WiMAX (akronim od Worldwide Interoperability for Microwave Access ) oznacza standard komunikacji bezprzewodowej . Obecnie jest używany głównie jako system szybkiego dostępu do Internetu i transmisji , obejmujący duży obszar geograficzny. Termin ten jest również używany jako znak towarowy, np. Wi-Fi .
WiMAX jest zdefiniowany przez rodzinę standardów ( IEEE 802.16 ), które definiują technikę szybkiej transmisji danych drogą bezprzewodową . WiMAX Forum zrzesza wszystkich graczy (producentów, operatorów , operatorów, nadawców, itp) uczestniczących w tej serii norm.
WiMAX miał na celu konwergencję wcześniej niezależnych norm i standardów sieci bezprzewodowych: HiperMAN opracowany w Europie przez ETSI ( Europejski Instytut Norm Telekomunikacyjnych ) lub 802.16 opracowany przez IEEE ( Instytut Inżynierów Elektryków i Elektroników ).
WiMAX wykorzystuje kilka technologii transmisji bezprzewodowych przeznaczonych głównie do tak zwanej architektury „point-to-multipoint”: jeden lub więcej scentralizowanych nadajników/odbiorników pokrywa obszar, na którym znajduje się wiele terminali.
WiMAX zapewnia prędkość kilkudziesięciu megabitów na sekundę na obszarze zasięgu wynoszącym maksymalnie kilkadziesiąt kilometrów. WiMAX skierowany jest w szczególności do rynku sieci miejskich, MAN firmy HiperMAN ( sieć metropolitalna ), ale także do sektorów podmiejskich, a nawet wiejskich, które nie posiadają użytecznej infrastruktury telefonii przewodowej.
Pod akronimem WiMAX kryje się kilka norm i standardów: niektóre dotyczą zastosowań w stałej sytuacji typu „ lokalna pętla radiowa ” (użytkownik jest wyposażony w stację domową i antenę zewnętrzną); pozostałe dotyczą wersji mobilnej „ 802.16e ” (połączenie szerokopasmowe w sytuacji mobilnej ), której pierwszy standard został opublikowany przez WiMAX Forum na początku 2006 roku.
Jednym z podstawowych celów WiMAX Forum jest dążenie do interoperacyjności . Cel ten jest osiągany poprzez standaryzację i certyfikację, które stanowią jedno z głównych wyzwań WiMAX, podobnie jak sukces osiągnięty przez Wi-Fi . WiMAX został zdefiniowany w celu wykorzystania zakresu częstotliwości od 2 do 66 GHz – w którym istnieją inne tryby transmisji, takie jak Wi-Fi – co pozwala na różne prędkości, zakresy i zastosowania.
Wielość pasm częstotliwości, różne stosowane prędkości, zasięg i możliwe zastosowania stanowiły główną pułapkę, którą ta rodzina standardów musiała przezwyciężyć: z różnych punktów widzenia WiMAX jest z kolei prostym rozszerzeniem Wi-Fi, rdzeń sieci Wi-Fi, a nawet konwergencja Wi-Fi i sieci komórkowej trzeciej generacji ( UMTS , znanej jako „3G”).
WiMAX łączy zatem kilka standardów, wszystkie na różnych etapach zaawansowania, które są wszystkimi obszarami pracy dla grupy IEEE 802.16.
| Standard | Opis | Opublikowany | Status |
|---|---|---|---|
| Standard IEEE 802.16-2001 | definiuje bezprzewodowe sieci metra wykorzystujące częstotliwości powyżej 10 GHz (do 66 GHz ) | 8 kwietnia 2002 r. | przestarzały |
| Standard IEEE 802.16c-2002 | określa możliwe opcje dla sieci wykorzystujących częstotliwości od 10 do 66 GHz . | 15 stycznia 2003 r. | |
| Standard IEEE 802.16 a -2003 | poprawka do standardu 802.16 dla częstotliwości od 2 do 11 GHz . | 1 st kwiecień 2003 | |
| IEEE standard 802.16-2004 (określany również jako 802.16 d ) | jest to aktualizacja (rewizja) podstawowych standardów 802.16, 802.16a i 802.16c. | 1 st październik 2004 | przestarzałe / aktywne |
| IEEE 802.16 e (określany również jako IEEE std 802.16e-2005) | daje możliwości zastosowania w warunkach mobilnych standardu, do 122 km/h . | 7 grudnia 2005 | aktywny |
| IEEE 802.16f | Określa MIB ( bazę informacji zarządzania ), dla warstw MAC ( kontrola dostępu do nośnika ) i PHY ( fizyczne ) | 22 stycznia 2006 | |
| IEEE 802,16m | Nomadyczne lub stacjonarne prędkości do 1 Gbit/s oraz 100 Mbit/s w szybkich telefonach komórkowych. Konwergencja technologii WiMAX, Wi-Fi i 4G | 2009 (IEEE 802.16-2009) | aktywny |
Główne normy opublikowane na początku 2005 roku oznaczono pogrubioną czcionką: a, d i e.
Historycznie zaprojektowany dla części 10-66 GHz w 2001 r., standard 802.16 następnie dotyczył pasm 2-11 GHz , aby w 2003 r. dać początek standardowi 802.16a. W Europie do wdrożenia 802.16a wybrano pasmo 3,5 GHz ; w Stanach Zjednoczonych wybrane pasma są zbliżone do pasm używanych przez Wi-Fi z 2,4 i 5 GHz . Ta część spektrum skupia najwięcej aplikacji i rozwoju w ramach WiMAX Forum .
802.16a został zmieniony przez 802.16-2004, co z technicznego punktu widzenia powinno prowadzić do rezygnacji z terminologii „a”. Ta zmieniona wersja, kierowana przez Grupę Roboczą IEEE 802.16d, jest czasami określana również jako 802.16d.
Oprócz standardu 802.16-2004, który reprezentuje WiMAX na początku 2005 r., istnieje również 802.16.2, standard definiujący współdziałanie wszystkich rozwiązań i rozwiązań 802.16 (takich jak Wi-Fi), które są obecne w tych samych pasmach częstotliwości .
Opublikowano również dwa dodatkowe standardy:
Do tych norm należy dodać pewne testy zgodności, z których niektóre zostały opublikowane; w szczególności te odnoszące się do częstotliwości od 10 do 66 GHz . W drugiej fazie opublikowano testy dotyczące częstotliwości od 2 do 11 GHz .
Technologia BWA (Broadband Wireless Access) WiMAX oparta na standardzie IEEE 802.16 jest wynikiem dużej poprawki zaproponowanej w celu dodania mobilności, która w 2005 roku dała tzw. system „Mobile WiMAX” ( IEEE 802.16e ). Jednym z głównych celów jest uzyskanie wysokiej wydajności widmowej, to znaczy dużej liczby przesyłanych bitów/s/Hz, w środowisku, w którym współistnieje kilka usług, często mających różne ograniczenia. Ograniczenia te mogą dotyczyć szybkości transmisji danych, opóźnienia (średniego, maksymalnego lub innego) oraz współczynnika błędów transmisji lub nawet innych parametrów. System WiMAX dąży do osiągnięcia tego celu kosztem stosunkowo złożonego i bardzo bogatego proponowanego systemu. WiMAX, technologia komunikacji mobilnej zaprojektowana dla sieci WLAN (Wireless Local Area Network), to standard zarządzania siecią bezprzewodową, który ma na celu współdziałanie produktów opartych na standardzie IEEE 802.16. WiMAX definiuje bezprzewodową sieć lokalną (WLAN), ogromny hot-spot, który zapewnia szerokopasmową łączność bezprzewodową użytkownikom stacjonarnym, przenośnym i mobilnym. Umożliwia komunikację w ciemno, będącą alternatywą dla połączeń kablowych , systemu ADSL i hot-spotów Wi-Fi . Dzięki temu staje się rozwiązaniem dla rozwoju przemysłowych platform szerokopasmowych. Produkty można łączyć z innymi technologiami w celu zapewnienia dostępu szerokopasmowego z kilkoma możliwymi scenariuszami użytkowania. Poniższy rysunek przedstawia przykład wdrożenia systemu.
Celem WiMAX było zastąpienie innych konkurencyjnych technologii szerokopasmowych w tym samym segmencie, aby stać się rozwiązaniem ostatniej mili we wdrażaniu infrastruktury dostępowej w miejscach o trudnych warunkach dla innych technologii; na przykład tam, gdzie kabel lub łącze ADSL nie byłyby opłacalne ze względu na koszty wdrożenia lub utrzymania. W ten sposób WiMAX próbuje sprostać wyzwaniu, łącząc sektory wiejskie w krajach rozwijających się, takie jak usługi na obszarach podmiejskich. Mobilny WiMAX (IEEE 802.16e) był nieudany kandydat do sieci komórkowych 4G ( 4 th generacji) oraz rynek związanych zacisków (smartfony, tablety), ale średnia sieć komórkowa LTE wziął (w 2013 i 2014 roku) dominującą akcji z Rynek systemów 4G (sieci i terminale).
