| Narodziny |
7 lipca 1903 Northumberland |
|---|---|
| Śmierć |
1 st listopad 2000(w wieku 97 lat) Warwickshire lub Radway ( en ) |
| Narodowość | brytyjski |
| Trening |
Eton College Trinity College |
| Zajęcia | Mediewista , historyk |
| Tata | Walter Runciman Runciman |
| Matka | Hilda Runciman |
| Rodzeństwo |
Margaret Fairweather Katharine Runciman ( d ) Leslie Runciman, 2. wicehrabia Runciman z Doxford ( en ) Ruth Runciman ( d ) |
| Pracował dla | Uniwersytet Cambridge |
|---|---|
| Krzesło | Profesor |
| Pole | Średniowieczność |
| Członkiem |
Akademia Brytyjska Średniowieczna Akademia Ameryki (1970) |
| Nagrody |
Steven Runciman , prawdziwe nazwisko Sir James Cochran Stevenson Runciman , CH (7 lipca 1903 - 1 st listopad 2000) jest brytyjskim historykiem specjalizującym się w średniowieczu. Jego najbardziej znanym dziełem jest Histoire des Croisades (oryginalny tytuł: Historia wypraw krzyżowych ) wydana w latach 1951-1954 w trzech tomach.
Urodzony w hrabstwie Northumberland północno-wschodniej Anglii , Steven Runciman był drugi syn Walter Runciman , 1 st wicehrabia runciman of doxford i Hilda Runciman , wicehrabina Doxford. Oboje jej rodzice byli posłami do parlamentu i należeli do Partii Liberalnej. Jego ojciec został mianowany wicehrabia Runciman of Doxford w 1937 roku. Jego dziadek Walter Runciman (I baron Runciman) dorobił się fortuny na handlu morskim. Steven Runciman otrzymał imiona od swojego dziadka ze strony matki, Jamesa Cochrana Stevensona, posła do parlamentu South Shields .
Mówiąc, wydaje się, że łacina i greka od piątego roku życia opanował w ciągu swojego długiego życia zadziwiającą liczbę języków. Dzięki temu, pisząc o Bliskim Wschodzie , mógł sięgnąć nie tylko do źródeł greckich i łacińskich, ale także źródeł arabskich, tureckich, perskich, hebrajskich, syryjskich, ormiańskich i gruzińskich. King's Scholar Fellow z Eton College , uczył się francuskiego pod kierunkiem Aldousa Huxleya u George'a Orwella, z którym się zaprzyjaźnił.
W 1921 wstąpił do Trinity College na Uniwersytecie w Cambridge, gdzie studiował historię pod kierunkiem JB Bury, stając się, jak później powiedział, „jego pierwszym i jedynym studentem”. Początkowo Bury próbował się go pozbyć, ale po tym, jak Runciman wspomniał, że umie czytać po rosyjsku, Bury dał mu do edycji stos bułgarskich artykułów; w ten sposób rozpoczął się owocny związek. Jego praca w Bizancjum przyniosła mu „wspólnotę” w Trinity w 1927 roku.
Po otrzymaniu ważnego spadku po dziadku Runciman zrezygnował w 1938 roku i wyruszył w podróż po świecie. Od 1942 do 1945 był profesorem sztuki i historii bizantyjskiej na uniwersytecie w Stambule w Turcji, gdzie rozpoczął badania nad wyprawami krzyżowymi; było to preludium do publikacji jego najbardziej znanego dzieła „Historia wypraw krzyżowych” w trzech tomach, wydanych odpowiednio w 1951, 1952 i 1954. Większość prac Runcimana dotyczy Cesarstwa Bizantyjskiego i jego sąsiadów między Sycylią a Syrią ; wyjątek: wydana w 1960 r. „Biali radżasi” opowiadająca historię Sarawak , niepodległego państwa założonego na północnym wybrzeżu Borneo w 1841 r. przez Anglika Jamesa Brooke’a , którym ta rodzina miała rządzić przez ponad sto lat .
Runciman przez całe życie pozostał typem tradycyjnego i ekscentrycznego Anglika, znanego między innymi jako esteta, gawędziarz i wyznawca okultyzmu. Według Andrew Robinsona, profesora historii w Eton, „grał duety fortepianowe z ostatnim cesarzem Chin, rysował taroty dla króla Egiptu Fouada , był bardzo bliski śmierci, gdy Niemcy zbombardowali hotel. trafić jackpota dwa razy w automatach w Las Vegas . "
Zmarł w Radway w Warwickshire , odwiedzając krewnych w wieku 97 lat. Został pochowany w Lockerbie w Dumfriesshire .
Według Petersa (2011), trzytomowa Historia wypraw krzyżowych „natychmiast stała się najbardziej znanym i szanowanym jednoautorskim opracowaniem na ten temat w języku angielskim”.
Riddle (2008) twierdzi, że przez większość XX wieku Runciman był „największym pisarzem wypraw krzyżowych”. Według niego: „Przed Runcimanem, na przełomie wieków, historycy postrzegali krucjaty jako idealistyczny wysiłek chrześcijaństwa mający na celu odwrócenie islamu”. Ze swojej strony Runciman postrzegał krucjaty „jako barbarzyńską inwazję kosztem wyższej cywilizacji, nie muzułmanów, ale Bizancjum”.
Madden (2005) podkreśla wpływ stylu i podejścia Runciman:
Bez przesady można powiedzieć, że Runciman samodzielnie ukształtował obecną popularną koncepcję wypraw krzyżowych. Są ku temu dwa powody. Po pierwsze, był uczonym, który miał solidną znajomość kronik służących jako źródła. Drugim i chyba najważniejszym jest to, że pisał wspaniale. Przedstawiony przez niego wizerunek wypraw krzyżowych jest mniej erudycyjny niż sir Walter Scott. W całej historii Runciman opisuje krzyżowców jako naiwnych lub barbarzyńców szukających zbawienia w zniszczeniu zaawansowanych kultur Wschodu. W swoim słynnym „podsumowaniu” wypraw krzyżowych stwierdza, że „Święta Wojna sama w sobie była niczym więcej niż niekończącym się aktem nietolerancji popełnionym w imię Boga, który jest grzechem przeciwko Świętemu. Umysłowi”.Vaughn (2007) ze swej strony utrzymuje, że „trzy tomy Historii wypraw krzyżowych pozostają standardowym tomem referencyjnym”. Dodaje jednak, że Tyerman „bez wątpienia słusznie, ale z odrobiną pychy utrzymuje, że praca Runcimana jest obecnie przestarzała i poważnie stronnicza”.
Tłumaczenia francuskie: