Specjalność | Psychiatria i psychologia |
---|
ICD - 10 | F21 |
---|---|
CIM - 9 | 301,22 |
MedlinePlus | 001525 |
Siatka | D012569 |
Leczenie | Psychoterapia |
Zaburzenia schizotypowe osobowość (GST), lub po prostu zaburzenia schizotypowe , (jego synonimem Asma) jest zaburzenie osobowości charakteryzuje się znacznym lęku społecznego, paranoja, potrzebą izolacji społecznej , towarzyszą myśli lub zachowań takich jak wokalnych maniery , nietypowy strój stylu lub urojenia. Osoby z tym zaburzeniem mogą czuć się wyjątkowo nieswojo w intymnym lub bliskim związku, głównie dlatego, że uważają, że ich rówieśnicy myślą o nich negatywnie. W niektórych przypadkach osoby z TPS mogą dziwnie reagować podczas rozmowy, nie odpowiadając lub rozmawiając ze sobą.
Ci ludzie często interpretują sytuacje jako dziwne lub mające dla nich niezwykłe znaczenie; możliwe są paranormalne i przesądne wierzenia. Osoby te często szukają pomocy medycznej w celu leczenia lęku lub depresji zamiast zaburzeń osobowości. Choroba dotyczy 3% populacji, głównie mężczyzn. Konkretny termin schizotyp został przypisany przez Sandora Rado w 1956 roku jako skrót od „ fenotypu schizofrenicznego ”.
Schizotypia to koncepcja zaproponowana przez Sándora Radó w okresie, gdy ludzie zastanawiali się nad podstawową naturą schizofrenii i tym, jak może się ona prezentować w zdegradowanych formach. Radó tworzy neologizm ze schizofrenii i „ fenotypu ” (a nie „ genotypu ”, jak zostało to przetłumaczone przez innych autorów).
„Kiedy ktoś twierdzi jawne przejawy schizofrenii do wnikliwej analizy psychodynamicznej , odkrywa komplet bazowych cech psychodynamiczne (...), które mogą być udowodnione na pacjenta w trakcie swojego życia. To pozwala nam zdefiniować go jako schizotyp od urodzenia do śmierci i pozwala rozpatrywać jego historię życia jako następstwo schizotypowych stanów. Organizację schizotypową można nazwać zbiorem cech psychodynamicznych charakterystycznych dla schizotypów. "
- Sándor Radó, 1953
To nie jest diagnoza, ale forma organizacji psychiki . Dla Radó istnieją dwie podstawowe rzeczy, dwie wady, które są podstawą schizotypowej organizacji:
Pierwsza z tych wad przejawia się w słabości motywującej zdolności przyjemności; po drugie, przez skłonność do wypaczania świadomości jaźni cielesnej.
Są to dwie osie organizacyjne, które ujawnią się później w postaci symptomów. O zdekompensowanej schizotypii (schizofrenii pseudo-neurotycznej) pisze:
„Organizm przestaje teraz mieć określoną osobowość; (…) Życie psychodynamiczne jest teraz interakcją podzielonego organizmu z fragmentarycznym środowiskiem. "
- Radó, 1953
Schizotypia (podobnie jak schizoidyzm ) nie powinna być rozumiana po prostu jako „łagodniejsza postać choroby”, ale jako opis zaburzeń egzystencji, które stanowią sedno patologii schizofrenicznej.
Dla DSM schizotypia to zaburzenie osobowości (grupa A); definicja ta jest tylko bardzo mglista podobna do definicji pierwotnie zaproponowanej przez S. Radó. Jest to inna koncepcja niż koncepcja DSM, która stoi za tą koncepcją.
Chociaż wymienione w Diagnostycznym i statystycznym podręczniku zaburzeń psychicznych ( DSM- IV -TR) na osi II , schizotypowe zaburzenie osobowości jest powszechnie postrzegane jako zaburzenie ze „spektrum schizofrenii ” . Statystyki wskazują, że zaburzenie to występuje znacznie częściej u osób ze schizofrenią niż u osób z innym zaburzeniem psychicznym lub niekoniecznie cierpiących na jakiekolwiek zaburzenie. Z technicznego punktu widzenia schizotypowe zaburzenie osobowości jest „ rozszerzonym fenotypem ”, który pomaga genetykom prześledzić dziedziczenie genetyczne genów zaangażowanych w schizofrenię .
Istnieje kilkanaście badań pokazujących, że osoby ze schizotypowym zaburzeniem osobowości osiągają podobny wynik jak osoby ze schizofrenią w bardzo wysokiej rangi testów neuropsychologicznych. Te zaburzenia poznawcze u pacjentów są podobne, ale jakoś mniej ważne niż u pacjentów ze schizofrenią.
Badanie genów predysponujących do schizofrenii, zaangażowanych w okresy, w których dokonano określonych zmian ewolucyjnych. Podejrzewane zmiany ewolucyjne są rozłożone na okresy rozwoju dużych grup społecznych o złożonej komunikacji i funkcjonowaniu społecznym i podkreślają pozytywny dobór pewnych genów związanych z rozwojem zachowań schizotypowych.
