Kościół św. Elżbiety Węgierskiej w Paryżu
| Kościół św. Elżbiety Węgierskiej | |||
| |||
| Prezentacja | |||
|---|---|---|---|
| Kult | rzymskokatolicki | ||
| Rodzaj | Kościół parafialny | ||
| przywiązanie | Archidiecezja Paryska | ||
| Dominujący styl | Architektura baroku | ||
| Ochrona |
 Sklasyfikowane MH ( 1937 )
|
||
| Geografia | |||
| Kraj | Francja | ||
| Region | Ile-de-France | ||
| Departament | Paryż | ||
| Miasto | Paryż | ||
| Informacje kontaktowe | 48°51′58″ północ, 2°21′39″ wschód′ | ||
Geolokalizacja na mapie: 3. dzielnica Paryża
| |||
Kościół św Elżbiety Węgierskiej jest budynek religijnych znajduje się Paryż ( III e arrondissement ), pochodzący z XVII th i XIX th wieku. Przede wszystkim kaplica klasztoru sióstr III Zakonu Świętego Franciszka (od 1646 do 1792), następnie katolicki kościół parafialny (od 1802) w dzielnicy Temple oraz kościół konwentualny Suwerennego Zakonu Maltańskiego w Paryżu ( od 1938) .
Lokalizacja i dojazd
Znajduje się na 195 rue du Temple . Z jednej strony graniczy z Passage Sainte-Élisabeth . Jest ona obsługiwana w szczególności przez stacje metra Temple i République . Obwód parafii obejmuje część okręgu III e .
Historyczny
Budowa i konsekracja
Budowę kościoła rozpoczął w 1628 roku mistrz murarski Louis Noblet , a królowa Maria de Medici położyła kamień węgielny pod14 maja 1628 r. W 1643 r. Michel Villedo wznowił prace przerwane w 1631 r., kończąc je około 1646 r. Kościół został konsekrowany (poświęcony)14 lipca 1646 rpod przewodnictwem królowej Anny Austrii Jean-François Paul de Gondi , przyszły kardynał Retz i koadiutor arcybiskupa Paryża. Następnie został poświęcony św. Elżbiecie Węgierskiej i Matce Boskiej Litościwej. Ojcem chrzestnym i matką chrzestną dzwonu są książę Angoulême, wielki przeor Zakonu Świętego Jana z Jerozolimy i Charlotte de Montmorency.
Kaplica klasztoru sióstr Trzeciego Zakonu Franciszkanów, zwanego Dames de Sainte-Elisabeth.
Pierwotnie kościół był kaplicą klasztoru Sióstr Franciszkanek Trzeciego Zakonu, klauzurowaną w ścisłej zgodności. Wśród tych zakonnic były Mesdemoiselles de Harlay, Trudaine, Berryer, Le Tellier, Voisin… Zajmowały się edukacją młodych dziewcząt i osób starszych. Wśród nich prawdopodobnie Esprit-Madeleine Poquelin, córka Moliera. Obejmuje wówczas nawę o czterech przęsłach, zakończoną płaską absydą, prawą nawę boczną flankowaną czterema kaplicami bocznymi oraz chór (w miejscu obecnej kaplicy NMP).
Okres rewolucyjny
Podczas Rewolucji Francuskiej ,29 sierpnia 1792mniszki zostają wydalone przez władze miejskie Komuny Paryskiej. Spowiednik Pań z Sainte-Élisabeth, ks. Georges Girault (w religii ks. Severin de Saint Jean) został aresztowany i osadzony w więzieniu w klasztorze karmelitów bosych. Zamordowany dnia2 września 1792 r, został pierwszym męczennikiem karmelitów i został ogłoszony błogosławionym w 1926 roku. Ojciec Élysée Guinain, kapelan sióstr, został aresztowany i osadzony w więzieniu. Kaplica klasztorna stała się wówczas magazynem mąki zwanym „Sklepem Elżbiety”, czynnym do 1802. Dzwonnica została zniszczona podczas Terroru. Rodzina królewska jest zamknięta kilka metrów od kościoła, w wieży Świątyni . Widoczny w kościele obraz Gustave'a François przedstawia pożegnanie Ludwika XVI z rodziną,20 stycznia 1793.
