Narodowa Szkoła Sztuk Pięknych (ENSBA)
Sztuki piękne Paryża Paryskie Centrum Studiów Sztuk PięknychFundacja | 1817 |
---|---|
Rodzaj | Krajowy zakład administracji publicznej |
Forma prawna | Zakład administracji publicznej Public |
Dyrektor | Jean de Loisy |
Członkiem |
Uniwersytet CGE PSL |
Stronie internetowej | beauxartsparis.fr |
Studenci | 530 |
---|---|
Budżet | 10,6 mln euro |
Kampus |
Quai Malaquais w dzielnicy Saint-Germain-des-Prés Cap Saint-Ouen w Saint-Ouen (Seine-Saint-Denis) |
---|---|
Miasto | 6. dzielnica Paryża |
Kraj | Francja |
École Nationale Supérieure Des Beaux-Arts de Paris (ENSBA), powszechnie znane jako Beaux-Arts de Paris , to francuska szkoła artystyczna założona w roku 1817. Jest to krajowy zakład publiczny o charakterze administracyjnym podlega bezpośrednio z nadzorem państwo za pośrednictwem ministerstwa właściwego do spraw kultury. Jest częścią paryskiego Uniwersytetu Sciences et Letters .
Były cztery sztuki piękne : malarstwo , rzeźba , grawerowanie , z architekturą do 1968 r., kiedy to minister kultury André Malraux , w odpowiedzi na kryzys akademicki wywołany konfliktami politycznymi , utworzył osiem architektonicznych jednostek edukacyjnych (UPA) rozmieszczonych na całym terytorium . W ten sposób złamał jedność dyscyplin sztuk plastycznych. Od tego czasu jednostki dydaktyczne zostały przekształcone w Krajowe Szkoły Architektury (ENSA) .
Szkoła jest dalekim spadkobiercą szkół Królewskiej Akademii Malarstwa i Rzeźby założonej w 1648 r. i odrodzonej w 1649 r. Akademii Saint-Luc , wywodzącej się z dawnej średniowiecznej społeczności malarzy i krawców obrazów. Pomieszczenia Akademii Królewskiej znajdowały się w Grande Galerie Luwru od 1661 roku do zniesienia akademii w 1792 roku.
Wydział dwunastu mistrzów, kierowanych przez rektorów lub intendentów, tworzy system administracyjny, który, mówiąc z grubsza , nie zmieni się aż do reformy z 1863 roku.
Obecne założenia są wynikiem rozporządzenia z 21 marca 1816 r. po utworzeniu Akademii Sztuk Pięknych . Jednak pięć lat wcześniej dekret z 24 lutego 1811 r. dotyczył już budowy szkoły sztuk pięknych, nie precyzując jednak lokalizacji. Oficjalnie studenci zajęli te pomieszczenia w 1817 r., a pierwszy kamień pod nowe budynki położono 3 maja 1820 r.
W latach 1870-1903 placówka nosiła nazwę „Państwowa i Specjalna Szkoła Sztuk Pięknych”.
Kobiety przyjmowane są od 1897 roku.
Trzecia poważna reforma miała miejsce w 1968 roku. Po długim konflikcie pracownie architektoniczne zostały oddzielone od pozostałych pracowni i rozdzielone między 5 jednostek dydaktycznych architektury, przyszłych państwowych wyższych szkół architektonicznych .
W 2017 roku szkoła świętuje swoje 200-lecie, w szczególności inauguracją całkowicie odrestaurowanych pomieszczeń i otwarciem muzeum oferującego szlak śladami uczniów z przeszłości.
Sytuacja historyczna i kulturalna tej szkoły jest dość wyjątkowa: posadzona w sercu Paryża, na lewym brzegu i nad brzegiem Sekwany, przyciąga wielu artystów-studentów z całej Francji i całego świata; umożliwia, poza wykładami, studia przez zanurzenie i bezpośrednie nasycenie różnymi formami wypowiedzi artystycznej, poprzez:
Szkoła Sztuk Pięknych tworzy rozległy zespół położony na lewym brzegu Sekwany , naprzeciwko Luwru , w sercu Saint-Germain-des-Prés , którego budynki rozciągają się na ponad dwóch hektarach, między rue Bonaparte i quai Malaquais i pochodzą z XVII -tego , XVIII tH i XIX th stulecia, a nawet, w niektórych częściach XX th wieku.