Geny, o których mowa, dotyczą kreatywności, otwartości na nowe doświadczenia, rozbieżnego myślenia i są zaangażowane w dobór płciowy, rozwiązywanie problemów, a także talenty artystyczne i rzemieślnicze.
Osoby ze schizotypowymi zaburzeniami osobowości, takie jak pacjenci ze schizofrenią , mogą być wrażliwi i wrogo nastawieni do krytyki.
Obecnie istnieją dowody sugerujące, że style wychowywania dzieci, wczesne separacje, trauma / historia wykorzystywania (zwłaszcza zaniedbania we wczesnym dzieciństwie) mogą prowadzić do rozwoju cech schizotypowych.
Z biegiem czasu dzieci uczą się odpowiednio interpretować i reagować na bodźce społeczne, ale z nieznanych powodów proces ten nie działa dobrze u osób z tym zaburzeniem. Zaniedbanie lub znęcanie się w dzieciństwie, trauma lub dysfunkcja rodziny mogą zwiększać ryzyko rozwoju schizotypowych zaburzeń osobowości.
Osobowość schizotypowa charakteryzuje się upośledzeniem uwagi, w różnym stopniu w zależności od osoby. Badanie sugeruje, że deficyty uwagi mogą służyć jako marker biologicznej podatności na schizotypowe zaburzenie osobowości, co może wyjaśniać ich trudności w złożonych sytuacjach społecznych, w których sygnały interpersonalne i komunikacyjne są niezbędne dla uzyskania dobrej interakcji. Może to ostatecznie spowodować wycofanie się jednostki z większości interakcji społecznych, prowadząc w ten sposób do aspołeczności .
Schizotypowe zaburzenie osobowości jest generalnie związane z dużym zaburzeniem depresyjnym, dystymią i uogólnioną fobią społeczną . Może również współistnieć z zaburzeniami obsesyjno-kompulsywnymi , co może prowadzić do leczenia o skutku odwrotnym do oczekiwanego.
Niektóre osoby ze schizotypowym zaburzeniem osobowości zapadają na schizofrenię , ale większość pacjentów nie. Chociaż symptomatologię TPS badano podłużnie w wielu próbach, wyniki wskazują na brak istotnego prawdopodobieństwa rozwoju schizofrenii. Istnieją dziesiątki badań pokazujących, że osoby ze schizotypowym zaburzeniem osobowości mają podobne wyniki do osób ze schizofrenią w bardzo szerokim zakresie testów neuropsychologicznych. Deficyty poznawcze u pacjentów ze schizotypowym zaburzeniem osobowości są bardzo podobne, ale ilościowo niższe niż u pacjentów ze schizofrenią, jednak badanie z 2004 r. Dostarczyło neurologicznych dowodów, że „model TPS jest po prostu formą osłabioną w przebiegu schizofrenii”.
Osoby ze schizotypowymi zaburzeniami osobowości są narażone na duże ryzyko rozwoju psychozy przez całe życie, jeśli używają metamfetaminy .
W większości przypadków osobowość schizotypowa jest współtworzona ze schizoidem , paranoicznym zaburzeniem osobowości , unikającym zaburzeniem osobowości i zaburzeniem osobowości typu borderline .
W DSM -5 Amerykańskiego Towarzystwa Psychiatrycznego schizotypowe zaburzenie osobowości definiuje się jako „wzorzec deficytów społecznych i interpersonalnych charakteryzujący się niepokojem i słabą zdolnością do utrzymywania bliskich relacji, a także zniekształceniami i ekscentrycznymi zachowaniami poznawczymi lub percepcyjnymi od dorosłości oraz które są obecne w różnych kontekstach ”.
Musi występować co najmniej pięć z następujących objawów: pomysły skierowania , dziwne przekonania lub magiczne myślenie , nienormalne doświadczenia percepcyjne, dziwne myśli lub słowa, paranoja, nieodpowiednie afekty, dziwne zachowanie lub wygląd, brak bliskich przyjaciół, nadmierny niepokój społeczny, który nie nie osłabiając się i wynika to raczej z paranoi, niż z negatywnych ocen o sobie. Objawy te nie powinny występować w przypadku innego zaburzenia z podobnymi objawami, takiego jak schizofrenia lub zaburzenie ze spektrum autyzmu.
W klasyfikacji ICD -10 Światowej Organizacji Zdrowia używa się terminu zaburzenie schizotypowe ( F21 ), które jest klasyfikowane jako zaburzenie kliniczne związane ze schizofrenią , a nie zaburzenie osobowości, jak w DSM-5 . Określenie „schizotypowe zaburzenie osobowości” w DSM-IV jest kontrowersyjne .
