Madeleine Church

Madeleine Church
Południowa fasada kościoła Madeleine.
Południowa fasada kościoła Madeleine.
Prezentacja
Kult rzymskokatolicki
Rodzaj Kościół parafialny
przywiązanie Archidiecezja Paryska
Rozpoczęcie budowy 1808
Koniec prac 1842
Dominujący styl Architektura klasycystyczna
Ochrona Logo pomnika historycznego Sklasyfikowane MH ( 1915 )
Stronie internetowej www.eglise-lamadeleine.com
Geografia
Kraj Francja
Region Ile-de-France
Departament Paryż
Miasto Paryż
Informacje kontaktowe 48 ° 52 ′ 12 ″ na północ, 2 ° 19 ′ 27 ″ na wschód

Madeleine Kościół znajduje się przy Place de la Madeleine w 8 th  dzielnicy z Paryża . Stanowi doskonałą ilustrację neoklasycystycznego stylu architektonicznego z oktostylowym portykiem .

Jego budowa miała miejsce ponad 85 lat z powodu niepokojów politycznych we Francji pod koniec XVIII -go  wieku i na początku XIX -go  wieku . Przemiany polityczne tamtego czasu spowodowały, że kilkakrotnie modyfikował swoje przeznaczenie i plany. Zaprojektowany przez Napoleona  I er jak grecka świątynia poświęcona chwale jego Wielkiej Armii w 1806 roku , budynek został prawie przekształcony w 1837 na dworcu kolejowym , pierwszym w Paryżu, zanim stał się kościołem w 1845 roku . Pod frontonem napis w języku łacińskim „DOM SVB. INVOC. SM MAGDALENAE ”(„ Domino Optimo Maximo sub invocatione Sanctae Mariae Magdalenae ”) oznacza„ Do bardzo dobrego i bardzo wielkiego Boga, pod wezwaniem św. Marii Magdaleny ”. Budynek ma 108 metrów długości, 43 metry szerokości, 30 metrów wysokości i jest otoczony 52 korynckimi kolumnami.

Ta strona jest obsługiwana przez stację metra Madeleine .

Historyczny

Dawny kościół Madeleine

W XVIII -tego  wieku , ulicy Saint Honore przekroczył mury Paryża monumentalna brama znajduje się w przybliżeniu na obecnym rue de Castiglione . Poza tym drzwi został opracowany, z XVI -tego  wieku , na przedmieściach znany najpierw jako Kultury biskupa następnie Miasto Bishop , bo był pod zwierzchnictwem biskupa z Paryża randki akceptację z powrotem do Król Dagobert I er .

Aby służyć temu przedmieściu, kaplica, potwierdzona od 1238 r. I prawdopodobnie z czasem zniszczona, została zastąpiona nową kaplicą poświęconą świętej Marii Magdalenie , świętej Marcie i świętemu Łazarzowi , której pierwszy kamień położył król Karol VIII w 1492 r. . Prawdopodobnie był na miejscu obecnego n °  8 Boulevard Malesherbes na rogu, gdzie rue Pasquier dołączył do Rue de la Ville-l'Évêque .

W obliczu wzrostu liczby ludności na przedmieściach Ville l'Évêque kaplica stała się kościołem parafialnym w 1639 r. I została odbudowana, a następnie powiększona w 1659 i 1698 r . Pierwszy kamień został położony8 lipca 1651Grande Mademoiselle i M gr  Sevin, biskup Sarlat , co assumèrent koszty budowy.

Jednak po przyłączeniu przedmieścia do stolicy w 1722 r. Konieczne stało się rozważenie budowy nowego kościoła na nowym miejscu. Natomiast zgodnie z planem architekta Ange-Jacquesa Gabriela wstrzymano rozbudowę nowego placu Ludwika XV , rozważano postawienie go w poprzecznej osi nowego miejsca, na końcu przyszłej rue Royale , na gruncie zajętym, według starych planów, przez Hôtel de Chevilly.

Stary kościół został zlikwidowany w 1765 r. , Sprzedany w 1767 r. I rozebrany w 1801 r .

Projekt Contant d'Ivry

Plany nowego kościoła Madeleine oddano w 1757 roku od Pierre d'Ivry contant ( 1698 - 1777 ), architekta księcia Orleanu . Zaproponował budowę w kształcie krzyża łacińskiego zwieńczonego małą kopułą , której projekt został formalnie zatwierdzony w 1764 roku .

