Imię i nazwisko | Charles Francois Gounod |
---|---|
Narodziny |
17 czerwca 1818 r. Paryż ( Francja ) |
Śmierć |
18 października 1893(75 lat) Saint-Cloud ( Francja ) |
Podstawowa działalność | Kompozytor |
Styl | Romantyczna muzyka |
Trening | Konserwatorium Paryskie |
Mistrzowie | Antoine Reicha , Jacques Fromental Halévy , Jean-François Lesueur |
Rodzina | Pierre-Joseph-Guillaume Zimmerman (teść) |
Nagrody | Prix de Rome (1839) |
Podstawowe prace
Plik audio | |
„O moja nieśmiertelna liro” Sapho | |
W wykonaniu Ernestine Schumann-Heink | |
Trudności w korzystaniu z tych mediów? | |
---|---|
Charles Gounod to francuski kompozytor urodzony w17 czerwca 1818 r.w Paryżu ( dawny 11 th dzielnica ) i zmarł18 października 1893w Saint-Cloud ( Seine-et-Oise ).
Charles-François Gounod urodził się na Place Saint-André-des-Arts w Paryżu . Jest drugim synem malarza François-Louis Gounoda i Victoire Lemachois, którzy pobrali się w Rouen 24 listopada 1806 roku. Jego ojciec zmarł w 1823 roku. Aby przeżyć, jego matka dawała lekcje gry na fortepianie . Jego syn Karol będzie jednym z jego pierwszych uczniów.
Po ukończeniu zajęć w Lycée Saint-Louis studiował harmonię u Antoine Reicha, następnie w Konserwatorium Paryskim u Jacquesa Fromentala Halévy'ego i kompozycję u Jean-François Lesueur . W 1839 zdobył Grand Prix de Rome za kantatę Fernand . Pobyt w willi Medici wykorzystywał do studiowania w szczególności muzyki religijnej , zwłaszcza palestriny . Z tego okresu (1841) pochodzi jego pierwszy znany portret malowany, pędzla jego kolegi z klasy, Charlesa Octave Blancharda . W 1842 roku odkrył, Czarodziejski flet ( Czarodziejski flet ) przez Mozarta w Wiedniu , gdzie jego drugi Mass jest wykonywana z orkiestrą.
W 1843 r., po powrocie do Paryża, przyjął posadę organisty i kapelmistrza Kościoła Misji Zagranicznych Paryża . W 1847 r. arcybiskup Paryża upoważnił go do noszenia habitu kościelnego. Zapisał się na kurs teologii w Saint-Sulpice i poszedł słuchać kazań Lacordaire'a w Notre-Dame . W 1848 roku, po rewolucyjnych dniach , zrzekł się powołania kapłańskiego i opuścił stanowisko Misji Zagranicznych.
W 1849, dzięki poparciu Pauliny Viardot , uzyskał libretto Sapho , operę w trzech aktach na libretto Émile'a Augiera , której prawykonanie odbyło się w Operze16 kwietnia 1851, bez większego sukcesu. Następnie skomponował muzykę sceniczną dla Ulysse przez François Ponsard . W 1852 ożenił się z Anną Zimmerman (1829-1907), córką Pierre-Joseph-Guillaume Zimmerman .
W latach 1852-1860 przewodniczył Orphéons de la Ville de Paris. Następnie pisał liczne chóry, m.in. Le Vin des Gaulois . Jako kompozytor muzyki sakralnej uczestniczył w 1860 r. w Kongresie Restauracji Śpiewu i Muzyki Kościelnej .
Skomponował Le Médecin mimo niego , operę-comique w 3 aktach według Moliera , na podstawie libretta Julesa Barbiera i Michela Carré , z którymi często będzie współpracował. Premiera utworu w Théâtre-Lyrique on15 stycznia 1858, rocznica urodzin Moliera. W 1859 roku w Théâtre-Lyrique wystawiono jego opera Faust , która odniosła znaczny sukces z 70 przedstawieniami w pierwszym roku. W 1860 napisał dwie opery komiczne Filemon i Baucis oraz La Colombe . W 1862 stworzył La Reine de Saba , libretto Julesa Barbiera i Michela Carré, operę, która zakończyła się po piętnastu przedstawieniach.
Krytyk muzyczny Revue des deux Mondes , niejaki Paul Scudo, pisze jadowitą relację o Królowej Saby, która pozostała sławna: „Wiemy, że genialny, ale słaby duch pana Gounoda ma nieszczęście podziwiać niektóre zmienione partie ostatnich kwartetów Beethovena . Jest zmartwiony źródło, z którego pochodzą złe muzyków współczesnej Niemiec, Liszts Z Wagneres Z Schumannów , nie wspominając Mendelssohna ”. Dodaje, że gdyby kompozytor trzymał się tej drogi, „byłby bezpowrotnie zgubiony. W marcu 1863 poznał Fryderyka Mistrala , który zgodził się na zaczerpnięcie libretta z jego wiersza Mireio (Mireille). Osiedla się w Saint-Rémy-de-Provence, gdzie jego muzyka przesiąknięta jest atmosferą Południa. „Mogę zrobić wszystko [...], pisze, jak tylko wokół mnie nie ma hałasu ani ruchu [...] W Paryżu [...] patrzymy na ciszę jak na grób. Grób ! Ale cisza to raj! Premiera opery odbyła się w Paryżu w Théâtre Lyrique w marcu 1864 roku i odniosła mieszany sukces. Z drugiej strony, w 1867 roku podczas Salonu Uniwersalnego , Romeo i Julia była bardzo udana.
