William Vernon Harcourt (polityk)

William Vernon Harcourt Obraz w Infoboksie. Funkcje
Poseł do 27. Parlamentu Zjednoczonego Królestwa ( d )
West Monmouthshire ( en )
1 st październik 1900 -1 st październik 1904
Lider oficjalnej opozycji
6 października 1896 r -8 grudnia 1898
Archibald Primrose Henry Campbell-Bannerman
Poseł 26. Parlamentu Zjednoczonego Królestwa ( d )
West Monmouthshire ( en )
13 lipca 1895 r -17 września 1900
Kanclerz Skarbu
18 sierpnia 1892 r -21 czerwca 1895 r
George Goschen Plaża Michaela Hicksa
Poseł do 25. Parlamentu Zjednoczonego Królestwa ( d )
Derby ( w )
4 lipca 1892 r -8 lipca 1895 r
Poseł do 24. Parlamentu Zjednoczonego Królestwa ( d )
Derby ( w )
1 st lipca 1886 -28 czerwca 1892 r
Poseł do 23. Parlamentu Zjednoczonego Królestwa ( d )
Derby ( w )
24 listopada 1885 -26 czerwca 1886 r
Poseł do 22. Parlamentu Zjednoczonego Królestwa ( d )
Derby ( w )
25 maja 1880 r -18 listopada 1885
Sekretarz Stanu ds. Spraw Wewnętrznych
28 kwietnia 1880 r -23 czerwca 1885
RA Krzyż RA Krzyż
Poseł do 22. Parlamentu Zjednoczonego Królestwa ( d )
Oxford ( d )
31 marca -28 kwietnia 1880 r
Poseł do 21. Parlamentu Zjednoczonego Królestwa ( d )
Oxford ( d )
31 stycznia 1874 r -24 marca 1880 r
Poseł do 20. Parlamentu Zjednoczonego Królestwa ( d )
Oxford ( d )
17 listopada 1868 -26 stycznia 1874 r
Członek Tajnej Rady Wielkiej Brytanii
Biografia
Narodziny 14 października 1827 r.
York
Śmierć 1 st październik +1.904(w wieku 76 lat)
Oxfordshire
Narodowość brytyjski
Trening Kolegium Trójcy Świętej
Czynność Polityk
Tata William Vernon Harcourt ( w )
Matka Matylda Mary Gooch ( d )
Małżonkowie Maria Teresa Lister ( d ) (od1859)
Elizabeth Cabot Motley ( d ) (od1876)
Dzieci Nieznany Harcourt ( d )
Lewis Harcourt Harcourt
Julian Harcourt ( d )
Robert Venables Vernon Harcourt
Inne informacje
Pracował dla Uniwersytet Cambridge
Partia polityczna Partia Liberalna
Członkiem Wewnętrzna Świątynia Towarzystwa Królewskiego
Różnica Kawaler kawalerski
Tytuł honorowy
Bardzo honorowy

Sir William George Granville Venables Vernon Harcourt , KC (14 października 1827 r. - 1 st październik +1.904) jest brytyjskim prawnikiem, dziennikarzem i liberalnym mężem stanu . Był członkiem parlamentu w różnych okręgach wyborczych i służył jako minister spraw wewnętrznych i kanclerz skarbu pod rządami Williama Ewarta Gladstone'a, zanim został przywódcą opozycji . Utalentowany mówca w parlamencie, czasami uważany jest za odległego i mającego jedynie intelektualny wpływ na swoje sprawy. Nie wzbudził zbytniej emocjonalnej reakcji publiczności, stał się jedynie niechętnym i rozczarowanym liderem swojej partii.

