Narodziny |
23 maja 1790 Genewa |
---|---|
Śmierć |
4 czerwca 1852 r(w wieku 62 lat) Bougival |
Pogrzeb | Cmentarz Pere Lachaise |
Imię i nazwisko | Jean-Jacques Pradier |
Narodowość |
Genewa , potem francuski |
Czynność |
Malarz rzeźbiarz |
Trening | Paryska Szkoła Sztuk Pięknych |
Mistrz | François-Frédéric Lemot |
Miejsca pracy | Genewa , Paryż (1808) |
Ruch |
Neoklasycyzm Romantyzm |
Rodzeństwo | Charles Simon Pradier ( w ) |
Małżonka | Louise Pradier ( d ) (od1833) |
Dzieci |
John Pradier ( d ) Claire Pradier ( d ) |
Nagrody |
Grand Prix de Rome Rycerz Legii Honorowej |
James Pradier , pseudonim Jean-Jacques Pradier , urodzony w Genewie dnia23 maja 1790i zmarł w Bougival dnia4 czerwca 1852 r, Jest rzeźbiarzem i malarzem francuskim z Genewy , oryginalnym szwajcarskim z innych źródeł.
Doceniany za życia, był uważany za jednego z najwybitniejszych rzeźbiarzy swoich czasów, aż do śmierci za czasów Drugiego Cesarstwa . Jego prace znały wielkie potomstwo.
Urodzony 23 maja 1790, jest czwartym dzieckiem genewskiej rodziny z protestanckich uchodźców z Langwedocji. Ojciec Pradiera był właścicielem Hôtel l'Écu de France , małego zakładu znajdującego się w Genewie . Chociaż należy do drobnomieszczaństwa, rodzina nie jest bogata i nie stać jej na edukację dzieci. Ojciec Jeana-Jacquesa postanawia zatem, że jego synowie będą mieli praktykę zawodową, gdy tylko osiągną pełnoletność – wówczas 12 lub 13 lat. Pradier i jego starszy brat Charles-Simon Pradier (w) weszli w ten sposób do warsztatu Jeana Détalli, aby nauczyć się zawodu grawera zegarków.
Najzdolniejsi uczniowie mogą zapisać się na publiczne kursy rysunku. Dlatego Jean-Jacques i jego brat rejestrują się 11-go i23 kwietnia 1804 r. Charles-Simon bardzo szybko zademonstrował swoje uzdolnienia malarskie i dzięki emeryturze przyznanej przez gminę Genewa zdecydował się na kontynuowanie nauki w Paryżu.
Po ukończeniu praktyki Jean-Jacques dołączył do swojego brata w Paryżu w 1807 roku. Tam pracował dla François-Frédérica Lemota, zanim został przyjęty do swojej pracowni w École des Beaux-Arts de Paris na5 lutego 1811, a także malarzy Charlesa Meyniera i François Gérarda . Zgodnie z ówczesną modą, w tym czasie przyjął angielskie imię „James”.
Podczas szkolenia w Beaux-Arts dążył do celu Grand Prix de Rome i rywalizował z największymi artystami, takimi jak David d'Angers czy François Rude . W 1813 ubiegał się o nagrodę rzeźbiarską. Zrobił płaskorzeźbę Neoptolemos, która uniemożliwia Philoctetesowi przebicie Ulissesa swoimi strzałami i zdobywa pierwsze miejsce. Po nim następują dwie drugie nagrody: Flatters i Petitot .
Rok później 13 stycznia 1814 rPradier przybywa do Académie de France w Rzymie . Tam spotkał kilka znanych artystów, w tym rzeźbiarzy Jean-Pierre Cortot , Jules-Robert Auguste i David d'Angers. Podczas swojego pobytu pobierał lekcje rysunku w Akademii Saint-Luc i prawdopodobnie uczęszczał do warsztatów Canovy i Thorvaldsena . Wyprodukował kilka prac w Akademii, w tym Ganimedesa , gipsowy odlew Orfeusza . Jednak niewiele innych informacji jest dostępnych z tych pięciu rzymskich lat.
