St. Lawrence Seaway

St. Lawrence Seaway
Dwa statki mijają się na kanale Wiley-Dondero.
Dwa statki mijają się na kanale Wiley-Dondero.
Geografia
Kraj Kanada , Stany Zjednoczone
Informacje kontaktowe 43 ° 41 ′ 00 ″ N, 77 ° 57 ′ 00 ″ W.
Początek Montreal , Quebec 
Koniec Port Colborne , Ontario
Charakterystyka
Aktualny stan otwarty
Długość 600  km
Wysokości Początek: 174  m
Koniec: 6  m
Podniesienie 168  m
Szablon Seawaymax
jedzenie Wielkie Jeziora , św. Wawrzyńca
Infrastruktura
Zamki 15
Historia
Rok rozpoczęcia pracy 1954
Rok otwarcia 1959
Inauguracja 26 czerwca 1959
Stronie internetowej www.grandslacs-voiemaritime.com

Seaway St. Lawrence (w języku angielskim  : Droga Wodna Świętego Wawrzyńca ) jest oczywiście woda Kanada i Stany Zjednoczone , które pozwala statki z Oceanu Atlantyckiego , aby dotrzeć do Wielkiego Jeziora wewnątrz lądu, na zachodnim krańcu jeziora Superior . Nazwa Seaway pochodzi od rzeki św. Wawrzyńca , która płynie od jeziora Ontario do Oceanu Atlantyckiego. Z prawnego punktu widzenia tor wodny rozciąga się od portu w Montrealu do jeziora Erie , w tym do kanału Welland .

Tor wodny św. Wawrzyńca nie jest ciągłym kanałem, ale raczej systemem składającym się ze śluz i kanałów zbudowanych wzdłuż brzegów rzeki św. Wawrzyńca oraz kanałów żeglownych wpuszczonych do rzeki. Te obiekty, pod wspólną administracją Kanada-USA, bypass seria kaskady i zapór , w tym dwóch dużych elektrowni wodnych .

Historia

Wielkie Jeziora i St Lawrence River, urodzony z końca epoki lodowcowej mniej niż 10.000 lat temu, to młody układ hydrologiczny. Ścieżka wody od Jeziora Górnego do Oceanu Atlantyckiego przedstawia kilka nieprawidłowości, których erozja jeszcze nie usunęła. Te nieprawidłowości, czyli bystrza i wodospady, stanowią przeszkodę w nawigacji. Jacques Cartier został już aresztowany podczas poszukiwań przejścia północno-zachodniego przez Lachine Rapids na poziomie tego, co miało stać się Montrealem.

Wiek kanałów

Pierwsza próba obejścia rzeki Lachine Rapids, której francuski reżim starał się ominąć za pomocą pierwszego kanału, którego prace rozpoczęto w 1680 r., Ale zakończono dopiero ponad sto lat później.

Pierwsze kanały operacyjne są wykopywane, aby sprostać imperatywom wojskowym po inwazji amerykańskiej . W latach 1779-1783 Korpus Inżynierów Królewskich pod kierownictwem gubernatora Fredericka Haldimanda połączył jezioro Saint-Louis z jeziorem Saint-François czterema kanałami o głębokości zaledwie 0,76 metra, unikając szeregu bystrzy. Pięć śluz o szerokości 1,83 metra było pierwszymi zbudowanymi na St. Lawrence i prawdopodobnie w całej Ameryce Północnej.

Jeśli bystrza nie są nieprzejezdne, przygoda jest niebezpieczna, ponieważ zdarza się, że łodzie rozbijają się o wyłaniające się skały, a jedyną alternatywą jest przenoszenie . Wzrost populacji kolonii na zachodzie i wynikające z tego zwiększone zapotrzebowanie na transport towarów i ludzi wprowadzi Kanadę prosto w „erę kanałów”.

Od Atlantyku po Wielkie Jeziora

Po kanale Lachine w Montrealu w 1825 r., Pierwszy kanał Welland między jeziorami Ontario i Erie został otwarty dla żeglugi w 1833 r. W tym samym roku komisja rządowa zaleciła ustanowienie pojedynczego szablonu śluzy o długości 61 metrów (200 stóp) i 13,7 ( 45 stóp) szerokości i 2,7 (9 stóp) głębokości.

Rząd młodej prowincji Kanady zbudował szereg kanałów, aby ominąć główne bystrza na rzece; tak narodziły się kanały Kornwalii (1843), Beauharnois (1845), Galop (1846), Farran's Point, Rapide Plat i Iroquois (1847). Dalej na zachód, drugi, szerszy kanał Welland został ukończony w 1848 roku.

W następnych latach kanały te i ich śluzy zostały przebudowane, aby pomieścić coraz większe statki. Rozwój prerii na zachodzie skłonił Konfederację do rozważenia nowego zestawu kanałów łączących jezioro Huron i Montreal przez rzeki francuskie i Outaouais , kanał okrętowy Georgian Bay .

