Wangechi Mutu

Wangechi Mutu Biografia
Narodziny 22 czerwca 1972
Nairobi
Narodowości Kenijski
amerykański
Domy Nairobi , Kenia , Nowy Jork
Trening Yale School of Art
Cooper Union
Atlantic College
Zajęcia Malarz , plastyk , rzeźbiarz , projektant
Inne informacje
Ruch Afrofuturyzm , sztuka współczesna
Reprezentowane przez Gladstone Gallery ( d ) , Galerie Victoria Miro , Lehmann Maupin Gallery ( d )
Gatunek artystyczny Projekt społeczno-artystyczny ( d )
Stronie internetowej www.wangechimutu.com
Różnica OkayAfrica 100 Kobiety ( d ) (2017)

Wangechi Mutu , urodzona dnia22 czerwca 1972w Nairobi , w Kenii , to artysta i rzeźbiarz, który mieszka i pracuje w Brooklynie w Nowym Jorku. Jego prace opierają się na szerokiej gamie środków wyrazu: obrazy, kolaże, wideo, instalacje itp. Jest spokrewniona z ruchem afrofuturystycznym i zadomowiła się na północnoamerykańskim i europejskim rynku sztuki.

Biografia

Geneza i formacja

Pochodząca z Kenii Wangechi Mutu uczęszczała do szkoły w Nairobi w Lorento Convent Msongari w latach 1978–1989 i kontynuowała naukę w Atlantic College w  Vale of Glamorgan w Walii do 1991 r. Uczęszczała wtedy do Nowego Jorku , gdzie studiowała sztuki piękne. i antropologię w różnych instytucjach do 1996 roku; ukończyła rzeźbę na Uniwersytecie Yale w 2000 roku.

Wycieczki i wystawy

Jego prace były wystawiane w galeriach i muzeach na całym świecie, w tym w Museum of Modern Art w San Francisco , Pérez Art Museum Miami , Tate Modern w Londynie, Studio Museum w Harlemie w Nowym Jorku, Museum Kunstpalast w Düsseldorfie, Niemcy, w Centre Georges Pompidou w Paryżu, w Nasher Museum of Art na Duke University .

W 2004 roku uczestniczyła w Gwangju Biennale w Korei Południowej .

We Francji od 2005 roku brała udział w wystawie zbiorowej „  Africa Remix  ” w Beaubourg Centre w Paryżu , wystawie objazdowej prezentowanej także w Düsseldorfie w 2004, Londynie w 2005, Tokio w 2006, Sztokholmie i Johannesburgu w 2007.

W 2009 roku brała udział w wystawie zbiorowej „Sortilège” prezentowanej w Fondation pour l'art contemporain Salomon .

Pierwsza poświęcona mu wystawa w dużym muzeum północnoamerykańskim to wystawa Art Gallery of Ontario wmarzec 2010. Pierwsza retrospektywa jego pracy w Stanach Zjednoczonych, „Wangechi Mutu: A Fantastic Journey”, jest wystawiana w Nasher Museum of Art, na21 marca 2013. Wystawa ta była następnie prezentowana w Brooklyn Museum  wPaździernik 2013, w Muzeum Sztuki Współczesnej North Miami wkwiecień 2014i Evanston wwrzesień 2014.

Jest w 2008 roku na Prospect One (pierwszym międzynarodowym biennale sztuki współczesnej w Nowym Orleanie ).

Plik 23 lutego 2010Wangechi Mutu zostaje uhonorowana przez Deutsche Bank tytułem „artysty roku”. Cena obejmuje indywidualną wystawę w Deutsche Guggenheim w Berlinie. Wystawa zatytułowana „My Dirty Little Heaven” przenosi się doczerwiec 2010w Wiels , centrum sztuki współczesnej w lesie , Belgii .

W 2012 roku brała udział w Paris Triennale.

W jesieni 2013 roku brała udział w 5 th Biennale sztuki współczesnej Moskwie.

W tym samym roku otrzymała nagrodę publiczności na festiwalu filmowym BlackStar w Filadelfii w Pensylwanii za najlepszy film eksperymentalny oraz nagrodę Artist of the Year w Brooklyn Museum w Nowym Jorku.

