System edukacji w Luksemburgu

Luksemburg system edukacji
Uniwersytet w Luksemburgu, kampus Esch-Alzette Belval.
Uniwersytet w Luksemburgu, kampus Esch-Alzette Belval.
System edukacji
Język nauczania francuski , luksemburski , niemiecki , angielski (szkoły międzynarodowe)
Kształcenie obowiązkowe 4 do 16 lat years
Czas trwania nauki  
Podstawowy 9 lat
Wtórny 6 do 8 lat
· Znakomity co najmniej dwa lata
Organ nadzorczy Ministerstwo Edukacji Narodowej, Dzieci i Młodzieży
Wskaźniki
Analfabetyzm  
Ogólny 99,01  %
Szkolnictwo (2014-2015)  
Podstawowy 47 145 studentów
Wtórny 39 653 studentów
· Znakomity 6842 uczniów
Absolwenci  

System edukacji w Luksemburgu jest zarządzany przez Ministerstwo Edukacji Narodowej, Dzieci i Młodzieży i jest wielojęzyczny . Instrukcja jest obowiązkowe w wieku od 4 do 16. Większość placówek podlega Ministerstwu Edukacji Narodowej, ale w kraju działa też kilka placówek prywatnych.

Fabuła

Historia edukacji w Luksemburgu jest ściśle powiązana z historią Ateneum Luksemburga  : oprócz tego, że jest najstarszą szkołą średnią w kraju i przez długi czas jedyną, była także miejscem narodzin młodych luksemburskich szkół wyższych. czasami. Został założony w 1603 roku pod nazwą Kolegium Jezuitów w Luksemburgu. Jego pseudonim w języku luksemburskim to Kolleisch . Kiedy zakon jezuitów został zniesiony przez papieża w 1773 r., stał się kolegium królewskim, prowadzonym przez duchowieństwo świeckie zamiast jezuitów. Okupacja francuska w latach 1795-1814 położyła kres jego działalności.

Centralna Szkoła powstała w tym miejscu od 1802 roku przemianowany High School w 1805 roku stała się wspólną szkołę w 1808 roku, a następnie gimnazjum po klęsce Napoleona I er . W 1817 r. przemianowano ją na Athénée Royal. W tym samym roku powstały wyższe kursy (od 1824 r. zwane akademickimi): nauczały metafizyki, logiki, nauk fizycznych i matematyki i miały na celu do pewnego stopnia zrekompensować brak uniwersytetu. w Luksemburgu. Około lat 30. XIX wieku, w czasie rewolucji belgijskiej, w latach licealnych Athénée zaczęliśmy wyróżniać gimnazjum przeznaczone dla tych, którzy zamierzali studiować na uniwersytecie, oraz gimnazjum, później szkołę przemysłową i handlową, dla wszystkich.

Rewolucja belgijska

W 1830 r. większość Luksemburga (z wyjątkiem stolicy) opowiedziała się po stronie rewolucji belgijskiej przeciwko królowi Holandii Wilhelmowi I st . Król i wielki książę starają się więc uniemożliwić młodym Luksemburczykom uczęszczanie na belgijskie uniwersytety, ośrodki antyholenderskiej rewolucji. Belgijskie stopnie uniwersyteckie nie są już uznawane w Luksemburgu od 1832 r., a dekret z 1835 r. zobowiązuje luksemburskich studentów do studiowania wyłącznie w państwach Konfederacji Germańskiej . Ta polityka germanizacji była kontynuowana wraz z reformą Friedemanna z 1837 roku, która miała na celu uczynienie z Ateneum Luksemburskiego szkoły przygotowawczej dla niemieckich uniwersytetów i zlikwidowała kursy uniwersyteckie, które istniały od 1817 roku, pozbawiając Luksemburg embrionalnego nauczania.

Gdy w 1839 r. państwo odzyskało niepodległość, pozostając w unii personalnej z królem Niderlandów, potrzebowało własnych instytucji administracyjnych i politycznych: jednym z głównych problemów było wykształcenie przyszłych elit, które miały zastąpić urzędników zagranicznych i odgrywają kluczową rolę w społeczeństwie. Działania Wilhelma I z 1835 i 1837 roku ukierunkowały system edukacji na Niemcy, ale specyficzny geograficzny charakter kraju wymusił również powiązania z krajami francuskojęzycznymi. Nauczyciele Ateneum domagali się reformy szkolnictwa średniego i przywrócenia kursów uniwersyteckich.

Wilhelm II wstąpił na tron ​​w 1840 roku, kładąc kres polityce germanizacyjnej ojca. Konstytucja z 1841 roku zezwala na swobodny wybór uczelni i kładzie podwaliny dla polityki edukacyjnej z uwzględnieniem specyfiki danego kraju. Nadchodząca reforma była popierana przez liberałów, ale sprzeciwiali się zwolennicy reformy Friedemanna. Powszechnie przyjmowano, że utworzenie pełnoprawnego uniwersytetu w Wielkim Księstwie nie jest opłacalne, ale kwestia organizacji szkolnictwa wyższego była źródłem podziału. Podobnie jak w innych obszarach, Luksemburczycy przyjrzeli się systemom krajów sąsiednich, aby określić najlepszą drogę naprzód. Frakcja klerykalna opowiadała się za systemem niemieckim, natomiast model belgijski miał poparcie liberałów. Ten ostatni system powierzał egzaminy uniwersyteckie jury złożonemu z profesorów oraz wykształconych i uznanych mężczyzn z różnych warstw społeczeństwa. Ten system został ostatecznie wybrany przez Luksemburg. Było jasne, że stopnie naukowe nie były jedynie demonstracją wiedzy akademickiej, ale były postrzegane jako sprawdzian umiejętności sprawowania urzędu publicznego. Dlatego było rzeczą normalną, że zostały one umieszczone pod ścisłą kontrolą państwa. Dla rządu egzaminy uniwersyteckie są kwestią suwerenności narodowej i nie mogą być powierzane uczelniom zagranicznym. Nie było mowy o automatycznym uznawaniu zagranicznych dyplomów.