Okres współczesny
Kościół jest dla czczenia na początku XIX -go wieku. W tym czasie stał się kościołem parafialnym okręgu świątynnego, kościołem parafialnym Sainte-Marie-du-Temple, który znajdował się w ogrodzeniu świątyni, w kierunku rue Perrée, został zburzony w 1796 lub 1797 roku. a ich lokatorzy przenoszą się na 60 rue de Turenne. Ojciec Marc-Antoine de Plainpoint był proboszczem w latach 1802-1813.
W 1815 r. na prośbę komorników, dowódców i rycerzy Suwerennego Zakonu Maltańskiego odprawił tam Hiacynt-Louis de Quélen mszę w intencji Ludwika XVI .
Został powiększony w ramach restauracji przez architekta Étienne-Hippolyte Godde (1781-1869). Dobudowano do niego chór, obejście i dwie duże kaplice w lewej nawie bocznej. W ambulatorium Godde zbudował małą osiową kaplicę poświęconą Matce Boskiej, ale została ona zniszczona w 1858 r., kiedy otwarto rue Turbigo.
W 1845 r. ksiądz Éloi Jousselin kupił i kazał zainstalować w ambulatorium rzeźbione drewno straganów opactwa św. Zainstalował też wielkie organy i stolarkę w nawie głównej i nawach bocznych.
W 1853 roku zainaugurowano wielkie organy Suret, I medal Wystawy Powszechnej z 1855 roku.
Od 1923 do 1947 proboszczem parafii św. Elżbiety był kanonik i kolekcjoner sztuki Albert Marcadé . Za jego kadencji wybudowano nową zakrystię i nową dzwonnicę (według pierwotnego planu), zainstalowano organy w chórze, kościół został uznany za zabytek (1937) i stał się nie przestając być kościołem. parafia, kościół Zakonu Maltańskiego we Francji (1938). Ponadto w czasie II wojny światowej ukrywano tam Żydów.
W 1985 roku miasto Paryż przeprowadziło prace konserwatorskie.
W listopad 2007, Obchodzony jest 8 th stulecie urodzin św Elżbiety Węgierskiej, w tym Mszy Papieskiej przewodniczył kardynał Tauran , czci św płaszcz, procesja do Matki Bożej z Paryża z relikwii serca św Elżbiety i msza pontyfikalna w katedrze. Historyczna konferencja odbyła się w ratuszu z III e dzielnicy.
28 maja 2015, tablica oddająca hołd kanonikowi Marcadé jest umieszczona na fasadzie, przy rue du Temple.
21 maja 2016Jest to punkt wyjścia procesji do 1700 XX -lecia urodzin św Marcina w obecności księdza Pawła Preaux, ogólne moderator wspólnoty St Martin i on György Károlyi , ambasador Węgier Paryżu. Procesja zakończyła się w kościele Saint-Germain-l'Auxerrois (Paryż I st ).
Kult
Niedzielna msza jest obchodzony w każdą niedzielę o 11 późnej porze w języku francuskim.
W dni powszednie w Zwykła Msza obchodzony jest na 12 h 30 do 19 h . Jutrznia i Nieszpory śpiewane są od wtorku do piątku odpowiednio do 8 godz 30 i 18:30. Sprawowane są tam sakramenty życia chrześcijańskiego oraz pogrzeby zmarłych.
Msza św. odprawiona tam, w mandaryńskim, w niedzielne popołudnie o godzinie 15.30.
Odbywają się tam również niektóre wielkie urzędy Suwerennego Zakonu Maltańskiego .
Koncerty
Ze względu na świetną akustykę odbyło się tu wiele koncertów muzyki klasycznej. Parafia przyjmuje w swoich pomieszczeniach różne grupy wokalne, które odbywają tam próby i pomagają upiększyć uroczystości.