Definicja CIM to:
Zaburzenie charakteryzujące się ekscentrycznym zachowaniem oraz nieprawidłowościami w myśleniu i afektach, które przypominają te obserwowane w schizofrenii, jeśli nie wystąpiły oczywiste nieprawidłowości charakterystyczne dla schizofrenii. Nie ma typowych zakłóceń, ale może wystąpić jedno z następujących:Ta sekcja diagnostyczna nie jest zalecana do użytku ogólnego, ponieważ rozgraniczenie na schizofrenię prostą, zaburzenie schizoidalne lub osobowość paranoidalną, a może nawet autyzm i zespół Aspergera , nie jest jasno określone. Aby termin mógł być użyty, trzy lub cztery z wyżej wymienionych cech muszą występować w sposób ciągły lub epizodyczny przez co najmniej 2 lata. Jednostka nigdy nie mogła sama spełnić kryteriów schizofrenii . Schizofrenia u krewnych pierwszego stopnia dodatkowo zwiększa wagę rozpoznania, ale nie jest stanem wystarczającym.
w zestawieTheodore Millon oferuje dwa podtypy schizotypii. Wiele osób ze schizotypowym zaburzeniem osobowości może mieć jeden z poniższych podtypów, które nieco się różnią (zauważ, że Millon uważa, że osobowość rzadko ma czysty wariant, więc jest to raczej mieszanka głównego wariantu z jednym lub więcej pomniejszych wariantów):
Podtyp | Opis | Cechy charakteru |
---|---|---|
Płaska schizotypia | Structural przesadą modelu biernego z jednej strony, w tym cech osobowość schizoidalna , zaburzenia depresyjne i osobowość zależna . | Osobliwość; pozornie nudny, posępny, pozbawiony wyrazu; wewnętrznie mdły, bezproduktywny, obojętny i niewrażliwy; ukryte, niejasne, rozbieżne myśli. |
Straszna schizotypia | Strukturalne wyolbrzymienie modelu aktywno -oderwanego, w tym negatywistyczne cechy osobowości unikającej (pasywno-agresywne). | Niepokój, czujny, podejrzliwy, powściągliwy, niespokojny, nadmierna wrażliwość; wyalienowany od siebie i innych; dyskwalifikuje własne myśli. |
Istnieje wysoki odsetek chorób współistniejących z innymi zaburzeniami osobowości. McGlashan i wsp. (2000) stwierdzili, że może to być spowodowane nakładaniem się innych cech zaburzeń osobowości, takich jak zaburzenie osobowości unikającej , paranoiczne zaburzenie osobowości i zaburzenie osobowości typu borderline .
Istnieje wiele podobieństw między schizotypią a osobowością schizoidalną . Najbardziej zauważalnym z podobieństw jest niezdolność do nawiązywania lub utrzymywania przyjaznych i romantycznych relacji. Wydaje się, że główna różnica między nimi polega na tym, że ludzie schizotypowi unikają interakcji społecznych z powodu głębokiego strachu przed innymi, podczas gdy osoby schizoidalne po prostu nie mają ochoty nawiązywać relacji, ponieważ nie widzą sensu dzielenia się swoim czasem z innymi.
Odnotowana częstość występowania TPS wynosi 0,6% u Norwegów i 4,6% w Ameryce . W dużym amerykańskim badaniu stwierdzono, że częstość wynosi 3,9%, przy nieco wyższych wskaźnikach u mężczyzn (4,2%) niż u kobiet (3,7%). Występuje rzadko w populacjach klinicznych, ze współczynnikami od 0% do 1,9%.
W badaniu University of Colorado porównującym zaburzenia osobowości z profilami Myers-Briggs Type Indicator stwierdzono, że zaburzenie to ma istotną korelację z cechami introwertycznego (I), intuicyjnego (N), myśli (T) i percepcji (P) ( patrz INTP ).
TPS rzadko jest głównym powodem rozpoczęcia leczenia w warunkach klinicznych, ale często występuje z innymi zaburzeniami psychicznymi ( chorobami współistniejącymi ). Leki przepisywane pacjentom z TPS są często takie same , jak leki stosowane w leczeniu schizofrenii , takie jak leki przeciwpsychotyczne. Decydując o rodzaju leczenia, Paul Markovitz wyróżnia dwie grupy pacjentów schizotypowych:
Lamotrygina wydaje się również być przydatne do twarzy izolacji społecznej.
Według Theodore'a Millona schizotypia jest jednym z najłatwiejszych do zidentyfikowania zaburzeń osobowości, ale jednym z najtrudniejszych do wyleczenia za pomocą psychoterapii . Osoby z TPS zwykle postrzegają siebie jako po prostu ekscentryków, kreatywnych lub indywidualistów. Z reguły nie doceniają swojej izolacji społecznej i zniekształceń percepcji. Utrzymywanie kontaktów towarzyskich z osobami z PTSD nie jest łatwe, ponieważ zwiększona zażyłość i intymność zwykle zwiększają poziom niepokoju i dyskomfortu. W większości przypadków nie reagują na nieformalność i humor.
Terapia grupowa jest zalecana osobom z TPS tylko wtedy, gdy grupa jest wystarczająco zorganizowana i zapewnia wsparcie. Wsparcie jest szczególnie ważne dla pacjentów schizotypowych z przeważającymi objawami paranoi, ponieważ doświadczają oni wielu trudności, nawet w bardzo zorganizowanych grupach.