Rodzina i pochodzenie

Harcourt jest drugim synem wielebnego Williama Vernona Harcourta z Nuneham Park w Oksfordzie i jego żony Matyldy Mary Gooch, córki pułkownika Williama Goocha. Jego ojciec jest czwartym synem i ostatecznie spadkobiercą Edwarda Venables-Vernon-Harcourt , arcybiskupa Yorku i jego żony Lady Anne Leveson-Gower. Anne jest córką Granville'a Leveson-Gowera (pierwszego markiza Stafford) i jego drugiej żony Lady Louisy Egerton. Jego dziadkowie ze strony matki są zgrzytać Egerton, 1 st  księcia Bridgewater i jego drugiej żony Rachel Russell. Rachel jest córką Wriothesleya Russella (2. księcia Bedford) i bogatej dziedziczki Elizabeth Howland, córki Johna Howlanda ze Streatham. W związku z tym Wilhelm urodził się jako Vernon i dzięki swoim powiązaniom ze starożytnymi rodzinami Vernon i Harcourt jest związany z wieloma wspaniałymi angielskimi domami, z których jest dumny. W późniejszym życiu jego pochodzenie z Plantagenetów jest żartem wśród jego przeciwników politycznych.

Edukacja i młodzież

Dzieciństwo Williama jest surowe. Wykształcony w domu przez szwajcarską guwernantkę , w wieku ośmiu lat został wysłany do prywatnej szkoły w Southwell w Nottinghamshire . Jego ojciec odmówił mu nauki w szkole publicznej, wysyłając go na szkolenie klasyczne w małej klasie wielebnego Johna Owena Parra. W 1840 Parr przeniósł się do Preston, a William był świadkiem zamieszek chlebowych w Preston w 1842. Opuścił Parr w 1844 i po dwóch latach nauki w domu William wstąpił do Trinity College w Cambridge, aby rozwijać swoje zainteresowania matematyką. W Cambridge został apostołem i ukończył z wyróżnieniem pierwszą klasę w klasycznych tripach w 1851 roku, ale nie cenił matematyki, uzyskując jedynie optymizm seniora.

W Cambridge William odrzucił konserwatywne zasady swojej rodziny i zaczął pisać dla Morning Chronicle, wspierając Sir Roberta Peela . Jego ojciec zachęcał go do szukania stypendium w Cambridge lub kariery politycznej, ale William wybrał prawo i dziennikarstwo. Wszedł do Lincoln's Inn w 1852 roku i został powołany do baru w Inner Temple w 1854 roku.

Szybko dał się poznać jako gościnny mówca, a jego powitanie w londyńskim towarzystwie ułatwili jego wujek George Harcourt i jego ciotka Frances Waldegrave. Od 1855 William zaczął pisać dla Saturday Review , stając się coraz bardziej zwolennikiem Williama Ewarta Gladstone'a i przeciwnikiem Lorda Palmerstona . Zajmuje się prawem kolejowym, komentując m.in. w The Times prawo międzynarodowe. W 1862 roku napisał kilka słynnych listów do „ Timesa” o podpisaniu „Historicus”, popierających neutralność Wielkiej Brytanii w wojnie secesyjnej i potępiających szeroką sympatię społeczną dla Skonfederowanych Stanów . Pisze także o sprawie Trenta i kontrowersji w Alabamie . Został radcą królewskim w 1866 r., aw 1869 r. został mianowany profesorem prawa międzynarodowego na Uniwersytecie w Cambridge .

Kariera polityczna

Harcourt wszedł do parlamentu jako poseł liberalny z Oksfordu i zasiadał w latach 1868-1880, będąc mianowanym prokuratorem generalnym i nobilitowany w 1873. Został ponownie wybrany po zwycięstwie liberałów w brytyjskich wyborach powszechnych w 1880 roku i chociaż nie był zdecydowany zwolennik Gladstone w opozycji, został mianowany ministrem spraw wewnętrznych . Taka nominacja zobowiązuje go do stania przed wyborcami, a Harcourt zostaje następnie pokonany przez Alexandra Williama Halla zaledwie 54 głosami . Chociaż Hall został później usunięty za korupcję polityczną, miejsce dla Harcourt znajduje się w Derby, dzięki dobrowolnej emeryturze Samuela Plimsolla . Nadal reprezentował ten okręg wyborczy do 1895 roku, kiedy to po przegranej w wyborach powszechnych znalazł miejsce w West Monmouthshire.