W 1870, uciekając przed niemiecką inwazją, Gounod przeniósł się do Anglii , gdzie poznał śpiewaczkę Georginę Weldon (w), z którą miał romans przez cztery lata. W 1872 otrzymał kiepsko przyjęty dramat Legouvé Les Deux Reines de France . Następnie powstała w Théâtre de la Gaîté , Joan of Arc , historycznego dramatu Jules Barbier, który ożywił francuskiego patriotyzmu. W 1874 Gounod opuścił Wielką Brytanię. W 1876 r. w kościele św. Eustachego odprawiona została Msza św .
W drugiej części swojego życia Gounod skomponował dużo muzyki religijnej, zwłaszcza wiele mszy i dwa oratoria La Rédemption (1882) i Mors et Vita (1885).
On umarł na 18 października 1893w Saint-Cloud jeszcze wtedy, gdy wykonywał na fortepianie swoje ostatnie Requiem (C-dur). Jego pogrzeb odbył się dziesięć dni później w kościele Madeleine , przy asyście Camille Saint-Saënsa i Théodore Dubois przy organach oraz Gabriela Fauré na czele mistrzów, zgodnie z pełnionymi przez nich funkcjami. Fauré kierował, zgodnie z życzeniem Gounoda, mszą gregoriańską za zmarłych ( Mssa pro defunctis ). Został pochowany w Paryżu, na cmentarzu Auteuil . Od 1878 do 1893 mieszkał na rogu dzisiejszego placu General Catroux i rue Jacques Bingen nr 1 (Plaque).
Jednym z jej potomków jest piosenkarka i autorka tekstów Pauline de Lassus, znana pod pseudonimem Mina Tindle . W programie La Revue de presse w poniedziałek 6 czerwca 2016 dziennikarz Jérôme de Verdière zwraca uwagę gościowi Roselyne Bachelot , która prezentuje kompilację muzyki z oper francuskich, że jest potomkiem kompozytora Charlesa Gounoda.
Popiersie Karola Gounoda, 1873 ( muzeum Héberta ).
Portret Charlesa Gounoda (Mayer i Pierson) 1875.
Zdjęcie Charlesa Gounoda przy fortepianie.
Karykatura Charlesa Gounoda w Vanity Fair (1879).
Portret Charlesa Gounoda grawerowane przez Henry Otto Brauer do albumu z Angelo Mariani zachwalanie serdeczne w 1894 roku.
Pogrzeb na cmentarzu Auteuil.
Charles Gounod pozostawia około 500 utworów muzycznych.
Gounod jest najbardziej znany ze swoich oper , głównie:
Jest także autorem następujących prac:
Kropka | Tytuł | Reprezentacja | Rodzaj | Detale |
---|---|---|---|---|
Opery i muzyka sceniczna | ||||
1851 | Sapho | Opera | opera w 3 aktach | Libretto Émile'a Augiera . Nowa wersja w 5 aktach miała premierę w Opéra Garnier w 1884 roku. |
1852 | Ulisses | Teatr-francuski | muzyka sceniczna | Tragedia w 5 aktach François Ponsard |
1854 | Krwawa zakonnica | Opera Le Peletier | opera w 5 aktach | Libretto Eugène Scribe i Germain Delavigne |
1858 | Lekarz wbrew sobie | Teatr liryczny | opera-comique w 3 aktach | Libretto Julesa Barbiera i Michela Carré , według sztuki imiennika Moliera . |
1859 | Fausta | Teatr liryczny | opera w 5 aktach | Libretto Julesa Barbiera i Michela Carré po sztuce Goethego . Miał prawie 200 występów przed jej zdjęciem, plus balet w 1869 roku w Opera Le Peletier (Paryż) oraz w Operze Garnier , gdzie osiągnął 500 th wydajność w 1887 roku. |
1860 | Gołąb | Baden-Baden | opera-comique w jednym akcie | Libretto Jules Barbier i Michel Carré po Le Faucon przez Jean de La Fontaine . Przedrukowany w wersji dwuaktowej w Opéra-Comique w 1866 roku. |
1860 | Filemon i Baucis | Teatr liryczny | opera-comique w 3 aktach | Libretto Julesa Barbiera i Michela Carré według bajkowego imiennika La Fontaine'a. Zredukowany do dwóch aktów w 1876 r. |
1862 | Królowa Saby | Opera Le Peletier | opera w czterech aktach | Libretto autorstwa Julesa Barbiera i Michela Carré . |
1864 | Mireille | Teatr liryczny | opera w 5 aktach | Libretto Michela Carré na podstawie poematu prowansalskiego Frédérica Mistral |