Władze postanowiły przynajmniej przywrócić sądy wyższe Ateneum, które w rzeczywistości były bladą imitacją szkolnictwa wyższego. W ten sposób państwo luksemburskie przyznało sobie przywilej nadawania stopni uniwersyteckich.

Ustawa organiczna z 1848 r.

System dyplomów uniwersyteckich i studiów wyższych zorganizowała ustawa organiczna z 23 lipca 1848 r : Athénée zapewniał wyższe kursy przygotowujące do rangi kandydata (uzyskane po zaledwie roku) z nauk fizycznych i matematycznych, a z drugiej strony z filozofii i literatury. Dyplomy musiały być wydawane przez komisje egzaminacyjne w Luksemburgu, kwalifikacje uzyskane gdzie indziej nie były uznawane w Wielkim Księstwie. Prawo zobowiązuje jednak studentów do odbywania kursów na zagranicznych uczelniach, których treść będzie testowana przez luksemburskie jury. Ustawa z 1848 r. była ciągle dostosowywana przez następne pięćdziesiąt lat.

Te zmiany, którym towarzyszyły gorące debaty, koncentrowały się na badanym przedmiocie, tworzeniu nowych dyplomów dla niektórych zawodów i dostosowaniu do realiów szkolnictwa wyższego: w niektórych przypadkach państwo nakazywało uczęszczanie na kursy, które nie były już oferowane w dowolnym miejscu. Od 1882 r. potrzeba reformy szkolnictwa średniego wywołała debatę na temat istoty, a nawet celu szkolnictwa wyższego. Rada Stanu był przeciwny ich zniesienia, gdyż prowadziłoby to do reformy ustawy o stypendiach naukowych. Debata było wznowić na początku XX th  wieku , ale nastroje panowały krajowy: porzucić przełożonego sądy i położyć kres dyplomów, oznaczałoby rezygnację z części niezależności narodu Luksemburg.

Sądy Najwyższe i Ławnicy Egzaminatorzy

Ci, którzy ukończyli ostatni rok gimnazjum w Athénée, uczęszczali głównie na studia wyższe. Powodem takiej sytuacji była rodzinna atmosfera i oszczędności, a także fakt, że ci profesorowie wchodzą w skład komisji egzaminacyjnych. Do 1884 r. dominował dział listów, do którego uczęszczali studenci prawa, filologii lub teologii. Na przełomie wieków wzrosło zainteresowanie sekcją naukową, a młodzi dorośli skierowali się ku naukom ścisłym, farmacji i studiom przemysłowym.

Krytyczny

Część kontrowersji wokół najwyższych sądów wynikała z ich mylącego charakteru. Dostępne po egzaminie wstępnym odbywały się w budynku Ateneum, gimnazjum i prowadziły do ​​wręczenia pewnych dyplomów. Nie było jednak jasne, czy było to przedłużenie szkoły średniej, czy początek szkolnictwa wyższego. Nawet ówcześni ustawodawcy i eksperci prawni nie mieli ostatecznej odpowiedzi. Dyrektor Athénée określił je w 1882 roku jako „instytucję hybrydową” między szkolnictwem średnim a wyższym. Dwadzieścia lat później jury apteki nazwało je „kpiną, karykaturą kursów uniwersyteckich” . Częściowo winna była praktyczna organizacja kursów. Po 1848 r. Ateneum składało się z trzech placówek: sądów wyższych, gimnazjum i szkoły przemysłowej. Był to jednak tylko podział nominalny: na przykład sekcja nauk ścisłych na wyższych kursach często składała się z kursów połączonych z dwoma wyższymi klasami szkoły przemysłowej. Nie było zgody co do tego, czy istnieje jeden, czy dwa kursy dla absolwentów. Izba Deputowanych dyskutowane go w 1892 roku i ostatecznie zdecydował, że nie był to zestaw wyższych kursów: sekcja literatura wyższego kursu było prowadzone przez nauczycieli z gimnazjum, sekcji nauki przez osoby ze szkoły przemysłowej. Chociaż wielu nie chciało się do tego przyznać, kursy te ledwo spełniały wymagania studiów uniwersyteckich.

Kształcenie nauczycieli niekoniecznie było na wyższym poziomie. Stopień kandydata wystarczał na nauczanie do 1857 r., kiedy to doktorat stał się wymogiem wielu stanowisk nauczycielskich i wymaganym przez prawo od 1874 r. Nie wzrosły wynagrodzenia profesorów. Nie zaoferowano specjalnego wynagrodzenia osobom prowadzącym studia wyższe.