Standard IEEE 802.16 został pierwotnie zaprojektowany dla komunikacji w zasięgu wzroku (point-to-point, line-of-sight) w paśmie 10-66 GHz . Ponieważ transmisje w linii wzroku o wysokiej częstotliwości są trudne, specyfikacja 802.16a została zaprojektowana do pracy w dolnym paśmie obejmującym częstotliwości od 2 do 11 GHz . Specyfikacja IEEE 802.16d jest wariantem stałego standardu IEEE 802.16a, którego główną zaletą jest optymalizacja mocy pobieranej przez urządzenia końcowe ( Abonent Station ). Specyfikacja IEEE 802.16-2004 zawiera dalsze ulepszenia. Standard IEEE 802.16e jest poprawką do specyfikacji podstawowych 802.16-2004, która skierowana była na rynek terminali mobilnych poprzez dodanie funkcji przekazywania . Produkty oparte na standardach IEEE 802.16-2004 i IEEE 802.16e są zaprojektowane do współpracy ze starszymi standardami WiMAX.
Standard IEEE 802.16 został opracowany zgodnie z architekturą składającą się z dwóch warstw, które są zdefiniowane jako warstwy PHY (fizyczna) i MAC ( Media Access Control ) modelu OSI ( Open System Interface ). Poniższy rysunek przedstawia architekturę standardu IEEE 802.16.
Warstwa MAC / łącze danychNiektóre funkcje, w tym dane do przesłania w ramkach i kontrola dostępu do współdzielonego bezprzewodowego medium, są powiązane z usługą, która ma być dostarczana abonentom. Warstwa środków kontroli dostępu (MAC) znajdująca się nad warstwą fizyczną grupuje wymienione funkcje.
Oryginalna warstwa MAC została ulepszona, aby uwzględnić wiele cech i usług warstwy fizycznej, dostosowując się do ograniczeń różnych środowisk. Jest ogólnie zaprojektowany do pracy z topologiami sieci punkt-wielopunkt, z jedną stacją bazową jednocześnie kontrolującą niezależne sektory. Algorytmy przydzielania dostępu i przepustowości muszą uwzględniać setki terminali na kanał, które mogą być współużytkowane przez wielu użytkowników. Dlatego protokół warstwy MAC określa, jak i kiedy BS ( stacja bazowa ) lub SS ( stacja abonencka ) może zainicjować transmisję. W downlink DL ( downlink ) jest tylko nadajnik, a protokół warstwy MAC standardu 802.16-2004 wykorzystuje modę TDM ( Time Division Multiplexing ) do multipleksowania danych i który jest zastępowany przez modulację OFDMA dla większości zaawansowany wariant IEEE 802.16e . W uplink UL ( Up Link ) wiele stacji abonenckich (SS) konkuruje o dostęp do medium. Protokół warstwy MAC 802.16-2004 wykorzystuje technikę TDMA ( Time Division Multiplexing Access ), umożliwiając w ten sposób efektywne wykorzystanie przepustowości.
W celu obsługi różnych usług, takich jak transmisja głosu, danych, łączność za pomocą protokołu internetowego (IP ) i protokołu IP audio Voice over IP (VoIP) , warstwa MAC musi dostosować prędkość transmisji danych do potrzeb każdego działu . Dodatkowo mechanizmy w warstwie MAC dostosowują jakość usług QoS ( Quality of Service ) do potrzeb różnych aplikacji. Uwzględniane są również kwestie zarządzania wydajnością warstwy transportowej, a także metody modulacji i kodowania zdefiniowane w profilu ramki i adaptacyjne dopasowywanie się do każdego strumienia dla każdej stacji abonenckiej w celu efektywnego wykorzystania przepustowości z gwarantowaną maksymalną przepustowością. Mechanizm autoryzacji dostępu został zaprojektowany tak, aby był stopniowy, wydajny i samodostosowujący się, pozwalając systemowi na klasyfikację do 100 użytkowników. Kolejną cechą poprawiającą wydajność transmisji jest protokół automatycznej korekcji ARQ ( Automatic Retransmission Request ). Będąc w stanie obsługiwać topologię siatki, oprócz topologii punkt-wielopunkt, WiMAX oferuje możliwość bezpośredniej komunikacji między SS, zwiększając w ten sposób niezawodność systemu. Standard ten umożliwia również automatyczną kontrolę przesyłanej mocy oraz zapewnia mechanizmy bezpieczeństwa i szyfrowania.
