Podróż do Konga

Podróż do Konga
Autor Andre Gide
Kraj Francja
Uprzejmy Dziennik podróży
Redaktor Wydania Gallimarda
Data wydania 1927
Numer stron 249
Chronologia
Poprzedni Dindiki Powrót z Czadu następujący

Podróż do Konga to dziennik André Gide opublikowany w 1927 roku wraz z Gallimardem . Opowiada o podróży pisarza od lipca 1926 r. Do maja 1927 r. We francuskiej Afryce Równikowej , od ujścia Konga do jeziora Czad .

Szczerość tej historii sprawia, że ​​oprócz nieocenionego inwentarza wyposażenia z połowy lat dwudziestych, jest ona prawdziwym aktem oskarżenia przeciwko praktykom firm handlowych - i nawiasem mówiąc administracji - w odniesieniu do czarnych. Książka wzbudza wielkie emocje, a nawet prowadzi do reform.

streszczenie

André Gide mówi, że podczas powolnego wznoszenia się rzeki Kongo ciemnieje go „monotonia” równikowego nieba, zawsze szarego, „monotonia” krajobrazów, w których wzrok nigdy nie przyciąga, na przykład, linii horyzontu. monotonia wsi, a nawet ludzi. To wrażenie trwa do momentu opuszczenia zalesionej sawanny w kierunku Fort-Archambault w południowym Czadzie . Kiedy może wysiąść z łodzi, Gide zauważa opłakany stan ludności.

W końcu dotarł do wiosek zasługujących na tę nazwę, gdy zbliżał się do Bangi . Ale jednocześnie odkrywa niegodne praktyki (charakterystyczne dla strefy leśnej) firm koncesyjnych, które brutalizują i oszukują swoich rodzimych pracowników, często rekrutowanych siłą. Potem zdaje sobie sprawę - coś, co wyczuł, gdy tylko przekroczył Kongo , ale co wybucha mu na twarzy, gdy przenika dalej w wielki las, między Bangi i Bouar - że administratorzy kolonialni umieszczeni poniżej gubernatorów pokrywają większość z nich. nadużycia. Kilkakrotnie obserwował pracę przymusową, na ogół zlecaną przez samą administrację. Są to zadania o charakterze ogólnym, najczęściej roboty drogowe, ale narzucone w nieludzkich warunkach przez sztafetników i strażników. Gide często widzi ukrywających się mieszkańców wiosek, gdy przybywają jego wojska, z obawy przed pracą przymusową, co zostanie mu potwierdzone. Na ogół uderzyła go protekcjonalność, a nawet pogarda większości białych dla czarnych, a jeszcze bardziej oburzyła go zwyczaj przyjęty przez Europejczyków po deprecjacji franka podczas Wielkiej Wojny , niedostatecznego płacenia za lokalne produkty. ze szkodą dla rodzimych producentów.

Ma jednak kilka szczęśliwych niespodzianek. Obserwuje sukcesy pojedynczych plantacji bawełny, w przeciwieństwie do plantacji zbiorowych, nazywanych przez samych tubylców plantacjami „nie obchodzi mnie to”. Kilkakrotnie, zaczynając od Bouar , ponownie w południowym Czadzie, a następnie zbliżając się do jeziora Czad, zauważa, że ​​ludzie stają się wyniosli przez obdzieranie krajobrazów, ale także przez wpływ islamu .

Gide jest zachwycony zejściem Rydwanu , nawet jeśli Fort-Lamy go zasmuca. Do jeziora Czad urzeka i niespodzianki, w tym braku głębokości (nigdy wyższa niż wysokość mężczyzny) i więcej przez kępy papirusu , który napędzany przez gwałtowny, migracji wiatr się zmienia i ciągle uwalniając przepustkę, żeby iść i blokują inny tam . Podczas gdy w lesie ścigał tylko motyle, Gide w końcu zaangażował się w polowanie na grubego zwierza w tym regionie. Ponadto od samego początku często opisuje bardzo różne charaktery skrzyżowanych ludów i wiosek.

Pisarz kilkakrotnie prowadzi śledztwo w celu wyjaśnienia przypadków złego traktowania tubylców. Nie kwestionuje zasady kolonialnej, ale potępia reżim dużych ustępstw i współudział lokalnych agentów administracji kolonialnej. Wkrótce dowie się, że Paryż jest ostrzegany przed takimi praktykami, ale także, że odpowiedzialne ministerstwa ukrywają te informacje.

Czego trzeba się nauczyć

Gide chłodno, bez samozadowolenia opisuje wzajemne zachowania, takie jak przeciętność czy piękno przeciętych wiosek i krajobrazów. Oburzona reakcja prawa do publikacji książki przypomina nam, że to, co dziś można porównać do letniej krytyki kolonializmu, było wówczas w pewnym stopniu skandalicznym atakiem na francuskie interesy. Jednak Gide w żadnym momencie nie potępia kolonializmu en bloc.