Droga morska

W 1895 r. Utworzono amerykańsko-kanadyjską Komisję ds. Głębokich Dróg Wodnych w celu zbadania wykonalności budowy toru wodnego, a następnie w 1909 r. Utworzono międzynarodową komisję wspólną. Jeśli jednak statek pozostał marzeniem, rząd kanadyjski poczynił jednak odpowiednie ustalenia. Kiedy Beauharnois Light, Heat and Power Company rozpoczęło w 1929 r. Kopanie kanału, który miałby zasilać przyszłą elektrownię wodną, rząd federalny interweniował, aby upewnić się, że będzie on wystarczająco głęboki, aby pomieścić ewentualne statki.

Wraz z ukończeniem w 1932 roku czwartego i ostatniego Kanału Welland, rozpoczął się nowoczesny szlak wodny. Kanada i Stany Zjednoczone podpisują traktat Great Lakes / St. Lawrence Deep Waterway, a następnie w 1941 r . Porozumienie Great Lakes-St. Lawrence Basin, ale pozostają bez odpowiedzi, między innymi ze względu na sprzeciw wpływowych amerykańskich przedsiębiorstw kolejowych.

Po drugiej wojnie światowej presja komercyjna ożywiła projekt, tworząc w 1949 r. Nową komisję kanadyjsko-amerykańską. Tym razem będzie to dobre, ponieważ w 1951 r. Stany Zjednoczone rozpoczynają prace nad kanałem Wiley-Dondero, który ominie międzynarodowe bystrza. .

Budowa

Za rok rozpoczynają się prace budowlane na torcie wodnym Świętego Wawrzyńca Wrzesień 1954. Na trasie wywłaszczono 6500 osób i wysiedlono 550 domów. Zmodyfikowano cztery mosty w Montrealu, pogłębiono nowe kanały i zmontowano zamki.

Tor wodny otwiera się do nawigacji 25 kwietnia 1959za przybliżony koszt 470,3 mln USD (w tym 336,5 mln USD zapłacone przez Kanadę). Królowa Elżbieta II i prezydent Dwight Eisenhower oficjalnie otwierają tor wodny26 czerwca 1959krótkim rejsem na pokładzie królewskiego jachtu Britannia pilotowanego przez księcia Edynburga Philipa Mountbattena .

W roku 2009 obchodziliśmy 50 th  rocznica inauguracji z różnych działań na trasie.

Opis

Tor morski św. Wawrzyńca to system składający się z jednej strony z żeglownych kanałów pogłębionych w rzece, az drugiej strony śluz i kanałów zaprojektowanych w celu pokonywania różnych przeszkód w żegludze, czy to pochodzenia naturalnego, czy ludzkiego (bystrza, wodospady). , tamy).

Przejdź przez bystrza

Progi rzeki św. Wawrzyńca występują na trzech odcinkach rzeki. Od górnego do dolnego biegu rzeki: odcinek międzynarodowy (spadek z 28 m na 77 km), odcinek Beauharnois ( spadek z 25  m na 29  km ) i odcinek Lachine ( spadek z 15  m na 40  km ). Dla tych przekrojów, które zostały zbudowane w celu kanalizacji XIX  wieku i wykorzystania potencjału zapór hydraulicznych, zbudowano w XX wieku. Droga wodna i jej siedem śluz umożliwiają przekraczanie tych odcinków i ich przeszkód.

Trasa zaczyna się w porcie w Montrealu , gdzie kanał South Shore i jego dwie śluzy pozwalają na przekroczenie Lachine Rapids . Na zachód od wyspy Montreal i jeziora Saint-Louis śluzy Beauharnois pozwalają minąć elektrownię Beauharnois i uzyskać dostęp do kanału o tej samej nazwie. Seaway pozostawia Quebec poprzez Lake Saint-François i terytorium Mohawk First Nation of Akwesasne . Nieco dalej, po stronie amerykańskiej, kanał Wiley-Dondero i jego śluzy Snell i Eisenhower pozwalają ominąć międzynarodową zaporę Moses-Saunders. Ostatnia śluza, przed dotarciem do Wielkich Jezior, znajduje się w Iroquois i umożliwia przekroczenie tamy o tej samej nazwie kontrolującej poziom jeziora Ontario .

Kanały na rzece św. Wawrzyńca
Nazwisko Województwo

/Stan

Długość

(km)

Kanał South Shore  Quebec 25.9
Kanał Beauharnois 20.9
Kanał Wiley-Dondero Nowy Jork 14.8
Kanał Irokezów Ontario 0.55
Śluzy na rzece św. Wawrzyńca
Nie. Nazwa blokady Miejscowość Województwo

/Stan

Wysokość *

(m)

Uwagi
1 Saint-Lambert Saint-Lambert  Quebec 4.5 Pod Mostem Wiktorii . 4,8  km od wschodniego ujścia kanału South Shore.
2 Côte Sainte-Catherine Święta Katarzyna 9.1 Na kanale South Shore 13,7  km od poprzedniej śluzy.
3 Beauharnois Melocheville 12.5 Przekraczanie elektrowni Beauharnois .
4 12.5 Dostęp do kanału Beauharnois.
5 Bertrand H. Snell Massena Nowy Jork 13.7 Dostęp jest do kanału Wiley-Dondero.
6 Dwight D. Eisenhower 11.6 Na kanale Wiley-Dondero, 6,5  km od poprzedniej śluzy.
7 Irokezi Irokezi Ontario 0,6 do 1,8 Blokada regulacji. Przekraczanie tamy Irokezów.