Wskaźnik niepowodzeń sędziów luksemburskich był na początku stosunkowo niski, ale stale rósł, by w latach 1901-1902 osiągnąć 50%. Wyniki nie uległy poprawie w kolejnych latach. Niektórzy współcześni uważali, że jest to wynikiem nieodłącznych wad systemu luksemburskiego: egzaminy nie uwzględniały przedmiotu wykładanego na uniwersytetach, a sami egzaminatorzy nie byli na bieżąco z najnowszymi badaniami. Skład komisji egzaminacyjnych był problematyczny: bez uniwersytetu w kraju nie było wystarczającej liczby wykwalifikowanych nauczycieli na poziomie uniwersyteckim. Ich kwalifikacje zostały zakwestionowane: w liście do Luxemburger Wort stwierdzono, że większość egzaminatorów nie będzie w stanie zdać własnych egzaminów. Poważniejszy problem dotyczył przedmiotów nie prowadzonych na wyższych studiach, takich jak prawo, medycyna, zawody prawnicze, farmacja i weterynaria. Aby rozwiązać ten problem, do jury powołano profesjonalistów: wyższych urzędników, lekarzy i notabli.

Reforma przełomu XIX i XX  wieku

Okres przed i po przełomie XX XX  wieku został oznaczony przez reformę edukacji. Pod koniec XIX -go  wieku , klasa polityczna sobie sprawę, że tradycyjny system edukacji nie był dobrze dopasowany do potrzeb społeczeństwa przemysłowego. Rozwój gospodarczy stworzył nowe klasy społeczne i zawodowe. Średnia klasa pracowników i urzędników wyrosła z rozrostu służb państwowych i administracji. Rzemiosło i handel zostały przekształcone przez postęp przemysłowy i handlowy.

Rząd Blochausen (1874-1885) ogłoszony decydującą reformę szkolnictwa podstawowego poprzez ustanowienie obowiązku szkolnego pomimo sprzeciwu konserwatywnych posłów. Wagarowanie było szczególnie rozpowszechnione na obszarach wiejskich, gdzie dzieci pomagały na polach. Prawo Kirpacha10 kwietnia 1881 r(nazwany na cześć Henri Kirpacha , Dyrektora Generalnego Spraw Wewnętrznych) wprowadził obowiązek uczęszczania do szkoły między 6 a 12 rokiem życia. Ta reforma wywołała gorące debaty na temat roli państwa w społeczeństwie i relacji między Kościołem a państwem. Ustawa przewidywała także unikalny system szkół publicznych i nakładała na państwo obowiązek organizowania edukacji. Równocześnie jednak kościół pozostał zaangażowany, gdyż proboszcz był z urzędu członkiem gminnej komisji szkolnej, a nauczyciel był pod jego opieką.

Poprzez dogłębną reformę systemu edukacji, rząd Eyschen (1888-1915) próbował zareagować na zmiany w społeczeństwie. Paul Eyschen był zwolennikiem idei specjalizacji szkół: Ateneum Luksemburskiego dla planujących studia wyższe, szkoły przemysłowej dla osób przeznaczonych do zawodu technicznego, szkoły rolniczej dla synów rolników i rzemiosła szkoła dla dzieci rzemieślników. Szczególną uwagę zwrócono na szkolenie zawodowe.

Ustawa z 1892 r. oddzieliła szkołę przemysłową i handlową od Ateneum i dodała część handlową. W 1908 przeniósł się do Limpertsberg , gdzie później przekształcił się w gimnazjum dla chłopców w Luksemburgu . Ustawa z 1896 r. utworzyła szkołę rzemieślniczą. Wysiłkom tym towarzyszył wzrost liczby uczniów uczęszczających do szkół średnich pod rządami Eyschen: 875 w latach 1879-1880, w porównaniu do 2500 w latach 1919-1920. W 1891 r. chrześcijańskie siostry doktryny odpowiedziały na zaproszenie rządu, otwierając szkołę rolnictwa domowego dla młodych dziewcząt.

W drugiej połowie XIX -go  wieku , Echternach i Diekirch każdy zyskał „pro-siłownię”, który pracował pod nadzorem dyrektora Ateneum. Później instytucje te również stały się autonomiczne, a Ateneum straciło kontrolę nad szkolnictwem średnim i wyższym w Luksemburgu.

Rząd Eyschen zaatakował także szkolnictwo podstawowe poprzez Ustawę o Organizacji Szkolnictwa Podstawowego z 1912 roku. Ustawa ta zniosła czesne i uczyniła szkołę obowiązkową na siedem lat. Co bardziej kontrowersyjne, zniweczył pozycję Kościoła w szkołach: nauczyciele nie potrzebowali już świadectwa charakteru od swojego księdza, aby zostać zatrudnionym i nie musieli już uczyć religii. Ustawa z 1912 r. była przedmiotem zaciekłych dyskusji między lewicowym blokiem (socjalistami i liberałami) a klerykalną prawicą.

Podczas gdy w pozostałej części Europy uniwersytety otwierały swoje drzwi dla kobiet, Luksemburg spóźniał się pod tym względem. Utworzenie dwóch szkół średnich dla dziewcząt w 1909 i 1911 roku ujawniło troskę rządu o odmowę dziewczętom dostępu do sekcji łacińskiej, która przyznawała wyłączny dostęp do uniwersytetów. Dopiero po I wojnie światowej , kiedy uzyskały prawo do głosowania, pierwsze kobiety przystąpiły do ​​egzaminów na dyplomy akademickie.