Pierwszy kamień położył osobiście król Ludwik XV , czyli3 sierpnia 1763. Fundamenty zostały wykopane, a podstawa zaczęła się podnosić, gdy w 1777 roku zmarł Pierre Contant d'Ivry . Étienne-Louis Boullée wyobraził sobie nowy projekt szanujący już ustanowione fundamenty, ale Contant d'Ivry został ostatecznie zastąpiony przez jednego ze swoich uczniów Guillaume-Martin Couture, znanego jako „Młodszy”, który całkowicie zmienił partię swojego poprzednika i Zainspirowany projektem Jacquesa-Germaina Soufflota dla kościoła Sainte-Geneviève , zaproponował kościół w kształcie greckiego krzyża , zwieńczony większą kopułą i poprzedzony perystylowym portykiem porządku korynckiego .

Kiedy wybuchła rewolucja francuska , słupy kolumn Madeleine uniosły się na wysokość stolic , jak pokazano na rysunku przedstawiającym ceremonię pogrzebową na cześć Jacques-Guillaume Simonneau , burmistrza Étampes , 3 czerwca 1792 roku . Ale okres ten nie sprzyjał budowie kościołów, a prace zostały całkowicie wstrzymane dekretem Zgromadzenia Narodowego z 30 grudnia 1791 roku . Kierownictwo budynku wydzierżawiło wówczas piwnice handlarzowi winem ( 1794 ), a różne parcele folwarku rzemieślnikom.

Pod konsulatem ( 1799 - 1804 ) praca pozostawała w zawieszeniu.

Rewolucyjne wahania i projekty Vignon

Wielu architektów proponowało projekty ukończenia budynku. Jacques-Guillaume Legrand i Jacques Molinos wyobrażali sobie umieszczenie go w ogromnym pałacu przeznaczonym na kongres narodowy  : sala konferencyjna mieściłaby się w chórze, podczas gdy duży okrągły budynek mieściłby biura. Guy de Gisors zaproponował około 1798-1799, aby zainstalować tam Bibliotekę Narodową lub Operę .

Dekret cesarski z 21 lutego 1806 r. Dotyczył kompleksu nieruchomości przy Banque de France , Sądzie Handlowym i Giełdzie Paryskiej . Architekt Pierre-Alexandre Vignon ( 1763 - 1828 ) został poproszony o sporządzenie planów nowego budynku, ale projekt został porzucony za namową bankierów i kupców, którzy uważali lokalizację za zbyt daleko od dzielnicy biznesowej.

Ostatecznie 2 grudnia 1806W obozie Poznań w Polsce cesarz Napoleon I jako pierwszy podpisał dekret o budowie świątyni ku chwale wojsk francuskich. Zgodnie z memorandum wyjaśniającym: „Pomnik, do którego narysowania wzywa cię dziś cesarz, będzie najwspanialszy, najbardziej imponujący ze wszystkich, które zaprojektował jego ogromna wyobraźnia i który potrafi przeprowadzić jego niezwykła działalność. Jest to nagroda, którą zwycięzca królów i ludów, założyciel imperiów, obdarza swoją zwycięską armią pod jego rozkazami i dzięki swojemu geniuszowi. Potomność powie: stworzył bohaterów i wiedział, jak nagradzać bohaterstwo. [...] Wewnątrz pomnika nazwiska wszystkich bojowników Ulm, Austerlitz i Jeny zostaną wyryte na marmurowych stołach, nazwiska zmarłych na stołach z litego złota, nazwy oddziałów z liczbą ich kontyngentów na srebrnych stołach. . "

Ruszył konkurs, w którym wzięło udział osiemdziesięciu artystów. Projekt architekta Pierre-Alexandre Vignon został zachowany przez samego cesarza, wbrew radom Akademii Cesarskiej: peryferia świątyni , sięgająca starożytności, inspirowana architekturą grecko-rzymską. Magdalena jest prawie, jeśli chodzi o aspekt zewnętrzny, restytucją Olimpii w Atenach, kolumny Magdaleny są nieco wyższe (20 m wobec 17,25 m, w porównaniu z bardzo bliskim budynkiem, Sądem Najwyższym Stanów Zjednoczonych ). .