Cechy warstwy MAC 802.16-2004| Charakterystyka | Korzyści |
|---|---|
| Ramki w łączu TDM / TDMA w górę / w dół |
|
| Możliwość dostosowania do kilkuset subskrybentów |
|
| Zorientowane połączenie |
|
| Wsparcie dla QoS |
|
| Automatyczne żądania retransmisji w przypadku błędu ( ARQ ) |
|
| Wsparcie modulacji adaptacyjnych |
|
| Bezpieczeństwo i szyfrowanie (potrójny DES ) |
|
| Automatyczna kontrola mocy |
|
Od poprzednich generacji WiMAX różni się przede wszystkim zastosowanym sposobem dostępu radiowego: OFDMA zamiast TDMA na kanałach uplink i downlink, co dzięki zwielokrotnieniu sygnału na setkach podnośnych umożliwia poprawę odporności transmisji w niekorzystnych warunkach propagacji radiowej i zwiększenia przepływności. Ta metoda dostępu umożliwia również współdzielenie zasobów radiowych między użytkownikami z większą ziarnistością, dzięki jednoczesnemu wykorzystaniu multipleksowania częstotliwości i czasu.
Opis warstwy fizycznej (PHY)Charakterystyki warstwy fizycznej zmieniają się wraz z częstotliwością. Standard 802.16-2004 określa pięć różnych interfejsów radiowych. Jeden na pasmo 10-66 GHz, gdzie transmisja jest typu LOS i cztery na pasmo 2-11 GHz, gdzie transmisja jest typu NLOS.
Warstwa fizyczna dla częstotliwości od 10 do 66 GHzTo w tej konfiguracji wydajność WIMAX jest najlepsza. Ta częstotliwość wymaga propagacji LOS (Line of Sight). Stosowana warstwa fizyczna jest również nazywana „Wireless Man-SC”. Obsługuje dwa typy dupleksowania FDD (Frequency Division Duplexing) i TDD (Time Division Duplexing).
Warstwa fizyczna dla częstotliwości od 2 do 11 GHzWarstwy fizyczne dla tych częstotliwości nadają się do propagacji NLOS, dla której konieczne będzie zatem zapewnienie zarządzania wielościeżką . Istnieją cztery rodzaje warstw fizycznych:
Mobile WiMAX (IEEE 802.16e) wykorzystuje specyfikację warstwy fizycznej OFDMA z 2048-punktową szybką transformacją Fouriera (FFT ). Zapewnia obszar pokrycia rzędu 1,6 do 5 km w promieniu, z szybkościami transmisji rzędu 5 do 10 Mbit/sw paśmie 5 MHz i z maksymalną prędkością mobilności użytkownika mniejszą niż 100 km/h . Ma te same cechy, co wspomniany już stały WiMAX. Przekazanie jest niezbędne do MS (stacji mobilnej), aby przełączyć ze stacji bazowej do drugiego kołowego prędkością bez przerywania połączenia.
Obserwuje się gwałtowny wzrost zapotrzebowania na bezprzewodowy dostęp do sieci komputerowych dla systemów komunikacji mobilnej. Duże zapotrzebowanie na telefonię komórkową oraz korzystanie z sieci Internet doprowadziło do narodzin sieci radiowych o dużej przepustowości, dlatego WiMAX można uznać za część czwartej generacji ( 4G ) systemów telefonii komórkowej . Dostęp do Internetu i aplikacje multimedialne stają się rzeczywistością. Konwergencja sieci bezprzewodowych i komórkowych jest zilustrowana obok.
Aplikacje WLAN i telefony komórkowe rozwinęły się szeroko, zapewniając dostęp bezprzewodowy. Jednak dla pełnego mobilnego dostępu szerokopasmowego należy przezwyciężyć wyzwania związane z czynnikami: przepustowością, zasięgiem i kosztami infrastruktury. Wi-Fi zapewnia wysoką przepustowość na krótkich dystansach, umożliwiając powolne przemieszczanie się użytkowników, podczas gdy UMTS ma odwrotną charakterystykę z ograniczeniem wysokich kosztów wdrożenia.