* Poziom wody w rzece zmienia się w zależności od pory roku, wskazana różnica poziomów jest średnią różnicą poziomów z wyjątkiem śluzy Iroquois.

Przejdź przez wodospady

Po bystrzach na rzece wodospad Niagara jest główną przeszkodą w dostępie do Wielkich Jezior. Od jeziora Ontario czwarty kanał Welland o długości 43,4 km i ośmiu śluz łączy jezioro Erie , położone 99,5 m powyżej, omijając wodospady na zachodzie.

Welland Canal Locks
Nie. Dystans*

(km)

Miejscowość Województwo Wysokość *

(m)

1 3.1 St. Catharines Ontario 14
2 5.9 14
3 10.2 14
4 12.6 15
5 Thorold 13
6 16
7 13.9 14
8 39.3 Port Colborne 0,3 do 1,2

* Odległość i różnica wysokości są określone w odniesieniu do ujścia kanału w jeziorze Ontario.

Te zamki Sault położone między brzegiem miast bliźniaczych z Sault Sainte-Marie , pozwalają na poruszanie się między Jeziora Superior i Huron . W ten sposób statek Seawaymax może dotrzeć do Chicago , Illinois lub Duluth , MN, z Oceanu Atlantyckiego, tysiące kilometrów od tych miast.

Szablon

Szablon Seawaymax określa maksymalny rozmiar statków, które mogą używać toru wodnego na całym jej kursie, 225,6 m (740 stóp) długości, 23,8  m (78 stóp) szerokości, 7,92  m (26 stóp) zanurzenia i 35,5  m (116 stóp) przeciąg powietrza .

Zarządzanie

Za St. Lawrence Seaway odpowiadają po stronie kanadyjskiej St. Lawrence Seaway Management Corporation oraz po stronie amerykańskiej Saint Lawrence Seaway Development Corporation .

Ekologia

Żegluga po wielkich jeziorach, które tworzą wewnętrzną flotę toru wodnego, spowodowała niezamierzone wprowadzenie obcych gatunków zwierząt i roślin do ekosystemów wodnych St. Lawrence i Wielkich Jezior, takich jak omułek zebra i morze. Minóg śr .

ruch drogowy

Od 1959 roku przez tor wodny między Kanadą, Stanami Zjednoczonymi i około 50 innymi krajami przepłynęło ponad 2,5 miliarda ton ładunku o wartości szacunkowej 375 miliardów dolarów.

Od późnych lat sześćdziesiątych XX wieku liczba statków korzystających z toru wodnego spadła z maksymalnej liczby 10 615 tranzytów w 1966 r. Do około 4 000 od 1989 r. Podczas gdy masa przewożonych ładunków nadal rośnie przez dłuższy czas, osiągając rekordowe 74,3 mln ton. od 1979 r. również spada.

Tranzyty statków i tony ładunków w górę iw dół rzeki na torach wodnych w ciągu roku.
Rok Liczba statków Tony ładunku
1960 9 078 30,578,847
1965 10,558 54,408,391
1970 9,115 64 513 235,
1975 7 099 60 687 018,
1980 7,296 66 961 131,
1985 4428 48 554 290,
1990 4290 48 406 871,
2000 4185 46,573,444
2005 4 361, 43 301 146,
2010 3 925, 36 547 367,
2015 3,781 36,249,572

Uwagi i odniesienia

  1. „  Seaway Network - The Seaway - 300 Years of History  ” , na www.grandslacs-voiemaritime.com (dostęp 23 czerwca 2016 )
  2. 50 th  anniversary
  3. The St. Lawrence Seaway, przypomnienie techniczne i historyczne
  4. Tutaj możesz zobaczyć widok satelitarny [1]
  5. Sieć Wielkich Jezior St. Lawrence Seaway
  6. Quebec OQLF
  7. „  Seaway Network - The Seaway - Facts and Figures  ” , na www.grandslacs-voiemaritime.com (dostęp: 5 lipca 2016 )
  8. The Corporation of the St. Lawrence Seaway, „  The St. Lawrence Seaway Report on Traffic Historical Tables 1959-1992  ”, na www.grandslacs-voiemaritime.com (dostęp: 5 lipca 2016 )
  9. „  Seaway Network - The Seaway - Facts and Figures - Traffic  ” , na www.grandslacs-voiemaritime.com (dostęp: 5 lipca 2016 )

Linki zewnętrzne