Wpływy religijne

Państwo i liberałowie z klasy średniej, którzy kierowali rządem, stanowczo odmówili otwarcia szkół niepublicznych, czego domagał się Kościół. Jednocześnie pozostawili duchowieństwu wielki wpływ na nauczanie. Liberalny poseł Robert Brasseur  (w) skarżył się na „klerykalizację edukacji” . Około 20% nauczycieli szkół średnich było zakonnikami, co nie obejmowało świeckich członków jezuitów (jezuitów w krótkich szatach) rzekomych przez Brasseura. Absolwenci byli zobowiązani do udziału w procesjach religijnych, mszy i spowiedzi w każdą niedzielę i czwartek. Niektórzy krytykowali lekcje filozofii, mocno w rękach kaznodziejów filozoficznych, jako „oczywiście Teologicznej w nieszczęściu . ” W 1903 r. dyrektor Ateny próbował uniemożliwić studentom udział w konferencji na temat kształtowania się świata, wygłoszonej przez profesora z Brukseli. Niektórym wydawało się, że utrzymanie wyższego wykształcenia jest sposobem na kontrolowanie ideologii studentów, podczas gdy ci, którzy studiowali za granicą, narażali się na radykalne i obce idee.

Uniwersytet Katolicki

Do 1881 r. Kościół jeszcze planował utworzenie katolickiego uniwersytetu w Luksemburgu. W 1867 r. walne zgromadzenie stowarzyszeń katolickich w Niemczech poszukiwało lokalizacji dla nowego wolnego uniwersytetu katolickiego, czyli prowadzonego przez Kościół. Księża luksemburscy prowadzili kampanię na rzecz jego obecności w Luksemburgu, podkreślając korzyści, jakie przyniesie krajowi, a rząd obiecał pomoc, ale Izba Deputowanych sprzeciwiła się temu. W każdym razie nowy uniwersytet powstał we Fryburgu w Szwajcarii . W 1881 r. księża luksemburscy podjęli próbę stworzenia uniwersytetu prowadzonego przez wygnanych z Francji jezuitów . Kraje sąsiednie sprzeciwiły się jednak instalacji jezuitów w Wielkim Księstwie i projekt zarzucono.

reformy z 1968 r

Rząd Wernera-Cravatte'a (1964-1969) ponownie uznał za pilną reformę systemu edukacji ze względu na zmiany gospodarcze i społeczne. Rząd próbował odpowiedzieć, różnicując rodzaje istniejących szkół średnich. W 1965 r. powstały gimnazja: miały one na celu przyjęcie młodych ludzi o niewielkich zdolnościach do kształcenia uniwersyteckiego, przygotowanie ich do kariery na średnim poziomie w administracji lub sektorze prywatnym oraz odciążenie przepełnionych szkół średnich. Zamieszki wybuchły również w Luksemburgu wmaj 1968 : Studenci szkół wyższych strajkowali, domagając się reformy szkolnictwa wyższego i nadawania stopni uniwersyteckich. Rząd Wernera-Cravatte'a przygotował projekt ustawy, która nie zostanie poddana pod głosowanie przed powołaniem kolejnego rządu. Rząd skutecznie wprowadził zmiany w systemie szkolnictwa średniego: zrównał edukację dziewcząt – wcześniej w odrębnych szkołach średnich – z edukacją chłopców i wprowadził koedukację. Ujednolicono szkolnictwo średnie (w przeciwieństwie do liceum technicznego): można było wybrać dwa nurty: „klasyczny” z łaciną i „nowoczesny” bez łaciny. W latach licealnych wprowadzono cztery sekcje.

Za rządów Wernera-Schausa II ostatecznie zniesiono akademicki system nagradzania z 1848 r., spełniając tym samym wymagania studentów z 1968 r.18 czerwca 1969 przewidywał, że dyplomy z innych krajów będą poświadczane w Luksemburgu.

Aktualny system

W 1970 roku wyższe kierunki zostały włączone do nowego Centrum Uniwersyteckiego w Luksemburgu .

Rząd Wernera-Thorna-Flescha (1980-1984) wprowadził inicjatywę harmonizacji publicznych i prywatnych szkół średnich: prawo31 maja 1982 r. przewidywał przyznawanie dotacji prywatnym placówkom w zamian za możliwość kontrolowania przez państwo ich programów i kwalifikacji ich nauczycieli.

Pierwotny pomysł utworzenia uniwersytetu luksemburskiego pojawił się podczas debaty w Izbie Deputowanych w 1993 roku. W 2000 roku rząd przedstawił białą księgę na ten temat. Ustawa tworząca Uniwersytet Luksemburski została zatwierdzona przez Izbę w dniu17 lipca 2003 r..

Rząd Junckera-Polfera wprowadził także nowe zmiany w szkolnictwie średnim. Testy przeprowadzone w programie międzynarodowej do śledzenia Student Assessment (PISA) w rankingu studentów Luksemburg w 30 th miejsce z 32 krajów. Dlatego rząd uruchomił program „powrotu do podstaw”: od 2004 do 2009 roku konserwatywny i socjalistyczny rząd utworzył również kilka nowych szkół poza tradycyjnym systemem, z innowacyjnymi metodami nauczania: Neie Lycée (obecne lycée Ermesinde  (de) ), Eis Schoul , École de la 2 e szansę (obecna krajowa szkoła dla dorosłych  (lb) ) oraz niemiecko-luksemburska szkoła średnia Schengen w Perl  (lb) .