Najstarszym budynkiem jest kaplica i jego załączniki (dalej „Mulberry Court”), wzniesiony na początku XVII -tego wieku do „ klasztoru Petits Augustins ” i którego praca rozpoczęła się w 1619. Obok klasztorze Trójcy istnieje nadal „kaplica chwały”, w kształcie ośmiokąta, zbudowana dla królowej Margot , która miała tam ogromny pałac, który teraz zniknął; ofiarowała testamentem część swojego dużego ogrodu i kaplicę reformowanym mnichom augustianom ze wspólnoty Bourges . Ta kaplica, następnie zintegrowana z większym zespołem, w tym przeoratem, jest zatem wszystkim, co pozostało z pierwotnego kompleksu pałacowego królowej Margot.
Tuż przed 1630 r. ulica biegnąca wzdłuż tego klasztoru nazywa się rue des Petits-Augustins .
W czasie Rewolucji Francuskiej mnisi zostali wywłaszczeni, a miejsce to zostało przystosowane w 1795 roku na Musée des Monuments Français , miejsce stworzone przez Aleksandra Lenoira w celu zachowania i prezentacji dzieł ocalonych przed zniszczeniem w okresie rewolucji , takie jak grobowce królów Francji Saint-Denis. W okresie I Cesarstwa muzeum, nazywane czasem „muzeum zabytków sztuki” lub „muzeum Petits-Augustinów”, rozwinęło i zaprezentowało najbardziej niezwykłe elementy rzeźby francuskiej. To muzeum sąsiaduje z Hôtel de Juigne na nos . 11-13 quai Malaquais, który w 1795 roku stał się Ministerstwo Policji czele Joseph Fouché .
Po powrocie monarchii, podczas Restauracji , Ludwik XVIII decyzję o zamknięciu muzeum w 1816 roku, a jego zbiory zostały częściowo rozproszone. Pomieszczenia, podobnie jak dawny komisariat policji, zostały wówczas przydzielone École des beaux-arts, ale pozostało tam wiele eksponatów ze zbiorów, m.in. seria kopii słynnych rzeźb.
Architekt François Debret został mianowany odpowiedzialnym za budowę nowej siedziby w 1819 roku. Najpierw zbudował budynek lóż, niezbędny do funkcjonowania konkursów, i rozpoczął Palais des Études , którego prace ukończono w 1829 roku. Jego uczeń i Jego następcą został szwagier Félix Duban , kontynuując budowę Palais des études i budując budynek wystawowy (Salle Melpomène i Salle Foch) z widokiem na Quai Malaquais. Zaaranżował dziedzińce wejściowe od strony rue Bonaparte (która przyjęła tę nazwę w 1852 roku), kaplicę i krużganek (dwór morwy) dawnego klasztoru. Duban ponownie wykorzystał elementy architektoniczne i dekoracyjne, czasem odmienne, które pozostały na miejscu po rozproszeniu zbiorów Musée des Monuments Français , nadając całości niezaprzeczalnej jedności. Wśród najbardziej niezwykłych z tych „ponownych zastosowań” należy zauważyć obecność wielu elementów pochodzących z zamków Anet i Gaillon, których łuk, umieszczony między wejściem a głównym dziedzińcem, stanowił integralną część głównej fasady. Palais des études aż do jego demontażu w 1977. Prace Félixa Dubana zostały od tego czasu mocno zniekształcone .
To było w 1883 roku, że szkoły będą miały swój ostatni znaczący wzrost z zakupem Hotel de Chimay i jego załączników, pochodzący z XVII th i XVIII -tego wieku, znajduje się n OS 15 i 17 Malaquais doku.
Po 1945 roku architekt Auguste Perret zaprojektował nowe trzykondygnacyjne warsztaty, usytuowane po obu stronach sali zwanej „la Melpomène” .
Budynki korzystają z wielu zabezpieczeń jako zabytków historycznych: klasyfikacja w 1914 roku dla fasady Château d'Anet i pozostałości Hôtel de la Trémoille; klasyfikacja w 1921 r. na kursy honorowe wraz z dekoracją architektoniczno-rzeźbiarską, którą obejmują; klasyfikacja w 1956 r. na arkady pochodzące ze starego hotelu Torpanne i przebudowane w ogrodach szkolnych; klasyfikacja w 1972 roku dla całej szkoły.
Fasada kaplicy szkolnej, od Anet .