Pradier powrócił do Paryża w 1819 roku. Mimo swojej ceny wciąż jest nieznany w stolicy i stara się zdobyć jego rozgłos. Dzięki zleceniu pomnika księciu Berry i zdobyciu złotego medalu na Salonie 1819 za realizację Nimfy Une ( Musée des Beaux-Arts de Rouen ) szybko zadomowiła się wśród młodych ludzi. materia. W 1819 otrzymał od państwa pierwsze zamówienie: popiersia braci Montgolfier .
W 1827 został wybrany do Akademii Sztuk Pięknych . Tytuł naukowca pozwala mu wystawiać swoje prace w Salonie bez wchodzenia przed jury, którego jest obecnie członkiem. Wkrótce został mianowany profesorem rzeźby w École des Beaux-Arts de Paris on23 stycznia 1828, gdzie zastępuje François-Frédéric Lemot . W 1828 roku Pradier został mianowany Rycerzem Legii Honorowej , co oznacza jego błyskawiczny wzrost i potwierdza jego sukces, czyniąc go czołowym artystą.
Długa kariera Pradiera, od 1819 do 1852, obejmowała różne reżimy polityczne. Ale ceniony artysta otrzymuje zamówienia od każdego z nich. Zrealizował w szczególności zamówienia dla Izby Deputowanych w 1830 r. i Place de la Concorde w 1836 r. W końcu wyprodukował rzeźbiony zespół frontonu Pałacu Luksemburskiego w 1840 r.
Przyzwyczajeni do paryskich salonów, regularnie uczęszcza tych malarza Gerarda do M me Sabatier lub Arsene Houssaye . Znalazł tam wiele osobowości artystycznych i literackich, w tym Victora Hugo , Eugène'a Delacroix , Charlesa Baudelaire'a , Honoré Daumiera i wielu innych.
W 1831 roku dom artysty mieścił się przy 4bis, rue des Beaux-Arts, a jego pracownia przy rue Neuve-de-l'Abbaye 3 .
Jako malarz wykonał tylko kilka akwarel i wystawił obrazy na Salonie w 1837 roku. W Muzeum Sztuki i Archeologii Senlis przechowywana jest Akademia stojącego człowieka z jego podpisem .
Podczas pobytu we Włoszech James Pradier spotyka młodą Rzymiankę, która podąża za nim do Paryża. Służy jako wzór dla jego Psyche . Rzeźbiarz porzucił młodą kobietę i wkrótce zakochał się w Juliette Drouet, która została jego kochanką w 1825 roku i której urodziła się córka Claire Gauvain (1826-1846). To Juliette Drouet lub jego żona Louise, która służy jako model dla rzeźbiarza do alegorycznego posągu Strasburga , znajdującego się w Paryżu, na place de la Concorde . Podobnie chcieliśmy rozpoznać cechy Juliette Drouet w marmurowej grupie Satyre i Bachante, która wywołała skandal na Salonie w 1834 roku. Ten związek kończy się, gdy Juliette opuszcza Paryż z księciem Demidoffem, z którym miała romans i go opuszcza. , potem dla Victora Hugo , potem przyjaciela Pradiera. James działa jako ojciec Claire przez okres jej krótkiego życia, co kompromituje relacje między dwoma artystami. Niemniej jednak Victor Hugo prowadzi procesję z Jamesem Pradierem podczas pogrzebu młodej dziewczyny, która zmarła w wieku 20 lat.