Wręcz przeciwnie: niepokoi go osłabienie autorytetu Białych - szczególnie w Czadzie - ryzyko „anarchii i nieprzyjemnych wydarzeń” , ponieważ „z pewnością trzeba interesować się tubylcami, kochać ich, ale jeśli wyczują słabość w rządzącym (a zbyt pozorna życzliwość zawsze będzie uważana przez nich za brak energii), Lider szybko przestanie być tym w ich oczach. „ Często wspomina się o misji cywilizacyjnej Francji. André Gide ma zamiar przypomnieć wszystkim o ich obowiązkach: ludność afrykańska musi ponosić ofiary w imię przyszłego dobrobytu społeczności; Francja nie może zrzec się swoich prerogatyw na rzecz koncesjonariuszy, często krytykowanych za ich niebezpieczną chciwość; kompetentni administratorzy muszą być w stanie ograniczyć szkodliwe działania kilku poszukiwaczy przygód w poszukiwaniu pieniędzy. Aby poprzeć swój punkt widzenia, Gide bierze za przykład gubernatora Oubangui-Chari , niedawno mianowanego urzędnika Lamblina, działającego bardzo właściwie; jak również decyzji w 1926 roku z Marcel de Coppet , szefa sztabu do gubernatora Czadu, aby ustalić przyzwoitą cenę dla lokalnych produkcjach.

Po rejsie Voyage au Congo rok później następuje Powrót z Czadu , który opowiada o zakończeniu podróży.

Gide odbył podróż z Markiem Allégretem , który przywiózł średniometrażowy film Voyage au Congo .

Spis treści i czynności

Rozdział 1: Przerwy w podróży

André Gide płynie łodzią wzdłuż wybrzeża Afryki 26 lipca w 11 sierpnia 1925 i zatrzymuje się na:

Dakar , Konakry , Grand-Bassam , Libreville , Port-Gentil , Mayoumba , Pointe-Noire , Matadi , Kinshasa (Léopoldville), Brazzaville , Stanley-Pool .

Rozdział 2: Powolne podnoszenie się rzeki

Wyprawa następuje rzeki Kongo przez połowy wielorybów od5 września w 29 września i zatrzymuje się na:

Stanley-Pool , Tchoumbiri, Bolobo , N'kounda, Irébou , lac Tomba , Eala, Liranga , Coquilhatville , Bobolo, Impfondo , Bétou , Dongou , Laenza, Boma-Matangé, Mongoumba , Bangui .

Celem jest przybycie na Boże Narodzenie do Fort-Archambault u Marcela de Coppet's .

Rozdział 3: W samochodzie

Został przyjęty przez gubernatora Auguste Lamblina . Robi pętlę samochodem na ziemiach Oubangui-Chari du29 września w 17 października i zrobiłem krok w celu:

Bouali , Fort-Sibut , Grimari , Bambari , Moussareu, Foroumbala, Bangassou , Bambari , Fort-Crampel , M'béré, Fort-Sibut .

Przecina ścieżki z Félixem Éboué na8 październikaw Bangassou .

Rozdział 4: Wielki las między Bangi i Nolą

Biegnie wzdłuż rzeki Oubangui od18 października w 4 listopada i zatrzymuje się na:

M'Baïki , Boda , N'goto , Bambio , Bakongo , N'délé , Dokundja-Bita, Katakouo, Kongourou, Nola .

Rozdział 5: Od Noli do Bosoum

Wyrusza na pieszą wyprawę z tragarzami (w tipoye) im 5 listopada w 8 grudnia i zrobiłem krok w celu:

Nola , Gama, Mokéto, M'bengué, Sapoua, Pakori, Berbérati , Zaora-Yenga, Bafio, Carnot , Sangoua, Bakissa, Bougendui, Cessona, Abo-Boyafé, Abba , Niko, Barbaza, Abo-Bougima, Baboua , Gambougo, Lokoti , Déka, Dahi, Bouar , Batara, Bosoum .

Rozdział 6: Od Bosoum do Fort Archambault

Kontynuuje wyprawę pieszo z 9 grudnia w 24 grudnia i zrobiłem krok w celu:

Bosoum , N'ganamo, Bossa, Bossangoa , Yandakara, Bouca , Batangafo , Fort-Archambault .

Rozdział 7: Fort-Archambault - Fort-Lamy

Kończy wyprawę wielorybniczą wzdłuż rzeki Chari do jeziora Czad (od 25 grudnia do 20 lutego) i zatrzymuje się na:

Fort-Archambault , Boïngar, Fort-Lamy , Goulfeï , Bol , Yakua, Mani, Fort-Lamy .

Uwagi i odniesienia

  1. Laffont, Bompiani, The New Dictionary of Works of All Times and All Countries , Bompiani, Laffont, 1994, t. VI, s.  7601 .
  2. Cytat z M. de Poyen Belliste, dodatek do rozdziału VII, ostatni akapit.

Załączniki

Powiązane artykuły