Przeszklony dziedziniec Pałacu Etiud.
Hemicycle des Beaux-Arts , fresk Paula Delaroche w amfiteatrze honorowym.
Po 1945 roku architekt Auguste Perret zaprojektował nowe trzykondygnacyjne warsztaty, zlokalizowane po obu stronach sali zwanej „la Melpomène”, w tym sale sekretariatu , dusząc stare zabytkowe budynki, w celu zaspokojenia rosnącej pracowników bardzo szybko, zwłaszcza od 1968 (9 architektonicznych UP w 1976). Nowe lokale zostały zbudowane na miejscu, a następnie całkowite wykorzenienie aż terenie historycznych zostały wykonane w lokalnych bardziej odległe i rozproszone, Jacques Callot-ulica w 6 th dzielnicy Paryża, Avenue de Flandre w 19 th dzielnicy Paryża. Pod koniec lat 70. budynek gabinetu Cour des Loges został podwyższony o dwie kondygnacje. Prefabrykowane pomieszczenia zainstalowano między Palais des Études a Hôtel de Chimay w latach 90. Mały historyczny warsztat Georgesa Jeanclosa , znajdujący się na tylnym prawym skrzydle Palais des études, został zniszczony w tych samych latach.
W 2007 roku w Saint-Ouen w Seine-Saint-Denis otwarto pięć nowych warsztatów : kucia, ceramiki, materiałów kompozytowych, mozaiki i cięcia.
W latach 1975-1985 Ministerstwo Kultury , dając pierwszeństwo dziedzictwu, zleciło liczne renowacje obiektów zabytkowych, biorąc pod uwagę ważne pozostałości po byłym Francuskim Muzeum Zabytków i Muzeum Sztuk Pięknych:
W ramach podniesienia standardów dostępności dla osób niepełnosprawnych, Szkoła Sztuk Pięknych przeprowadziła również renowację swoich budynków, instalując kilka wind w zabytkowych budynkach szkoły.
W 1793 r. zniesienie Królewskiej Akademii Malarstwa i Rzeźby oraz Królewskiej Akademii Architektury przez Zjazd Narodowy czasowo zawiesiło akademicką edukację artystyczną – która do tej pory była prowadzona nie w szkole, ale w warsztatach. zatwierdzone”, a następnie „otrzymane” przez akademię – podczas gdy nauczanie architektury mieści się w ramach sekcji inżynierskiej École polytechnique . Pod kierownictwem Jeana-Nicolasa-Louisa Duranda stopniowo sprowadzał się do nauki inżynierskiej. Edukacja artystyczna kontynuowana była jednak w prywatnych warsztatach, w których rozwinął się styl eklektyczny.
Wraz z utworzeniem Institut de France w 1795 roku Akademia Sztuk Pięknych odtworzyła pierwszą szkołę . Unikalna szkoła łącząc malarstwo, rzeźbę i architekturę tworzony jest na 1 st Floreal V (20 kwietnia 1797). Profesorów wybierają pracownicy naukowi, którzy wyznaczają również władze administracyjne Uczelni. To oni decydują o tematach i zwycięzcach Prix de Rome .
Ten tradycyjny tryb działania został sformalizowany podczas restauracji rozporządzeniem z 21 marca 1816 r., które nadaje oficjalne istnienie Królewskiej Szkole Sztuk Pięknych . Jednak rola Akademii uległa zmniejszeniu, kiedy to ostatecznie zebranie profesorów powołało jej przedstawiciela i jej wiecznego sekretarza.
Po przekształceniu Szkoły Królewskiej w Cesarską Szkołę Sztuk Pięknych pod rządami Drugiego Cesarstwa, reforma z 1863 r. zmniejszyła wpływy Akademii. Szkoła podlega Ministerstwu Domu Cesarza i Sztuk Pięknych, któremu przypisuje się m.in. przywilej mianowania dyrektora i nauczycieli. Organizowane są warsztaty przygotowawcze do Szkoły oraz kursy bezpłatne. W każdej z czterech sekcji tworzone są oficjalne warsztaty. W dziedzinie architektury są trzy (te Alexis Paccard , Charles Laisné i Simon-Claude Constant-Dufeux ), ale bezpłatne warsztaty pozostają (w 1907 było ich siedem).