27 sierpnia 1833 r.James Pradier poślubił Louise Dupont z domu d'Arcet, córkę Jean-Pierre-Joseph d'Arcet . Wykona ich wiele portretów, z których trzy są dziś rozpoznawalne na wizerunkach Matki Boskiej . Pierwsza na płótnie z 1836 roku z Madonną z Dzieciątkiem , druga na obrazie Zdjęcie z krzyża i ostatnia w marmurowej Madonnie z katedry Notre-Dame-des-Doms w Awinionie . W 1839 roku również portret Louise w Lekka komedia z fontanną Moliera . Razem będą mieli troje dzieci: Charlotte ur.27 lipca 1834 r, Jan urodził się dnia 21 maja 1836 r, i Teresa, urodzona 3 lipca 1839 r. Obie córki wychowywały się w ośrodku edukacyjnym Legii Honorowej w Saint Denis . Pradier wykonał wiele szkiców i statuetek swoich dzieci. 3 stycznia 1845, rzeźbiarz rozstaje się z żoną, która trwoni pieniądze swoimi szalonymi wydatkami. Ludwika, która zaciągnęła 100 000 franków długu, jest zatem pociągnięta do odpowiedzialności prawnej. Wyłączną opiekę nad dziećmi sprawuje Pradier, który nadal płaci swojej byłej żonie roczną emeryturę w wysokości 1000 franków .
James Pradier zmarł dnia 4 czerwca 1852 rudaru, który miał miejsce w Bougival podczas wycieczki, w której uczestniczyła jego najmłodsza córka Teresa, jej nauczycielka Adeline Chômat, Noémi Constant i Eugène Guillaume , odpowiednio uczennica i były uczeń Pradiera. Certyfikat śmierć ponosi adres „rue de Mesmes n o, 150, Rueil” , co odpowiada w domu, które ciało był transportowany. Został pochowany w Paryżu na cmentarzu Père-Lachaise . Nazajutrz po jego śmierci jego rzeźba Sapho wystawiona w Salonie przykryta jest czarnym welonem.
Baudelaire w swoim dziele Curiosités ethétiques Salon z 1846 r. ( s. 87 ) ma mieszane zdanie na temat talentu Pradiera : „O żałosnym stanie rzeźby świadczy fakt, że królem jest M. Pradier. Przynajmniej ten umie robić mięso i ma szczególne przysmaki dłuta; ale nie ma ani wyobraźni potrzebnej do wielkich kompozycji, ani wyobraźni rysunkowej. Jest zimnym, akademickim talentem. ” .
W XIX th century, kilka trendów i stylów współistnieć w sztuce. Trudno też pogrupować prace, które czasami bardzo się różnią pod tą samą etykietą. Zasady akademickie są nadal aktualne i wielu artystów podejmuje w ten sposób tematy antyczne, często inspirowane mitologią, a także estetyką neoklasyczną i używa marmuru, materiału nawiązującego do starożytności . Ale jeśli niektórzy artyści używają dokładnych cech, inni poddają się ruchom równoległym.
Tak jest w przypadku Pradiera, który w swoich pracach łączy zarówno sztukę antyczną, jak i sztukę inspirowaną naturą. Rzeczywiście, ten ostatni, silnie naznaczony pobytem w Rzymie, przez całe życie będzie inspirowany motywami inspirowanymi mitologią i antycznymi opowieściami, ale z naciskiem na postacie (główny temat jego twórczości). Będzie reprezentował swoje postacie za pomocą starożytnych atrybutów i ubrań. Jednak jego twórczość naznaczona jest także różnymi niuansami romantycznymi. Pozwala przebić się przez melancholię i dramat, które nawiązują do historii jej bohaterów. Wreszcie ciała jego bohaterów, wrażliwe pod zasłonami, zawsze będą naznaczone silnym naturalizmem i pewną zmysłowością. Pradier pozostaje, jak wielu w swoim czasie, artystą ambiwalentnym. Jednym z najlepszych przykładów jego stylu pozostaje rzeźba Sapho , przechowywana w Paryżu w Musée d'Orsay . Opuszczona głowa i porzucona lira, poeta, ofiara kochającej odmowy, marzy o samobójstwie.
Niobide ranny (1822), marmur, Paryż , Musée du Louvre .
Prométhée enchaîné (1827), marmur, Paryż , Musée du Louvre .
Odaliska (1841), marmur, Musée des Beaux-Arts de Lyon .
Chloris pieszczony przez Zefira (1849), marmur, Musée des Augustins de Toulouse .
Pomnik św. Ludwika (1849), brąz, Aigues-Mortes .
Fragment popiersia Maxime Du Camp (1850), brąz, Paryż , Luwr .
Sapho (1852), marmur, Paryż , Musée d'Orsay .