Konstrukcja Vignon i Huvé

Wkrótce potem wszystko, co zostało zbudowane zgodnie z planami Couture'a, zostało zburzone, a prace postępowały szybko, aż do 1811 roku , kiedy musiano je zatrzymać z powodu braku pieniędzy. Po kampanii rosyjskiej w 1812 r. Napoleon wyrzekł się Świątyni Chwały i powrócił do pierwotnego projektu kościoła: „Co zrobimy ze Świątynią Chwały?”. - powiedział do Montaliveta . Nasze wielkie idee na ten temat bardzo się zmieniły… To kapłani powinniśmy oddać nasze świątynie do zachowania: radzą sobie lepiej niż my w wykonywaniu ceremonii i utrzymywaniu kultu. Że Świątynia Chwały będzie odtąd Kościołem: oto sposób na dokończenie i zachowanie tego pomnika. "

Gdy Burbonowie odzyskali tron, prace były już zaawansowane: fundamenty zostały ukończone, podstawa została postawiona, kolumny wzniesiono, a ściany boczne zaczęły się podnosić; pozostało przykryć budynek i go ozdobić. Król Ludwik XVIII zarządził w sierpniu 1816 r. , Aby nowy kościół był pomnikiem ekspiacyjnym ku czci Ludwika XVI , królowej Marii Antoniny i Madame Elisabeth . To powołanie miało znaleźć odzwierciedlenie jedynie w wystroju budynku i dlatego nie zmieniało ogólnego planu. Brakowało jednak funduszy i Ludwik XVIII zakończył budowę kaplicy ekspiacyjnej w pobliżu, na swojej osobistej kasecie . W tym kontekście Vignon, odpowiedzialny za prace, nie mógł z trudem rozwinąć tego miejsca i zmarł w 1828 roku bez jego ukończenia.

Zastąpił go jego współpracownik Jean-Jacques-Marie Huvé, któremu w końcu udało się przyspieszyć prace, gdy nastąpiła rewolucja 1830 roku . Dla Ludwika Filipa , syna królobójcy, nie było oczywiście mowy o kontynuowaniu programu starszej gałęzi Burbonów. Po chwili zastanowienia się nad przekształceniem budynku w stację kolejową potwierdził przeznaczenie kościoła, ale zdecydował, że będzie on miał charakter jedynie parafialny. Wystrój wnętrza został zaprojektowany przez Huvé, czerpiąc inspirację z objętości frigidarium starożytnych łaźni termalnych (łaźnie termalne Karakalli zostały właśnie wzniesione przez A. Panteon w Rzymie. Pod nadzorem komisji złożonej z dyrektora prac w Paryżu, naukowców i wyższych urzędników (prefekt Sekwany) Huvé uważał, że ma ograniczone pole manewru. Szczególnie ubolewał nad wyborem dokonanym przez komisję, aby wypełnić 6 szklanek nawy, aby zapewnić niezbędne światło, aby zastąpić je otworami przebitymi w trzech kopułach. Zostawił rysunki kościoła, w tym pierwszym pomyśle, gdzie światło kąpie wnętrze i potęguje jego dekorację z polichromowanego marmuru.

Huvé musiał ukończyć to, co w swoim czasie było najważniejszym projektem architektury sakralnej, mobilizując wielu artystów tamtych czasów i czyniąc budynek jednym z największych projektów romantycznych. Malarze Abel de Pujol , François Bouchot , Léon Cogniet , Auguste Couder , Paul Delaroche , Victor Schnetz , Emile Signol , Jules-Claude Ziegler , rzeźbiarze Antoine Etex , Henri Lemaire , Carlo Marochetti , James Pradier , Henry de Triqueti , pracował tam w w szczególności itp.

Fronton, dzieło rzeźbiarza Philippe'a Josepha Henri Lemaire'a , przedstawiające Sąd Ostateczny , powstał w 1833 roku . Ustawa z 1834 r. O przyznaniu 6 mln kredytu na projekty użyteczności publicznej w celu zmniejszenia bezrobocia umożliwiła dokończenie prac w 1842 r . Kościół został konsekrowany 9 października 1845 przez M gr  Affre , arcybiskupa Paryża .

Catering zewnętrzny i wewnętrzny

Ponad półtora wieku po zbudowaniu Madeleine wymaga poważnych prac konserwatorskich.

Poważne zaburzenia konstrukcyjne powodują konieczność gruntownej przebudowy budynku; rusztowania wspierają Madeleine od wielu lat, a siatki chronią odwiedzających przed ewentualnymi wypadkami. Od 2011 r. Budynek jest przedmiotem zarządzenia o niebezpieczeństwie wydanego przez komendę policji.

Zanieczyszczenia zewnętrzne i wewnętrzne pokryły wspaniałe posągi, rzeźbione dekoracje i obrazy warstwą czarniawego i tłustego pyłu. Liczne dzieła romantyczne - prowadzone przez ponad 60 rzeźbiarzy, malarzy, mozaiki, założycieli i złotników Wśród najbardziej znana z XIX th  wieku - będzie dostarczać więcej niż smutny promieniowania.