Szkoła Cesarska przekształciła się w Narodową Szkołę Sztuk Pięknych dopiero po upadku Cesarstwa w 1870 roku i ustanowieniu reżimu republikańskiego. Taką organizację szkolnictwa potwierdza dekret z 30 września 1883 r., z wyjątkiem organizacji Prix de Rome i jej przygotowania, za które od 1871 r. zawsze odpowiada Akademia Sztuk Pięknych .
Ruchy polityczno-społeczne z maja i czerwca 1968 r. (zmiana nazwy szkoły na „ Pracownia Ludowa ”, produkcja dziesiątek bojowych plakatów) sprowadziły ówczesnego ministra kultury André Malraux do zerwania z akademizmem i uspokojenia konfliktów politycznych, do gruntownego zreformować tę wielką szkołę . Oddziela architekturę od innych dyscyplin, tworząc architektoniczne jednostki edukacyjne (UPA) na całym terytorium; od tego czasu stały się Szkołami Architektury, a następnie w 2005 r. siecią Krajowych Szkół Architektury (ENSA).
Powitanie architektów w skrzydle Grand PalaisPodczas gdy reforma szkolnictwa wyższego dla architektów została ogłoszona dekretem Debré z 16 lutego 1962 r., wstępny projekt reformy, który przewidywał przyjęcie architektów w Grand Palais z dnia 11 września 1964 r., doprowadził do otwarcia przestrzeni we wrześniu 1964 r. 10, 1965 z pracami o powierzchni prawie 2500 m 2 w Grand Palais , aby pomieścić 400 uczniów grupy C, podzielonych na pięć warsztatów. Dyrektor ENSBA jest jednak krytykowany, ponieważ oferuje tylko 62 nauczycieli dla 2800 studentów architektury, podczas gdy École des Ponts et Chaussées ma 154 na 314 studentów.
Klimat staje się bardzo bojowy, uczniowie gromadzą się razem ze skrajnie lewicowymi grupami, jak UJCml ( Roland Castro i jego przyjaciel Jacques Barda , Christian de Portzamparc , Jean-Marie Léon , Jacques Lucan , Gilles Olive , Pierre Gangnet ) czy CLER ( Pierre Granveaud , Dominique Montassut ).
Studenci- architekci rzucają listem otwartym do właściwego ministra, dyrektor uruchamia „SOS”, by „nie poświęcić całego pokolenia studentów” , na tle zapowiadanego otwarcia pierwszej państwowej szkoły architektury w Marsylii i kolejnej w Wersalu na rok szkolny 1968-1969. Potem klimat staje się napięty w maju 1968, a dekret z grudnia 1968 odłącza nauczanie architektury od ENSBA. UP7, ówczesny spadkobierca Groupe C, będzie obecny w południowym skrzydle Grand Palais do 1980 roku.
Reformy po 1968 r.Od 1969 do około 1985 roku w trzech dyscyplinach: Malarstwo - Grawerowanie - Rzeźba (PGS) studia trwały średnio pięć lat. Studenci zagraniczni, którzy ukończyli już Szkołę Sztuk Pięknych we własnym kraju, zwolnieni z zaliczenia pewnych jednostek wartości (UV), często pozostawali tylko dwa lata, aby uzyskać DSAP (wyższy dyplom w zakresie sztuk plastycznych).
Naboru dokonano w drodze konkursu: rysunek, sprawdzian z wybranej dyscypliny, a przede wszystkim teczka przeprowadzonych wcześniej prac z rozmową z kilkoma nauczycielami ze Szkoły, Jury. Dla obywateli francuskich przyjęcie do ENSBA jest często przygotowywane w innych szkołach:
Reforma z 1969 r. umożliwiła demokratyzację przyjmowania do Szkoły, ultraselektywną rekrutację (kilkudziesięciu uczniów), Szkoła dopuszczała przez piętnaście lat ok. 500 uczniów rocznie (ok. 600 przyjętych, w tym 200 bezpośrednio na warsztaty). dla 1400 postulantów).
Aby uzyskać dostęp do dyplomu, student mógł poświęcić czas, który mu odpowiadał (co jest bardzo korzystne dla pracujących studentów) na przedstawienie się do dyplomu za zgodą wybranego przez siebie (i który go zaakceptował) brygadzisty po uzyskaniu dostępu do dyplomu. uzyskała 11 lub 14 jednostek wartości (UV), w zależności od sekcji, odpowiadających jak największej liczbie wykładów lub specjalistycznych warsztatów, w tym dwóch UV w pierwszym roku, aby móc kontynuować. Chociaż oficjalnie studia miały odbyć się za pięć lat, ponieważ nie było „lat”, ani sekcji formalizującej to, student-artysta mógł ewentualnie przeprowadzić bezpłatny kurs warsztatu lub warsztatu dyscypliny innej, a nawet zdać różne dyplomy odpowiadające różnym dyscyplinom.