Jeśli jednak model różnojęzyczności jest przedmiotem szerokiego konsensusu wśród obywateli Luksemburga, to masowy napływ imigrantów alofonicznych od lat 60. może poddawać w wątpliwość adaptacyjność tego modelu we współczesnym kontekście, to do tego dochodzą obecnie cudzoziemcy przebywający w tym kraju. ponad 45%. Różnojęzyczność, która zawsze była atutem Luksemburczyków, zamiast działać jako czynnik integracji, wydaje się teraz sprzyjać wykluczeniu wśród przybyszów, m.in. w dziedzinie edukacji i polityki. Rzeczywiście, system edukacji ma trudności z przekazywaniem trzech języków tego kraju użytkownikom, których językiem ojczystym nie jest luksemburski.

Ogólna Organizacja

Podstawowa edukacja

Wejście w życie w wrzesień 2009, prawo 6 lutego 2009 grupuje pod nazwą „edukacja podstawowa” pierwsze dziewięć lat nauki szkolnej, które są podzielone na cztery cykle nauczania:

  • Pierwszy cykl składa się z jednego roku edukacji wczesnoszkolnej (opcjonalnie) i dwóch lat edukacji przedszkolnej (obowiązkowej). Wczesna edukacja przeznaczona jest dla dzieci, które ukończyły 3 rok życia. Jest to część kontekstu lepszej socjalizacji dzieci i nauki języka luksemburskiego jako języka komunikacji dla wszystkich dzieci, niezależnie od ich narodowości. Edukacja przedszkolna jest obowiązkowa dla dzieci od 4 lat na 1 st września bieżącego roku.
  • Drugi, trzeci i czwarty cykl stanowią edukację podstawową, a każdy cykl trwa normalnie dwa lata.

Edukacja podstawowa dla dzieci w wieku 6 lat w dniu 1 września br .

Szkolnictwo średnie klasyczne i średnie ogólnokształcące

Pod koniec szkoły podstawowej uczniowie kierują się na klasyczną szkołę średnią (ESC) lub szkołę średnią ogólnokształcącą (ESG). Szkoła średnia klasyczna (7 lat) przygotowuje przede wszystkim do studiów wyższych i uniwersyteckich. Dyplom uzyskany na zakończenie studiów jest dyplomem ukończenia klasycznych studiów średnich. Ogólnokształcące kształcenie średnie (od 6 do 8 lat) obejmuje różne reżimy, które zależą od orientacji ucznia, a mianowicie reżim „ogólny” (wcześniej „techniczny”), reżim „techniczny” i reżim „zawodowy”.

System „ogólny” (odpowiednik „Ogólnego” w Belgii i ogólnej serii we Francji ) oferuje zintensyfikowaną edukację teoretyczną zbliżoną do „klasycznej” i przygotowuje studentów do studiów wyższych i uniwersyteckich. Dyplom uzyskany na zakończenie studiów jest dyplomem ukończenia studiów ogólnokształcących.

Program „technik” (odpowiednik „techniki kwalifikacji” w Belgii i serii technologicznej we Francji ) oferuje zarówno szkolenie techniczne, jak i teoretyczne oraz przygotowuje ucznia do życia zawodowego. Dyplom technika (DT) może również dawać dostęp do studiów wyższych, w szczególności wyższych studiów technicznych. Niezbędne jest jednak zaliczenie modułów przygotowawczych, aby uzyskać dostęp do szkolnictwa wyższego.

Program „profesjonalny”, który obejmuje KPCh i DAP, to szkolenie zawodowe, które przygotowuje ludzi do życia zawodowego.

Sekcje i nurty klasycznego szkolnictwa średniego

Po wejściu w cyklu specjalizacji (po 4 th ), uczniów szkół średnich - klasyczne i nowoczesne -, wybrać jeden z następujących 8 sekcjach:

  • Sekcja A  : języki nowożytne;
  • Sekcja B  : matematyka-informatyka;
  • Sekcja C  : nauki przyrodnicze-matematyka;
  • Sekcja D  : ekonomia-matematyka;
  • Sekcja E  : sztuki plastyczne;
  • Sekcja F  : muzyka;
  • Sekcja G  : nauki humanistyczne i społeczne;
  • Sekcja I  : informatyka.
Sekcje i kursy ogólnokształcącego szkolnictwa średniego

Wchodząc w cykl specjalizacyjny (po 5 e - rok wcześniej niż klasyczny -), uczniowie liceów ogólnokształcących będą mieli do wyboru około stu kursów (w zależności od ocen i umiejętności), jedne prowadzące do studiów wyższych, inne do mniej lub bardziej wysokie kwalifikacje zawodowe. Różne działy liceów ogólnokształcących prowadzące do szkolnictwa wyższego to strumienie ogólne:

  • Podział administracyjno-handlowy
    • Sekcja administracyjnych i handlowych ( 4 p - 3 rd CM)
  • Wydział Zawodów Zdrowotnych i Zawodów Socjalnych
    • Zdrowie i Zawody społeczna (sekcja 4 th - 3 rd PS)
    • Sekcja Sciences społeczna ( 4 p - 3 rd SO)
  • Ogólny dział techniczny
    • Sekcja techniczny ( 4 p - 3 rd Ig)
    • Sekcja architektura, projektowanie i rozwój zrównoważony ( 4 th - 3 th A3D)
    • Sekcja Nauk Przyrodniczych ( 4 p - 3 rd SN)
  • Podział artystyczny
    • Nauki i sekcji komunikacji wizualnej ( 4 p - 3 rd ACV)
  • Dywizja hotelarsko-turystyczna
    • Sekcja zarządzania gościnność ( 4 th - 3 rd GH)
Warunki przyjęcia do różnych dywizji
Podział administracyjno-handlowy Średnia ocen rocznych ≥ 38/60 z języka francuskiego, niemieckiego i angielskiego na kursie zaawansowanym/intensywnym.