Kolejne rozdziały zawierają porównanie WiMAX z trzema konkurentami Wi-Fi, UMTS i LTE .
Porównanie WiMAX i Wi-FiWi-Fi lub LAN to nazwa, na których standardowe z IEEE 802.11 produkty oparte, w latach 1990 zawiera specyfikację 802.11a , w stanie zaoferować prędkości 54 Mb / sw paśmie częstotliwości 5 GHz , specyfikacja 802.11b , g i n , w paśmie częstotliwości 2,4 GHz , które zapewniają użytkownikom prędkości od 11 do 150 Mb / s oraz nowy ( 2014 r. ) standard IEEE 802.11ac , w paśmie częstotliwości 5 GHz , oferujący teoretyczną przepustowość do 1,3 Gb/s .
Technologia Wi-Fi na ogół ma zasięg od 20 do 50 m w promieniu i do stu metrów w otwartym terenie, przy przepustowości ustawionej na 20 MHz na kanał (80 MHz dla nowego standardu 802.11ac). WiMAX zapewnia bezprzewodowy dostęp do większych sieci MAN . Został zaprojektowany, aby oferować swoim użytkownikom usługi „szerokopasmowe" w obszarach metropolitalnych i na obszarach objętych zasięgiem większych niż Wi-Fi. System ten mógł łączyć użytkowników zainstalowanych na obszarze 50 km przy bezpośredniej widoczności. w porównaniu ze stacją bazową i od 1 do 7 kilometrów bez bezpośredniej widoczności z prędkością od 70 do 240 Mb / s. WiMAX nie stwarza konfliktu z WiFi, jest to technologia komplementarna zapewniająca w obniżonej cenie hot-spot, który potencjalnie może zastąpić WiFi lub włączyć ostatnie rozszerzenie bezprzewodowej Mile dla kabli i DSL (Digital Subscriber Line) infrastruktury .
Porównanie WiMAX i UMTSW UMTS jest zidentyfikowany do trzeciej generacji sieci komórkowych znormalizowanych przez 3GPP ( 3-ci projektu Generation Partnership ). Dwa z licencjonowanych pasm częstotliwości, od 1,885 do 1,980 GHz i od 2,110 do 2,170 GHz , wykorzystują szerokopasmowy dostęp wielopasmowy WCDMA (Wide-band Code Division Multiple Access ) jako metodę modulacji, nośniki i jako zintegrowane rozwiązanie dla danych i głosu mobilnego, z szerokim zasięg geograficzny i zmniejszające się prędkości w celu zwiększenia prędkości podróży. Gdy został wprowadzony na rynek na początku XXI wieku, system ten pozwalał na osiągnięcie teoretycznych prędkości rzędu 384 Kb/sw sytuacjach mobilności do 2 Mb/sw środowiskach stacjonarnych, przy szerokości kanału 5 MHz . Od tego czasu technologie HSDPA (High Speed Downlink Packet Access) i HSPA+ zwiększyły wydajność UMTS do teoretycznych prędkości 42 Mb/s ( downlink ).
Porównanie WiMAX i LTEWśród standardów 4 -tego pokolenia, głównym konkurentem jest mobilny WiMAX LTE , która została znormalizowana przez organizm 3GPP w 2008/2009 (czyli od 2 do 3 lat po WiMAX 802.16e) iz którym dzieli wiele cech techniki, w w szczególności zastosowanie w części radiowej ( RAN ) kodowania OFDMA .
W przeciwieństwie do WiMAX, sieci komórkowe LTE korzystają ze wstecznej kompatybilności z sieciami komórkowymi 2G i 3G, wcześniej standaryzowanymi przez 3GPP i dominującymi na rynku światowym (6 miliardów użytkowników w 2014 r.), zwłaszcza przy użyciu tych samych kart SIM , co ułatwia dla producentów smartfonów do projektowania terminali kompatybilnych z GSM / UMTS / LTE niż mieszane terminale 2G / 3G / Wimax. Przekazanie (zmiana anteny) między sieciami różnej generacji jest również łatwiejsze między istniejącymi sieciami 3G i 4G LTE niż w przypadku sieci Wimax, której sieć szkieletowa i sposób identyfikacji abonentów są inne.
