznia 2017 )
- (w) „ Women's Outdoor 400 Meters Records ” na iaaf.org (dostęp 9 stycznia 2017 )
- (in) „ Indoor 400 m Men's Records ” na iaaf.org (dostęp: 9 stycznia 2017 )
- (w) „ Women's 400 Meters Indoor Records ” na iaaf.org (dostęp 9 stycznia 2017 )
- (in) Mężczyźni na 400 metrów cały czas, strona internetowa IAAF , dostęp 16 sierpnia 2019 r
- (en) Women 400m All Time, strona internetowa IAAF , dostęp 15 sierpnia 2016
- "A": czas ustalony na wysokości
- "y": 440 jardów
- (in) Osiągnięty dwukrotnie Olesya Zykina
Źródła
- IAAF , tabele wszech czasów
- Ranking doskonałości IAAF na ponad 400 metrów w formacie XML
- Apulanta , na 400 metrów mężczyzn
- Apulanta , na 400 metrów kobiet