1867 | Romeo i Julia | Teatr liryczny | opera w pięciu aktach | Libretto autorstwa Julesa Barbiera i Michela Carré . Po stu przedstawieniach został wystawiony w stolicach Belgii i Austrii i pozostaje na deskach wielkich scen operowych świata. |
1872 | Dwie królowe Francji | Pokój Ventadour | muzyka sceniczna | Dramat w czterech aktach Ernesta Legouvé |
1873 | Joanna d'Arc | Wesołość | muzyka sceniczna | Dramat w 5 aktach Julesa Barbiera |
1877 | Cinq-Mars | Opera komiczna | opera w 4 aktach | Libretto Paula Poirsona i Louisa Galleta na podstawie powieści Alfreda de Vigny |
1878 | Polyeuct | Opera Garniera | opera w 5 aktach | libretto Julesa Barbiera i Michela Carré według dramatu-imiennika Pierre'a Corneille'a |
1881 | Hołd Zamora | Opera Garniera | opera w 5 aktach | książka Adolphe d'Ennery i Jules Brazil |
1893 | Święte dramaty | Teatr wodewilowy | muzyka sceniczna | poemat dramatyczny w prologu i 10 obrazach wierszem Armanda Silvestre'a i Eugène'a Moranda |
Muzyka religijna, instrumentalna, symfoniczna i wokalna | ||||
1842 | Requiem d-moll | |||
1853 | Msza na 3 głosy c-moll „Aux Orphéonistes ” | |||
1854 | Tobiasz (en) (oratoryjny) | |||
1855 |
Uroczysta msza ku czci św. Cecylii i dwóch symfonii
Siedem słów NS Jezus Chrystus na krzyżu (na 4-głosowy chór mieszany) |
|||
1862 | Msza na 4 głosy męskie G-dur "dla towarzystw chóralnych" | |||
1871 | Gallia | Motet-lamentacja na sopran, chór i orkiestrę | ||
1873 | Msza "Angeli Custodes" | |||
1873 | Krótka msza za zmarłych | |||
1875 | Requiem F-dur | |||
1876 | Kantata na święto TC Brother Libanos | |||
1876 | Uroczysta Msza Najświętszego Serca | |||
1876 | Masa zgromadzenie des Dames Auxiliatrices C-dur (masa n O 4). Na 2 równe głosów, narządu lub fisharmonią [zmieniony około 1890 Gounoda ?, W Messe breve N O 7, znany jako „ w kapliczki ” na chór mieszano przez 4 głosu z głosu na części indywidualnych] | |||
1882 | La Rédemption (oratorium na solo, chór i orkiestrę, po raz pierwszy wykonane na festiwalu w Birmingham w 1882 roku) | |||
1883 | Uroczysta Msza Wielkanocna | |||
1885 | Petite Symphonie na 9 instrumentów dętych | |||
1885 | Mors et Vita (oratorium na solo, chór i orkiestrę, po raz pierwszy wykonane na festiwalu w Birmingham w 1885) | |||
1887 | Msza ku pamięci Joanny d'Arc | |||
1888 | Msza chóralna o intonacji liturgii katolickiej | |||
1888 | Msza św. Jana | |||
1891 | Św. Franciszek z Asyżu [Oratorium] | |||
1891 | Msza za zmarłych [Requiem] C-dur | |||
1895 | Msza znana jako „de Clovis ” | |||
Utwory muzyki patriotycznej | ||||
Premiera kantaty Statua Wolności w Operze Paryskiej na rzecz prenumeraty na wzniesienie dzieła Bartholdiego | ||||
Liczne melodie na głos i fortepian, do tekstów francuskich, włoskich lub angielskich, które ukazały się w Paryżu i Londynie. Zacytujmy: Serenade of Victor Hugo , wieczorem z Alphonse de Lamartine , Wenecja od Alfred de Musset . | ||||
Dzieła literackie | ||||
1890 | Don Juan z Mozartem | |||
1896 | Wspomnienia artysty | |||
1875 | Autobiografia C. Gounoda na temat rutyny w sztuce (Londyn): prace estetycznych studiów nad muzyką, krytyką, opinią publiczną i własnością autorów. |
Miasto w Algierii , utworzone w 1899 r. w departamencie Konstantyna na południe od Guelmy , nosiło jego imię: Gounod. Dziś nazywa się Aïn Larbi . Kolegia Saint-Cloud i Canteleu noszą jego imię. Wiele dużych miast we Francji ( Paryż , Bordeaux , Tuluza , Nantes , Grenoble , Montpellier , Tourcoing …) ma ulicę nazwaną jego imieniem.