Via Mezzocannone
Kraj | Włochy |
---|---|
Region | Kampania |
Metropolia | metropolitalne miasto Neapol |
Miasto | Neapol |
Informacje kontaktowe | 40 ° 50 ′ 48 ″ N, 14 ° 15 ′ 22 ″ E |
Status | Droga |
---|---|
Dziedzictwo | Włoskie dobra kulturowe ( d ) |
Poprzez Mezzocannone jest ulica w Neapolu , który łączy Piazzetta Nilo i Piazza San Domenico Maggiore przy Corso Umberto I , w dzielnicy Porto (port). Rozciąga się na ponad 450 metrów.
Jego nazwa wraca do fontanny znajduje się mniej więcej w połowie jego długości (w pobliżu Via sedili di Porto), zbudowany w XV -go wieku, podczas krótkiego panowania króla Neapolu i księcia Kalabrii , Alfonso II .
Ta fontanna piperno , oparta o ścianę, aby konie mogły pić, miała rurkę (w neapolitańskiej cannoli lub cannone ) bardzo krótką (stąd słowo mezzo ) i przedstawiała królewską postać o niezręcznej postawie, jako punkt, w którym słowo Miezocannone staje się określenie oznaczające śmieszne lub szczególnie śmieszne zachowanie, niewątpliwie specyficzne dla Alfonsa II, którego poddani tak znienawidzili, że musiał abdykować. Fontannę rozczłonkowano w celu poszerzenia drogi, a jej pozostałości, zachowane początkowo w depozycie komunalnym, były następnie rozproszone lub zagubione.
Niektóre z nich zostały znalezione w latach 70.XX wieku przez historyka Giancarlo Alisio w sklepie antykwariatu : kwadratowa marmurowa intarsja z imieniem Alfonsa II i głowa meduzy, z której mezzocannone , podobnie jak inna fontanna, której nie ma. już istnieje , fontanna Węży ( dei Serpi ), która znajdowała się na ulicy, której już nie ma, via del Pendino.
Inna etymologia pozwoliłaby prześledzić nazwę ulicy z powrotem do jednostki miary zasięgu wody fontanny. Woda w Canna i Cannone zastosowano następnie jako całość środka ; a fontanna miałaby zasięg mezzokanonu ( mezzo oznacza „połowę” po francusku).
Przed robót miejskich przebudowy Neapolu, które miały miejsce w końcu XIX XX wieku ulica była znacznie węższy niż dzisiaj. Było to szczególnie zamieszkane przez ludność farbiarzy, którzy pracując w swoich sklepach, wylewali zmieszane płyny pod koniec ulicy, co czyniło to niewykonalnym. Salvatore Di Giacomo określa jelito mezzocannone jako „brudne jelito Neapolu” .
Przed pracami pod koniec XIX wieku ulica nosiła nazwę vicolo Mezzocannone ; był brudny i wąski. Jednak dawniej w okresie Andegaweńskim (pod koniec średniowiecza) istniały duże rezydencje z ogrodami należące do neapolitańskiej szlachty. Tak więc po prawej stronie ulicy, na początku wspinaczki do kościoła San Giovanni Maggiore (który nadal istnieje), znajdował się Palazzo Colonna, który w XV wieku należał do kondotiera Fabrizio Colonna . Od końca XIX wieku ulica łączy górną część miasta z odrestaurowanymi terenami.
W centralnej części ulicy zniszczono wszystkie budynki, aby po prawej stronie postawić budynki uniwersytetu, a lewą poszerzyć o nowe prywatne budynki mieszkalne. Jednak ślady poprzednich budynkach wciąż są widoczne wewnątrz tych nowych budynkach, takich jak na przykład płaskorzeźba z Orion , symbol dawnej gminy dzielnicy portu w Neapolu, nazywany przez ludzi Niccolò Pesce , w jednym z budynki po lewej stronie; portal Palazzo Colonna, znajdujący się w głównym budynku Wydziału Nauk Przyrodniczych, po prawej stronie ulicy.
Na końcu Via Mezzocannone, w pobliżu Piazzetta Nilo, były klasztory, którzy przeżyli główne projekty pod koniec XIX -go wieku, ale które zostały wyburzone później: są klasztor Gesù Vecchio i że od Donnaromita , rozebrany, aby powiększyć ostatni odcinek ulicy i ustąpić miejsca nowym budynkom uniwersytetu. To jest taka sama dla części Palazzo di Sangro di Casacalenda XVIII th wieku, usuwając to, co pozostało z kościoła Santa Maria della Rotonda w którym pałac został zbudowany. Wciąż po prawej stronie znajduje się kościół San Girolamo delle Monache .
Palazzo Saluzzo di Corigliano (siedziba Uniwersytetu L'Orientale
Budynek Uniwersytetu Neapolitańskiego - Fryderyka II do nauczania biotechnologii
Palazzo Giusso (kolejna siedziba Uniwersytetu L'Orientale
Wydział Prawa Uniwersytetu w Neapolu
Wydział Literatury i Filozofii Uniwersytetu Neapolitańskiego
Muzeum Nauk Mineralogicznych, należące do Wydziału Biotechnologii
Wraz z budową dużych budynków uniwersyteckich Via Mezzocannone stała się centrum życia studenckiego w Neapolu, a nawet w całej Kampanii . To tutaj znajduje się siedziba Uniwersytetu Neapolitańskiego - Fryderyka II i głównych wydziałów, a także Muzeum Nauk Biologiczno-Przyrodniczych i Biblioteka Uniwersytecka w Neapolu licząca ponad milion dwustu tysięcy tomów i prawie osiemnaście tysięcy czasopism.
Ulica stanowią także działania obrotowymi o uniwersytecie jako księgarniach, drukowania i wydawniczych, w tym słynnego De Frede założony w końcu XIX th century, papiernie, kserokopiarka sklepów, kawiarni i barów uczęszczanych przez uczniów (zwłaszcza w pobliżu San Giovanni Rampa Maggiore) itp.