Rekrutacja nauczycieliDo około 1985 roku Kolegium Mistrzów Warsztatów, często bardzo uznanych artystów, było rekrutowane przez zewnętrzną lub wewnętrzną kooptację byłych studentów, którzy zostali asystentami. Za rządów Jacka Langa rekrutacja do college'u została wstrzymana z powodu wyboru dokonanego bezpośrednio przez ministerstwo.
Stopnie przyznaneW latach 1969-1991 był tylko jeden dyplom, wyższy dyplom sztuki plastycznej (DSAP), z wzmianką o dyscyplinie. Absolwent DSAP mógłby zatem powtórzyć go dla dwóch pozostałych dyscyplin, aby uzyskać kilka określonych jednostek wartości. Do czasu otwarcia wydziałów sztuk wizualnych DSAP był najwyższym dyplomem z praktyki artystycznej we Francji i wysoko cenionym przez zagranicznych artystów-artystów.
W latach 1990, DSAP otrzymuje dyplom wyższej krajowej wizualnej sztuki (DNSAP), również absolwentem 3 th roku, a mistrzami są tworzone.
Beaux-Arts organizowane są w formie warsztatów, w przeciwieństwie do większości innych szkół artystycznych, które działają na kursach.
Czas trwania studiów w ENSBA to minimum trzy lata, maksimum pięć lat i nieobowiązkowy rok podyplomowy.
Dzieli się na:
Od 2006 r. edukacja została podniesiona do standardów europejskich, a rok szkolny jest podzielony na 2 semestry sankcjonowane minimalną liczbą obowiązkowych UC (jednostek kredytowych).
W marcu 2018 r., w trakcie ruchu #metoo , instytucja stanęła w obliczu kryzysu: wystosowano petycję potępiającą „molestowanie seksualne i moralne” w Beaux-arts de Paris. Jest napisany przez pięciu studentów, którzy cytują sześciu profesorów. Kierownictwo zareagowało zorganizowaniem spotkania informacyjnego na ten temat.
Ministerstwo Kultury zleca Generalnemu Inspektoratowi ds. Kultury zbadanie stosowania celów równości kobiet i mężczyzn w szkołach.
W 2018 roku tylko 30% nauczycieli to kobiety, podczas gdy stanowią one 60% uczniów.
Narodowa Szkoła Sztuk Pięknych ma ogromne dziedzictwo, pozostawione przez Akademie Królewskie, a następnie regularnie powiększane do 1968 r. dzięki pracy jej uczniów (m.in. Prix de Rome ), ale także przez wszystkie modele pedagogiczne zdobyte na ich szkolenie a także wyjątkowe darowizny.
Z blisko 450 000 dzieł i dzieł, kolekcje École des beaux-arts umożliwiają w ten sposób rekonstrukcję historii oficjalnej edukacji artystycznej we Francji, która rozprzestrzeniła się na cały świat, przyciągając studentów ze wszystkich kontynentów.
Kolekcje te obejmują około 2000 obrazów, w tym prace Nicolasa Poussina ( Mercure, Hersé i Aglaure ), Antoine van Dyck , Hyacinthe Rigaud , Charles de la Fosse ( Uprowadzenie Prozerpiny , około 1673), Charles-Joseph Natoire , Jean-Honoré Fragonard , Hubert Robert , Jacques-Louis David ( Erasistrate w odkryciu przyczyny choroby Antiochiusa ) i Jean-Auguste-Dominique Ingres , 600 obiektów różnych rodzajów sztuki zdobniczej, 600 elementów architektonicznych (fragmenty, fragmenty starych budowli), ok. 15 000 medali , 3700 rzeźb, 20.000 rysunków, niektóre przez Albrechta Dürera , Michelangelo , Paul Veronese , Le Primatice , Pontormo , Jacques Bellange Nicolas Poussin, Charles Le Brun , Claude Lorrain , Rubens , Antoon Van Dyck, Jacob Jordaens , Rembrandta , François Boucher , Hubert Robert, Ingres, Géricault , Delacroix , Gustave Moreau czy nawet Pierre Alechinsky , z 45 000 rysunków architektonicznych, 100 000 rycin i grafik, w tym ten rtain Dürer i Lucas Cranachowi Elder szczególności 70 000 fotografie datowane przez większość okresu od 1850 do 1914, od 65000 książek okresu od XV TH do XX th wieku (w tym od 3 500 do XV TH i XVI, XX wieku) , 1000 rękopiśmiennych archiwaliów (listy, inwentarze, rejestry, notatki) oraz 390 ważnych rękopisów iluminowanych , pełnych lub fragmentarycznych.