W 2014 roku brała udział w Dakar Biennale , a także w wystawie „The Divine Comedy” zorganizowanej przez Simona Njami w Museum für Moderne Kunst (MMK) we Frankfurcie nad Menem , gromadząc prace 55 współczesnych artystów z ponad 20 krajów afrykańskich. W tym samym roku otrzymała także stypendium The United States Artist Grant.

W 2015 roku Mutu bierze udział w 56 XX Biennale w Wenecji .

Pracuje

Prace Wangechi Mutu czerpią z szerokiej gamy środków wyrazu, w tym kolażu, wideo, performansu i rzeźby, a także poruszają tematy związane z płcią, rasą, erotyzacją ciała kobiet i kolonializmem. Łączy idee z literatury, historii i baśni, aby zakwestionować kobiecą tożsamość i rolę kobiet w historii.

Malowane dyptyk , Yo Mama , wyprodukowany w 2003 roku, maluje portret polityka i pioniera Nigerii feminizmu , Funmilayo Ransome-Kuti , wymachując bezgłowy wąż w środku surrealistyczne roślinność, głowa węża, zakrwawione, będąc w jego stopy.

Jedna z jego instalacji, Suspended Playtime , prezentowana od 2008 roku, składa się z kilkudziesięciu kul zwiniętych worków na śmieci, zawieszonych pod sufitem na drutach. Instalacja nawiązuje do powszechnego wykorzystywania przez afrykańskie dzieci worków na śmieci do improwizowania piłek i innych zabawek. W 2013 roku Wangechi Mutu wyreżyserował swój pierwszy film animowany, The End of Eating Everything , zakupiony przez Nasher Museum of Art. Pojawia się tam piosenkarka Santigold , pół femme fatale, pół meduza , mutant zarówno atrakcyjny, jak i przerażający.

Wpływ afrofuturystyczny

Prace Mutu są często związane z afrofuturisme , multidyscyplinarnym ruch artystyczny rozumienia w 1994 roku przez amerykańskiego dziennikarza Marka Dery w eseju zatytułowanym Black To The Future  : „science fiction i kultura cyber z XX th  century w służbie wyimaginowanej ponownego odkrywania doświadczeń i czarna tożsamość ” .

Wideo Koniec jedzenia wszystkiego, zdaniem różnych krytyków artystycznych, jest mocno osadzone w tym nurcie afro-futuryzmu. W błędne Małej niewybaczalne hierarchie, ona bada hierarchie społeczne i relacje władzy, jak i historyczną budowę klasyfikacji narodów na całym rasowej i etnicznej categories.In Family Tree, jak w wielu swoich pracach łączy ona przeszłość i „przyjść w górę.

Jego dziełem jest także obecna na wystawie Cienie ukształtował ( Cienie nabrały kształtu ) odlistopad 2013 w marzec 2014i gromadzi około trzydziestu artystów z piętnastu różnych krajów w Muzeum Studio w Harlemie w Nowym Jorku, mekce afrofuturyzmu.

Miejsce na rynku sztuki współczesnej

Podobnie jak inna artystka etiopskiego pochodzenia, a także mieszkająca w Stanach Zjednoczonych, Julie Mehretu , Wangechi Mutu wyrzeźbiła sobie miejsce na rynku sztuki w Ameryce Północnej. Renomowane miejsca wystawiennicze, takie jak Brooklyn Museum czy Studio Harlem, pomogły zbudować instytucjonalne podstawy jej reputacji.

Jest także jedną z uznanych w Europie artystek afrykańskich, przyczyniającą się do przełomu współczesnej sztuki afrykańskiej na światowym rynku. Potwierdza to raport Global Africa Art Market Report .