Jej nazwa jest związana z przyjęciem Ustawy o grach naziemnych z 1880 r. i Ustawy o broni (Irlandia) z 1881 r . . Jako minister spraw wewnętrznych w czasie zabójstw w Phoenix Park i zamachów bombowych w Londynie, zareagował szybko i ustawa o materiałach wybuchowych z 1883 r. została uchwalona z najkrótszym odnotowanym opóźnieniem. Jego stanowcze stanowisko w sprawie prawa i porządku stawia go w konflikcie z irlandzkimi parlamentarzystami . W 1884 roku wprowadzono do ustawy nie powiodło administracji unify London City i zażądał ścigania o kanibalizm przeżycia z R v. Dudleya i Stephensa . W 1885 roku zamienił karę śmierci Johna Babbacombe Lee na dożywocie po trzykrotnej nieudanej egzekucji. Jest ponadto ofiarą żenujących następstw skandalu z interpolacją w Harcourt.

Kanclerz Skarbu

Został uznany za jednego z najzdolniejszych i najskuteczniejszych przywódców Partii Liberalnej, a kiedy po krótkiej przerwie w 1885 r. Gladstone wznowił urząd w 1886 r., Harcourt został mianowany kanclerzem skarbu , które to stanowisko ponownie objął w latach 1892-1895. W latach 1880-1892 Harcourt był asystentem politycznym Gladstone. Myśliwiec pierwszej klasy, jego usługi mają wielką wartość. Jednak mimo wielkiego sukcesu jako mówca przemawia jak prawnik i nie robi wrażenia na słuchaczach. To on ukuł frazę „Gulasz w soku Parnellite”, a kiedy doszło do rozłamu w Partii Liberalnej w sprawie kwestii irlandzkiej, nawet ci, którzy uznali Gladstone'a i Johna Morleya za przekonanie o użyteczności rządów domowych , byli nie przekonany, że Harcourt podążała za czymkolwiek innym niż partyjną linią okazji.

W 1894 roku przedstawiono i przeszły niezapomniany budżet , który wyrównał spadku podatku na rzeczywistym i osobistej własności . Po przejściu Gladstone na emeryturę w 1894 roku i wyborze Lorda Rosebery'ego na premiera , Harcourt został liderem Partii Liberalnej w Izbie Gmin . Nie został wybrany na następcę Gladstone'a i było oczywiste, że poglądy Rosebery na liberalizm i politykę Partii Liberalnej nie były poglądami Harcourt. Ich różnice były od czasu do czasu korygowane, ale kombinacja pozostaje niestabilna. Jedynym znaczącym dziedzictwem rządu było jednak wprowadzenie wysokiej jednolitej stawki podatku od spadków w budżecie Harcourt na 1894 rok.

Lider opozycji

W brytyjskich wyborach powszechnych w 1895 r. wybuchły podziały między liberałami. Skutki nieudanej lokalnej ustawy weta Harcourt, która dawałaby parafiom prawo do głosowania w sprawie zamykania pubów i innych przepisów, spowodował podziały. Chociaż został ponownie wybrany do West Monmouthshire (1895, 1900), przemówienia Harcourta podczas debaty tylko od czasu do czasu pokazują jego talent i jest oczywiste, że pomimo ciężkiej pracy w opozycji nie ma już takiej motywacji jak w przeszłości. WPaździernik 1896Gladstone w swoim ostatnim publicznym przemówieniu wzywa do działania na rzecz wsparcia Ormian wymordowanych przez ich osmańskich władców . Harcourt popiera Gladstone, ale Rosebery wykorzystuje ten incydent jako wymówkę, by ustąpić ze stanowiska Lidera Opozycji, a Harcourt stała się niechętnym przywódcą.

Podczas gdy Harcourt był liderem Partii Liberalnej w Izbie Gmin, miało miejsce śledztwo w sprawie nieudanego nalotu na Jamesona. Wystąpienie Harcourta w śledztwie rozczarowało część Partii Liberalnej, ponieważ opozycja pozwoliła konserwatywnemu rządowi na nieujawnienie udziału sekretarza kolonialnego Josepha Chamberlaina w genezie i przygotowaniu nalotu, Harcourt zadowalając się potępieniem premiera Kolonii Przylądkowej, Cecil Rodos .