(Od nowej reformy w 2018 r. ≥ 38/60 w języku francuskim i ≥ 38/60 w języku niemieckim lub angielskim na kursie zaawansowanym/intensywnym)

Ogólny dział techniczny Średnia ocen rocznych ≥ 38/60 z matematyki na kursie zaawansowanym/intensywnym.
Wydział Zawodów Zdrowotnych i Zawodów Socjalnych Średnia roczna ocena ≥ 38/60 z nauk przyrodniczych.
Podział artystyczny Zademonstruj umiejętności artystyczne ilustrowane osobistym dorobkiem artystycznym i średnią roczną oceną ≥ 38/60 ze sztuk wizualnych.

Od początku 2 -go klasy w ogóle, uczeń musi jeszcze zdecydować się na nowej sekcji:

  • Sekcja administracyjno-handlowa (1)
    • Sekcja Zarządzania ( 2 e - 1 st GC)
    • Sekcja komunikacja i organizacja ( 2 e - 1 st CC)
  • Sekcja zawodów medycznych i socjalnych (2)
    • Wydział Nauk o Zdrowiu ( 2 e - 1 re SH)
    • Sekcja Szkoleniowa Pielęgniarstwa ( 2 e - 1 re SI)
  • Sekcja Nauk Społecznych (3)
    • Sekcja formacji wychowawcy ( 2 e - 1 re ED)
    • Nauki społeczne sekcji ( 2 e - 1 Re SO)
  • Ogólny Wydział Techniczny (4)
    • Sekcja Environmental Science ( 2 e - 1 st SE)
    • Sekcja Inżynierii ( 2 e - 1 re IG)
    • Sekcja obliczeniowa ( 2 e - 1 re IN)
    • Sekcja architektura, projektowanie i rozwój zrównoważony ( 2 e - 1 re A3D)
    • Nauki przyrodnicze ( 2 e - 1 re SN)
  • Wydział Artystyczny (5)
    • Dział Sztuki i komunikacja wizualna ( 2 e - 1 re LCA)
  • Dywizja hotelarsko-turystyczna
    • Sekcja Hospitality Management ( 2 e - 1 re GH)

Podobnie jak klasyczne szkolnictwo średnie, sekcje liceum ogólnokształcącego przygotowują uczniów do studiów wyższych.

Oto kilka przykładów różnych kwalifikacji, które są dostępne dla studentów, w zależności od ich kierunku, po zdaniu „  Egzaminu pierwszego  ” ( Matura ogólna ):

  1. Sekcja ukierunkowana na studia ekonomiczne i/lub prawnicze  : Biegły księgowy, prawnik, profesor listów, notariusz, doradca podatkowy, ekonomista, inżynier handlowy, profesor nauk ekonomicznych i społecznych, audytor, nauczyciel, inżynier zarządzania, ...
  2. Sekcja ukierunkowana na medycynę i/lub nauki społeczne  : pracownik socjalny, biolog, chemik, dietetyk, pielęgniarka dyplomowa, inżynier rolnictwa/leśnictwa, fizjoterapeuta, asystent laboratorium, lekarz, farmaceuta, profesor biologii, chemia lub wychowanie fizyczne, psycholog, weterynarz , ...
  3. Sekcja ukierunkowana na nauki społeczne  : pracownik socjalny, nauczyciel, ekonomista, dydaktyk, nauczyciel, nauczyciel, filozof, politolog, psycholog, socjolog, ...
  4. Sekcja ukierunkowana na studia inżynierskie  : Architekt, chemik, fizyk, inżynier, nauczyciel, profesor, kierownik kariery, badacz, nauczyciel, matematyk, wysoko wykwalifikowany informatyk, ...
  5. Sekcja ukierunkowana na studia nad sztuką współczesną i/lub architekturą  : projektant wnętrz, wolny artysta, kurator muzeum, grafik, nauczyciel, architekt krajobrazu, nauczyciel edukacji artystycznej, ...

Jednak student „klasyczny” lub „ogólny” może również zdecydować się na podjęcie studiów wyższych technicznych typu BAC +2 (BTS, DUT) lub na rozpoczęcie życia zawodowego.

Studentów na końcu 5 th , które są ukierunkowane na kształcenie zawodowe, mają możliwość wyboru z „Szkolenia Technik” (odpowiednik sektora technologicznego we Francji) lub DAP, odpowiednio SPC.

Wykształcenie wyższe i uniwersyteckie

Wyższe wykształcenie jest oferowane przez kilku szkół technicznych , że oferta szkoleń w pięciu głównych obszarach: Sztuki Użytkowej, handel, przemysł, zawody i służby zdrowia. Szkolenia te, obejmujące różne specjalności, pozwalają na uzyskanie BTS (wyższy certyfikat technika) po dwóch lub trzech latach studiów.

Wykształcenie wyższe jest oferowany od września 2003/2004 przez Uniwersytet w Luksemburgu . Nauczanie i badania są zorganizowane w wydziały i ośrodki interdyscyplinarne, które łączą nauczanie i badania dotyczące tematów przekrojowych i interdyscyplinarnych.