Jeżeli kolekcje te nie są prezentowane na stałe, stanowią przedmiot stałych wystaw w ramach Uczelni lub są przedmiotem wypożyczeń. Jeśli chodzi o rysunki, gabinet Jeana Bonna został otwarty w 2005 roku: co roku organizowane są tam dwie wystawy ze środków Szkoły, a trzecia poświęcona jest współczesnemu artyście. Uczniowie Szkoły, a także studenci z 3 -cim cyklu i badaczy w historii sztuki , mają możliwość konsultacji z dokumentacji i prace zakaźnych, w drodze powołania, w czytelni.
Ponadto większość prac jest opisana w Cat'zArts , który jest cyfrowym katalogiem prac graficznych, rękopisów, obrazów i rzeźb. Ta baza danych zawiera już prawie 80 000 rekordów, z których około 48 000 jest zilustrowanych. Niektóre kolekcje są również opisane w bazie danych Mona Lisa Ministerstwa Kultury, a integracja w wyszukiwarce zbiorów tego samego ministerstwa jest aktualizowana.
Katalog Cat'zArts-Livres , dostępny również w Internecie, umożliwia zapoznanie się z odniesieniami do drukowanych książek i czasopism. W ramach partnerstwa z Narodowym Instytutem Historii Sztuki (INHA) można zapoznać się z referencjami prac działu zbiorów poprzez katalog zbiorowy INHA; są one ostatecznie przenoszone do krajowego katalogu SUDOC .
Carlo Urbino , The Art of Cooking ( 2 th połowa XVI -tego wieku).
Hiacynt Rigaud , Saint André .
Élisabeth Vigée-Lebrun , Głowa kobiety (1780).
Hubert Robert , Widok Ripetty (1766).
Ingres , Studium aktów (1801).
W Katalogu Metodycznym Biblioteki Państwowej Szkoły Sztuk Pięknych, sporządzonym w 1873 roku przez Ernesta Vineta, pierwszego bibliotekarza tej Szkoły, pisał, że „wśród wielkich instytucji publicznych, jakimi szczyci się Paryż, Szkoła des Beaux-arts znajdowała się na koniec 1862, jedyny, który jeszcze nie miał biblioteki… to była niedostępna, nieznana masa książek, to nie była biblioteka. " Wiele się zmieniło.
Od początku istnienia Szkoły nie było miejsca, aby uczniowie mogli zapoznać się z książkami, rękopisami, drukami, rysunkami akademickimi lub architektonicznymi, które Szkoła posiada. Umieszczono je na strychu nad galerią modeli lub w szafkach. Przesyłki z Rzymu zostały zarchiwizowane w bibliotece Instytutu.
Jednak według planów François Debreta i Félixa Dubana , podobnie jak w projektach nauczycieli Szkoły, zaplanowano bibliotekę . W 1861 roku postanowili stworzyć czytelnię w dawnej galerii do prezentacji modeli architektonicznych, która znajdowała się we wschodnim skrzydle Palais des Études .
Ernest Vinet został mianowany bibliotekarzem 17 grudnia 1862 roku. Félix Duban był odpowiedzialny za dokonanie tej transformacji za jego radą. To dzieło współczesne z reformą Szkoły z 1863 roku. Nowa biblioteka otwiera swoje podwoje dla uczniów 25 stycznia 1864 roku. Jest to prostokątna sala o wymiarach 20 m na 8.