Standard LTE jest również bardziej wydajny niż mobilny WiMAX, ponieważ od niedawna korzysta z postępu technicznego, takiego jak modulacja SC-FDMA w łączu uplink ; SC-FDMA umożliwia zmniejszenie mocy szczytowej ( PAPR ) i zużycia energii elektrycznej przez terminale. LTE umożliwia osiągnięcie (w latach 2013/2014) teoretycznej prędkości szczytowej 150 Mbit/s wobec 30 do 46 Mbit/s dla istniejących sieci WiMax 802.16e.
W efekcie LTE zdominowało rynek sieci komórkowych 4G od 2013 roku wśród operatorów (na początku 2014 roku działa ponad 200 sieci) oraz wśród producentów urządzeń mobilnych ( smartfony i tablety).
WiMAX może być wykorzystywany zarówno na poziomie sieci transportowo-odbiorczych, jak i sieci serwisowych. Do kolekcji, w backhauling z hotspotów , to znaczy, że połączenie między miejscami transmisji / odbioru Wi-Fi do sieci Internet, a nie przez trzony przewodowych (na przykład ADSL ), ale przez radiowej sieci szkieletowej (naziemnej). W przypadku usług zasada opiera się - w szczególności na korzyściach mobilnych oferowanych przez WiMAX - na fakcie, że strefy zasięgu („ hotzones ”) są wdrażane przy użyciu specjalnej technologii WiMAX.
Do odbioru WiMAX dotyczy wyłącznie sprzętu sieciowego; rynek zorientowany na operatorów. Do obsługi WiMAX wymaga wykorzystywanych terminali (komputerów, urządzeń PDA, telefonów, smartfonów) w szczególności procesorów i modemów kompatybilnych zarówno z Wi-Fi jak i WiMAX.
Oferowany zasięg i prędkości, obiecany długoterminowy charakter mobilności, a także hipoteza o obniżonych kosztach przemysłowych i instalacyjnych mogą utorować drogę dla wielu zastosowań WiMAX:
W Japonii od 15 stycznia 2015Operator UQ Communications proponuje ofertę z teoretyczną prędkością 220 Mb/s (poprzez połączenie agregacji 2 kanałów WiMAX 2) i pracuje nad podwojeniem tej prędkości za pomocą MIMO 4x4.
Sieci WiMAX 2 wykorzystują technikę LTE TDD , ale nazwa WiMAX 2 pozwala operatorom, którzy uzyskali „konkretną licencję WiMAX” na dalsze korzystanie z tych częstotliwości poprzez stopniową migrację ich sieci komórkowej do LTE.
Millenium Telecom poprzez swój czarny znak towarowy jest wiodącym operatorem WiMAX w Republice Środkowoafrykańskiej. Sprzęt jest marki AIRSPAN, a integracji dokonała kanadyjsko-afrykańska firma Epicenter Group.
Amerykański dostawca usług dostępowych Clearwire , od 2006 roku oferował dostęp WiMAX w ponad trzydziestu miastach w Stanach Zjednoczonych aż do jego przejęcia przez Sprint w 2013 roku, a także w niektórych miastach w Danii , Irlandii i Belgii .
W lipcu 2005 roku algierski operator multimedialny Smart Link Communication, SLC Spa, oficjalnie uruchomił WiMax w Algierii i stał się wiodącym dostawcą tej technologii w basenie Morza Śródziemnego . Pierwsze próby firma przeprowadziła na Mentouri Constantine University 5 lat wcześniej, tj. w 2000 roku i zakończyła się sukcesem. W tym czasie tylko Stany Zjednoczone opanowały bezprzewodowy internet.
6 kwietnia 2006 r., francuski dostawca dostępu do Internetu Free, spółka zależna Iliad , ogłosiła rychłą dostępność oferty WiMAX przeznaczonej dla ogółu społeczeństwa. Dystrybucję komercyjną powierzono IFW (Iliad Free WiMax dawniej Altitude SA), spółce zależnej Iliad . Firma ta posiada licencję WiMAX ważną na terenie całej metropolii w paśmie częstotliwości 3,5 GHz . Aplikacja WiMAX powinna wtedy pojawić się w ofercie Free , na tej samej zasadzie, co jej oferta Wi-Fi . W 2006 roku operator IFW korzystał ze standardu 802.16d, ale skalowalność jego sieci zapewniała kompatybilność ze standardem 802.16e. Jednak Neuf Cegetel atakuje licencję IFW przed Radą Stanu po tym, jak podobny wniosek został odrzucony przez Arcep. 30 czerwca 2006Rada Stanu odrzuca odwołanie Neuf Cegetel , potwierdzając decyzję ARCEP na korzyść Iliady .