Biorąc pod uwagę wymiary budynku, całkowity projekt renowacji Madeleine - szacowany na 80  milionów euro - można przeprowadzić jedynie dzięki sponsorowaniu, uzupełniając budżety przyznane przez miasto Paryż. Dlatego Fundacja Avenir du Patrimoine w Paryżu, która zachęca do mobilizacji prywatnych sił w celu przyspieszenia restauracji paryskich kościołów, utworzyła w 2015 roku fundusz przeznaczony dla Madeleine, aby umożliwić wszystkim, którzy są przywiązani do zachowania tego bezcennego dziedzictwo architektoniczne i artystyczne, aby przyczynić się finansowo do jego stopniowej renowacji. 

Organy

Świetne organy

Wielkie organy zbudowane przez Aristide Cavaillé-Coll w 1846 roku, poprawione przez Charlesa Mutina (1927), Roethinger (1957), odrestaurowane i zelektryfikowane przez Daniona- Gonzaleza (1971), powiększone w 1988 (Octavin in the Récit) i chamades 8 i 4 w Positive by Dargassies (2000): 4 manualne klawisze i pedały, 60 przystanków.

Skład wielkiego organu
I. Organy,
56 nut - od C do G. 		II. Pozytywne
56 nut - od C do G. 		III. Bombarde
56 notatki - od C do G. 		IV.
Notatki Story 56 - C do Sol 		Pedał
32-nutowy - od C do G.

Zegarek 16 '
Gambe 16'
Zegarek 8 '
Salicional 8'
Flet harmoniczny 8 '
Bourdon 8'
Prestant 4 '
5th 2 2/3'
Doublet 2 '
Piccolo 1'
Supply V
Cymbal V
Cornet V
Trąbka 8 '
English horn 8'

Oglądaj 8 '
Viole de gamba 8'
Niebiański głos 8 '
Miękki flet 8'
Prestant 4 '
Dulciane 4'
Oktawa 2 '
Trąbka 8'
Trąbka 8 'w chamade
Musette 8'
Clairon 4 '
Clairon 4' w chamade

Soubasse 16 ' Flet
harmoniczny
8' Flet poprzeczny 8 '
Bas 8
' Flet
oktawski 4 ' Oktawina 2'
Fourniture IV
Cornet III
Bombarde 16 '
Trąbka 8'
Clairon 4 '

Flet harmoniczny 8 '
Niebiański
dron 8' Prestant 4 ' Oktawian
flet 4'
Octavine 2 '
Larigot 1 1/3'
Komplet IV
Talerz III
Bombarde 16 '
Trąbka 8'
Fagot-obój 8 '
Głos ludzki 8 Trąbka
4'
Tremolo

Quintaton 32 '
Kontrabas 16'
Flet 8 '
Wiolonczela 8'
Flet 4 '
Bombarde 16'
Fagot 16 '
Trąbka 8'
Clairon 4 '
Posiadacze wielkich organów

Lista organistów w La Madeleine jest imponująca:

Organy chóralne

Organ Cavaillé-Coll (1843) 2 56-klawiszowe klawisze i pedał 32 dźwięki; transmisje elektryczne; 20 gier.
Kiedy został zbudowany (wcześniej niż duże organy), instrument ten składał się z dziesięciu przystanków rozmieszczonych na dwóch klawiaturach i pedałach. Przeszedł kilka przemian:

Skład organów chóralnych
I. Organy,
56 nut - od C do G. 		II. Pozytywne
56 nut - od C do G. 		Pedał
32-nutowy - od C do G.


Zegarek Bourdon 16 ' 8'
Bourdon harmonique 8 '
Prestant 4'
Nazard 2 2/3 '
Doublet 2'
Tierce 1 3/5 '
Pełny zestaw

Główny 8 '
Róg nocny 8'
Głos Niebiański 8 '
Flet
Oktawiana 4' Oktawina 2 '
Pełna gra harmoniczna
Trąbka 8'
Fagot-obój 8 ' Trąbka
4'
Tremolo

Soubasse 16 '
Bourdon 8'
Bourdon 4 '
Posiadacze organów chóralnych
  • Pierre-Louis Dietsch (1850–1850)
  • François Vauthrot (1850–1851)
  • François Manson (1852-1895)
  • Achille Runner (1895-1904)
  • Achille Philip (1904-1913)
  • Georges Krieger (1913-1914)
  • André Simon (1925-1944)
  • Jean Villetard (1944-1989)
  • Philippe Brandeis (1989-1994)
  • Eric Leroy (1994-2001)
  • Michel Geoffroy (od 2001)