Trzy poziomy studiów, każdy prowadzący do innego stopnia, tworzą pełny cykl uniwersytecki. Pierwszy stopień sankcjonowany jest tytułem licencjata (BAC +3), drugi magistrem (BAC +5), trzeci doktoratem (BAC + 9).

Jednym z powołań uczelni jest zapewnienie niezbędnego powiązania między nauczaniem a działalnością badawczą. Z tego powodu opracowuje badania podstawowe, stosowane i technologiczne. Działalność badawcza realizowana jest poprzez projekty, realizowane dzięki porozumieniom zawieranym z krajowymi lub międzynarodowymi instytucjami, organizacjami, firmami i jednostkami naukowymi.

Edukacja prywatna i międzynarodowa

Oferta prywatna

Pięć prywatnych placówek dotowanych przez państwo, które stosują oficjalne programy:

Oferta międzynarodowa

Pięć placówek (publicznych i prywatnych), również dotowanych przez państwo, ale w mniejszym stopniu, stosuje inny program:

Nauka języka

To głównie podczas pierwszego cyklu kształcenia podstawowego nauczyciele rozmawiają ze swoimi uczniami w języku luksemburskim . Ma to na celu rozwój umiejętności językowych wszystkich dzieci, aw szczególności młodzieży obcego pochodzenia, przy czym szkoła często jest pierwszym miejscem, w którym mają one kontakt z tym językiem.

Nauczanie języka odgrywa ważną rolę w całym procesie szkolnym. Od 6 roku życia, w pierwszym roku drugiego cyklu, dzieci uczą się języka niemieckiego , który pozostaje lingua franca we wszystkich gałęziach szkolnictwa podstawowego, z wyjątkiem francuskiego. Nauka języka francuskiego rozpoczyna się pod koniec drugiego roku drugiego cyklu. Mianowicie, nie klasa praca domowa jest napisany w języku francuskim w 2 -go roku szkolnego.

W pierwszych trzech klasach szkoły średniej i ogólnokształcącej szkoły średniej wszystkie przedmioty są uczone w języku niemieckim, z wyjątkiem francuskiego i matematyki. Podczas gdy w klasycznych szkołach średnich (ESC) i komercyjnych sekcjach ESG język francuski staje się od czwartego roku studiów językiem podstawowym dla wszystkich przedmiotów innych niż kursy językowe, w pozostałych sekcjach ogólnokształcących szkół średnich dominuje język niemiecki. W klasie 2 TH i 1 st kształcenia ogólnego, student decyduje, czy kontynuować swój trening z kursów francuskiego lub kursów języka niemieckiego - z wyjątkiem klas dziale administracyjnym i handlowym, gdzie francuski stanowi podstawową gałąź o współczynniku 4 i gdzie wszystkie oddziały są nauczane w języku francuskim -. Angielski jest nauczany od drugiego roku studiów (w 6 th klasyczne i ogólnie), w klasycznych szkół średnich innych językach są również dodawane do wyboru. Łacińska uczy się od 5 -go stopnia , jeżeli prowadzi działalność uczeń „klasycznej” path, w przeciwieństwie do „nowoczesnych”, gdzie łacińska jest tylko opcja oczywiście. Nauczanie hiszpańskim , w języku włoskim lub starogreckiego ( 4 th językowych do wyboru) uczy - w sekcji A (Neofilologii) - z klasy 3 e na terminal w 1 re . 4-cia nowoczesny język nie jest nauczany w innych sekcjach edukacji klasycznej oraz w średnich szkołach ogólnokształcących. Niektóre publiczne szkoły średnie oferują kursy całkowicie francuskojęzyczne lub anglojęzyczne. Inne szkoły średnie oferują również fakultatywne kursy ogólnokształcącej szkoły średniej, gdzie uczeń może wybrać hiszpański jako język obcy np. od klasy 4 .

Co do języka luksemburskiego, że uczy się jedną godzinę w tygodniu w niższych klasach wykształceniem klasycznym w klasie 7 th . W klasach integracyjnych uczniowie, którzy niedawno przybyli do kraju, uczą się języka luksemburskiego metodą specjalnie w tym celu opracowaną.

W nielicznych szkołach zagranicznych – francuskich, brytyjskich, międzynarodowych – istniejących w Luksemburgu, francuski i angielski odgrywają główną rolę, nawet jeśli określone miejsce zajmuje nauczanie języka niemieckiego, a nawet luksemburskiego.

Uniwersytet Luksemburski jest również umieszczony pod znakiem wielojęzyczności: w prawie 12 sierpnia 2003 r.w odniesieniu do jego powstania precyzuje się, że jego działanie opiera się na „wielojęzycznym charakterze jego nauczania”. Językami uczelni są rzeczywiście francuski, angielski i niemiecki. Wielojęzyczność umożliwia studentom z Luksemburga uczęszczanie do placówek uniwersyteckich za granicą, zarówno w krajach niemieckojęzycznych, francuskojęzycznych, jak i anglojęzycznych.

Języki i matematyka w klasach niższych

W niższych klasach szkół ogólnokształcących, student w klasie 5 th realizuje sprawa jest zaawansowanym / lub intensywne podstawowe kursy z następujących przedmiotów: francuskim, niemieckim, angielskim lub matematyki. Jednak trzeba mieć średnią ≥38 / 60 w tych dziedzinach w 6 th , aby móc kontynuować w 5 th w zaawansowanym / intensywnego kursu.