7 lipca 2006, ARCEP publikuje listę kandydatów wybranych do licencji regionalnych we Francji. Trzech graczy uzyskuje licencje w ponad dziesięciu regionach: TDF (poprzez spółkę zależną HDRR ), Bolloré (poprzez Bolloré Telecom) i Maxtel ; Wybiera się sześć rad regionalnych lub władz lokalnych, podczas gdy France Telecom uzyskuje tylko dwie licencje na terytoriach zamorskich, a operator Clearwire żadnej. ANTALIS-TV, techniczny nadawca TNT, jest zmuszony do opuszczenia konsorcjum Bolloré Telecom, którego był udziałowcem za 2000 euro, z powodu przejęcia przez jego głównego konkurenta: TDF , który jest również konkurentem Bolloré Telecom poprzez swoją spółkę zależną HDRR.
Firmy HDRR i Motorola podpisują umowę na wdrożenie mobilnej sieci WiMAX w standardzie 802.16e we Francji. Z kolei kilku producentów, takich jak Lucent , Alvarion czy Cisco zaprzestało w 2010 roku rozwoju produktów zgodnych ze standardem 802.16.
Od czerwca 2007 do stycznia 2008 konsorcjum Bolloré Telecom konsultowało się z producentami sprzętu WiMAX. Utworzono kilka witryn pilotażowych, a te eksperymenty umożliwiają firmie Bolloré Telecom ocenę różnych technologii. W tę operację zaangażowane są firmy Motorola , Alcatel-Lucent , Samsung i Huawei . Pierwsza faza uruchomienia mobilnej sieci WiMAX we Francji była pierwotnie planowana naczerwiec 2008. Operatorzy czekali na dostawę sprzętu WiMAX zgodnie z najnowszymi standardami, zanim rozpoczęli wdrożenie krajowe. Krajowa sieć WiMax firmy Bolloré Telecom nigdy nie była otwarta komercyjnie.
Grupa Iliad/Free/IFW, posiadająca jedyną krajową licencję WiMAX, ogłosiła, że chce uruchomić pierwszą krajową ofertę we Francji . Równolegle, to ISP został nagrodzony 4 th licencję 3G17 grudnia 2009, następnie licencja 4G LTE .
W sierpniu 2008 roku prywatny operator Altitude Telecom ogłosił wprowadzenie komercyjnej oferty WiMAX przeznaczonej dla ogółu społeczeństwa w niektórych francuskich departamentach. Oferta ta była dostępna pod nazwą WiBox i skierowana jest również do małych firm.
W styczniu 2010 roku Bolloré Telecom kupił dwie licencje WiMAX od Altitude Telecom, jedną w Alzacji, a drugą w Burgundii, uzupełniając w ten sposób portfolio częstotliwości obejmujących terytorium Francji. Początkowo posiadacz dwunastu koncesji regionalnych, firma kupiła wczerwiec 2008do TDF swoje licencje dla ośmiu regionów.
W kwiecień 2010, dostawca dostępu szerokopasmowego w białej strefie Vivéole, we współpracy z Axione, wprowadza ofertę Wimax w 3 oddziałach Limousin . W maju przebywa w Charente-Maritime , w czerwcu w Nièvre i Sarthe . W październiku, tym razem z Altitude Infrastructure, firma Vivéole wprowadza na rynek ofertę Wimax Dual-Play (nieograniczony dostęp do Internetu + telefonia) w Yonne , Saône-et-Loire i Côte-d'Or . W listopadzie otwiera swoje oferty w Ille-et-Vilaine , a następnie w grudniu w Hautes-Pyrénées .
W 2011 roku, w wyniku zaproszenia do składania ofert ogłoszonego przez Coopérative Pierre-de-Sorel w Quebecu, kanadyjska firma AceTechnology inc. otwiera regiony rolnicze przy użyciu technologii WiMAX, podjęto specjalne środki ostrożności, aby reagować na wysokie amplitudy temperatury między zimą a latem. Zasięg obejmuje ponad 1000 km 2 .
Pod koniec 2011 roku Axione podniosło swoje sieci WiMax do 10 Mbit/s do odbioru w Finistère i Hautes-Pyrénées .