Uwagi i odniesienia

Źródło

Bibliografia

  1. Éric Loret, „  Wangechi Mutu, Afrofuturism all fire, all woman  ”, Le Monde ,sierpień 2018, s.  8.
  2. (en) Helaine Posner i Eleanor Heartney, The Reckoning: Women Artists of the New Millennium , Nowy Jork, Prestel,2013, 54–59  s. ( ISBN  978-3-7913-4759-2 , czytaj online ) , „Bad Girls: Wangechi Mutu”.
  3. (en) „  Prowokacyjny artysta Wangechi Mutu to Tear Up Gallery Walls in Canadian Debut  ” , informacja prasowa AGO (Art Gallery of Ontario) ,2 lutego 2010( czytaj online ).
  4. Elisabeth Lebovici , „  Afryka na pokazie  ”, Wyzwolenie ,31 maja 2005( czytaj online ).
  5. (w) „  Mutu: A Fantastic Journey  ” , Nasher.duke.edu (dostęp 24 września 2013 ) .
  6. (w) „  Mutu: A Fantastic Journey  ” , na stronie Brooklyn Museum (dostęp 26 lutego 2015 ) .
  7. Wangechi Mutu w Deutsche Guggenheim w Berlinie.
  8. Vincent Noce, „  W Palais de Tokyo zidentyfikowano Triennale  ”, Wyzwolenie ,27 kwietnia 2012( czytaj online ).
  9. La Triennale 2012. Przewodnik po wystawie , Palais de Tokyo ( czytaj online ) , „74. Wangechi Mutu”, s.  164-165.
  10. (ru) “  В основном проекте 5-й Московской биеннале примут участие 72 художника и творческих коллектив | Art | Новости  ” , Artaktivist.org (dostęp 24 września 2013 ) .
  11. Wangechi Mutu , „  History  ” , na Wangechi Mutu (dostęp 11 grudnia 2014 ) .
  12. Roxana Azimi, „  Sixteen African Artists at the Venice Biennale  ”, Le Monde ,17 marca 2015 r( czytaj online ).
  13. Philippe Dagen , „  Wenecja odzyskuje smak malarstwa  ”, Le Monde ,6 czerwca 2015( czytaj online ).
  14. (w) Matthew Evans , „  Spotkanie z Mutu  ” , Deutsche Bank (dostęp 13 kwietnia 2013 )
  15. (w) Deborah Willis, „  Mutu  ” , Bomb Magazine ,28 lutego 2014( czytaj online ).
  16. Maïa Kantor, „Mutu, Wangechi [Nairobi 1972]” , w: Béatrice Didier , Antoinette Fouque i Mireille Calle-Gruber (red.), The Universal Dictionary of Creators , Éditions des femmes ,2013, s.  3100.
  17. (w) Brendan Byrne, „  Cyborg Humanism: Mutu at the Brooklyn Museum  ” on Rhizome (dostęp 11 grudnia 2014 ) .
  18. (w) „  Fantastyczne, kobiece i futurystyczne dzieło Mutu  ” , Obserwator sztuki ,20 marca 2014 r( czytaj online ).
  19. (in) Chiwoniso Kaitano, „  Afrofuturism of Mutu  ” , The Guardian ,13 listopada 2013( czytaj online ).
  20. (w) „  Mutu + Santigold - The End of Everything eating - Nasher Museum at Duke  ” , YouTube ,21 lipca 2013( czytaj online ).
  21. (w) „  Niesamowita + skromna witryna  ” .
  22. Marie-Julie Chalu, „  Wangechi Mutu. Zmutowana inność  ”, Boom! Bang! ,20 kwietnia 2013.
  23. Katia Touré, „  Afro-futuryzm: trend retro-trendy czy sztuka zaangażowana?  ", Les Inrocks ,23 marca 2014 r( czytaj online ).
  24. (w) Wangechi Mutu , „  Misguided Little Unforgivable Hierarchies  ” on Brooklyn Museum , Brooklyn Museum (dostęp 11 grudnia 2014 ) .
  25. (w) Wangechi Mutu , „  Family Tree  ” on Brooklyn Museum , Brooklyn Museum (dostęp 11 grudnia 2014 ) .
  26. (w) Priscilla Frank, „  The Shadows Took Shape” Tackles Race In Past, Present And Future Sci-Fi  ” , The Huffington Post ,28 sierpnia 2013( czytaj online ).
  27. Roxana Azimi, „  W Nowym Jorku, rozwój afrykańsko-amerykańskiego rynku sztuki  ”, Le Monde ,5 maja 2016 r( czytaj online ).
  28. Roxana Azimi, „  Rynek sztuki  ”, Le Monde ,31 marca 2007( czytaj online ).
  29. (w) Rachel Hamada "  Cicha eksplozja współczesnej sztuki afrykańskiej na światowym rynku sztuki  " , To jest Afryka ,27 listopada 2014( czytaj online ).

Linki zewnętrzne