W grudzień 1898Kryzys nadszedł i wraz z Morleyem Harcourt wycofał się z partii i zrezygnował z kierownictwa opozycji, podając jako powód w listach do Morleya podziały partii. Rozłam wzbudza spore komentarze i skutkuje mniej lub bardziej otwartym podziałem na część Partii Liberalnej, która podąża za Roseberym i tych, którzy nie lubią jego imperializmu .

Chociaż teraz jest prywatnym członkiem parlamentu, Harcourt nadal broni swojej niezależnej pozycji, a jego ataki na rząd nie są już ograniczone żadnym szacunkiem dla imperialistycznej pozycji liberałów. Interweniował aktywnie w latach 1899 i 1900, stanowczo potępiając politykę finansową rządu i jego stosunek do Transwalu . Podczas drugiej wojny burskiej nie stracił okazji do pesymistycznej krytyki wydarzeń w RPA. Świetny dyskutant parlamentarny, swoje przemówienia dodają humoru. Od 1898 do 1900 wyróżniał się, zarówno na sesji, jak iw listach do The Times , domagając się aktywnych działań przeciwko rytualizmowi w Kościele Anglii . Opowiada się także za rozdziałem Kościoła od państwa . WMarzec 1904, tuż po ogłoszeniu, że nie zamierza ponownie kandydować do parlamentu, odziedziczył majątek rodzinny Nunehama po śmierci swojego siostrzeńca. Zauważył, że majątek był w kryzysie, zwłaszcza po zapłaceniu podatku spadkowego, który sam wprowadził, i zmarł tam nagle w tym samym roku.

Harcourtowi zaproponowano parostwo w 1902 roku, ale odrzucił je, aby pozostać w Izbie Gmin i pozwolić synowi na rozwój kariery politycznej.

Wesela i dzieci

5 listopada 1859Harcourt poślubił Marię Teresę Lister, znaną jako Teresa. Jest córką powieściopisarza Thomasa Henry Listera i Lady Marii Teresy Villiers. Oni mają dwójkę dzieci:

Jego pierwsza żona zmarła dnia 1 st lutego 1863, zaledwie jeden dzień po urodzeniu drugiego i ostatniego syna. Harcourt pozostał wdowcem przez trzynaście lat. 2 grudnia 1876, ożenił się ponownie z Elizabeth Cabot Motley, córką amerykańskiego historyka Johna Lothropa Motleya i jego żony Mary Benjamin. Jej wujek ze strony matki, Park Benjamin, jest rzecznikiem patentowym i pisarzem o tematyce naukowej. Wcześniej była żoną oficera marynarki Thomasa Poyntona Ivesa. Ives jest jedną z ofiar wojny secesyjnej . Przez to drugie małżeństwo Harcourt miał swojego trzeciego i ostatniego syna:

Publikacje

Bibliografia

  1. Chisholm 1911 , s.  939-940
  2. Stansky 2008
  3. Morrell 2004
  4. Fairclough 2009
  5. ACAD HRCT846WG .
  6. Harcourt (1863, 1865)
  7. Simpson 1984 .
  8. Waugh 2002 .
  9. Simpson 1984 , s.  245.
  10. Fahey 2001 .
  11. John Wilson , CB - Życie Sir Henry'ego Campbella-Bannermana , Londyn,1973, 1 st  ed. , 266–275  s. ( ISBN  0-09-458950-X , czytaj online )
  12. (w) Peter T. Marsh , Joseph Chamberlain: Contractor in Politics , New Haven i Londyn, Yale University Press,1994, 1 st  ed. , 387–405  s. ( ISBN  0-300-05801-2 , przeczytaj online )
  13. Lundy 2013 cytuje Mosleya 2003 , s.  3997
  14. Jenkins 1998 , s.  45.

Bibliografia

Linki zewnętrzne