W swoim raporcie z 1863 r. Vinet przedstawia bibliotekę, aw szczególności meble, które trzeba było stworzyć, aby otrzymać pewne duże dokumenty i umieszczone w dwóch dużych cierniach na osi środkowej sali: „Szkoła ma dużą liczbę rysunków. architektury, które tworzą sto sześćdziesiąt tomów folio. Jest to jeden z tych tomów, które mają nie mniej niż 1,70 m wysokości. To zmusza nas do celowego poświęcania im mebli” . Półki są ustawione przy ścianie skierowanej w stronę okien. Stoły ustawione są na osi środkowej, pomiędzy meblami, pomieszczą od 12 do 15 czytelników. Pod oknami umieszczono ruchome szafki z przeszklonymi medalionami. Na ścianach wiszą obrazy z dawnej Królewskiej Akademii Malarstwa.
W latach 40. stało się jasne, że biblioteka wymaga powiększenia. W 1967 roku biblioteka została powiększona o salę czasopism i bibliotekę do studiów podstawowych umieszczoną w północnej galerii Palais des Études. Biblioteka została odnowiona w 1975 roku.
W latach 90. grecki mecenat „Przyjaciół Stratis Andréadis” umożliwił przekształcenie biblioteki w bibliotekę informacyjną noszącą jego imię, która została otwarta w 1994 roku.
Mieszcząca się na przeszklonym dziedzińcu Palais des Études, Médiathèque École des Beaux-arts de Paris odpowiadała wymogom edukacji artystycznej, do tej pory tylko wzbogaconej i udokumentowanej przez działalność CID (1974). Utworzony w 1983 roku pod nazwą Newsroom/CID z inicjatywy Mathilde Ferrer i grupy dokumentalistów z Instytutu Środowiska, dzięki wsparciu dyrektora F. Wehrlina i kilku nauczycieli m.in. serwis wypełnił lukę w zakresie aktualnych informacji o sztuce współczesnej i edukacji artystycznej .
Mediateka posiada księgozbiór, katalogi wystaw, monografie artystów, czasopisma francuskie i zagraniczne, pliki tematyczne, dokumenty audiowizualne, cyfrowe fotografie prac studentów. Większość zbiorów jest ogólnodostępna i przeznaczona przede wszystkim dla uczniów i nauczycieli Szkoły, ale jest dostępna dla każdej osoby z zewnątrz, która może przedstawić dowody badań, studentów, naukowców, krytyków, artystów.
W swojej galerii wystawowej z widokiem na Quai Malaquais, pod numerem 13, ENSBA organizuje różne wystawy związane ze sztukami pięknymi, a czasem także prezentuje tam swoje kolekcje. Ten zestaw obejmuje duży pokój na parterze i kilka innych pokoi na piętrze. Miejsca można wynająć. Pierwszy Salon de la Jeune Peinture odbył się tu w 1950 roku, a drugi w 1951 roku .
LokalizacjaOd 1795 do reformy 15 listopada 1863 rSzkołą kieruje rada profesorów.
Ta rada, utworzona na początku z dwunastu artystów – sześciu malarzy i sześciu rzeźbiarzy – jest wspomagana przez stałego sekretarza.
Republika 1848 utworzyła stanowisko dyrektora administracyjnego: najpierw Charles Blanc został zastąpiony przez Alfreda d'Orsay wCzerwiec 1852z rozkazu prezydenta Republiki Ludwika Napoleona Bonaparte .
Dyrektorzy od 1863 r.Nauczyciele, kierownicy warsztatów w latach 1937-1954:
Nauczyciele, kierownicy warsztatów w latach 1954-1968:
Warsztaty malarskieNauczyciele, prowadzący warsztaty
Założona w 1911 roku.
Stworzony w 1945 roku specjalnie dla Jeana Souverbie .
Warsztaty perspektywiczneStworzony przez Pierre-Charlesa Dandrillona .
Lekcje teoretyczne:
Dział rysunkowy:
Dział poligraficzno-wydawniczy i cyfrowy:
Dział techniczny:
Praktyki artystyczne:
Studenci i absolwenci są tradycyjnie zjednoczeni w stowarzyszeniu o nazwie Wielka Msza Sztuk Pięknych , założona oficjalnie w 1926 roku, ale system istnieje od końca XIX th wieku. Zapewnia pewną liczbę usług socjalnych studentom i byłym studentom Szkoły, a także byłym studentom państwowych szkół architektonicznych w Paryżu.
Ta kategoria pozwala znaleźć niektórych artystów, którzy ukończyli szkołę od 1817 roku:
Ponadto baza danych Cat'zArts wymienia również dużą liczbę absolwentów.