Zaawansowane i podstawowe kursy są niezbędne i determinują dążenie i orientację akademicką studenta. Zaawansowane kursy zaliczone na 5 roku (licząc również inne uzyskane oceny) prowadzą ucznia do ogólnego systemu. Kursy podstawowe zaliczone na 5 roku kierują ucznia w kierunku reżimu technika.

W niższych klasach klasycznego szkolnictwa średniego nie ma kursów podstawowych ani zaawansowanych/intensywnych. Aby odnieść sukces w dyscyplinie wystarczy wynik 30/60.

Języki i matematyka w klasach wyższych

W wyższych klasach ogólnokształcących szkół średnich uczeń wybiera język niemiecki lub francuski, którym będzie się posługiwał na poziomie C1. W przypadku drugiego języka może wybrać między kursem na poziomie C1 (zwanym „kursem zaawansowanym/intensywnym”) a kursem na poziomie B2 („kurs podstawowy”).

W wyższych klasach klasycznego szkolnictwa średniego uczeń może wybrać kurs matematyki stosowanej.

Uwagi i referencje

Uwagi

  1. Wykształcenie średnie ogólnokształcące.
  2. Szkolnictwo klasyczne i ogólnokształcące. Wcześniej ta prywatna szkoła była zarezerwowana dla dziewcząt, zanim stała się szkołą mieszaną na początku roku szkolnego 2016-2017.
  3. Liceum ogólnokształcące i kolegium francuskie.
  4. Wykształcenie międzynarodowe prowadzące do uzyskania matury europejskiej lub matury brytyjskiej ( A-Level ).
  5. Szkoła gimnazjum i liceum na wzór francuskiego systemu edukacji.

Bibliografia

  1. „ i klasy podstawowe wg gmin  ” , na STATEC , 2014-2015 (dostęp 18 czerwca 2018 )
  2. „  Uczniowie w szkołach ponadpodstawowych  ” , na STATEC , 2014-2015 (dostęp 18 czerwca 2018 )
  3. „  Studenci w szkolnictwie wyższym  ” , na STATEC , 2014-2015 (dostęp 18 czerwca 2018 )
  4. "Athenaeum -" Kolléischa "" . Ateneum Luksemburskie. Pobrano 3 listopada 2013 r.
  5. Elz, Marco. „Początki edukacji w Luksemburgu”. (en) Ons Stad , nr 92, 2009. s. 44-49
  6. "  Ustawa z 23 lipca 1848 r. Nr 1 o szkolnictwie wyższym i średnim.  » , Na legilux.public.lu , Memoriał ,23 lipca 1848 r(dostęp 7 maja 2019 r . ) .
  7. Thewes, Guy. "Rząd Blochausena", "Rząd Wernera/Cravatte", "Rząd Wernera-Schausa II", "Rząd Wernera-Thorna-Flescha", "Rząd Junckera-Polfera", "Rząd Junckera-Asselborna I". W: Ibidem, Rządy Wielkiego Księstwa Luksemburga od 1848 roku . Serwis Informacyjno-Prasowy, 2011. s. 42-47, 52-63, 160-171, 172-181, 192-203, 232-241, 242-255
  8. "  Ustawa z dnia 14 marca 1896 r. o utworzeniu szkoły rzemieślniczej.  » , Na legilux.public.lu , Memoriał ,14 marca 1896 r(dostęp 7 maja 2019 r . ) .
  9. „  Ustawa z dnia 6 lutego 2009 r. o organizacji szkolnictwa podstawowego  ” , http://legilux.public.lu/ , Memoriał ,6 lutego 2009(dostęp 2 maja 2018 r. )
  10. "  Wyższy podział szkolnictwa średniego  " , na portalu.education.lu ,październik 2007(dostęp: lipiec 2018 )
  11. „  Oferta szkolna  ” , na stronie www.men.public.lu (konsultacja 20.07.2018 )
  12. (De) „  Deutsch-Luxemburgisches Schengen-Lyceum  ” na stronie www.schengenlyzeum.eu (dostęp 16 września 2018 r . ) .
  13. (w) „  Schola Europaea Luxembourg-Kirchberg  ” na www.euroschool.lu (dostęp 18 września 2018 r . ) .
  14. „  Szkoła Europejska Luksemburg II  ” , na stronie www.eel2.eu (dostęp 18 września 2018 r . ) .
  15. „  Ustawa z dnia 12 sierpnia 2003 r. ustanawiająca Uniwersytet w Luksemburgu  ” , http://legilux.public.lu/ , Miejsce Pamięci ,12 sierpnia 2003 r.(dostęp 2 maja 2018 r. )

Zobacz również

Bibliografia

  • Koenig, Siggy. „Luksemburg”. W: Hans Döbert i in. (red.), Die Bildungssysteme Europas. Baltmannsweiler 2010. s. 428-441
  • „Gesetz vom 26. Juli 1843 über den Primär-Unterricht / Prawo of 26 lipca 1843o szkolnictwie podstawowym ". Verordnungs- und Verwaltungsblatt des Großherzogthums Luxemburg / Legislacyjny i administracyjny pomnik Wielkiego Księstwa Luksemburga , 39, 1843. s. 561-592
  • Vuillermoz, Georges. Das Luxemburgische Primärschulgesetz. Eine rechtsgeschichtliche und kirchengeschichtliche Untersuchung. Luksemburg 1990.

Powiązane artykuły

Linki zewnętrzne