Kaplica Mistrzów

Pogrzeby VIPów

Galeria

  • Na zewnątrz

  • Fasada południowa i zachodnia kolumnada

  • Fasada południowa

  • Fasada południowa z perspektywy rue Royale, z place de la Concorde

  • Fasada północna

  • Fasada północna i wschodnia kolumnada

Meble i dziedzictwo

  • Chór

Dekoracja zewnętrzna Dekoracja wnętrz

  • Szopka w kościele Madeleine zimą 2007/2008

Uwagi i odniesienia

  1. Wskazówka n o  PA00088812 , baza Mérimée , francuski Ministerstwo Kultury
  2. Félix Lazare, Słownik administracyjny i historyczny ulic Paryża i jego zabytków , Paryż, Imprimerie de Vinchon, 1844 - 1849 , s.  404
  3. Najnowszy model tego projektu jest prezentowany w sali architektonicznej Muzeum Rewolucji Francuskiej .
  4. „  Plan dotyczący dziedzictwa religijnego - paryski ratusz - kwiecień 2015 r.  ”
  5. „  Fundacja Avenir du Patrimoine w Paryżu  ”
  6. Stacie Arena, „  Msza w hołdzie Johnny'emu co miesiąc w Madeleine, to już koniec  ” w The HuffPost ,10 grudnia 2019 r(dostęp 21 grudnia 2020 ) .

Zobacz też

Bibliografia

  • Andrée Jacob i Jean-Marc Leri , Życie i Historia VIII th arrondissement , Paryż, Editions Hervas, 1991 .
  • Pod kierunkiem Jean-Marie Pérouse de Montclos , Le guide du patrimoine, Paryż , Hachette, Paryż, 1994, s.  321-322 , ( ISBN 978-2-01-016812-3 )  
  • Caroline Béziès, „Projekty dla Madeleine pod kierownictwem Bruno Centorame”, Autour de la Madeleine. Sztuka, literatura i społeczeństwo , Akcja artystyczna miasta Paryża, Paryż, 2005, s.  49-50 , ( ISBN  978-2-913246-53-9 )
  • Bruno Centorame, „Huvé, un architect en vogue”, pod kierownictwem Bruno Centorame, Autour de la Madeleine. Sztuka, literatura i społeczeństwo , Akcja artystyczna miasta Paryża, Paryż, 2005, s.  51 , ( ISBN  978-2-913246-53-9 )
  • Sébastien Chauffour, „L'église de la Madeleine, pod kierownictwem Bruno Centorame, Autour de la Madeleine. Sztuka, literatura i społeczeństwo , Akcja artystyczna miasta Paryża, Paryż, 2005, s.  52-53 , ( ISBN  978-2-913246-53-9 )
  • Anne de Thoisy-Dallem, „Le pediment de la Madeleine”, pod kierownictwem Bruno Centorame, Autour de la Madeleine. Sztuka, literatura i społeczeństwo , Akcja artystyczna miasta Paryża, Paryż, 2005, s.  54-55 , ( ISBN  978-2-913246-53-9 )
  • Stéphane Guégan, „Peindre Madeleine”, pod kierownictwem Bruno Centorame, Autour de la Madeleine. Sztuka, literatura i społeczeństwo , Akcja artystyczna miasta Paryża, Paryż, 2005, s.  56-63 , ( ISBN  978-2-913246-53-9 )
  • Jean-Loup Champion, „Trois sculpteurs romantiques”, pod kierownictwem Bruno Centorame, Autour de la Madeleine. Sztuka, literatura i społeczeństwo , Akcja artystyczna miasta Paryża, Paryż, 2005, s.  64-68 , ( ISBN  978-2-913246-53-9 )
  • Loïc Métrope, „Le grand orgue de la Madeleine”, pod kierownictwem Bruno Centorame, Autour de la Madeleine. Sztuka, literatura i społeczeństwo , Akcja artystyczna miasta Paryża, Paryż, 2005, s.  69-71 , ( ISBN  978-2-913246-53-9 )
  • Emmanuelle Bordure „Projekty dla pierwszego kościoła La Madeleine w Paryżu”, w Biuletynie monumentalnego , 2018, tom 176, n O  2, str.  99-127 , ( ISBN  978-2-901837-72-5 )

Linki zewnętrzne

  1. Pokaz slajdów z magazynu L'Internaute
  2. Arkusz w bazie danych Structurae
  3. Arkusz bazowy Insecula
  4. Strona internetowa parafii Madeleine
  5. Fundusz przeznaczony na odbudowę kościoła Madeleine
  6. Muzyczne niedziele La Madeleine
  7. Orgues de France Uwaga dotycząca wielkich organów Madeleine.
  8. Orgues de Paris Skład organów chóralnych.