Opis
Na zewnątrz
Zewnętrznie kościół wyróżnia się przede wszystkim oryginalną fasadą, utrzymaną w klasycznym stylu, inspirowaną jezuitami. Na tympanonie znajduje się Pieta Josepha-Michela-Ange Polleta. Cztery posągi z okresu II Cesarstwa: poniżej: św. Ludwik i św. Eugenia (patrona żony Napoleona III); powyżej: św. Elżbieta i św. Franciszek z Asyżu.
Wnętrze
Obecny kościół składa się z nawy i przylegającej do niej kaplicy, naw bocznych, obejścia i dzwonnicy, zakrystii i różnych pomieszczeń.
Znaleźliśmy,
- w nawie:
- przy wejściu na wysokości wielkich organów i kaplicy poświęconej Matce Bożej Pokoju; figura św. Teresy od Dzieciątka Jezus.
- gzyms z fryzem ozdobionym symbolami liturgicznymi i instrumentami pasyjnymi.
- rzeźbiona drewniana ambona, ławka do pracy ozdobiona cherubinami.
- w chórze:
- półkopuła ozdobiona freskiem przedstawiającym „Gloryfikacja św. Elżbiety Węgierskiej witanej przez anioły na niebie” autorstwa Jeana Alaux (1786-1864). Elisabeth włożyła habit franciszkański. Witają ją trzy cnoty teologalne oraz archaniołowie św. Michał i św. Gabriel.
- cztery okrągłe słupy stylu klasycznym ( XIX th century);
- odznaczonym ołtarz aniołów w obrazach adoracji i płaskorzeźba Zmartwychwstania w brązie ( XIX th century), drewniany ołtarz ( XXI th century), stragany, drewniane dziewicą, dwa okna: „The Miracle of the Roses” i „Konizacja św. Elżbiety przez papieża Grzegorza” z warsztatu w Lobinie (1891).
- w ambulatorium:
- seria 100 drewniane rzeźbione zwolnieniem środków początku XVII -tego wieku, zainstalowano około 1845 iz Abbey Saint-Vaast Arras, gdzie zdobione stalle. Reprezentują sceny ze Starego i Nowego Testamentu. Noszą znamię reformy po Soborze Trydenckim i refleksji teologicznej trend czasów 1623 roku przedstawione na XVIII -tego wieku, a potem zapomniane, ale ponownie w XIX th century, gdzie są ustawione pod opieką architekt Wiktor Baltard ;
- Chrystus na krzyżu otoczony NMP i św Jana, drewniany tryptyk z XVII th century Louis XIII stylu;
- cztery freski z połowy XIX -tego wieku; w tym Błogosławieństwa (autorstwa Guermanna Von Bohn), Siedem sakramentów (autorstwa Paula Jourdy'ego), Sądu Ostatecznego (autorstwa Adolphe'a Rogera) i Siedem uczynków miłosierdzia ( autorstwa Jean-Louisa Bézarda). Możesz podziwiać pracę Adolphe'a Rogera , Niech przyjdą do mnie małe dzieci .
- ołtarz Najświętszego Serca, jak w Bazylice Najświętszego Serca na Montmartre.
- w przejściach:
- posąg Dziewicy z Dzieciątkiem.
- figura św. Józefa i św. Antoniego z Padwy.
- chrzcielnica z XVII -go wieku (1654), z kościoła św Zbawiciela. Są nadal w użyciu.
- konfesjonały.
- niezwykłe witraże z 1820 roku. W witraże przedstawiające św Jana Ewangelisty , świętego Jana Chrzciciela i świętego Józefa zostały wyprodukowane przez malowanie na szkle warsztacie Produkcja de Sèvres z kreskówek przez Abel de Pujol .
- inny rzeźby Pieta XVI th wieku przypisywane Mistrza Chaource; 2 figury św. Elżbiety;
- obraz na drewnie przedstawiający w szczególności opata Giraulta (autor nieznany); obraz św. Geneviève (patronki Paryża) trzymającej owce.
- krzyż ścieżka ( XXI th wieku) Sergio Birga.
- Panele drewniane z XIX th century przedstawiających życie św Genevieve jest.
- w kaplicy Matki Boskiej:
- figura Matki Boskiej pod wezwaniem Matki Bożej Pokoju;
- ołtarz ozdobiony trzema cnotami teologicznymi (obrazy Abla de Pujola);
- duży obraz „Elżbieta składa koronę u stóp obrazu Pana naszego” Merry-Josepha Blondela (1781-1853);
- gipsowy posąg św. Elżbiety autorstwa rzeźbiarza Louis-Denis Caillouette (1845); 2 witraże;
- anonimowy obraz „Modląca się Maryja z Betanii” z rzadką sceną w tle: kłócąca się kobieta z Chrystusem, Marta z Betanii, siostra Marii.
- w kaplicy katechetycznej:
- cztery płótna pół wieszak wklejony XIX th wieku.
- Wnętrze kościoła
-
Chór
-
Nawa
-
Krzesło
-
Organy trybun
-
Witraż
Organy
Kościół Sainte-Élisabeth ma obecnie dwa organy .
Organy chórowe, znajdujące się za ołtarzem głównym, to instrument Johna Abbey , zainstalowany około 1925 roku i przekształcony przez towarzystwo dawnych zakładów Gutschenritterów pod koniec lat 50. XX wieku.
Skład (organy chórowe)
|
|
|||||||||||
Wielkie organy umieszczone są na dużej platformie na końcu nawy. Jest to największy instrument Louisa Marie i Paula Louisa Sureta , oddany do użytku w 1853 roku. Po głębokiej modyfikacji przez dom Gutschenritterów instrument w końcu się psuje. Straciwszy całą swoją integralność, został odrestaurowany w latach 1994-1999 przez manufakturę Giroud , która przywraca pierwotną kompozycję, z wyjątkiem Eufona wielkiego organu, który w obecnym składzie jest zastąpiony przez Plein-Jeu i gry z wolne trzciny, odtwarzane z kołyszącymi się trzcinami. Ponadto brakujący pedał burzy zostaje zastąpiony przez dźwięk 16-stopowych dźwięków wielkich organów. Organ ten zaliczany jest do zabytków historycznych. Instrument Sureta zastąpił mniejszy instrument braci Claude (1845), słynących w swoim czasie z „sprężyny tłokowej”.
Skład (organ trybuny)
|
|
|
|
||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
Organistami wielkiego organu byli:
- Auguste Bazille (1853 - ok. 1891)
- Georges Savoye ( ok. 1888 - 1895)
- Félix Fourdrain ( ok. 1900 - 1908)
- Józef Boulnois (1908 - 1911)
- René Blin (1911 - 1939)
- Pierre Vibert (1951 i 1976)
- François-Henri Houbart (1976 - 1979)
- Olivier Trachier (1979 - 1985)
- Denis Mathieu-Chiquet (1985 - 1992)
- Christophe d'Alessandro, od 1988 r.
Uwagi i referencje
- [1]
- Michel Villedo
- „ Sainte-Élisabeth Kościół ” , zawiadomienie n o PA00086110, bazy Merimee , francuskiego Ministerstwa Kultury
- Zakończenie Roku Jubileuszowego św. Elżbiety pod przewodnictwem kardynałów Vingt-Trois i Taurana
- Święta Elżbieta
- 18 listopada 2007 - Zamknięcie Roku Jubileuszowego św Elżbiety - 8 th stulecie jego urodzin
- Kolokwium św. Elżbiety, europejska księżniczka: jej franciszkańska inspiracja, jej duchowość, jej miłosierdzie
- „ Wielka procesja św. Marcina: podsumowanie i zdjęcia – www.asso-oriflammes.fr ” , na www.asso-oriflammes.fr (dostęp 27 sierpnia 2016 )
- Didron Ed., „ Witraż na sto lat i na wystawie 1889 ”, Revue des Arts Décoratifs , t. 10, 1889-90, s. 98 ( przeczytaj online )
- Wskazówka n o PM75004219 , baza Palissy , francuski Ministerstwo Kultury
Zobacz również
Bibliografia
- C. d'Alessandro. Organy, Muzyka i Muzycy w Sainte-Élisabeth , la Flûte harmonique, nr 91, 2010, czasopismo Association Aristide Cavaillé-Coll.
- D. Sabourdin-Perrin - Damy św. Elżbiety - czerwiec 2014 - Edycje Harmattan